เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 631 โม่ชืออวิ้นจบสิ้น 2

จากนั้นโม่ชืออวิ้นก็วางสาย

ไรอันจ้องมองโทรศัพท์อยู่พักหนึ่ง ราวกับว่าเขาได้จมหายไปในความคิด

“ก็แค่ยอมรับแล้วเดินหน้าต่อไป มองดูเธอสิ หลังจากที่เธอได้ยินว่าลุงของนายจะไม่ช่วยเธอแล้ว เธอก็วางสายไป ในสายตาเธอ นายเป็นอะไรกันแน่? นี่ยังไม่ชัดเจนจริงๆอีกเหรอ? ยังไม่เข้าใจเหรอ?”

คำพูดของหลงเยว่เทียนทำให้ตาของไรอันแดง

เขาไม่จำเป็นต้องเข้าใจเรื่องพวกนี้

แต่ไม่ว่ายังไง สิ่งเหล่านี้เจ็บปวดเหลือเกิน เป็นความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับการได้รู้ ซึ่งทำให้เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะไม่รู้เรื่องนี้

หลงเยว่เทียนมองไปที่ไรอันก่อนจะส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้

ดูเหมือนว่าไรอันจะรักโม่ชืออวิ้นอย่างแท้จริง สำหรับตอนนี้ คงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะยอมรับข่าวนี้อย่างเต็มที่

ที่อีกด้านของโทรศัพท์ โม่ชืออวิ้นมองไปที่แม่หลังจากที่วางสายแล้ว ความโศกเศร้าถาโถมออกมาจากภายในใจ

“ซืออวิ้นไม่ต้องห่วง ถ้าเรื่องเลวร้ายที่สุดจะมาก็ปล่อยให้มันมาเถอะ แม่ยอมเข้าคุก เมื่อถึงเวลานั้น ลูกก็บอกไปเลยว่าไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมดนี้ พ่อแม่ดาราหลายคนก็เคยทำชั่ว แต่ไม่ว่ายังไงผู้ชมก็ไม่ได้ตำหนิคนดังพวกนั้น ในทางกลับกันพวกเขากลับสงสารและเห็นใจ”

“แม่ หนูเสียแม่ไปไม่ได้ ไรอันจากไปแล้ว ถ้าหนูสูญเสียแม่ไปอีก หนูจะไม่เหลืออะไรในชีวิต”

"ไม่ ไม่ แม่ก็แค่ขโมยอะไรบางอย่าง อย่างมากที่สุดแม่ก็จะติดคุกอยู่ไม่กี่ปี แม่จะออกมาเร็วๆนี้” โม่ฮุ่ยฉิงกล่าวอย่างนุ่มนวล มันก็เป็นเพียงแค่คุก มันไม่ได้เป็นอะไรมาก

“แม่…” โม่ชืออวิ้นร้องไห้ออกมา เธอเจ็บปวดมากเหลือเกิน ความเสียใจที่ไม่รู้จบโหมกระหน่ำลงบนตัวเธอ

เธอรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของตนเองจริงๆ เธอไม่ควรติดต่อแฮ็กเกอร์ เธอไม่ควรทำสิ่งเหล่านั้นกับเจี่ยนอีหลิง

เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องเผชิญกับผลที่ตามมาแบบนี้จริงๆ

เธอไม่สามารถยอมรับผลที่ตามมาเหล่านี้ได้

###

โม่ฮุ่ยฉิงถูกพาตัวไป ทุกคนบนอินเทอร์เน็ตขอให้โม่ชืออวิ้นออกไปจากวงการบันเทิง

ยิ่งไปกว่านั้น เอเจนซี่ของโม่ชืออวิ้นก็ได้ออกแถลงการณ์ว่าเธอไม่ได้เป็นนักแสดงในบริษัทแล้ว

ด้วยเหตุนี้ โม่ชืออวิ้นจึงถูกทอดทิ้งให้อยู่ตามลำพังในโลก ทันใดนั้นเองเธอก็ไม่เหลืออะไรเลย

โม่ชืออวิ้นอยู่ในห้องที่เธอเช่าอยู่กับแม่ ในห้องนั้นไม่ได้เปิดไฟ ยิ่งไปกว่านั้น ม่านก็ถูกดึงลงมาเช่นเดียวกัน

ในความมืดมิด โม่ชืออวิ้นซุกตัวอยู่ในมุมหนึ่ง

โทรศัพท์ของเธออยู่ใกล้มือ แต่ทว่าโทรศัพท์ของเธอนั้นไม่มีสัญญาณของกิจกรรมใดๆ

เมื่อมีข่าว รายการสัมภาษณ์และนักข่าวทุกประเภทจะติดต่อมาหาเธอ

ต่อมาภายหลัง เธอก็จะได้รับข้อความและสายเรียกเข้ามากขึ้นเมื่อเธอกลับมาดังอีกครั้ง

แต่ว่าตอนนี้ไม่มีใครติดต่อเธอเลย ราวกับว่าทุกคนกำลังหลีกเลี่ยงเธอเหมือนโรคระบาด

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็สว่างขึ้น มีสายเรียกเข้า

โม่ชืออวิ้นรีบรับสาย

"สวัสดี"

“ซืออวิ้นเธอยังจำฉันได้ไหม”

“ผู้จัดการเฉิน”

ผู้จัดการเฉินเป็นคนแรกที่ให้โอกาสโม่ชืออวิ้น เมื่อเธอเพิ่งกลับมาเริ่มเป็นที่นิยมอีกครั้ง

ในขณะนั้น โม่ชืออวิ้นพึ่งพาฉินชวนเพื่อสร้างหัวข้อและความนิยมให้กับตัวเอง

ช่วงเวลานั้นเองที่ผู้จัดการเฉินมาพบเธอและขอให้เธอทำสตรีมสด เขาต้องการให้เธอโฆษณาสินค้าให้เขา

"ใช่ นี่ฉันเอง ฉันรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอแล้ว สถานการณ์นี้รับมือได้ยากมากเหลือเกิน เอางี้สิ ทำไมเธอไม่มาที่โรงแรมเรเนซองส์ล่ะ? ฉันจะพูดคุยกับเธอแบบตัวต่อตัวเกี่ยวกับเรื่องนี้ บางทีเธออาจจะได้กลับมาอีกครั้งก็เป็นไปได้”

“ตกลง ฉันจะไปที่นั่น”

โม่ชืออวิ้นตื่นเต้นมาก

เธอก็เหมือนกับได้ตายไปแล้ว

แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็แปลกใจอยู่บ้างที่ผู้จัดการเฉินเต็มใจที่จะช่วยเธอในเวลานี้

โม่ชืออวิ้นรีบทำอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะรีบไปที่โรงแรมเรเนซองส์

ตามข้อมูลที่ผู้จัดการเฉินมอบให้ เธอก็พบห้อง 1402

หลังจากเข้ามาในห้อง เธอก็เห็นผู้จัดการเฉินนั่งอยู่บนโซฟาภายในห้อง

ผู้จัดการเฉินไม่สูงนัก เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีพุงป่อง นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนอ้วน

บทที่ 632 โม่ชืออวิ้นจบสิ้น 3

“มานั่งนี่สิ” ผู้จัดการเฉินพูดขณะที่ชี้ไปที่โซฟาที่อยู่ตรงข้ามกับตัวเอง

โม่ชืออวิ้นรีบนั่งลง จากนั้น เธอก็ถามผู้จัดการเฉินว่า “ผู้จัดการเฉิน… เกี่ยวกับเรื่องนี้…”

ผู้จัดการเฉินขัดจังหวะคำพูดของโม่ชืออวิ้น “ฉันเห็นว่าเธอมีความสามารถในการแสดงเป็นอย่างมาก เธอมีศักยภาพที่จะเป็นที่นิยมอย่างมากมาย แต่ยังไงก็ตาม การตัดสินใจนั้นผลักเธอไปสู่จุดจบ มันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะกลับมา ในความเป็นจริงมันจะยากมาก แต่ไม่ว่ายังไงฉันช่วยเธอได้”

“ผู้จัดการเฉิน คุณเต็มใจที่จะช่วยฉันจริงๆเหรอ?”

## ผู้แปลคงอยู่ไม่ได้หากขาดเพื่อนนักอ่านสนับสนุน แวะไปที่ mynovel.co นะครับ

โม่ชืออวิ้นไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน

“อืม นั่นขึ้นอยู่กับความสามารถของเธอ” ผู้จัดการเฉินตอบ จากนั้นเขาก็มองไปที่โม่ชืออวิ้นด้วยสายตาชั่วร้าย

โม่ชืออวิ้นตกตะลึง

เธอรู้ว่าการมองแบบนี้หมายถึงอะไร

ในช่วงสามปีที่ไม่ได้รับความนิยมมานี้ มีหลายเหตุการณ์ที่มีผู้ชายมองเธอแบบนี้

แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็ได้ปฏิเสธพวกเขาทั้งหมด

เธอเลือกที่จะยังคงเป็นนักแสดงระดับสามต่อไป เธอไม่ต้องการเป็นมลทินโดยผู้ชายเหล่านั้น

หากเป็นเธอคนเดิม เธอก็คงจะออกจากห้องพักของโรงแรมไปในทันที เธอจะอยู่ห่างจากผู้จัดการเฉินให้มาก

แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือก

ผู้จัดการเฉินเป็นคนเดียวที่เต็มใจช่วยเหลือเธอ

แม่เธอยังคงอยู่ที่สถานีตำรวจท้องที่ เธอต้องจ้างทนายที่เก่งที่สุดให้แม่ เธอจำเป็นต้องกลับเข้าไปในวงการบันเทิง

ถ้าเธอหันหลังและจากไปในตอนนี้ เธอก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

“ผู้จัดการเฉิน คุณจะช่วยฉันจริงเหรอ” โม่ชืออวิ้นถามอีกครั้ง

"แน่นอน เธอลืมไปแล้วเหรอว่าใครช่วยเธอในตอนแรก? ลืมไปเหรอว่าใครขอให้เธอช่วยโฆษณาสินค้าผ่านสตรีมสด? ฉันเป็นคนช่วยเธอใช่ไหม”

ผู้จัดการเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเขาจับจ้องไปที่โม่ชืออวิ้น

“ตกลง” โม่ชืออวิ้นพูดขณะที่กัดฟัน เธอบังคับตัวเองให้ทนต่อความรู้สึกอัปยศนี้

เธอได้สูญเสียฉินชวนและไรอันไปแล้ว เธอไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว

นอกจากนี้ มีผู้หญิงหลายคนในวงการบันเทิงที่ทำเรื่องนี้ เธอจะไม่ใช่คนเดียวที่ทำแบบนี้

ด้วยเหตุนี้ โม่ชืออวิ้นจึงค่อยๆถอดเสื้อผ้าของตนเองออก

กระโปรงเธอหล่นลงไปกับพื้น

สายตาของชายคนนั้นยังคงจับจ้องอยู่ที่เธอ…

###

ท้องฟ้าข้างนอกนั้นมืดไปแล้ว

โม่ชืออวิ้นลุกขึ้นจากเตียง

มีรอยฟกช้ำมากมายบนร่างกายเธอ

ประสบการณ์ที่เมื่อกี้นี้แย่มากสำหรับเธอ

แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังคงสามารถกลับมาได้อีก นี่คือเหตุผลที่เธออดทนกับทั้งหมดนี้

ในอนาคต เธอยังคงมีโอกาสที่จะคืนความเจ็บปวดทั้งหมดที่ต้องทนแบกรับนี้ให้กับเจี่ยนอีหลิงและตระกูลเจี่ยน

ในยามนี้ประตูก็เปิดออก

มีคนรูดบัตรเข้ามาในห้องของโรงแรม

โม่ชืออวิ้นรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกาย

ไฟในห้องเปิดขึ้น

เมื่อโม่ชืออวิ้นเห็นชายแปลกหน้ามายืนอยู่ตรงหน้า เธอก็ตกใจและหวาดผวา

ชายตรงหน้าดูค่อนข้างบอบบาง รูปร่างหน้าตาและรอยยิ้มบนใบหน้าทำให้เขาดูไม่เป็นอันตราย

แต่ไม่ว่ายังไงในสถานการณ์แบบนี้ โม่ชืออวิ้นก็ยังคงเป็นกังวล

ในทางตรงกันข้าม ผู้จัดการเฉินกลับไม่ได้ตื่นตระหนกเลย เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆและเริ่มใส่เสื้อผ้า

“ผู้จัดการเฉิน ผมคงไม่สามารถบอกได้ว่าคุณแก่แต่ก็ยังแข็งแรง” เจี่ยนอี้เฉินแสดงความคิดเห็นด้วยรอยยิ้ม

เจี่ยนอี้เฉินรอผู้จัดการเฉินอยู่ในห้องข้างๆ เป็นเวลาถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่ง

ผู้จัดการเฉินยิ้มเขินอาย “ขอโทษสำหรับเรื่องนั้น นายน้อยอี้เฉิน”

“พวกคุณรู้จักกันด้วยเหรอ” โม่ชืออวิ้นร่เร้องออกมา เสียงเธอสั่นสะท้าน

เจี่ยนอี้เฉินหันไปมองโม่ชืออวิ้น “อืม เธอคงไม่รู้จักฉัน แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็น่าจะรู้จักชื่อนะ ยินดีที่ได้พบ ฉันชื่อเจี่ยนอี้เฉิน”

เจี่ยนอี้เฉิน

เขาเป็นคนจากตระกูลเจี่ยน

เขาเป็นพี่ชายของเจี่ยนอีหลิง

ใบหน้าของโม่ชืออวิ้นซีดขาวราวซากศพ

ที่จริง ร่างกายของเธอเริ่มสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

ความกลัว ขยะแขยง และความอัปยศอดสู ท่วมท้นไปทั่วร่างกายของเธอ เธอถูกหลอก… แต่เธอไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่เพียงคำเดียว