เมื่อมองดูใบหน้าที่ดูไม่ดีของภรรยาเลขาธิการพรรคมณฑล และในสายตาที่มืดมิดของนายกเทศมนตรีโยฮวา ดงซูบินก็ทำได้เพียงแต่ก้มหน้าและรู้ว่าสิ่งที่เขาสั่งไปนั้นคือความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวง แต่ในทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าเขายังมีพลังย้อนเวลาเหลืออยู่ เพราะหลังเหตุการณ์แก๊สรั่วและเหตุการชุมนุมที่ชุมชนหลิวเซียนแล้ว เขายังเหลือเวลาน่าจะมากกว่า 1 นาที

! นี่มันอะไรกันเนี่ย! ของเสียชัด! เกินไปแล้ว! นี้มันแย่มากๆเลยนะ!

ผู้คนมากมายรอบๆ ได้ยินเสียงตะโกนออกมา และงานเลี้ยงแต่งงานก็เงียบไปหลายวินาที!

แขกผู้ร่วมงานสองสามคนที่โต๊ะด้านหลังก็หัวเราะขึ้นมาทันที ภายใต้เสียงอันเงียบสงบ บางคนเองก็พยายามกลั้นหัวเราะ

แต่นั้นไม่ใช้สำหรับโต๊ะของผู้นำ ทุกคนดูเคร่งเครียด

นายกเทศมนตรีเขตเกิงโยฮวาในวัยสามสิบซึ่งอีกไม่กี่ปีเธอก็จะเข้าวัยสี่สิบแล้ว ในความจริงดงซูบินตั้งใจสั่งอาหารจานนี้เพื่อเอาใจนายกเทศมนตรีโยฮวา เพื่อเป็นการแสดงให้เห็นว่าอาหารจานนี้เป็นตัวแทนในอนาคตของเธอ ? แต่ถ้าเป็นอย่างงี้คนที่จะคิดหนักกว่าเกิงโยฮวาก็คือ คุณนายหยางเธอนั้นอายุ 40 แล้ว และสิ่งที่ดงซูบินทำคือการดูถูกเธอเอาเธอไปเปรียบเทียบกับเต้าหู้เน่าอย่างงั้นหรอ? ทุกคนมองไปที่ ดงซูบินแล้วบอกว่าคุณนี้กล้าจริงๆ หลายคนไม่พอใจกับอาหารจานนี้เอามากๆ!

ดงซูบินสบถขึ้นมาภายในใจของเขา รีบลุกขึ้นยืนและหยิบเศษเต้าหู้ออกไปแล้วยื่นให้พนักงานเสิร์ฟ "เร็วเข้า! ไปเอาจานใหม่มา!"

พนักงานเสิร์ฟหยิบจานแล้วออกไป

ดงซูบินตบหน้าผากของเขา "ไม่เป็นอะไร! มาแก้ไขได้ๆ!"

ตอนนี้ฉันไม่สนใจเรื่องการดื่มแล้ว ดงซูบินคว้าขวดและเทไวน์ลงไป

หนึ่งถ้วย...

สองถ้วย...

สามถ้วย...

แก้วไวน์ว่างเปล่าดงซูบินนั่งลงโดยไม่รู้ตัว ในเวลานี้ มันไม่สะดวกนักสำหรับเขาที่จะเป็นคนแรกที่พูดและเขาไม่พูดอะไร เลยหวังให้ใครซักคนช่วยเปิดประเด็นหนึ่งขึ้นมาให้ , เขาไม่ได้เจตนาจะด่าใคร. จู่ๆ ชูชิงฮวาที่อยู่ข้างๆ ก็ไอออกมาโดยไม่คาดคิด และเขาไม่ได้ช่วยดงซูบินแต่อย่างใด และเขาไม่รู้ว่าเขาจงใจทำให้ดงซูบินดูขายหน้าหรือเปล่า เขาร้องออกมาและพาลูกชายและลูกสะใภ้ ไปที่โต๊ะถัดไปเพื่อดื่มอวยพรอีกครั้ง ที่นี่ ซึ่งบรรยากาศในงานเริ่มดูแย่ลง

ดงซูบินรู้สึกเย็นชาและเหลือบมอง ชูชิงฮวา เขาพยายามทำอะไรกันแน่?

แต่หวังหยูหรินเธอพูดด้วยความโมโห เธอจับมือคุณหยยางแล้วพูดว่า: "เมนูอะไร! มีใครเขียนชื่อจานแบบนี้ไหม ร้านนี้อยากจะมีปัญหาหรือยังไง?"

ดงซูบินกล่าวต่อ "ภาพเมนูก็ไม่ชัดเจน ใครจะบอกได้ว่าเป็นอาหารแบบไหนกัย?"

หวังหยูหรินกล่าวว่า "นี้มันแกล้งกันชัดๆ!"

ดงซูบินกล่าวว่า "ชื่อเมนูผู้หญิงอายุสี่สิบ ทำไมถึงกลายเป็นเขาเน่าไปได้กัน"

"จริงๆชื่อเมนูนี้ก็ไม่ถูกต้องส่ะทีเดียว ป้าของฉันอายุสี่สิบเอ็ดแล้วตั้งหาก“หวังหยูรินเองเธอหัวเราะคิกคักออกมาก่อนจะพูดว่า”ป้าของฉันตอนนี้เธอสวยกว่าฉันเสียอีก " คุณนายหยางยิ้มและตบมือของหวังหยูหรินเบาๆ ดงซูบินและหวังหยูหริน พยายามร่วมกันและก็เหมือนจะทำให้ทุกคนลืมเรื่องนี้ไปเลย ดงซูบินโล่งใจและอยากจะกล่าวขอบคุณลูกน้องของเอง เขาปฏิบัติต่อหวังหยูรินเป็นอย่างดี และรู้สึกประทับใจในตัวของหวังหยูหรินมากยิ่งขึ้น อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าจะไม่มีใครพูดถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว แม้ว่าเกิงโยฮวา และ คุณนายหยางจะไม่พูดอะไรอีกต่อไป แต่สิ่งที่ดงซูบินคิดในใจนั้นไม่มีใครรู้ ตามที่ดงซูบินเข้าใจดีว่าเกิงโยฮวาเองก็ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยอยู่แล้ว เธอเองสนใจแต่งานที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น เธอคงไม่เก็บประเด็นนี้เอาไปใส่ใจแต่อย่างใด ทุกคนจะเห็นได้ว่าดงซูบินเองก็ไม่ได้ตั้งใจสั่งอาหารเน่าๆนั้นมา มีเพียงแต่คุณนายหยางเท่านั้นที่ดงซูบินไม่รู้ว่าเธอจะเก็บเรื่องนี้ไปขุ่นเคืองภายหลังหรือไม่

ฉันควรทำยังไงดี!

ทำไมคุณถึงได้เจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้!

ดงซูบินโมโหมาก หลังจากงานเลี้ยงผ่านมาได้ครึ่งหนึ่ง เกิงโยฮวาใช้ข้ออ้างที่จะออกจากงานเลี้ยงก่อน ผู้นำคนอื่น ๆเองก็พยายามเข้าหาเธอเพื่อเป็นการให้เกียรติเธอ เป็นไปไม่ได้ที่ผู้คนจะอยู่จนถึงบ่าย เมื่อเห็นว่าเกิงโยฮวาจะกลับแล้ว ดงซูบิน ก็ยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ และเดินไปที่แผนกต้อนรับ

“เจ้าของร้านของคุณอยู่ที่ไหน!” ดงซูบินจ้องไปที่พนักงานเสิร์ฟ

พนักงานเสิร์ฟตกใจเมื่อรู้ว่าคนๆนี่เป็นถึงระดับผู้บริหารเขต ดังนั้นเขาจึงชี้ไปด้านหลังอย่างช้าๆ “เจ้าของร้านอยู่ในครัวด้านหลัง เลี้ยวซ้ายทางนั่นครับ”

ดงซูบินหันกลับมา , ด้วยสีหน้าไม่พอใจ

ครัวหลังร้าน

หลังประตูที่ห้ามไม่ให้ใครเข้ามา เชฟหลายคนกำลังทำอาหารกับผลไม้อย่างชำนาญ

นี่คือร้านอาหารแห่งใหม่ที่เพิ่งเปิดได้เพียงสองสัปดาห์เท่านั้น และห้องครัวก็ใหม่เอี่ยม

เจ้าของร้าน หลี่หลู่จับไหล่และสั่งว่า "ฉันขอย้ำว่าวันนี้มีแขกมาร่วมงานมากมาย อาหารจานหลักเสร็จแล้ว ผลไม้และของหวานก็ต้องใส่ใจ ทำให้เต็มที่และแสดงฝีมือให้ทุกคนเห็น เฮ้ หล่าวหวาง ยังปลอกแอปเปิ้ลอยู่มั้ยถ้ามันเริ่มเสียแล้วให้เปลี่ยนมัน ชิ้นใหม่ทั้น เสี่ยวเฉิน เร็วหน่อย ของหวานต้องรีบแล้วจำไว้นี้สำหรับยี่สิบสองโต๊ะ" ตอนนี้อาหารถูกผลักออกไปอย่างเร่งรีบ

ดงซูบินเดินเข้ามาพร้อมเมนูและโยนเมนูลงบนพื้นทันที "คุณคงเป็นหัวหน้าหลี่หลู ใช่ไหม" หลี่หลู่ขมวดคิ้วและมองที่เขา "ฉันเอง มีอะไรหรือเปล่า?" หลี่หลู่ในวัยสามสิบปีมองหน้าเขา

ดงซูบินพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง: "รู้ไหมว่าคุณทำอะไรลงไป? ยังอยากทำร้านอาหารอยู่หรือเปล่า เมนูผู้หญิงสี่สิบ? คุณเอาเต้าหู้เน่ามาเสริฟ์ได้ยังไงกัน"

ดวงตาของหลี่หลู่ขยับ "นี่เป็นอาหารพิเศษของเรา ก็แค่จาน ขำๆ หน่อย ไม่ต้องซีเรียสหรอก"

“มันไม่ใช่เรื่องตลงก?” ดงซูบินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง: “ปกติมีครอบครัวของฉันก็มากินข้าวที่นี้ และก็ไม่มีใครพูดแบบนี้กับฉัน ซึ่งถ้าเป็นแค่เพียงครอบครัวของฉันการหยอกล้อแบบนี้ก็ไม่เป็นไร แต่วันนี้มีคนสำคัญมาก นั้นคือเนายกเทศมนตรี โยฮวาและคุณนายหยาง! มันก็ไม่น่าจะใช่เรื่องล้อเล่นใช่ไหม หัวหน้าหลี่ ถ้าคุณรู้วิธีทำธุรกิจจริงๆ คุณคงไม่อยากจะมีปัญหากับนายกเทศมนตรีเกิงโยฮวา?”

หลี่ลู่มองมาที่เขา "แล้วคุณแป็นใคร?"

"ไม่ต้องรู้ว่าฉันเป็นใคร!" ดงซูบินชี้ให้เห็นว่า "คุณนายหยานยังคงอยู่ที่นี้ คุณควรให้พ่อครัวออกไปขอโทษเธอตอนนี้!" เรื่องนี้จะจบเมื่อเขาได้รับคำขอโทษอีกทั้งก็จะทำให้ดงซูบินสบายใจขึ้นเช่นกันและบางทีเขาอาจจะลดความไม่พอใจของคุณนายหยางได้ แม้ว่าเขาและเลขาธิการคณะกรรมการพรรคมณฑลหวังอันชิจะไม่ได้มาร่วมงานนี้ แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าคุณนายหยางคือสตรีหมายเลขหนึ่งตอนนี้ มันคงจะไม่คุ้มที่จะทำให้เธอไม่พอใจ และคงไม่มีใครอยากจะเสี่ยงแบบนั้น

“ขอโทษ?” ดวงตาของหลี่ลู่ตกใจ “นี้เป็นคำขอจากคุณนายหยาง?”

“...มันมาจากฉันเอง!”

“คุณ?” หลี่ลู่เฉินถอนหายใจและพูดอย่างเฉยเมย: “ขอโทษนะ เมนูทั้งหมดนี้เป็นสูตรของทางร้าน และคิดว่าเมนูก็แสดงภาพให้เห็นอยู่แล้วว่าหน้าตามันเป็นยังไงหากไม่พอใจก็ครั้งหน้าก็ไม่ต้องสั่งทำไมต้องขอโทษด้วยไม่ชอบก็ไม่ต้องทานก็จบ” เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ไม่ได้ให้เกียรติคุณนายหยางเลยแม้แต่น้อยนั้นร่วมถึงไม่สนใจสิ่งที่ดงซูบินพูดด้วยซ้ำ

ดงซูบินมองมาที่เขาอย่างเย็นชา “ภาพประกอบ? มันชัดมากมั่ง! น่าจะมีเพียงพริกที่ชัด! รู้หรือเปล่าว่านั้นเป็นจานเต้าหู้ที่เสียแล้ว?” เขาโยนเมนูไปที่นั้น

หลี่ลู่ไม่ได้ก้มหน้าลงและพูดด้วยใบหน้าที่ตรงไปตรงมา: "นั่นเป็นเพราะคุณมองไม่ชัดเอง แล้วเราจำเป็นต้องขอโทษอยู่หรอ?"

ฉันคือลูกค้า! ด้วยเหตุผลเช่นนี้จะมีใครจะเชื่อใจร้นอาหารร้านนี้ได้อีก?

"นี่เป็นห้องครัวใหญ่ มีคนทำงานอยู่มากมาย ได้โปรดออกไป" หลี่ลู่เมินเขา หันศีรษะและตะโกนบอกพ่อครัวต่อไปว่า "ทุกคนต้องพิถีพิถันและทำงานให้เร็วกว่านี้นะ"

ดงซูบินเองเริ่มจะทนไม่ไหว

ทันใดนั้น ทันทีที่ประตูหลังเปิด ชูชิงฮวา ผู้อำนวยการสำนักงานถนนผิงอัน ก็เดินเข้ามา "หือ เลขาธิการซูบินก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ฉันคิดว่าคุณกลับไปเพราะอาหารจานนั้นแล้ว"

ดงซูบินมอง ที่ชูชินฮวา เขาเองเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร ดงซูบินยังไม่ลืมสิ่งนี้

ชูชิงหวาหันศีรษะแล้วพูดกับหลี่ลู่ว่า: "เจ้านายหลี่ มีปัญหากับสูตรอาหารในร้านอาหารของคุณ ผู้หญิงอายุสี่สิบ มันเป็นอาหารแบบไหน? คุณทำให้ฉันและเลขาธิการซูบินต้องอาย!"

"เลขาธิการซูบิน?" หลี่หลู่ สงสัย

“นี่คือเลขาธิการซูบินแห่งสำนักงานเขตกวางหมิง” ชู ชิงฮวาแนะนำ

หลู่ยิ้มอย่างขมขื่น: "ผอ.ชู เราเองก็เป็นสูตรที่เราเคยทำมาก่อนหน้านี้แล้ว ตอนแรกฉันเองก็คิดว่ามันคงเป็นเรื่อล้อเล้นกัน แต่เราคิดว่านี้เราทำดีที่สุดแล้ว" ชูชิงฮวา พยักหน้า “แล้วคิดว่ามันดีไหม ถ้าอย่างงั้นช่วยหาของหวานมาแก้ขัดด้วย”

“ฉันจะทำทันที ในอีกห้านาที”

“โอเคเร็วเขาล่ะ”

“แน่นอน”

ดงซูบินก็แสดงสีหน้าเย็นชา จ้องมองไปที่ใบหน้าของหลี่หลู่ ดงซูบินจำสิ่งที่เขาพูดได้ในตอนนั้นได้ ร้านอาหารของคุณเสิร์ฟอาหารหลอกลวงดงซูบิน มันทำให้ฉันเกือบจะขุ่นเคืองทั้งผู้นำระดับสูงและอันดับสองในเขตหนางฉางถ้าคุณใช้ความคิดสักหน่อยเพื่อขอโทษฉันและมากับคุณนายหยาง เรื่องนี้พูดง่าย ดงซูบินไม่ใช่ผู้ดูแลร้าน , ไม่จำเป็นต้องทะเลาะกัน แต่สำหรับตอนนี้กลับกัน? ร้านอาหารของคุณไม่เพียงแต่ไม่ขอโทษแต่เพราะว่าฉันอ่านเมนูไม่ชัดด้วย?และปฏิเสธคำขอของฉัน?

“เลขาซูบิน” ชูชิงหวาพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องหงุดหงิดกับเรื่องนี้ ออกไปดื่มกันเถอะ”

ชูชินฮวาพยายามจะยุติเรื่องนี้แต่ดงซูบินเองก็ไม่ใช่คนยอมอะไรง่ายๆ เขาจ้องไปที่ตาของหลี่ หลู่กล่าวว่า: “เจ้านายลี่ ฉันจะพูดอีกครั้ง ตอนนี้คุณออกไปขอโทษคุณนายหยาง!”

หลีหลู่ ขมวดคิ้วและหันไปเพิกเฉยต่อเขา แม้ว่าเขาจะรู้ว่า ดงซูบินเป็นเลขาธิการเขตด้วย แต่ทัศนคติของเขาต่อชูชินฮวา นั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจาก ดงซูบินบางทีเขาอาจรู้สึกว่าร้านอาหารของพวกเขา ตั้งอยู่ในสำนักงานผิงอัน และไม่ได้มีความสัมพันธ์เกี่ยวพันธุ์กันกับสำนักเขตกวางหมิง?

เมินฉัน?

หลี่ลู่! เห็นดีกันแน่!

ตกลง!เรื่องนี้จะไม่จบง่ายๆแน่ๆ!

ดงซูบินพยักหน้าอย่างหนักที่เขาจะดัดนิสัยคนนี้ให้และสอนบทเรียนราคาแพงให้กับเขา?

เขาหันกลับมาและจากไป

อย่างไรก็ตาม ดงซูบินไม่เห็นมัน เมื่อเขาหันหลังกลับชูชินฮวา และ หลี่ลู่พบกันเล็กน้อยและทั้งสองก็ยิ้มพร้อมกัน .

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด