287-288

7/8

Ep.287

ซูเฉินยังคงเก็บซากศพสัตว์ทะเลต่อไป จนกระทั่งเรือใหญ่ของอีกฝ่ายแล่นมาได้ครึ่งทาง

หวู่หยางและคนอื่นๆสังเกตเห็นผู้มาเยือน ทั้งหมดหยุดเก็บกู้ซากสัตว์ ยกอาวุธของตนขึ้น ตั้งท่าป้องกัน

ซูเฉินหรี่ตา และกวาดไปทางเรือใหญ่สามลำ

เรือทั้งสามลำนี้ มองจากภายนอกแทบไม่แตกต่างจากเรือลำก่อน

อย่างไรก็ตาม มันมีขนาดเล็กกว่า ยาวเพียง 100 เมตร แค่หนึ่งในสามของเรือลำแรก

ช่วงเวลานี้ บนหัวเรือลำกลาง มีคนนับสิบกำลังยืนล้อมคนๆหนึ่งอยู่

คนที่ว่าเป็นชายชราที่มีโหนกแก้มสูง และตาสองข้างเล็กเท่าเม็ดถั่ว

หลังจากสำรวจดูซูเฉินและคนอื่นๆ เขาก็หันไปถามชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆว่า “ใช่พวกเราหรือเปล่า”

“ท่านเจ้าเมือง เป็นพวกเขา และคนที่ปลดปล่อยเวทย์สายฟ้า คือชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าสุด”

ชายวัยกลางคนรีบตอบ เขาเป็นคนเดียวบนเรือที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง คาดว่าคงเป็นหนึ่งในคนบนเรือเล็กที่หนีรอดไปได้

ก่อนหน้านี้ ฉากที่ซูเฉินจมเรือใหญ่ด้วยกระบวนท่าเดียว ยังคงสดใหม่อยู่ในความทรงจำเขา ตอนนั้นเขาเกือบตายกลางทะเลไปแล้ว

เมื่อได้พบกับซูเฉินอีกครั้ง แม้จะมาพร้อมกับยอดฝีมือมากมายจากทะเลแห่งการหลงเลือน เขาก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี

“เจ้าหนู แกเป็นคนฆ่าสหายเมืองถันไห่ของพวกเราใช่รึเปล่า? และเป็นคนที่ทำลายเรือใหญ่ของเรา? คงรู้ใช่ไหมว่าจะโดนลงโทษยังไง!” สีหน้าของชายชราตาเม็ดถั่วมืดมนไม่ต่างจากน้ำทะเลเบื้องล่าง ตวาดลั่นด้วยความโกรธ

เขาจะเป็นใครอื่นไปได้อีก หากมิใช่ถันสือไห่ เจ้าเมืองถันไห่ และยังเป็นผู้นำพันธมิตรของสิบสามเมืองแห่งทะเลแห่งการหลงเลือนอีกด้วย

เมื่อรู้ว่าเรือใหญ่ของเมืองถันไห่ถูกทำลาย และผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาถูกสังหาร  เจ้าตัวก็แทบเก็บงำความโกรธเอาไว้ไม่อยู่

ไม่ว่าจะเรื่องเรือใหญ่ หรือลูกน้องเหล่านั้น ทั้งหมดล้วนเป็นไพ่ใบสำคัญของเขาในการรักษาตำแหน่งในทะเลแห่งการหลงเลือน

แต่ปัจจุบัน มันได้ถูกซูเฉินทำลายลงอย่างสิ้นเชิง ตำแหน่งในทะเลแห่งการหลงเลือนของเขาไม่มั่นคงอีกต่อไป

ดังนั้น ซูเฉินและพรรคพวกจะต้องถูกกำจัดในวันนี้ เพื่อเรียกคืนความรุ่งโรจน์ของเมืองถันไห่ให้กลับมา

สร้างความชัดเจนให้ผู้อื่นเห็น ว่าทะเลแห่งการหลงเลือน ยังคงเป็นโลกของถันสือไห่ผู้นี้

แน่นอน เขาตระหนักดีว่าซูเฉินทรงพลังเพียงใด

หากคิดกำจัดผู้แข็งแกร่งเช่นซูเฉิน เขาต้องเตรียมพร้อมมาอย่างเต็มที่

การเดินทางในครั้งนี้ เขามาพร้อมกับสมบัติที่สามารถสะกดซูเฉินได้ ดังนั้นมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม

“พวกแกกล้าดียังไงถึงมาปล้นซากสัตว์ทะเลจากเมืองถันไห่ของฉัน ทำแบบนี้ไม่ต่างการจากแสวงหาความตายด้วยตัวเอง!”

ปรากฏรอยยิ้มเหยียดหยามบนใบหน้าของซูเฉิน แค่นเสียงเย็นชา “ถ้ายังฉลาด ก็รีบไสหัวไปซะ ไม่อย่างนั้นพวกแกทั้งหมดจะต้องตาย!”

“ฮะ ฮ่า ฮ่า ..”

ถันสือไห่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นถลึงมองซูเฉิน ในแววตาเขาแผ่ไอเย็นที่เสียดแทงลึกไปถึงกระดูก

เขาขบกรามแน่น กล่าวว่า “ฉันรู้ว่าแกเป็นปรมาจารย์มนตราที่ทรงพลัง แต่ถ้าคิดเหิมเกริมต่อหน้าฉัน ถือว่ายังอ่อนหัด! วันนี้ชายชราจะกำราบแกลงอย่างเด็ดขาดเอง!”

สิ้นเสียง เขายกมือขึ้น คลายวัตดถุที่คล้ายกับเพชรทับทิมออกมา ปล่อยมันลงสู่ผิวทะเล

…

“ตาแก่แซ่ถันนั่นทำเป็นพูดข่ม มันคิดจริงๆหรือว่าจะสู้พี่เฉินได้?” หยางฮ่าวมองไปทางเรือใหญ่ที่ถันสือไห่อยู่ ถ่มน้ำลายออกไป

ถัดมาเป็นเฉาหรานข้างๆเอ่ยเสริม “บางคนแก่แล้ว สมองก็แก่ตาม ขนาดพี่เฉินยังกล้ายั่วโมโห สงสัยมีชีวิตมานานเกินไป จนไม่อยากมีต่ออีกแล้ว เรื่องนี้คงโทษใครไม่ได้”

สือต้าหนิวถอนหายใจ “อายุปูนนี้ เก็บชีวิตไว้ใช้ต่ออีกสักหน่อยไม่ดีรึไง?”

ในความคิดของพวกเขา ซูเฉินคือตัวตนคงกระพัน

ถันสือไห่หยิ่งผยองนัก หากอีกฝ่ายคิดต่อสู้กับซูเฉิน การกระทำดังกล่าวเท่ากับเป็นการรนหาที่ตาย

ความสนใจของซูเฉินจดจ่ออยู่กับอัญมณีสีแดงทับทิม เขาสัมผัสได้ถึงพลังประหลาดจากมัน ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าหนู ภายใต้แสงแห่งอัญมณีมนต์ต้องห้ามของฉัน พลังเวทย์ของแกจะเหือดแห้งไม่มีเหลือ ทีนี้มาดูกันว่าแกยังกล้าอวดดีกับฉันอีกไหม”

ว่าจบ ถันสือไห่ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง

8/8

Ep.288

ซูเฉินลองโคจรพลังเวทย์ของเขา แต่กลับรู้สึกถึงความเอื่อย คล้ายกระบวนการเรียกใช้งานเวทมนต์ถูกขัดขวาง

แม้จะแปลกใจอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่ได้จริงจังกับมันมากนัก

เพราะพลังเวทย์เป็นเพียงหนึ่งในกลยุทธต่อสู้ของเขา หากอีกฝ่ายคิดว่าแค่ใช้อัญมณีมนต์ต้องห้ามเพียงอย่างเดียวก็สามารถโค่นล้มเขาได้ ความคิดนี้ไร้เดียงสาเกินไป

“คิดว่าแค่กักขังพลังเวทย์ของฉันไว้ แล้วจะทำตัวอวดดีต่อหน้าฉันได้หรือ?” ซูเฉินปาดจมูก แค่นเสียงหัวเราะ

หลังจากนั้น แสงสีม่วงพลันสว่างวาบตรงสองเท้าเขา ข้างหนึ่งย่ำอย่างแรงลงบนผิวทะเล ถีบตัววูบเป็นเส้นแสง พุ่งออกไปหมายสังหารถันสือไห่

“ว่องไวอะไรอย่างนี้! นี่มันความเร็วของผู้วิวัฒนาการระดับสูงไม่ใช่หรอ!”

“เป็นไปได้ไหมว่าเขาคือผู้วิวัฒนาการเลเวล 5!”

“ท่านเจ้าเมือง พวกเราจะทำอย่างไรดี?”

เห็นซูเฉินทะยานเข้ามาดั่งสายฟ้าฟาด ทุกคนบนเรือใหญ่เริ่มตื่นตระหนกเล็กน้อย

หางตาของถันสือไห่กระตุกอย่างแรง

เดิมที เขาคิดว่าซูเฉินเป็นเพียงปรมาจารย์มนตรา

แต่ไม่นึกเลยว่าซูเฉินจะเป็นผู้วิวัฒนาการด้วย!

และดูจากความว่องไว น่าจะเป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 5

“ไม่ได้การแล้ว! พวกเราต้องลงมือพร้อมกัน อย่าปล่อยให้เขาบุกเข้าถึงตัว!” ถันสือไห่คำราม เหยียดมือและยิงเวทย์พายุสายฟ้าออกไป

เขาทราบดี ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ถูกผู้วิวัฒนาการอย่างซูเฉินบุกประชิดได้ เมื่อนั้นคือหายนะสำหรับพวกเขา

ดังนั้นไม่รอช้า ทุ่มสุดกำลังเพื่อหยุดซูเฉิน

คนอื่นๆตอบสนองต่อคำสั่ง ระเบิดโจมตีในเวลาเดียวกัน

ปรมาจารย์มนตรานับสิบปลดปล่อยเวทมนต์ออกมา หอกน้ำแข็ง , ลูกไฟ , พายุสายฟ้า ถูกยิงออกไปอย่างต่อเน่อง

ในส่วนของผู้วิวัฒนาการจากเมืองถันไห่ พวกเขาไม่มีเทคนิคอย่างเวทมนต์ที่ใช้โจมตีจากระยะไกล ดังนั้นหยิบคันธนูขึ้นมา ง้างศรยิงซูเฉิน

ชั่วขณะนี้ เวทมนต์จากทุกแขนง ทุกธาตุโถมเข้าใส่ซูเฉินอย่างท้วมท้น

ลูกศรนับร้อย กรีดอากาศแหวกฟ้า ส่งเสียงหวีดหวิว โค้งลงพุ่งปลายแหลมเข้าหาซูเฉิน

ณ ตอนนี้ ทั่วทั้งผืนฟ้า ถูกปกคลุมไปด้วยสีสันแห่งเวทมนต์ คลื่นความผันผวนจากพลังเวทย์แผ่กระจายไปทั่ว ขับหนุนให้ยิ่งดูน่ากลัวเป็นพิเศษ

เสียงคลื่นอัดอากาศดังกระหึ่ม ทะลวงบาดแก้วหูของทุกคน

แม้หวู่หยางและคนอื่นๆจะอยู่ไกล แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกถึงแรงกดดัน ลมหายใจเริ่มหอบถี่

ทั้งที่รู้ว่าซูเฉินแข็งแกร่งมาก แต่เมื่อต้องเผชิญกับการโจมตีชนิดกลืนฟ้าถมทะเลเช่นนี้ เขาจะสามารถเอาชีวิตรอดไปได้จริงๆใช่ไหม?

ตันหลินกับหยางเฉียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า สองมือของพวกเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

สีหน้าของหยางฮ่าวและสหายก็ดูไม่สู้ดีเช่นกัน

“ไอ้หนู มาดูกันว่าแกจะแสร้งทำเป็นเก่งได้อีกสักแค่ไหน!”

ประกายอันโหดเหี้ยมฉายวาบขึ้นบนใบหน้าของถันสือไห่

เมื่อต้องเผชิญกับเวทมนต์นับสิบ และศรอันแหลมคมอีกนับร้อยดอก ต่อให้เป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 5 ก็ยากที่จะรอดชีวิต

ช่วงเวลานี้ เขาปฏิบัติต่อซูเฉินในฐานะคนที่ตายไปแล้ว

มองไปยังสถานการณ์ตรงหน้า ซูเฉินกลับหัวเราะเยาะออกมา ไม่มีแม้ความคิดที่จะหลบเลี่ยง ปล่อยให้เวทมนต์และคมศรเข้าโจมตีและทิ่มแทง

ช่วงเวลาต่อมา เวทมนต์นับสิบปูพรมลงตามตัวเขา ก่อให้เกิดคลื่นความผันผวนขนาดใหญ่ กลืนร่างของซูเฉินหายไปจากทุกสายตา

ตามมาติดๆด้วยศรคมกริบ ทิ่มแทงซ้ำไปยังตำแหน่งเดิมของซูเฉิน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า … แกตาย!”

เห็นถึงภาพหายนะที่เกิดขึ้น ถันสือไห่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง

คนอื่นๆฝั่งเขาก็ตื่นเต้นยินดี ต่างพากันตะโกนโห่ร้อง

“ฉันก็นึกว่าเจ้าเด็กนั่นแข็งแกร่งมาก ที่ไหนได้ มันก็แค่แกล้งทำเป็นอวดดี!”

“กล้าหือกับพวกเราสิบสามเมืองแห่งทะเลแห่งการหลงเลือน ช่างไม่รู้จักเจียมตัว!”

“เป็นถึงผู้วิวัฒนาการเลเวล 5 แล้วอย่างไร? เจอพวกเราร่วมมือโจมตีเข้าไป แม้แต่ซากก็คงไม่เหลือ!”

…

“ก็บอกแล้วไง ว่าพวกแกมันไร้เดียงสา!”

คนจากสิบสามเมืองแห่งทะเลแห่งการหลงเลือนกำลังฮึกเหิมในชัยชนะ แต่จู่ๆก็มีน้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นบาดหูของพวกเขา

แทบจะในทันทีหลังจากนั้น ร่างอันสูงใหญ่และกล้าหาญก็ค่อยๆก้าวออกมาจากควันโขมงหลากสีสันที่กำลังลุกโชน

“เป็นเขา! ทำไมเขาถึงยังมีชีวิตอยู่?”

“ฉันคงตาฝาดไปแน่ๆ ไม่มีทางที่เขาจะรอดไปได้!”

มองไปยังซูเฉินที่เดินออกมาโดยมีระเบิดหลากสีสันโคตรอลังการเป็นฉากหลัง ผู้คนจากสิบสามเมืองแห่งทะเลแห่งการหลงเลือน กรีดร้องราวกับเห็นภูติผี

*พรุ่งนี้งดประจำสัปดาห์จ้า