281-282
1/8
Ep.281
“คราวนี้ถึงตาฉันบ้างล่ะ!”
ซูเฉินยิ้มเยาะ พุ่งเข้าหาเผ่าวิญญาณ
ครั้งนี้เขาไม่ได้พุ่งไปเปล่าๆ แต่ได้เปิดใช้งาน [รองเท้าเพิ่มความเร็ว] ส่งผลให้ความว่องไวทะลุถึงขีดสุด วูบไหวราวกับภูติผีก็มิปาน พริบตาเดียวปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเผ่าวิญญาณ
“เจ้า ..!” เผ่าวิญญาณตกใจตับแทบแตก ความกล้ามลายหาย มุมปากเริ่มสั่นเทา
ความเร็วของซูเฉินนั้นเหนือกว่าผู้วิวัฒนาการเลเวล 5 อย่างสิ้นเชิง ก่อนที่มันจะมีเวลาทันได้ถอนพลังจิตกลับมาเพื่อปกป้องตัวเอง ในสายตาก็พรั่งพราวไปด้วยแสงสีทองแล้ว
ปงงง! กร๊อบ ..!
หมัดของซูเฉินกระแทกเข้าเต็มอกเผ่าวิญญาณ ระเบิดร่างของมันตัวขาดครึ่ง
แม้เผ่าวิญญาณจะเป็นถึงปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 5 แต่ร่างกายของมันแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่รุนแรงของซูเฉิน เป็นธรรมดาที่ไม่อาจต้านทาน
“อ๊ากกกกก!”
เผ่าวิญญาณกรีดร้องน่าสังเวช ร่วงกลิ้งไปกับพื้นอย่างแรง โครงกระดูกที่เหลือเพียงครึ่งเดียวแยกออกจากกันอีกครั้ง เหลือแค่ส่วนศีรษะที่ยังคงสภาพสมบูรณ์
ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า ก้มลงมองเผ่าวิญญาณด้วยความสนใจ เอ่ยคืนคำพูดเดิมกลับไป “เผ่าวิญญาณอย่างแกก็พอมีความสามารถอยู่บ้างนี่ โดนโจมตีจนมีสภาพแบบนี้ แต่กลับยังมีชีวิตอยู่”
เผ่าวิญญาณตรงหน้าเขา แม้จะเหลือหัวเดียวโด่เด่ ทว่าคู่เปลวไฟสองดวงในลูกตากลับยังไม่ดับลง ยังคงแผ่กลิ่นอายแห่งชีวิตออกมา
“มนุษย์ ปล่อยข้าไป แล้วข้าจะมอบบางอย่างเป็นการแลกเปลี่ยน” เผ่าวิญญาณกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
ท่าทีเย่อหยิ่งและอวดดีก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว มันถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวอย่างลึกล้ำ
“ก็ลองบอกมาสิ ว่าไอ้ที่จะใช้แลกเปลี่ยน มันคืออะไร?” ซูเฉินปาดจมูกเขา
ปัจจุบันเผ่าวิญญาณไม่ต่างจากปลาบนเขียง จะฆ่าจะแกงขึ้นอยู่กับความเมตตาของเขา
ส่วนสาเหตุที่ซูเฉินยังไม่ลงมือ เป็นเพราะสนใจเล็กน้อยในคำพูดของอีกฝ่าย
ที่มันเอ่ยถึง คงเป็นหินพายุสายฟ้าใช่หรือไม่? ถ้าใช่ ก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาหา นั่นคงช่วยประหยัดเวลาได้มาก
“ข้าขอใช้หินพายุสายฟ้าจำนวน 100 ก้อน ซื้อชีวิตตัวเอง” เผ่าวิญญาณกัดฟันกล่าว
แม้หินพายุสายฟ้าจะล้ำค่า แต่ก็ไม่นับเป็นสิ่งใดหากเทียบกับชีวิตน้อยๆของมัน
หากใช้สิ่งนี้ซื้อชีวิตได้ นับว่าคุ้มค่ามาก
อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่ามันเพ้อฝันเกินไป
ด้วยอุปนิสัยของซูเฉิน เขาจะปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไร?
“บอกที่อยู่ของหินพายุสายฟ้ามา แล้วฉันจะปล่อยให้แกไปสบายแบบไม่ทรมาน” ซูเฉินจ้องมองเผ่าวิญญาณ น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง ดวงตาฟุ้งไปด้วยเจตนาฆ่า
“หึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า …”
ได้ยินวาจาข่มขู่คุกคามของซูเฉิน เผ่าวิญญาณกลับหัวเราะออกมา “ต้องการให้ข้ามอบหินพายุสายฟ้าทั้งๆที่ต้องตายอยู่ดี … เจ้าช่างฝันเฟื่อง!”
ในเมื่อซูเฉินไม่ยอมปล่อยมันไป แล้วเหตุใดมันต้องมอบหินพายุสายฟ้าให้ด้วยเล่า?
จะอย่างไรก็ตาย เช่นนั้นก่อนที่มันจะตาย ก็ก่อกวนและสาปแช่งซูเฉินให้สาแก่ใจที่สุดแล้วกัน
“มีความกล้าไม่เลว ฉันหวังว่าแกยังคงปากแข็งต่อไป”
สีหน้าของซูเฉินมืดมนลง สิ้นเสียง เขาก็เหยียดมือ สะบัดประกายสายฟ้าออกมา พุ่งเป็นเส้นเล็กๆยิงเข้าใส่หัวของเผ่าวิญญาณ
“เวทย์สายฟ้า! นี่เจ้าเป็นปรมาจารย์มนตราด้วย?”
เผ่าวิญญาณเพียงเอ่ยปาก แต่แล้วมันก็กรีดร้องคร่ำครวญเนื่องจากโดนไฟช็อต
แม้ซูเฉินจะปลดปล่อยเวทย์สายฟ้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ท้ายที่สุดแล้ว ข้างในสายฟ้ามันผสานไปด้วยอำนาจของ [สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์แห่งความป่าเถื่อน] ดังนั้นพลังทำลายล้างไม่อาจดูแคลน
ทุกข์ทรมานจากสายฟ้า กลิ่นอายของเผ่าวิญญาณแห้งเหือดลงอย่างรวดเร็ว ซบเซาจนถึงขีดสุด เปลวไฟในเบ้าตามันสลัวลง ราวกับจะวูบดับได้ทุกเมื่อ
ซูเฉินไม่พูดอะไรมากความ ยกมือขึ้นและดีดนิ้ว ครั้งนี้ปรากฏเปลวไฟสีแดงเล็กๆขึ้นที่ปลายนิ้วเขา
แม้จะเป็นเพียงเปลวไฟเล็กๆ แต่อำนาจที่แฝงอยู่ในเปลวไฟมันร้อนแรงมาก
“มาดูกันว่าแกจะหุบปากต่อไปได้อีกนานแค่ไหน” ซูเฉินเบ้ปากเล็กน้อย ตั้งท่าเตรียมสะบัดเปลวไฟ
“ข้าบอกแล้ว! มันอยู่ข้างในถ้ำ โปรดให้ข้าได้จากไปอย่างสงบเถิด!”
ครั้งนี้เผ่าวิญญาณหวาดกลัวจริงๆ ยอมสารภาพออกมา
2/8
Ep.282
ซูเฉินปลดปล่อยพลังจิตของเขา ขยายเข้าไปในถ้ำหิน ไม่นานก็ค้นพบแร่กองเล็กๆที่มีคลื่นความผันผวนของสายฟ้าออกมา
เมื่อพบที่อยู่ของหินพายุสายฟ้า เผ่าวิญญาณก็ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป
ซูเฉินยิงเวทมนต์ระเบิดศีรษะมัน
จากนั้น เขาก็มุ่งหน้าลึกเข้าไปในถ้ำหิน และรวบรวมหินพายุสายฟ้าใส่ลงในถุงเก็บของ
ระหว่างที่เขาเดินออกจากถ้ำ ก็มีเสียงดังตูม ตูม สี่ครั้งลอยเข้ามาจากระยะไกล
ซูเฉินเหลียวมองไปตามเสียง ก่อนจะเริ่มวิ่งไปตามทิศทางที่เกิดเรื่องขึ้น
เสียงดังสี่ครั้งนี้ จะต้องเกิดจากตอร์ปิโดของ [รถศึกอัจฉริยะ] แน่ๆ
นอกจากนี้ ยังหมายความว่าหวู่หยางและคนอื่นๆเริ่มล่าสัตว์ทะเลกันแล้ว เมื่อหมดธุระบนเกาะร้าง เขาจึงตัดสินใจรีบไปช่วย
…
อีกด้านหนึ่ง [รถศึกอัจฉริยะ] ยิงตอร์ปิโด 4 ลูก เพื่อสังหารฝูงสัตว์ทะเลที่มันล็อคเป้าไว้ก่อนหน้านี้
ขณะนี้ มันกำลังมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ล่าด้วยความเร็วเต็มพิกัด
แต่ไม่คาดคิดเลย ว่าเมื่อพวกเขาว่ายไปได้เพียงครึ่งทาง จู่ๆก็ปรากฏเรือขนาดใหญ่ขึ้นเบื้องหน้า
เรือใหญ่ลำนี้ยาวประมาณ 300 เมตร สูงเท่าตึกสิบชั้น ทั้งหมดทำจากวัสดุไม้สีน้ำตาล
เมื่อมองจากระยะไกล ชวนให้ผู้คนรู้สึกกริ่นเกรงเป็นอย่างมาก
แล้วอีกอย่าง มันไม่ใช่แค่มีขนาดใหญ่โตเฉยๆ แต่ความเร็วในการเคลื่อนตัวยังมากจนน่าตกใจ มันเร็วกว่าเต่าทรราชปราณฟ้าเสียอีก
ทิศทางที่มันกำลังมุ่งมา แน่นอนว่าเป็นตำแหน่งที่สัตว์ทะเลถูกล่าเมื่อครู่
“หัวหน้าหวู่ นั่นพวกเขากำลังคิดขโมยสัตว์ทะเลของพวกเราใช่ไหม?” หยางฮ่าวขมวดคิ้ว เอ่ยถาม
“ฉันหวังว่าจะไม่เป็นแบบนั้น” ท่าทีของหวู่หยางเริ่มตึงเครียด สูดหายใจลึก
สัตว์ทะเลถูกล่าด้วยฝีมือของพวกเขา หากอีกฝ่ายต้องการปล้น ย่อมหลีกเลี่ยงการต่อสู้ไม่ได้
แต่ปัจจุบันซูเฉินไม่อยู่ที่นี่ หวู่หยางจึงกลายเป็นคนออกคำสั่ง เลยอดที่จะรู้สึกประหม่าเล็กน้อยไม่ได้
“ถ้าคิดขโมยสัตว์ทะเลจากพวกเรา ก็ต้องข้ามศพฉันไปก่อน!” เฉาหรานเอ่ยเสียงเย็น แววตาทอประกายดุร้าย
“พี่เฉาพูดถูกแล้ว ไอ้หน้าไหนที่กล้าขโมยของพวกเรา พวกมันต้องตาย!”
สือต้าหนิวกระชับ [ค้อนสวรรค์] ในมือเขา กล่าวด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม ราวกับว่าเขาไม่ได้เห็นเรือใหญ่ลำนั้นอยู่ในสายตาเลย
หวู่หยางพยักหน้า จิตต่อสู้ของทุกคนแผ่มาถึงเขา บังเกิดความห้าวหาญพุ่งพล่านในจิตใจ “ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม ถ้าอีกฝ่ายไม่รู้จักชั่วดี เราจะมอบบทเรียนให้พวกมัน!”
แม้หัวใจหลักอย่างซูเฉินจะไม่อยู่ แต่เมื่อคิดว่ายังมี [รถศึกอัจฉริยะ] , เต่าทรราชปราณฟ้าเลเวล 5 และ [นักรบจักรกล] ซึ่งมีกำลังรบเทียบเท่าเลเวล 5 อยู่ที่นี่
ต่อให้ในอาณาเขตของทะเลแห่งการหลงเลือนจะมีขุมกำลังใดที่ทรงพลังครอบครองอยู่ ก็ไม่มีทางสู้พวกเขาได้
ดังนั้น พวกหวู่หยางไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรเลย
กว่าเต่าทรราชจะแหวกว่ายเข้าไปถึงพื้นที่ล่า ผู้คนนับร้อยก็ลงมาจากเรือลำใหญ่แล้ว
พวกเขานั่งอยู่บนเรือเล็กหลายสิบลำ กำลังเก็บกู้ซากศพสัตว์ในทะเล
เห็นแบบนี้ หวู่หยางและคนอื่นๆก็เดินออกมาจากรถทีละคน
การปรากฏตัวของเต่าทรราชปราณฟ้า ย่อมดึงดูดความสนใจของอีกฝ่าย
ด้านหน้าของเรือยักษ์ ชายกำยำในชุดหนังสัตว์กวาดสายตามองหวู่หยางและคนอื่นๆ ตะโกนเสียงดังว่า “พวกแกคิดจะทำอะไร? มาที่นี่มีธุระอะไร?”
เนื่องจากเต่าทรราชได้ระงับกลิ่นอายและแรงกดดันของมันเอาไว้ มันเลยดูเหมือนเป็นแค่สัตว์ทะเลธรรมดา ไม่อาจข่มขวัญผู้คน
“พวกเราเป็นคนฆ่าสัตว์ทะเลทั้งหมดในที่นี้ ขอให้พวกแกยอมออกไปเดี๋ยวนี้ แล้วฉันจะไม่ถือสา”
หวู่หยางปลดปล่อยกลิ่นอายออกมา พร้อมประกาศเตือนอีกฝ่าย
“ผู้วิวัฒนาการเลเวล 3!”
ชายกำยำในชุดหนังสัตว์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “พูดออกมาได้ไม่อายปาก อาศัยแค่แก จะสามารถฆ่าสัตว์ทะเลจำนวนมากได้ขนาดนี้เชียวหรือ?”
แม้ว่าผู้วิวัฒนาการเลเวล 3 จะแข็งแกร่งมาก แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะข่มขู่เขา
เพราะตัวเขาก็เป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 3 เช่นกัน ประจวบกับจำนวนคนที่มากกว่า เขาจึงไม่กลัวคำเตือนของหวู่หยาง
“เป็นแกเองนะที่บังคับให้พวกเราลงมือ” สีหน้าของหวู่หยางกลายเป็นมืดมน
