AC 319: นักดาบผู้โชคร้าย ฟรี

AC 319: นักดาบผู้โชคร้าย

“โชคดีที่เราไม่มีความขัดแย้งกับพวกเขา พวกเขาเป็นจอมดาบอาวุโส” คริสเตียนแสดงความคิดเห็น เขารู้สึกกลัวเล็กน้อยในภายหลัง หากสิ่งนี้เกิดขึ้นเมื่อพวกเขาเพิ่งออกจาก เมืองศักดิ์สิทธิ์ ด้วยความสามารถและประสบการณ์ในการต่อสู้ กองทัพทั้งกองอาจถูกกวาดล้างไปเมื่อพวกเขาต้องต่อสู้กับจอมดาบอาวุโส

“เขาเป็นจอมดาบอาวุโส? ซูซานนา ข้าไม่ได้วิจารณ์นาง แต่…” บลาวีนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ทันใดก่อนจะกล่าวจบ เขายิ้มให้ซูซานนาทันที

“ข้าหมายถึงถ้านิยาไม่แสดงอารมณ์ฉุนเฉียวเกินไป เราก็ไม่ต้องเจอเรื่องนั้น เราจัดการได้เหมือนที่เราทำเพื่อให้ นิยา เติมเต็มความปรารถนาของนาง คริสเตียน เจ้าคิดอย่างไร”

“บารอนฟรุซ ได้แจ้ง ครูซาเดอร์เพลิง เกี่ยวกับแผนการเดินทางของเราแล้ว” อันเฟย์ กล่าวอย่างเงียบ ๆ

“ถ้าเราไม่พร้อมสำหรับการโจมตี เราอาจจบลงด้วยปัญหาร้ายแรง ตอนนี้ เจ้าเมืองใน เมืองลาแกน สนิทสนมกับ ครูซาเดอร์เพลิง มาก”

ครูซาเดอร์เพลิง ไม่ใช่กองกำลังประจำในจักรวรรดิ สมาชิกของ ครูซาเดอร์เพลิง มีทักษะที่แตกต่างกันมากมาย พวกเขาเป็นทหารม้า นักดาบ นักเวทย์ และแม้แต่อัศวินแห่งแสงจากวิหารแห่งแสง พวกเขาสวมชุดเกราะเมื่อถูกเรียกให้เข้าร่วมการต่อสู้ แต่องค์กรยังคงหลวมมาก ไม่มีกฎเกณฑ์หรือข้อจำกัดสำหรับสมาชิกครูซาเดอร์เพลิง ว่ากันว่าพวกเขามีอิสระที่จะเข้าร่วมหรือทิ้ง ครูซาเดอร์เพลิง ได้ตามต้องการ ในนามไม่มีผู้นำใน ครูซาเดอร์เพลิง และไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นผู้มีอำนาจอยู่เบื้องหลัง ยอนลาธี ปล่อยให้ ครูซาเดอร์เพลิง เติบโตโดยไม่มีการแทรกแซง

ครูซาเดอร์เพลิง เคยมีรูปแบบอิสระ ครูซาเดอร์เพลิง มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับ เจ้าชายเวสเตอร์ หลังจากที่ ยอนลาธี อ้างว่าเขาจะเลือกทายาทที่มีคุณสมบัติเหมาะสมสำหรับบัลลังก์ของเขา ซาอูลคิดว่าฟิลลิปต้องรับครูซาเดอร์เพลิง กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาเป็นผู้นำเบื้องหลังพวกเขา เมื่อกองทหารของ อันเฟย์ หนีออกจากเมืองศักดิ์สิทธิ์ ครูซาเดอร์เพลิงกระตือรือร้นและหลงใหลในการไล่ตามกองทัพของเขา ในขณะที่กองทหารรักษาการณ์เวทมนตร์ไม่ได้รบกวนกองทหารของอันเฟย์มากนัก ถ้ากองทหารของอันเฟย์ คิดว่าฟิลลิป ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับครูซาเดอร์เพลิง พวกเขาก็แค่ล้อเล่นกับความตาย

“ดูเหมือนว่าพวกเจ้าทุกคนต้องการไปเมืองลาแกน งั้นเราไปกันเถอะ” คริสเตียนถอนหายใจ

ขณะที่พวกเขากำลังกล่าวถึงครูซาเดอร์เพลิง บารอนฟรุซ ก็ค่อยๆ เดินออกจากบ้านของเขา มีคนแต่งตัวในชุดนักดาบประมาณแปดคนติดตามเขาอย่างใกล้ชิด หมาบ้าเป็นหนึ่งในนั้น ยกเว้นใบหน้าที่มืดมนของเขา เขาไม่ได้ดูแตกต่างไปจากคนอื่นๆ เขาไม่ได้สวมตรานักดาบ ดังนั้นเขาจึงไม่ดึงดูดความสนใจของใคร

บารอนฟรุซ มีนิสัยชอบเดินไปรอบ ๆ เมืองลาแกนตามถนนสายหลักหลังอาหารเย็นทุกวัน เขาชอบเมืองนี้ เขารู้ว่าสักวันหนึ่งเขาจะยึดครองเมือง เจ้าเมืองไม่ใช่ตำแหน่งทางพันธุกรรม แต่พ่อของเขาเป็นเจ้าเมืองของลาแกนมานานกว่ายี่สิบปี เขามีคนของเขาในทุกสิ่งในเมืองลาแกน ถ้าพ่อของเขาต้องการ เขาก็สามารถลดงบประมาณของเมืองลงได้มากกว่าครึ่ง ในสถานการณ์เช่นนี้ ควรให้เขารับตำแหน่งเจ้าเมืองแทนดีกว่าขุนนางอื่นในจักรวรรดิ จักรวรรดิรู้ดีว่าใครเป็นผู้ควบคุมเมืองลาแกนอยู่ดี คงไม่มีใครอยากมาที่ไกลแสนไกลเพื่อแสวงหาความเดือดร้อน

นิสัยของ บารอนฟรุซ เป็นที่รู้จักกันดี หลังอาหารเย็นกลายเป็นช่วงเวลาที่เงียบที่สุดในเมืองลาแกน ในเวลานั้นผู้คนเปลี่ยนพฤติกรรมเล็กน้อยหลังอาหารเย็น ไม่มีใครจะมีความขัดแย้งกับคนอื่น ๆ บนท้องถนน แม้แต่ผู้ก่อปัญหาและแก๊งค์ก็ยังเลือกที่จะระงับกิจกรรมของพวกเขาในช่วงเวลานั้น สตรีที่ต้องการออกไปข้างนอกจะเลือกที่จะเดินไปรอบๆ ในตรอกเพื่อหลีกเลี่ยงถนนสายหลักที่สว่างไสว

การลาดตระเวนประจำวันของ บารอนฟรุซ ใกล้จะเสร็จสิ้นแล้ว เขาเดินไปรอบ ๆ หัวมุมถนน ถ้าเขาเดินตรงไป เขาจะถึงบ้านของเขา เขารู้สึกเสียใจและถอนหายใจ อันที่จริง เขาหวังว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นทุกวันที่ทำให้เขาสามารถพิสูจน์พลังและอำนาจของเขาได้ น่าเสียดาย ไม่เพียงแต่ไม่เกิดอะไรขึ้น เขาแทบไม่เห็นใครเลยบนถนน เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถปลดปล่อยความคลั่งของเขาได้

ก่อนที่ฟรุซจะถอนหายใจ หมาบ้าที่อยู่กับทหารยามก็เงยหน้าขึ้นทันที ในเวลาเดียวกัน เขาเริ่มวิ่งไปหา ฟรุซ และกระแทกนักดาบสองคนให้พ้นทาง เขาคว้า ฟรุซ ที่สะดุ้ง ขณะที่ดาบอยู่ในมือขวาของเขา ปกคลุมไปด้วยแสงพลังต่อสู้สีขาว พุ่งไปข้างหน้าในทันใด

ลูกธนูพุ่งเข้าหาพวกเขา พวกเขาได้ยินเสียงหึ่งๆ แหลมๆ ดังขึ้น แต่ลูกธนูก็ถูกดาบฟันไป ดูเหมือนง่ายที่จะเคาะลูกธนูออกไป แต่มันยากมากที่จะทำ ดวงตาที่เฉียบคม ประสบการณ์มากมาย และเวลาตอบสนองสั้น ๆ ล้วนเป็นสิ่งที่จำเป็น แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับจอมดาบอาวุโสอย่าง หมาบ้า เขาจ้องมองไปที่คนบนหลังคาที่อยู่ห่างไกล

ที่จริงแล้วลูกศรนั้นเป็นลูกศรเวทย์ ใบมีดลมบนลูกศรไม่ได้รับผลกระทบจากป้องกันของ หมาบ้า มันแวบวาบเข้าไปที่ต้นขาของบารอนฟรุซ บารอนฟรุซกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาไม่สามารถช่วยตัวเองได้และล้มลงกับพื้น

หมาบ้า ไม่คิดว่า บารอนฟรุซ จะได้รับบาดเจ็บ เขาตกใจครู่หนึ่งและเริ่มดูโกรธ เมื่อเห็นเจ้านายของเขาได้รับบาดเจ็บ เขารู้ว่าเขาน่าจะถูกตำหนิได้ในภายหลัง เมื่อบารอนฟรุซขอให้พวกเขารับผิดชอบสำหรับอุบัติเหตุครั้งนี้ เขาไม่สามารถคิดมากเกินไปในขณะนั้น เขากางแขนออกและพุ่งไปข้างหน้าฟรุซ พลังการต่อสู้ของเขาได้รับการแสดงอย่างเต็มที่ เขาตรงไปที่นักธนูในระยะไกล ทหารที่เหลืออยู่กับฟรุซ พวกเขาไม่ต้องการทำให้เจ้านายของพวกเขาโกรธเช่นกัน

เมื่อเห็นหมาบ้าเข้ามาใกล้ คนยิงก็ดูเหมือนจะไม่วิ่งหนี นักธนูดึงคันธนูโดยไม่ตั้งใจ หมาบ้า อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล เขาได้ปลดปล่อยพลังการต่อสู้ของเขาให้ถึงขีดสุดโดยไม่หยุดยั้งอะไร ใคร ๆ ก็เห็นว่าเขาเป็นจอมดาบอาวุโส แต่นักธนูดูเหมือนจะไม่สนใจ และไม่มีความตั้งใจที่จะถอย เห็นได้ชัดว่าเขามีความมั่นใจที่จะฆ่า หมาบ้า ในขณะนั้น หมาบ้า ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้ เขามีศัตรูอยู่ทุกที่ ถ้าเขาทำให้เจ้านายของเขาโกรธ เขาอาจจะไม่มีที่ไป

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หมาบ้า ก็คำรามดังราวกับคลื่นสึนามิ เขากระโดดขึ้นสูงและยกดาบขึ้นเพื่อผลักไปข้างหน้า รัศมีดาบรูปพระจันทร์เสี้ยวที่มีหางเงาจำนวนมากพุ่งไปที่หน้าอกของนักธนู ในเวลาเดียวกัน หมาบ้า ชะลอการรุกอย่างรวดเร็วของเขา เขาคาดการณ์ว่านักธนูจะไม่ใช่แค่นักธนู เขาต้องการทำให้นักธนูเคลื่อนไหวเมื่อเขาใช้แสงดาบของเขา

อันเฟย์ปล่อยคันธนู ลูกธนูพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว อันเฟย์ ขยับไปด้านข้างหนึ่งก้าวเพื่อหลบการโจมตีของ หมาบ้า เขาหลีกเลี่ยงดาบของ หมาบ้า โดยแทบไม่มีช่องว่างระหว่างนั้น หัวใจของ หมาบ้า ลดลงอย่างกะทันหัน ตอนนี้เขารู้สึกสิ้นหวัง เขามีช่วงเวลาที่เสี่ยงมากมายในชีวิต หาก อันเฟย์ หลีกเลี่ยงดาบของเขาในลักษณะที่เสี่ยงอันตราย แสดงว่า อันเฟย์ มีวิจารณญาณที่น่าอัศจรรย์และมีความมั่นใจสูง หากเป็นเขา เขาจะขยับออกห่างจากดาบมากขึ้นเพื่อให้รู้สึกปลอดภัย

คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง!

หมาบ้า ตัดสินทันที เขาโบกดาบป้องกันลูกศรของ อันเฟย์ ออกไป หมาบ้า ปล่อยให้ ใบมีดลม โจมตีพลังต่อสู้ของเขา ในการตัดสินว่าบุคคลนั้นมีพลังหรือไม่ คนๆ นั้นไม่จำเป็นต้องพึ่งพาพลังต่อสู้เพียงอย่างเดียว บางครั้งเราสามารถบอกได้จากรูปลักษณ์และพฤติกรรมของคู่ต่อสู้ ชื่อของ หมาบ้า มีคำว่า "บ้า" อยู่ในนั้น เพราะเขาอารมณ์ร้อนจนไม่มีใครสามารถเข้าใจเขาได้ เมื่อเขาอยู่ในการต่อสู้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคู่ต่อสู้ที่ทรงพลัง มันสามารถทำให้เขาเฉียบแหลมมาก เขาไม่ได้ดูบ้าเลย

หมาบ้า หยุดชั่วครู่ก่อนจะก้าวขึ้นไปบนชายคา กระเบื้องกลายเป็นผงอย่างรวดเร็วภายใต้เท้าของเขา เขายืมแรงจากมันและพุ่งไปข้างหน้า ปลายดาบสะท้อนแสงที่เจิดจ้าและเย็น พุ่งเข้าหาหน้าอกของอันเฟย์ การเคลื่อนไหวนี้มีขึ้นเพื่อทดสอบ อันเฟย์ แทนที่จะโจมตีเขา เพราะ อันเฟย์ ดูสงบเกินไป คราวนี้ หมาบ้า มีทัศนคติที่แตกต่างจากการโจมตีครั้งแรกของเขา เขาไม่กล้าโจมตีเต็มกำลัง

จู่ๆ ก็มีคนขึ้นมาข้างหลัง อันเฟย์ ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณแปดหลา นางพุ่งสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าเหมือนดอกไม้ไฟ นางพุ่งเข้าหา หมาบ้า อย่างรุนแรงในขณะที่เขาสนใจ อันเฟย์ ทั้งหมด เมื่อรู้ว่าตนเองเสียเปรียบ เขาก็บังคับตัวเองให้หยุดวิ่ง โชคดีที่เขาไม่ได้โจมตี อันเฟย์ อย่างเต็มกำลัง เขาเปลี่ยนจากการโจมตีเป็นการถอยทันที เขายกดาบขึ้นเล็กน้อย เขาวางตัวราวกับว่าเขาพร้อมที่จะปกป้องตัวเอง เขาต้องดึงความสนใจจาก อันเฟย์ เผื่อในกรณีที่ทั้งสองคนโจมตีเขาพร้อมกัน

ดาบสองเล่มที่มีออร่าเหมือนกันมาปะทะกันและทำให้เกิดเสียงดังกึกก้อง พลังการต่อสู้อันเข้มข้นได้ปลุกกระแสลมรอบๆ ดาบ กระแสอากาศปะทะกันทุกที่ ซูซานนากระโดดสูงและตีลังกากลับ นางตกลงบนหลังคาอย่างมั่นคง หมาบ้า กระโดดลงอย่างรวดเร็ว เขายังคงดูเหมือนเขาอยู่ในตำแหน่งที่เสียเปรียบ

อย่างไรก็ตาม หมาบ้า รู้สึกโล่งใจจริงๆ ชายคาบังทัศนวิสัยของเขาและเขาไม่เห็นว่าซูซานนากระโดดไปที่ใด แต่นั่นไม่ได้หยุดเขาจากการรู้สึกว่านางอยู่ที่ไหน หมาบ้า รู้สึกว่ามีนักเวทย์อีกคนในความมืดและนักดาบหญิงนั้นแข็งแกร่งกว่าเขา เมื่อรวมเข้าด้วยกันแล้ว หมาบ้า ก็อยากจะหนีแล้ว เขาไม่คิดว่าเขาจะมีโอกาสชนะการต่อสู้ครั้งนี้ หากเขาสามารถจัดการสถานการณ์ได้ เขาจะเป็นวีรบุรุษ แต่มันไม่ใช่เขา

ทันใดนั้นกำแพงไฟก็ปรากฏขึ้นเมื่อ หมาบ้า อยู่ห่างจากพื้นประมาณหกหลา ไฟเผาผลาญ หมาบ้า แต่เขาเตรียมพร้อมสำหรับเวทมนตร์ ด้วยพลังต่อสู้ของเขา กำแพงไฟไม่สามารถทำร้ายเขาได้

ในขณะที่เขายังคงตก หมาบ้า จ้องไปที่สิ่งที่อยู่เหนือเขาในกรณีที่มีการโจมตีมากขึ้น ตามที่เขาคาดไว้ ซูซานนากระโดดลงจากหลังคาและไล่ตามเขาด้วยดาบของนาง หมาบ้ากรีดร้องเสียงดัง ตราบใดที่เขาสามารถป้องกันการโจมตีนี้ได้ เขาควรจะวิ่งไปที่ตรอกที่อยู่ใกล้ๆ เขาคุ้นเคยกับเมืองนี้จึงได้วิ่งเข้าไปในตรอกเล็กๆ เขาไม่คิดว่า อันเฟย์ และ ซูซานนา จะไล่ตามเขา เว้นแต่พวกเขาต้องการฆ่าทหารทั้งเมืองในเมือง

เมื่อเท้าของเขาเพิ่งแตะพื้น เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่นิ่มนวลและเขาก็ตกลงเรื่อยๆ เวทมนตร์บึง? ทันทีที่เขารู้เรื่องนี้ หมาบ้า ก็รู้สึกสิ้นหวังทันที เขาไม่รู้ว่า อันเฟย์ และ ซูซานนา ต้องการฆ่า บารอนฟรุซ หรือเขา ถ้าพวกเขาต้องการฆ่าบารอนฟรุซ พวกเขาไม่ควรทุ่มเทมากขนาดนั้นในการจัดการกับเขา ถ้าพวกเขาต้องการเขา ทำไมพวกเขาถึงโจมตี บารอนฟรุซ ก่อน?

เขาไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับคำถามนั้น เขาคำรามด้วยความโกรธ พยายามจะกระโดดออกจากบึง อย่างไรก็ตาม ยิ่งเขาดิ้นรนมากเท่าไร เขาก็ยิ่งจมเร็วขึ้นเท่านั้น ในชั่วพริบตา บึงก็ขึ้นไปถึงหน้าอกของเขา

ขณะที่ซูซานนารีบไปหาหมาบ้า ดาบของนางก็ทิ้งเงาแสงสีขาวไว้ นางเหวี่ยงดาบไปที่หัวของหมาบ้า หมาบ้า กัดฟันของเขาในขณะที่เขาปลดปล่อยพลังการต่อสู้ทั้งหมดที่เขาเหลือไว้เพื่อป้องกันดาบ ด้วยเสียงอันดัง ทำให้ร่างของ หมาบ้า ตกลงไปในบึง โดยมีดาบเพียงครึ่งเดียวที่แกว่งไปมาเหนือบึงอย่างอ่อนแรง

บลาวียิ้มจากหลังคาอีกด้านหนึ่ง บึง เป็นผลงานชิ้นเอกของเขา!

แม้ว่าพวกเขาจะวางแผนไว้ล่วงหน้า แต่ บลาวี ก็ยังภูมิใจในตัวเองและรู้สึกตื่นเต้น เพราะสิ่งที่เขาทำคือตัวชี้ขาดสำหรับการต่อสู้ครั้งนี้

อันเฟย์ บินลงมาจากหลังคาอย่างรวดเร็ว เขามีหอกสีดำเข้มอยู่ในมือ เมื่อปลายหอกแตะพื้น เขาก็พุ่งเข้าหานักดาบที่ตื่นตระหนก

“ปกป้องบารอน!” นักดาบตะโกน เขาดึงดาบออกมาแบบหลังมือและวางมันไว้ข้างหน้าเขา แต่เขารู้สึกตาลายอยู่ครู่หนึ่ง อันเฟย์ แทงหอกเข้าไปในปากของเขา และมันแทงออกมาจากด้านหลังศีรษะของเขา ก่อนที่เขาจะมีโอกาสหุบปาก

บลาวีไม่ได้พักผ่อน เขายังคงปล่อยเวทมนตร์สายฟ้าและฆ่านักดาบที่พยายามจะหนีในขณะที่เขาเห็นสถานการณ์เปลี่ยนไป เมื่อซูซานนาเข้าร่วมการต่อสู้ ไม่ว่าใครจะต้องการสู้กลับหรือใครต้องการหนี พวกเขาทั้งหมดกลายเป็นกลุ่มคนที่อ่อนแอโดยไม่มีความสามารถในการต่อสู้ใดๆ

สิ่งที่น่าประหลาดใจคือ บารอนฟรุซ เขายังคงดูภูมิใจแม้ว่าดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาไม่ได้ร้องไห้หรือขอร้องให้ปล่อย เขาใช้มือปิดบาดแผลที่ต้นขาและนั่งเงียบๆ เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“ทำไมคุณถึงอยากฆ่าข้า”

“ถึงคราวของเจ้าแล้ว” อันเฟย์ไม่ตอบเขา แต่หันไปมองคริสเตียน ไม่มีกฎเกณฑ์ใดที่ผู้คนจำเป็นต้องรู้ความจริงก่อนตาย ไม่ว่าโลกไหนก็ไม่มีกฎแบบนั้น

คริสเตียนถอนหายใจและร่ายเวทย์ในเสียงต่ำ ลูกไฟขนาดใหญ่พุ่งออกมาและกระแทกบารอนฟรุซเข้าที่หน้าอก บารอนฟรุซมีโอกาสส่งเสียงกรี๊ดเพียงครึ่งเดียวขณะที่เขากลิ้งไปไกล เมื่อเขาหยุดกลิ้ง ร่างกายส่วนบนของเขาก็ไหม้เกรียม

"ไปกันเถอะ กองทหารจะมาเร็ว ๆ นี้” อันเฟย์ กล่าวอย่างเงียบ ๆ หลังจากที่เขาเดินไม่กี่ก้าว เขาก็หยุดกะทันหัน เขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างจากใต้ดิน หลังจากเชื่อมต่อกับ หัวใจแห่งธรรมชาติ แล้ว เขาไม่ได้คิดอะไรแปลก ๆ กับภาพลวงตาอีกต่อไป เขามองไปรอบ ๆ และเห็นดาบที่หมาบ้า ทิ้งไว้บนพื้น หลังจากที่องค์ประกอบเวทมนตร์หายไป บึงก็กลับคืนสู่ดิน เป็นไปได้ไหมที่ หมาบ้า ยังไม่ตาย?

อันเฟย์มองซูซานนา ซูซานนาเข้าใจทันที นางกระโดดขึ้นสูงและโจมตีด้ามดาบบนพื้นด้วยพลังต่อสู้ ดินและกรวดพุ่งออก อันเฟย์ ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างชัดเจน

“อีกครั้ง” อันเฟย์กล่าว

หมาบ้า ถูกฝังอยู่ใต้ดิน แต่เขาไม่ตาย เขาเจ็บปวดและทรมานอย่างไม่น่าเชื่อ เขาไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงไม่ปล่อยเขาไปในจุดนี้ ขณะที่พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงอีกครั้ง หมาบ้า เริ่มหมดสติ ทุกอย่างดูเหมือนจะตกอยู่ในความมืด