ตอนที่ 12

วีที่ได้ยินก็หันหลังกลับไปมองก็พบพี่ตุ๊กกับพี่เบลนางแบบสาวสวยยืนอยู่ วีที่ได้เห็นว่าทั้งคู่เดินมาทักทายเขาก็ได้แต่ยิ้มออกมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณ

“ขอบคุณที่ชมนะครับ”

พี่เบลกับพี่ตุ๊กนั่งลงตรงข้ามกับวีก่อนที่พี่ตุ๊กจะกล่าวชมออกมาอีกครั้ง

“พี่ไม่คิดเลยว่าวีจะร้องเพลงเพราะขนาดนี้ ว่าแต่ที่นี้เป็นร้านของครอบครัววีงั้นเหรอ ?”

“ใช่ครับ เป็นยังไงบ้างอาหารถูกปากไหม ?”

วียิ้ม พี่ตุ๊กจึงพยักหน้ารับ

“ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอร่อยมาก ถ้าเป็นไปได้พี่อยากจะพาลูกน้องมาเลี้ยงบ่อยๆ”

วีที่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมา

“ก็ดีสิครับ ร้านผมจะได้ขายดี”

ทั้งสามคนหัวเราะกันก่อนที่วีจะถามกับพี่ตุ๊กว่า

“ว่าแต่คนพวกนั้นเป็นลูกค้ารายใหม่งั้นเหรอครับ ?”

พี่ตุ๊กพยักหน้า

“ใช่แล้ว พวกเขาเป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าที่พึ่งจะมาเปิดกิจการที่เมืองไทยน่ะ พวกเขาเป็นแบรนด์ชื่อดังที่อยู่ในประเทศเมเนอร์เรียซึ่งกำลังจะมาเปิดสาขาที่นี้น่ะ”

วีที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้า วีนั้นไม่ได้มีความรู้เรื่องประเทศต่างๆมากนักแต่เขาก็พอจะมีความรู้ทั่วไปอยู่บ้าง เนื่องจากข่าวพวกนี้มีให้เห็นกันแทบทุกวัน

จากความทรงจำอันเลือนลาง ประเทศเมเนอร์เรียนั้นเป็นประเทศใหม่ที่พึ่งก่อตั้งขึ้นมาและมีประวัติเพียงเล็กน้อยเท่านั้นแต่กลับมีความก้าวหน้าด้านเศรษฐกิจเป็นอันดับต้นๆเนื่องจากประเทศของพวกเขาเป็นหนึ่งในประเทศที่ส่งออกแร่ดิบเป็นอันดับต้นๆของโลก

ในอดีตวีก็เคยได้กลายเป็นพรีเซนเตอร์ของเครื่องประดับที่มาจากประเทศนั้นอยู่เหมือนกัน แต่มันก็แค่ครั้งเดียวล่ะนะ

วีมองไปที่คนจากประเทศเมเนอร์เรียเล็กน้อยก่อนจะเลิกให้ความสนใจ ประเทศที่ร่ำรวยขนาดนั้นเขาตอนนี้จะไปตีสนิทได้ยังไงกัน

หลังจากนั้นวีก็กลับมาคุยกับพี่ตุ๊กและพี่เบลต่อ

“ว่าแต่วี พี่กะว่าจะชวนวีมาช่วยงานพี่อีกครั้งนึงน่ะ วีจะว่างหรือเปล่า ?”

พี่ตุ๊กเอ่ยถามขึ้น วีจึงสงสัยพร้อมกับถามกลับ

“งานของแบรนด์เสื้อผ้าที่ว่านั่นน่ะเหรอครับ ?”

พี่ตุ๊กพยักหน้า ก่อนจะพูดถึงรายละเอียดงาน

“พอดีว่าทางแบรนด์เขากำลังจะเปิดตัวเสื้อผ้าผู้ชายน่ะ และเขาอยากจะได้นายแบบที่ค่อนข้างจะวัยรุ่นหน่อย และพี่ก็เลยคิดถึงเราขึ้นมา”

วีที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย

“ได้สิครับ ช่วงนี้กำลังปิดเทอมอยู่ด้วยผมเลยว่างน่ะ”

พี่ตุ๊กกับพี่เบลเมื่อได้ยินว่าวีกำลังอยู่ในช่วงปิดเทอมก็ถึงกับแสดงสีหน้าตกใจออกมาก่อนที่พี่เบลจะถามออกมาว่า

“ไม่ใช่ว่าช่วงนี้มหาลัยยังอยู่ในช่วงสอบหรอกหรอ ทำไมถึงปิดเทอมล่ะ ?”

วีที่ได้ยินแบบนั้นก็ร้องอ๋อออกมาก่อนจะตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ใช่มหาลัยหรอกครับ ผมยังเรียนอยู่ม.ปลายอยู่เลย”

พี่เบลตกใจก่อนจะถามต่อ

“มะ.. ม.ปลาย ? นี่วีอายุเท่าไหร่กันจ๊ะ ?”

วีที่ได้ยินคำถามแบบนั้นก็คิดเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปว่า

“อืม… ถ้านับตามปีก็ 17 นะครับแต่ถ้านับจริงๆแล้วผมยัง 16 อยู่”

ทั้งคู่เมื่อได้ยินอายุของวีก็ถึงกับตกใจ ถึงแม้ทั้งสองคนจะรู้อยู่แล้วว่าวียังอายุน้อยแต่ก็คิดว่าน่าจะอยู่ในช่วงมหาลัยเท่านั้นเพราะด้วยรูปร่างที่สมส่วน ใบหน้าที่หล่อเหลากับความสูง 174 ซม. บวกกับอุปนิสัยที่ดูเป็นผู้ใหญ่ทั้งสองคนเลยคิดว่าวีนั้นจะต้องเป็นเด็กมหาลัยแน่ๆ

แต่พอมารู้ความจริงแล้วก็อดจะตกใจไม่ได้ ทั้งสองคนมองวีอย่างไม่เชื่อสายตาอยู่สักพักก่อนจะได้สติกลับมาจากคำพูดของวี

“ก็ได้ครับผมตกลง เอาเป็นว่าพี่ตุ๊กนัดหมายวันและสถานที่มาเลยนะครับ เดียวผมขอตัวไปขึ้นไปบนเวทีก่อน”

“ดะ… ได้เลย”

วียิ้มก่อนจะลุกออกจากโต๊ะและขึ้นไปบนเวทีเพื่อร้องเพลงต่อ