259-260

9/10

Ep.259

ตั้งแต่ซูเฉินสอนให้ทุกคนเล่นโต้วตี้จู่ บนรถศึกก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะตลอดทาง

ยิ่งกว่านั้น ต้องขอบอกว่าเสน่ห์ของโต้วตี้จู่ยอดเยี่ยมจริงๆ

เพราะกระทั่งหวู่หยางหรือหยางหลิงเทียนที่มีอายุพอสมควรแล้ว บางครั้งก็ยังขยับเข้ามาเล่นด้วยกัน

หลังจากซูเฉินเล่นไปสองสามรอบ เขาก็เปิดโอกาสให้คนอื่นเล่นบ้าง

เขาพูดคุยกับหยางเฉียนและตันหลินเล็กน้อย ก่อนหันไปจดจ่ออยู่กับหน้าจอควบคุมส่วนกลาง เพื่อค้นหาตำแหน่งของซอมบี้ต่อ

[รถศึกอัจฉริยะ] ยังคงขับไปตามเส้นทาง ส่วนคนอื่นๆเล่นโต้วตี้จู่ฆ่าเวลา

ในวันที่สาม สัญญาณของซอมบี้ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอควบคุมส่วนกลาง แต่จำนวนของพวกมันไม่มากนัก แค่หลักร้อยเท่านั้น

แต่ประเด็นก็คือ ซูเฉินพบว่ามีมนุษย์หลายร้อยคนอยู่ในตำแหน่งเดียวกันกับพวกซอมบี้ร้อยกว่าตัวที่นั่น

จากการเคลื่อนไหว ทั้งสองคล้ายไม่อยู่ในสภาวะต่อสู้กัน แต่ดูกลมกลืนกันดี

สถานการณ์นี้ทำให้ซูเฉินเกิดความสับสนเล็กน้อย เขาสงสัยว่ามนุษย์เหล่านั้นจะเป็นเหมือนกับในเมืองเทียนถานหรือไม่?

ที่หลังจากติดเชื้อซอมบี้แล้ว ก็ยังคงสติ อยู่ร่วมกันกับพวกพ้องอย่างสงบสุขได้

หากเป็นกรณีนั้น เขาจะไม่ฆ่าพวกซอมบี้ เพราะนอกจากแค่รูปลักษณ์ภายนอกที่เปลี่ยนไปแล้ว อันที่จริงพวกเขายังรักษาอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์เอาไว้ได้

การฆ่าพวกเขาจึงไม่ต่างจากการฆ่ามนุษย์

แต่ไม่ว่าจะเป็นกรณีไหน เอาเป็นว่าไปดูกันก่อนถึงจะรู้

เพราะอย่างไรเสีย ตำแหน่งของอีกฝ่าย ก็อยู่บนเส้นทางของซูเฉินพอดี ดังนั้นเขาตัดสินใจที่จะไปดู

“เสี่ยวจือ ล็อคตำแหน่งซอมบี้กลุ่มนี้ แล้วมุ่งหน้าไปทันที”

“รับทราบ”

[รถศึกอัจฉริยะ] เร่งความเร็วและเริ่มขับเข้าหาฝูงซอมบี้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา [รถศึกอัจฉริยะ] ก็มาถึงหมู่บ้านเล็กๆ และจอดลง

ซูเฉินกวาดสายตาไปทางหมู่บ้าน เห็นแค่เพียงซอมบี้หลายตัวยืนอยู่ตรงทางแยก ทำหน้าที่เฉกเช่นเดียวกับทหารยาม

เมื่อพวกมันเห็น [รถศึกอัจฉริยะ] ก็ร้องคำรามออกมา

ซอมบี้ตัวหนึ่งกรีดร้อง หันหลังวิ่งเข้าไปในหมู่บ้านทันที

“พวกมันทั้งหมดเป็นแค่ซอมบี้ธรรมดา”

ซูเฉินพึมพำ เปิดประตู ลงจากรถเพียงลำพัง ก้าวเข้าหาซอมบี้สามตัวที่เหลือบนทางแยก

จากปฏิกิริยาของซอมบี้เหล่านี้ เขาตัดสินได้ว่าพวกมันไม่ใช่ซอมบี้ที่มีสติปัญญา

นั่นหมายความว่าการคาดเดาก่อนหน้านี้ของเขาผิดพลาด

ดังนั้นซอมบี้ที่นี่ จะไม่รอดไปจากเงื้อมมือเขา

ซอมบี้พอเห็นมนุษย์กำลังเดินเข้ามา มันก็ส่งเสียงคำรามดังขึ้น

แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือ ยังไม่มีซอมบี้ตัวใดพุ่งเข้าหาซูเฉิน ราวกับว่าพวกมันทั้งหมดถูกพันธนาการเอาไว้

สถานการณ์เช่นนี้ ซูเฉินเคยเจอมาแล้วครั้งหนึ่งในเมืองหวังเยว่

ในเวลานั้นซอมบี้ที่อยู่ในเมือง ถูกควบคุมโดยเจียงเฉิงเฟิง เช่นเดียวกันในตอนนี้

“ดูเหมือนว่าจะมีซอมบี้ที่มีสติปัญญาอยู่ในหมู่บ้าน” ซูเฉินหรี่ตาครุ่นคิด ปากบ่นพึมพำ

ในระหว่างนั้นเอง ซอมบี้กว่า 20 ตัวได้เดินออกมาจากหมู่บ้าน

โดยซอมบี้ที่เดินนำพวกมัน สวมใส่เสื้อคลุมสีเขียว ใบหน้ามืดมน แต่คู่ดวงตากลับเปล่งประกายสดใส

หลังจากมาถึงสี่แยก ซอมบี้ชุดเขียวลอบมองสำรวจซูเฉิน แต่แล้วใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที กล่าวด้วยน้ำเสียงเคารพนอบน้อม “ผู้อาวุโส มาเยือนถึงบ้านตระกูลหยางของพวกเรา ไม่ทราบว่ามีอะไรให้รับใช้?”

“หืม~”

ซูเฉินเลิกคิ้ว กล่าวต่อว่า “นี่แกมองระดับฝึกตนของฉันออกด้วยหรอ?”

หากให้กล่าวโดยทั่วไปแล้ว เป็นเรื่องยากมากที่จะระบุระดับฝึกตนของคนอื่น ทั้งๆที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ทำอะไร

อย่างไรก็ตาม ซอมบี้ชุดเขียวกลับสามารถมองออกได้ในทันที นี่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมาก

ซอมบี้ชุดเขียวอธิบายด้วยความจริงใจ “เรียนอาวุโส ฉันมีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่ง ตราบใดที่ฉันอยู่ในระยะที่กำหนด ฉันสามารถสัมผัสถึงระดับการฝึกตนของอีกฝ่ายได้”

“งั้นลองบอกมาสิว่าแกรู้อะไรเกี่ยวกับระดับฝึกตนของฉันบ้าง?” ซูเฉินเริ่มสนใจขึ้นมา

“ขอรับ”

ซอมบี้ชุดเขียวหรี่ตาลงเล็กน้อย ซักพักประกายของความตื่นตะลึงก็แวบผ่านเข้ามาในดวงตาเขา

เขารีบเอ่ยปากว่า “ผู้วิวัฒนาการเลเวล 4 , ปรมาจารย์มนตราเลเวล 4 , ปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 4 ...”

กล่าวถึงจุดนี้ ซอมบี้ชุดเขียวอ้าปากค้าง ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความตกใจ

หลังจากเพ่งมองซูเฉินอย่างตะลึงลาน เขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ผู้อาวุโส ท่านเป็นผู้ฝึกตนทุกอาชีพ นอกจากนี้ ทั้งหมดยังไปถึงเลเวล 4 แล้ว”

10/10

Ep.260

ซูเฉินยิ้ม ไม่ได้ปฏิเสธออกไป

แต่สายตาที่เขามองซอมบี้ชุดเขียวได้เปลี่ยนไป “ความสามารถของแกค่อนข้างน่าทึ่ง ฉันไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน”

“มันแค่ก็ทักษะเล็กๆน้อยๆ ไม่คู่ควรให้อาวุโสกล่าวชื่นชมหรอกขอรับ”

เมื่อได้รู้ถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของซูเฉินแล้ว ซอมบี้ชุดเขียวก็ยิ่งแสดงท่าทีเคารพมากกว่าเดิม แต่ในขณะเดียวกันหัวใจของมันก็เริ่มกระสับกระส่าย

เพราะท้ายที่สุดแล้ว มนุษย์และซอมบี้ก็เหมือนน้ำกับไฟ หากซูเฉินต้องการฆ่าเขา เขาคงไม่มีโอกาสได้ต่อต้าน

“ความสัมพันธ์ระห่างมนุษย์ในหมู่บ้านกับแกเป็นยังไง?” ซูเฉินถามพลางจับสังเกตอาการของซอมบี้ชุดเขียว

ได้ยินแบบนั้น ร่องรอยของความตื่นตระหนกพลันปรากฏขึ้นในดวงตาของซอมบี้ชุดเขียว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขาไม่เข้าใจเลย เห็นอยู่ชัดๆว่าซูเฉินไม่ได้เข้าไปในหมู่บ้าน แต่ทำไมอีกฝ่ายถึงรู้ว่ามีมนุษย์อยู่ข้างใน?

อย่างไรก็ตาม ซอมบี้ชุดเขียวไม่มีเวลาคิดหาคำตอบอย่างรอบคอบ เพราะสายตาที่ซูเฉินมองมา มันเริ่มบอกว่าหมดความอดทนแล้ว

“เรียนอาวุโส คนในหมู่บ้านนี้ติดโรคประหลาด พวกเขาหมดสติอย่างสิ้นเชิง ฉันกำลังพยายามหาวิธีรักษาพวกเขาอยู่” ซอมบี้ชุดเขียวตอบอย่างเร่งรีบ

ซอมบี้รักษามนุษย์อย่างงั้นหรือ?

--เรื่องนี้ไม่ตลกเลยซักนิด!

แน่นอน ซูเฉินไม่เชื่อ แค่นเสียงเบาๆว่า “สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือเวลามีคนมาโกหก และคนโกหกไม่เคยได้พบจุดจบที่ดี”

ซอมบี้ชุดเขียวรู้ว่าซูเฉินกำลังข่มขู่เขา กัดฟันแน่น อธิบายว่า “ผู้อาวุโส ที่ฉันพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง เพราะเดิมทีฉันเองก็เป็นสมาชิกของตระกูลหยาง แม้ตอนนี้จะกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว แต่ฉันก็ไม่คิดทำร้ายชาวบ้านให้ได้รับอันตรายใดๆ”

คำพูดไร้สาระแบบนี้หลอกได้แค่เด็กสามขวบเท่านั้นแหละ โดยเฉพาะกับซูเฉิน นี่ไม่ต่างจากเรื่องเพ้อเจ้อ

เพราะเมื่อกลายเป็นซอมบี้แล้ว แม้คงจะสติปัญญาเอาไว้ได้ แต่ห้วงอารมณ์จะเปลี่ยนไปอย่างมาก ไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อมนุษย์อีกต่อไป

แน่นอน ว่าซอมบี้ที่มีสายเลือดพิเศษในเมืองเทียนถานเป็นกรณียกเว้น

แต่ซอมบี้ชุดเขียวเบื้องหน้าเขา ไม่ได้มีสายเลือดแบบนั้นแน่นอน

นี่หมายความว่า ทุกสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเป็นเรื่องโกหกทั้งสิ้น

“ดูเหมือนว่าถ้าแกไม่ถูกทรมานซักหน่อย คงไม่ยอมพูดความจริง”

ซูเฉินแค่นเสียงเย็นชา จากนั้นปลดปล่อยพลังจิตออกมา พันธนาการซอมบี้ชุดเขียวเอาไว้

สัมผัสได้ถึงพลังที่มองไม่เห็นโถมเข้าโจมตีร่างกาย สีหน้าของซอมบี้ชุดเขียวแปรเปลี่ยนไปอย่างมาก รีบร้องขอความเมตตา “ผู้อาวุโสโปรดยั้งมือ สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง”

“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา!”

ดวงตาของซูเฉินหรี่ลง ควบคุมพลังจิต กระชากแขนข้างหนึ่งของซอมบี้ชุดเขียวออกโดยตรง

“อ๊าาาาา!”

ซอมบี้ชุดเขียวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ซูเฉินไม่หวั่นไหว ขณะที่เขากำลังจะกระชากแขนอีกข้างของซอมบี้ชุดเขียว ทันใดนั้นเขาก็พบกับเรื่องอันน่าประหลาดใจ

เห็นแค่เพียงบาดแผลของซอมบี้ชุดเขียว กำลังสมานตัวด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

อัตราเร็วของมันไวมาก จนเกือบเทียบได้เลยกับสรรพคุณจากการดื่ม [โพชั่นรักษา]

“นี่แกมี ‘กายรักษา’ ด้วยอย่างงั้นหรอ?” ท่าทีของซูเฉินเปลี่ยนไป

กายรักษา ก็ตามชื่อของมัน เป็นความสามารถในการฟื้นฟูตัวเอง แล้วอีกอย่าง ความสามารถนี้ก็มีทั้งแข็งแกร่งและอ่อนแอปะปนกันไป

เคยมีข่าวลือว่า ผู้ที่ครอบครองกายรักษาในระดับแข็งแกร่ง ตราบใดที่ไม่ถูกสังหารลงด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว พวกเขาจะไม่มีวันตาย

ต่อให้แขนหรือขาขาด ก็ยังสามารถงอกใหม่ได้โดยอัตโนมัติ

ซอมบี้ชุดเขียวตรงหน้าเขา มีความสามารถในการฟื้นฟูที่ค่อนข้างอ่อนแอ มันทำได้เพียงสมานแผลเท่านั้น แต่ยังไม่ถึงขั้นสามารถงอกแขนที่ถูกตัดขาดได้

กระนั้น ก็ยังน่าประทับใจอยู่ดี

“ได้คุยกับแก ถือว่าช่วยเปิดหูเปิดตาฉันมากทีเดียว” ซูเฉินปาดจมูกเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงลึกล้ำ

ซอมบี้ชุดเขียวไม่เพียงมีความสามารถในการตรวจสอบระดับการฝึกตนเท่านั้น แต่ยังมีกายรักษาอีกด้วย

เรื่องนี้พลิกโฉมความรู้ความเข้าใจที่เขามีต่อพวกซอมบี้ไปอย่างสิ้นเชิง