ตอนที่ 842 ส่งไฟล์ที่แอบบันทึกมานะ

แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขารู้แล้ว เธอก็ไม่มีอะไรให้ต้องปิดบังอีก

เธอไม่เคยคิดที่จะปิดบังอะไรอยู่แล้ว

เธอยิ้มและเดินออกจากห้องน้ำ

เธอเหลือบมองทั้งสองคนและพูดว่า

“ที่นี่เป็นร้านอาหารนี่คะ คนไหนในเมืองหยุนเฉิงก็มาที่นี่ได้ทั้งนั้น คุณซูกับคุณเฉียว คุณไม่คิดว่าคำถามของพวกคุณดูตลกไปหน่อยเหรอ?”

ซูเจ๋อตกตะลึง ริมฝีปากของเขาขยับราวกับว่าเขาต้องการจะพูดอะไร แต่ก่อนที่เขาจะทำอะไร เฉียวอันซินก็พูดแทรกขึ้นเสียก่อน

“เฉียวเมียนเมียน แกมันคนชั้นต่ำ มาแอบฟังคนอื่นเขาคุยกัน”

เฉียวเมียนเมียนอดหัวเราะไม่ได้

“ฉันน่ะเหรอแอบฟังคุณ? อย่ามาขวางทางคนอื่นเขาจะได้ไหม พวกคุณกำลังขวางประตูห้องน้ำอยู่นะ แล้วยังจะมาโทษว่าคนอื่นแอบฟังอีก?”

“คิดว่าฉันอยากจะฟังงั้นเหรอ? ไร้สาระน่า ทำไมฉันจะต้องมาแอบฟังด้วย? ในเมื่อพวกคุณกำลังขวางทางฉัน หลีกทางด้วยค่ะ”

เฉียวเมียนเมียนมองไปที่ทั้งสองคนด้วยความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง

“ถ้าฉันไปแล้ว พวกคุณอยากจะคุยอะไรกันต่อ ก็ตามสบาย จะให้ฉันพูดอีกครั้งไหม ว่าฉันไม่สนใจเรื่องที่พวกคุณกำลังพูด”

สิ่งที่เฉียวอันซินเกลียดที่สุดคือสิ่งที่เธอทำ

ความคิดที่ว่าเฉียวเมียนเมียนได้ยินบทสนทนาระหว่างเธอกับซูเจ๋อนั้น ทำให้เฉียวอันซินรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

ซูเจ๋อต้องการเลิกกับเธอ

และเฉียวเมียนเมียนก็มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ด้วย

เฉียวอันซินเป็นคนที่ต้องการจะแข่งกับเฉียวเมียนเมียน และไม่ต้องการตามหลังเฉียวเมียนเมียนในทุก ๆ ด้าน

เหตุผลที่เธอหลอกล่อซูเจ๋อให้ออกห่างจากเฉียวเมียนเมียน ก็เป็นส่วนหนึ่งในการแข่งขันนั้น

เพราะเธอรู้สึกว่าซูเจ๋อเป็นที่น่าสนใจ และอีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะซูเจ๋อเป็นแฟนของเฉียวเมียนเมียน

เธอรู้สึกถึงความสำเร็จที่เธอสามารถแย่งซูเจ๋อมาได้

แต่ตอนนี้เฉียวเมียนเมียนกลับไปอยู่กับผู้ชายที่มีอำนาจมากกว่า

เธอเลิกชอบซูเจ๋อได้แล้ว

ความรู้สึกเหนือกว่าของเฉียวอันซินที่เคยมีต่อเธอหายไป

เธอเคยเห็นเรื่องอื้อฉาวระหว่างเฉียวเมียนเมียนกับกงเซลี ทำให้เธอมั่นใจมากว่าเฉียวเมียนเมียนต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับกงเซลี

นายน้อยเพียงคนเดียวของตระกูลกง ทั้งหล่อเหลาและร่ำราวย

ผู้หญิงจำนวนมากในเมืองหยุนเฉิงต้องการครอบครองเขา

เขาติดต่อกับเฉียวเมียนเมียน

ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะหยิ่งทระนงเช่นนี้

เธอรู้สึกว่ามันวิเศษมากที่เธอได้รับการสนับสนุนอันทรงพลังสินะ

เธอคงรู้สึกว่าสะใจและหัวเราะลับหลังเธอสินะ หลังจากที่เห็นซูเจ๋อทิ้งเธอ

ยิ่งเฉียวอันซินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น

“เฉียวเมียนเมียน เธอแอบบันทึกเรื่องที่พวกเราคุยกันไว้หรือเปล่า เธอพยายามจะเปิดโปงฉันและทำให้ฉันอับอายสินะ”

“ก่อนจะไป เอาบันทึกนั้นมาก่อน”

เฉียวเมียนเมียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตระหนักถึงอาการป่วยทางจิตของเฉียวอันซิน

จินตนาการของเธอไม่ฟุ้งเฟ้อไปหน่อยเหรอ?

ถ้าเธอไม่เป็นฝ่ายยั่วยุก่อน เธอก็คงไม่สนใจพวกเขาเสียด้วยซ้ำ

“ฉันไม่ได้บันทึกอะไรทั้งนั้น”

เฉียวเมียนเมียนพยายามสงบ

“ไม่ใช่ทุกคนที่จะทำตัวน่ารังเกียจเหมือนเธอหรอกนะ ถอยไป”

“เป็นไปไม่ได้”

เฉียวอันซินยืนนิ่งและจ้องมองไปที่เธอ

“ถ้าเธอไม่ได้แอบบันทึกไว้ เธอจะยืนแอบฟังได้นานขนาดเหรอ? เฉียวเมียนเมียน ฉันไม่ปล่อยให้เธอไปหรอก จนกว่าเธอจะส่งมันมา”