chapter 79: บางสิ่งไม่เป็นตามที่เห็น
.......
สิ่งเดียวที่หยุดพวกเขาจากการโจมตีหลังจากที่ฉันกลายเป็นหัวหน้า คือ วิธีการที่ฉันเข้ายึดตำแหน่ง นั่นเป็นตัวแปรขนาดใหญ่ที่พวกเขาไม่สามารถปฏิเสธได้”
โมเรน่า พูดต่อพร้อมกับรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “แต่ฉันคิดว่าความอดทนของพวกเขาลดน้อยลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เราทำมาตลอดเก้าวันที่ผ่านมาตั้งแต่เกิดเหตุการณ์
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับตระกูลชาอะ โอริริน ใช้เงินทุนของนายเพียงเล็กน้อย เพื่อเข้าควบคุมธุรกิจส่วนใหญ่ของพวกเขา ดังนั้น ฉันคิดว่าพวกเขาเริ่มใจร้อน และตระกูลชูอุก็ค่อนข้างโลภ ดังนั้น พวกเขาจะต้องต้องการมีส่วนร่วมอย่างแน่นอน
นอกจากนี้ หลุยส์ นี ยังสร้างความโกลาหลไม่น้อยในการสังหารลูกน้องหลายคนของทั้งสองตระกูล แม้ว่าเขาจะกำจัดศพไปแล้ว แต่พวกเขายังขอคำขอโทษอย่างเป็นทางการและค่าชดเชยตามหลักจรรยาบรรณ แต่พวกเขาไม่มีหลักฐานใด ๆ ดังนั้น ฉันจึงปฏิเสธและนั่นจะกดดันพวกเขาได้มากขึ้น”
“เราขยายอาณาเขตของเราอย่างยอดเยี่ยม โดยส่วนใหญ่เกิดจากการสร้างความโกลาหลที่ หลุยส์ นี สร้างขึ้น เท่ากับว่าในตอนนี้เรากลายเป็นตระกูลมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในขนาดอาณาจักร และเราอยู่ไม่ได้ตามหลังตระกูลชูอุในแง่ของอำนาจทางการเงิน
เราแค่ต้องการลูกน้องเพิ่ม และเราต้องขอบคุณ แคทชิว ที่กระจายข่าวไปทั่วทั้งเมืองและเธอกำลังทำงาน เพื่อเผยแพร่มันไปทั่วอาณาจักร”
ยาซุโอะ พยักหน้าและพูดว่า “ทำสิ่งที่เธอต้องทำต่อไป ฉันจะออกไปข้างนอกสักพัก ถ้าแผนของเธอต้องการให้ฉันอยู่ที่นี่ก็บอกฉัน...”
โมเรน่า ไม่ปล่อยให้ความผิดหวังปรากฏบนใบหน้าของเธอ เธอค่อนข้างรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน
เขาจะไม่ยอมให้สิ่งใดมาก่อนความปรารถนาของเขา และเธอรู้ว่าเธอจะต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับสิ่งนั้น “ฉันต้องการนายในอีกประมาณหนึ่งเดือนครึ่ง... นายจะไม่หายไปนาน ใช่ไหม?”, “ไม่ ไม่น่าจะเกินหนึ่งเดือน”
โมเรน่า ถามด้วยความลังเลในน้ำเสียงของเธอ “แล้วเนตรสีเพลิงดวงอื่น ๆ ที่อยู่ในความครอบครองของ เซริสโดนิส ล่ะ? ฉันคิดว่าเราจะได้มันมา ถ้าเราร่วมมือกัน...”
เธอไม่ทันจะพูดจบ ยาซุโอะ ก็จูบปากของเธอแล้วเริ่มมองเข้าไปในดวงตาของเธอ ด้วยรอยยิ้มแห่งความสนุกสนานในดวงตาของเขา
“นี่ไม่เหมือนเธอ ทำไมไม่มั่นใจนัก? ฉันเป็นคนไม่ค่อยโกหก ดังนั้น ให้รู้ว่าฉันจะไม่โกหกเธอ ฉันแค่ไม่บอกเธอทุกอย่าง ดังนั้น เธอควรเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด เข้าใจไหม?”
โมเรน่า หลับตาลง ขณะที่เธอเริ่มวางศีรษะบนหน้าอกของเขากอดเขาแน่น “นายเป็นคนประเภท... น่ารำคาญ แม้จะมีความไม่แน่นอนรอบตัวนาย นายยังคงทำให้ฉันตกอยู่ใต้เงามืดของนายลึกลงไปเรื่อย ๆ
นายก็ควรจะเชื่อคำพูดของฉันด้วย ตั้งแต่นี้ไปฉันจะเชื่อนายตลอดไป... แม้ว่านายจะหักหลังฉัน ฉันจะไม่พยายามจะฆ่านาย ฉันอาจจะแค่ทำลายโลก แล้วฉันก็จะหลับไป โทษฉันถ้านายตายพร้อมกับโลก
ในกรณีนั้น มันไม่ได้ตั้งใจ ใช่ไหม?” ตอนแรกน้ำเสียงของเธอดูจริงจัง จนมันกลายเป็นเรื่องซุกซนมากขึ้น เมื่อเธอโอบแขนไปรอบ ๆ และมองเข้าไปในดวงตาที่ดำสนิทของเขา...
ทว่ามีเพียงการแสดงออกถึงความสนุกสนานปรากฏบนดวงตาของ ยาซุโอะ ที่บ่งบอกว่าเขารู้สึกสนุกสนานเพียงใดที่ได้ยินคำพูดของเธอ ขณะที่เขาเริ่มลูบผมของเธอ “ไม่ต้องกังวล แม้ว่าโลกจะถูกทำลาย ฉันยังคงมีชีวิตอยู่และจะไม่เป็นอันตรายอย่างแน่นอน”
ใบหน้าของ โมเรน่า กระตุก ขณะที่เธอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “นายไม่สนุกเลยสักนิด!” จากนั้นการแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างจริงจัง ขณะที่เธอพูด
“ถ้านายอยากจะหักหลังฉัน ก็แค่บอกฉันว่า เข้าใจไหม? ฉันจะให้ชีวิตของฉันกับนาย... ฉันชอบที่จะตาย โดยรู้ว่านายซื่อสัตย์ดีกว่าอย่างอื่น... ถ้านายไม่บอกและฉันถูกทิ้งให้มีชีวิตอยู่ ฉันจะทำตามที่ฉันพูดจริง ๆ”
ยาซุโอะ ถามแทนที่จะตอบว่า “นี่คือวิธีที่เธอสร้างความสามารถดังกล่าว โดยไม่มีเงื่อนไขเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลย?
เธอพร้อมที่จะมอบชีวิตของเธอให้ฉันทันทีที่เธอสร้างมัน อย่างนั้นหรือ โดยใช้ความสามารถของเธอกับฉันและรอจนกระทั่งเกือบสามสิบวันผ่านไป จากนั้น ให้ฉันฆ่าเธอ แล้วให้อายุขัยทั้งหมดกับฉัน ในขณะที่ฉันยังคงเพิ่มพลังทั้งหมดที่ฉันได้รับในเวลานั้น... ฉันคิดถูกไหม?”
โมเรน่า หลับตากอดเขาแน่น “ฉันปิดบังอะไรนายไม่ได้ ดังนั้น ฉันมั่นใจว่านายได้ข้อสรุปมาสักพักแล้ว”
ยาซุโอะ ยิ้มอย่างผ่อนคลาย ในขณะที่เขามองตาเธอและพูดอย่างสงบด้วยน้ำเสียงที่ไม่สั่นคลอน “ฉันจะไม่ทรยศเธอ พอใจแล้วใช่ไหม?”
ดูเหมือน โมเรน่า ยกน้ำหนักออกจากบนบ่า ทำให้เกิดรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้าของเธอ“ฉัน...” จากนั้น เธอก็กอดเขาแน่นขึ้นอีกและพูดพร้อมกับซ่อนใบหน้าของเธอไว้ที่อกของเขาว่า “ฉันรักนาย”
จากนั้นบรรยากาศแห่งความสงบก็ล้อมรอบพวกเขา ขณะที่พวกเขากอดอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน
จนกระทั่งพวกเขาเริ่มลอยช้า ๆ โดยที่ โมเรน่า ยังคงหลับตา โดยเอาศีรษะพิงที่หน้าอกของเขาและก่อนที่เธอจะรู้ตัว พวกเขาก็ปรากฏตัวขึ้นในบ้านของเธอ หลังจากผ่านประตูมิติที่ปรากฏขึ้นใกล้กับพวกเขา
“มันค่อนข้างร้อนนะ... เธอรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น…” จากนั้น เขาก็ปิดปากเธอด้วยจูบที่เร่าร้อน โดยไม่ยอมให้เวลาเธอตอบสนอง
จูบอันเร่าร้อนที่ในไม่ช้าก็กลายเป็นอย่างอื่นที่ดำเนินต่อไปตลอดทั้งคืน จนกระทั่งเสียงนกร้องจิ๊บ ๆ และแสงแดดอันอบอุ่นส่องผ่านหน้าต่างลงบนตัวของ ยาซุโอะ และ โมเรน่า ที่หลับใหลและอีกาสีม่วงเข้มที่ยืนอยู่บนโต๊ะห่างออกไปเล็กน้อย
มีเพียง โมเรน่า เท่านั้นที่หลับ ในขณะที่ ยาซุโอะ กำลังสนุกกับความสามารถของดวงตาแนวตั้งและขยายระยะอาเขตของเขา
อีกากะพริบตา จากนั้น นาฬิกาก็เดินต่อ ขณะที่เข็มชั่วโมงคงที่ที่เวลา 8 โมงเช้าพอดี
จากนั้น อีกาก็เริ่มบินออกไปทางหน้าต่าง มันบินสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า โดยมีเส้นสีม่วงสามเส้นที่ผู้ใช้เน็นมองเห็นได้อย่างชัดเจนโดยใช้ 'เงียว' ซึ่ง ยาซุโอะ มักจะไม่ทำ แต่สิ่งที่ดูเหมือนว่ามันเกิดขึ้น อาจไม่เกิดขึ้นจริง
สัญญาณอยู่ที่นั่นและเราต้องคิดให้มากขึ้น
สิ่งที่ ยาซุโอะ กำลังทำ คือ การผลักดันความสามารถของเขาให้เกินขีดจำกัด อีกาบินขึ้นไปบนฟ้ามองลงมายังทุกสิ่งด้วยดวงตาแนวตั้งสีดำสนิท แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยกเว้นในบางช่วงเวลา เวลาเริ่มถอยหลัง โดยทุกสิ่งในการมองเห็นก็ทำแบบเดียวกัน
ผู้คนที่เดินอยู่บนถนนเริ่มถอยหลัง ทุกสิ่งที่อยู่รอบ ๆ อีกาก็เช่นกัน
อันที่จริง ถ้าอีกามองเห็นโลกทั้งใบในตอนนี้ เขาจะเห็นทุกอย่างถอยหลังเช่นกัน แม้ว่ามันจะเหมือนกับ ยาซุโอะ ที่มองทะลุผ่านมัน... แม้แต่จักรวาลทั้งหมดก็ยังอยู่ในความสามารถของเขาและอาจมากกว่านั้นอีกมาก
นี่ไม่ใช่ ยาซุโอะ ที่ย้อนเวลากลับไป นี่คือเขาแค่เห็นอดีต แต่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้
แม้แต่อีกาก็ยังยืนแข็งทื่ออยู่ในที่ของมัน โดยที่ไม่สามารถเคลื่อนที่ไปมาได้ แม้ว่า ยาซุโอะ จะสามารถเห็นทุกสิ่งรอบตัวได้ เนื่องจากเส้นใยแอโรอายขนาดเล็กภายในขนสีดำของอีกาและดวงตาแนวตั้งของมัน
แต่ ยาซุโอะ มองไม่เห็นอีกาบินย้อนกลับมาที่ห้องเพราะมันไม่มีเลยสักตัว
เมื่อมองย้อนไปในอดีต ยาซุโอะ พบว่ามีอีกาเพียงตัวเดียวเท่านั้น เพราะเขาไม่เห็นความสามารถวิชชั่นของอีกกาตัวอื่นที่กำลังย้อนกลับ
นี่เป็นข้อจำกัด เนื่องจากการมองอดีตไม่ใช่สิ่งที่เผาผลาญเน็นและอาจมีเหตุผลอื่น ๆ และนี่เป็นข้อจำกัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากเขาสามารถสร้าง ซีโร่วิชชั่น ได้เพียงตัวเดียวในขณะนั้น
และก็มีข้อจำกัดเช่นเดียวกับการมองไปสู่อนาคต ยิ่งเขามองเข้าไปในอดีตมากเท่าไหร่ การเผาผลาญเน็นก็ยิ่งสูงขึ้น แม้ว่าจะไม่มีที่ไหนเลยที่จะมีราคาแพงเท่าการมองไปสู่อนาคต และนั่นก็เป็นข้อจำกัดอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งยกเว้นข้อนี้สามารถแก้ไขได้ด้วยการฝึกฝนมากขึ้น
เมื่อมองย้อนไปในอดีต เขามองเห็นสิ่งต่าง ๆ ราวกับเทป แต่เขาไม่สามารถควบคุมจุดที่ต้องการดูในอดีตได้
เขาต้องดูเทปย้อนหลังอย่างช้า ๆ จนกว่าจะถึงเวลาที่เขาต้องการและถ้าเขาต้องการเห็นบางสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อหลายเดือนก่อน เขาจะต้องดูเทปนี้เป็นเวลาหลายเดือนจนกว่าจะถึงเวลาที่เขาต้องการ และหากเขาต้องการดูมากกว่านี้ เขาจะต้องทำแบบเดียวกันและนี่คือสิ่งที่อาจทำลายจิตใจได้
และถึงแม้จะไม่มีผลกับ ยาซุโอะ มากนัก เว้นแต่จะเป็นเวลาหลายสิบปี แต่ก็ยังไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการจะทำ
นี่คือสิ่งที่เขากำลังฝึกฝน ความสามารถในการเพิ่มหรือลดความเร็วของเทปด้วยต้นทุนในการเพิ่มหรือลดการเผาผลาญของเน็น แม้ว่าเขายังไม่ประสบความสำเร็จในตอนนี้
แต่มีช่องโหว่ที่เขาสามารถใช้ประโยชน์ได้ อันที่จริง เขาใช้มันอยู่แล้ว เมื่อมองเห็นอนาคต เขาสามารถควบคุมอีกาและความสามารถของเขาได้อย่างเต็มที่
เขาสามารถควบคุมอีกาได้อย่างเต็มที่ แม้กระทั่งเขาจะมองเห็นอนาคต แม้ว่าอีกาที่เขาสามารถควบคุมได้นั้นอยู่ในอนาคตที่เขามองเห็น ซึ่งทำให้เขาสามารถทำสิ่งต่าง ๆ ได้มากขึ้น
อีกาสีม่วงเข้มหยุดมองอดีตและเริ่มมองไปยังอนาคต ในขณะที่ยังคงลอยอยู่บนท้องฟ้า... จนกระทั่งเวลาหยุดลง ในขณะที่อีกาหายไป
อีกากลับปรากฏขึ้นบนโต๊ะเดิมที่เคยยืนอยู่ในตำแหน่งเดิมและอยู่ในท่าเดิม... จากนั้น นาฬิกาก็เดินต่อไป ขณะที่เข็มชั่วโมงคงที่ที่ 8 โมงเช้าพอดี... บางอย่างไม่เป็นไปตามที่เห็น ...
