"มันคือเรื่องจริง ตอนนั้น พ่อค้าเหล่านั้นล้อมคนของสำนักงานเขตของเราด้วยท่อนเหล็กและมีด ฉันเองก็ได้รับบาดเจ็บ คนเยอะ แต่ตอนนั้นท่านเลขาซูบิน เขาพับแขนเสื้อขึ้นแล้วจัดการพวกพ่อค้านอนลงกับพื้น เฮ้ ฉันอยู่ในเหตุการณ์ด้วย น้องซู บอกพวกเขาสิ”

“ว่ายังไงนะ? คิดว่าพวกเราโง่หรือยังไงที่จะเชื่อนิทานที่นายเล่าออกมา”

"มันคือความจริง?"

"ก็ฉันบอกแล้วฉันเห็นกับตาตัวเอง"

, "น่าแปลกจริงๆเลขาธิการคนใหม่ของเราไม่ใช่พวกผู้บริหารทั่วไปอย่างงั้นหรอ? คนที่มาจากสำนักงานบริหารงานรัฐจะสู้แบบนี้ได้ยังไง"

"ฉันได้ยินมาว่าท่านเลขาซูบินเคยทำงานด้านความมั่นคงสาธารณะมาก่อน ว่าแต่ จำได้ไหมว่าครั้งนั้นเขาเองช่วยชีวิตคนจากเสือโคร่งในสวนซาฟารีในเมือง?"

, "ฉันจำได้แล้วมันออกอากาศผ่านทีวี ข่าวตอนนั้นเอง! ฉันจำได้แล้ว! ' ,

"เสือโคร่งไซบีเรียตัวนั้นใช่ไหมที่มันเดินทางมาจากไตหวันเมืองดงจูจาง แต่ฉันจำได้ว่าตอนนั้นเขาเป็นผู้อำนวยการสำนักส่งเสริมการลงทุนไม่ใช่หรือยังไงกัน?"

"คนนั้นหรอเลขาซูบิน?"

"ต้องเป็นเขาแน่ๆ ไม่อย่างงั้น ขนาดเสือโคร่งไซบีเรียยังกลายเป็นเหมือนแมวเชื่องๆ นับประสาอะไรกับคน 20 กว่าคนล่ะ"

"สรุปแล้วนี้เป็นความจริงอย่างงั้นหรอก ไม่อยากจะเชื่อเลย!"

, "เอาจริงๆ ความแข็งแกร่งของเลขาธิการคนใหม่มีมากขนาดไหนกัน ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที?!"

ตอนนี้ข่าวลือแพร่กระจายไปทั่วถนนกวางหมิงและมันใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งวันเพียงเท่านั้น แม้แต่เจ้าหน้าที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เองยังรู้เรื่องนี้ เรื่องที่ว่าเลขาธิการคนใหม่โมโหจัดและทำลายพ่อค้าที่ทำผิดกฎหมายมากกว่า 20 คน ? นั้นร่วมถึงข่าวที่เขาเลขาธิการคนใหม่คนนี้สามารถจัดการกับเสือที่ซาฟารีได้ในปีที่แล้ว? เรื่องซุบซิบเกี่ยวกับดงซูบินและความกล้าของดงซูบินแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ทุกๆ คนพูดถึงเรื่องนี้ และคาดว่า แม้แต่คนในชุมชนในเขตการปกครองของเขาก็น่าจะรู้เรื่องนี้กันทั้งหมด

อาคารเสริม.

สำนักงานเลขา.

โจวหยินหยูเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา "ท่านเลขาธิการ"

ดงซูบินมองมาที่เธอ และกล่าวด้วยความเป็นห่วง "คุณเป็นอย่างไรบ้าง อาการบาดเจ็บวันก่อนแล้วไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายมาหรือยัง? "

“ดิฉันแค่หลังบวมนิดหน่อยไม่เป็นไรค่ะ”

“ถ้าอย่างงั้นคุณควรไปพักก่อน คุณจะทำงานโดยไม่สนใจสุขภาพของตัวเองได้อย่างไรกัน” ดงซูบินถามต่อไปว่า “และผู้อำนวยการหยูล่ะเป็นอย่างไรบ้าง”

โจวหยินหยูกล่าวด้วยรอยยิ้ม:" ท่านเลขาธิการขอบคุณมากสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น ทุกคนปลอดภัยกลับมาได้ก็เพราะคุณส่วนผู้อำนวยการหยู มีอาการข้อเท้าบิดนิดหน่อย.. และเจ้าหน้าที่มีไหล่หลุดบ้าง บาดเจ็บสาหัสที่สุดคือเจ้าหน้าที่ตำรวจแต่เขาได้เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลแล้ว "

ดงซูบินพยักหน้า "ฉันจะไปโรงพยาบาลในตอนบ่าย ถ้าอย่างงั้นแล้วสถาณการณ์การรื้อถอนในตอนนี้ล่ะเป็นอย่างไรบ้าง? "

โจวหยินหยูกล่าวว่า 'ผู้อำนวยการเหมิงได้สั่งการและมีการติดต่อกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องในการรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างที่ผิดกฎหมายแล้ว.การเคลียร์พื้นที่ที่เหลือ แต่ดูเหมือนว่าจะมีร้านค้าบางร้านยังไม่พอใจ จึงทำการมาร้องเรียนการทำงานของผู้อำนวยการเหมิงอยู่บ้างนั้นร่วมถึงเหตุการณ์ชุมนุมที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ด้วย"

"อะไรนะ?"

" สำนักงานเขตโดนพวกพ่อค้ารุมทำร้ายขนาดนั้น" ตง เสวี่ยปิน ยิ้ม “ไม่คิดจะให้เราปกป้องตัวเองหน่อยเลยหรอ ? มันสมเหตุสมผลตรงไหน ที่จะฟ้องเรา? ปล่อยให้พวกเขาฟ้องไป ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการอีกมาก นั่นร่วมถึงเรื่องที่ทำร้ายเจ้าหน้าที่ด้วย”

ทันทีที่โจวหยินหยูจากไป ดงซูบินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาเผิงกัง ผู้กำกับสถานีตำรวจ

"พี่เผิง คุณบาดเจ็บตรงไหนบ้างไหม"

"ครับท่าน มันแค่จั๊กจี้เท่านั้นแหละการกระทำของคนเหล่านั้น"ดงซูบินก็ยิ้มเช่นกัน: "ถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ด้วยวิธีนี้ สิ่งต่างๆใน ชุมชนหลิวเซียนก็จะได้รับการแก้ไขได้ เอาล่ะ พี่เผิงช่วยให้เจ้าหน้าที่ไปตามจับซูกุ้ยและพวกอันธพาลอีกสองสามคน นั้นร่วมถึงร้านตัดเสื้อและเจ้าของร้านช่วงแรกๆด้วย อย่างไรก็ตาม อย่าปล่อยให้คนที่ทำร้ายเจ้าหน้าที่ของเราลอยนวลไปได้เป็นอันขาด โทษที่พวกนั้นจะได้รับคือ จำคุก กักขัง ค่าปรับ สูงสุดเพียงเท่านั้น"

เผิงกังก็ไม่กลืนลมหายใจนี้เช่นกัน" "เข้าใจแล้วครับ รับทราบ."

ครั้งนี้ เผิงกังไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านดงซูบินแล้ว และเขาก็พร้อมที่จะทนต่อแรงกดดันในเขต พ่อค้าที่หยิ่งผยองเหล่านี้ต้องได้รับโทษอย่างรุนแรง ไม่เช่นนั้นกฎหมายจะไม่มีใครศรัทธาอีกต่อไป

ดงซูบินเริ่มสั่งการเพื่อแก้ไขปัญหาต่างๆให้เสร็จสิ้นไปทีละเรื่อง

เนื่องจากเรื่องที่เกิดขึ้น มันเกี่ยวข้องกับสำนักงานเขตโดยตรง แม้แต่เจ้าหน้าที่เช่น เผิงกัง และ เกาหมิงเฟิง ก็ปฏิบัติตามคำแนะนำของ ดงซูบินอย่างรวดเร็ว ณ จุดเชื่อมต่อที่สำคัญนั้น เพราะดงซูบินแสดงให้เห็นถึงความกล้าหาญที่จะปกป้องทุกคนไว้ต่อให้เขาจะอยู่ในอันตรายก็ตาม แต่นั้นร่วมถึงเรื่องแปลกประหลาดของดงซูบินก็จะกระจายไปทั่วเขตนี้เช่นกัน

ด้วยประการฉะนี้ผลกระทบจากเหตุการณ์ก็ค่อยๆ ขยายออกไปเรื่อยๆ

หน้าประตูสำนักงานเขต กลุ่มพ่อค้าที่โกรธจัดหลายสิบคนพยายามมาประท้วงหน้าสำนักงานเขตอีกครั้ง พวกเขาตะโกนด้วยความโมโห. "เราต้องการพบหัวหน้าเขต! "

, "ไม่เคยมีผู้นำคนไหนทำแบบนี้? สั่งจับกุมคนธรรมดาเช่นนี้อย่างงั้นหรอ? "

, "เลขาธิการสำนักงานเขตกวางหมิงทำลายผู้คนนับสิบ ! นี้มันไม่ใช่ผู้บริหารแล้ว! "

"ขอให้เลขาธิการเขตออกไป! และช่วยอธิบายเรื่องเหล่านี้มา!"

, "ถอดถอนดงซูบินออกไป! ไม่งั้นเราจะฟ้องเมืองถ้าเขตไม่ฟ้อง! ถ้าเมืองไม่เวิร์ค เราฟ้องจังหวัด! อย่าเชื่อว่าไม่มีที่ไปขอคำอธิบาย ! "

ใช่ ถอนตัวข้าราชการ ! "

“ลงโทษฆาตกร !”

ประชาชนหลายสิบคนร้องเสียงดังมาก หน่วยงานราชการทั่วมณฑลที่คนได้ยินแทบจะทั้งนั้น มีปัญหาใหญ่ในการแก้ไขงานก่อสร้างที่ผิดกฎหมาย!

ยามบ่าย.

ดงซูบินไปเยี่ยมเจ้าหน้าที่สำนักงานเขตที่ได้รับบาดเจ็บที่โรงพยาบาล กริ๊งกริ๊งกริ๊ง หมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่รู้จักโทรเข้ามาหาเขาและเขาเดินไปที่ทางเดินเพื่อรับโทรศัพท์"สวัสดีครับ นั้นใคร"

ชายคนหนึ่งหายใจเข้าเต็มปอด . "สำเนียงเป็นชาวจีนตะวันออกกลาง" "ผมคือหวู่เหลียงจากคณะกรรมการวินัย "

หวู่เหลียง?

สมาชิกคณะกรรมการประจำของคณะกรรมการเขตหนางฉางและเลขานุการจินฉุย? ดงซูบินกล่าวทันที: "สวัสดีเลขานุการหวู่ “

หวู่เหลียงพูดด้วยเสียงต่ำ “บังเอิญได้รับรายงานจากมวลชน ท่านเลขาธิการซูบิน คุณช่วยมาที่คณะกรรมการตรวจสอบวินัย” "

ใบหน้าดงซูบินเปลี่ยนไป เขา งง ที่คณะกรรมการตรวจสอบวินัยที่กำลังมองหาฉัน? คุณหมายถึงอะไรหรือไม่ต้องการที่จะตรวจสอบผมหรือเปล่า

ดงซูบินเก็บโทรศัพท์ของเขา พูดกับโจวหยินหยูคนที่อยู่กับเขาและก็ออกไปทันที ไปที่โรงพยาบาลแห่งที่สองภายใต้สายตากังวลของโจวซินเยียหยู

คณะกรรมการตรวจสอบวินัย

สำนักงานบนชั้นสอง

หวู่เหลียงนั่งหลังโต๊ะด้วยใบหน้าที่สงบและมองไปที่ดงซูบิน ที่เดินเข้ามา สีหน้าของเขาดูจะไม่ดีเท่าไร" , มวลชนรายงานว่าสำนักงานตำบลกวงหมิงของคุณทำร้ายประชาชนทั่วไปในกระบวนการแก้ไขและแก้ไขอาคารที่ผิดกฎหมาย มีเรื่องเช่นนี้หรือไม่"

ดงซูบินกล่าวว่า "ใช่แต่ ... "

หวู่เหลียงขัดจังหวะ: "คุณรู้หรือเปล่าว่าหน้าที่ของคุณต้องทำอะไร การกระทำแบบนี้มันจะเกินกว่าอำนาจของสำนักงานของคุณ คุณหรือไหม แล้วการทำร้ายคนธรรมดานี้มันใช้หน้าที่ของคุณไหม?”

ดงซูบินขมวดคิ้วและกล่าวว่า “คุณเองไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์จริง คุณไม่เข้าใจสิ่งที่ผมทำลงไปหรอก”

หวู่เหลียงพูดขัดจังหวะเขาเป็นครั้งที่สอง“”ผมจำเป็นต้องเข้าใจ! ผมรู้แค่ว่าคุณทำร้ายประชาชน! ขณะนี้ประชาชนในท้องที่มากกว่า 10 คน มาถูกปิดกั้นที่ประตูทางเข้าของคณะกรรมการเขต ! มันทำให้เกิดความวุ่นวายเอามากๆ! “หลังจาก

ได้ยินอย่างนั้น ดงซูบินก็ดูเหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว “ผมขอพูดตรงนี้เลยนะเลขาหวู่ คุณเข้าใจภถึงความยุติธรรมไหม สถานการณ์ตอนนั้นเป็นอย่างไร เราไม่ได้ต้องการจะทำร้ายคนเหล่านั้นเลย มันเป็นแค่การป้องกันตัวและสำนักงานเขตของเราก็ไม่ได้ทำอะไรผิดด้งบ! คนของเราบาดเจ็บหนัก เพียงแค่มีพวกฝูงชนไม่พอใจทั้งๆที่พวกเขาเป็นคนผิด แต่กลับมาโทษเจ้าหน้าที่ของเราที่เจ็บปางตาย คุณเคยโดนใครชกบางหรือยังตลอดชีวิตนี้ คนพวกนั้นมีทั้งท่อนเหล็ก ทั้งมีด? คนพวกนั้นเปรียบเหมือนกับอาชญกร!”

หวู่เหลียงพูดพรอมหงุดหงิด "ทำไมคุณพึงแสดงท่าทีเช่นนั้นออกมา คุณด่าผมทำไมกัน?"

, "เลขาหวู่ ผมไม่ได้ด่าคุณเลยผม.. เพียงอธิบาย!ถ้าคนเหล่านั้นเป็นคนธรรมดาจริง ผมเองสัญญาได้เลยพฤติกรรมเหล่านี้จะไม่ออกมาจากผม !แต่มันไม่ใช่คนพวกนั้นทำผิดกฎหมาย! ทั้ง ก่อสร้างผิดกฎหมาย! ถือมีดขมขู่ เจ้าหน้าที่ของสำนักงานเขตของผม! เราพยายามหลีกเลี่ยงในการปะทะ! คนพวกนั้นก็มาปิดถนนไม่ให้เราเดินทางออกไปได้! ตอนนี้คนของผมสามคนนอนบาดเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาล สองคนต้องทำการเย็บแผลและที่เหลือต้องพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล! เพียงเท่านี้เพียงพอไหมที่เราจะตอบโต้? ทำไมพวกเขาถึงยืนกรานว่าเป็นความรับผิดชอบของเรา พวกเขากำลังถือมีดตั้งใจจะมาทำร้ายคนของผม หรือว่าผมจะต้องรอให้เจ้าหน้าที่คนใดคนหนึ่งโดนแทงตายก่อนอย่างงั้นหรอ หรือจะต้องยิ้มแย้มทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองจะโดนแทงตาย"

หวู่เหลียงเองเมื่อฟังเช่นนั้นก็ทำอะไรไม่ถูก อยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "มีหลายวิธีที่จะจัดการกับมัน! ส่วนที่ทำกับหลายสิบคนนั้นล่ะ?"

ที่ผมพูดไปคุณยังไม่เข้าใจอีกอย่างงั้นหรอ!

ดงซูบินเริ่มจะทนไม่ไหวอีกต่อไป "ผมจะอธิบายอีกครั้ง ตอนนั้นผมโดนล้อมจากพวกผู้ชุมนุมที่มีอาวุธครบมืออ และเจ้าหน้าที่และเจ้าหน้าที่ของผมก็เห็นเช่นกัน ถ้ายังไม่เชื่อก็สามารถเรียกเจ้าหน้าที่มาสอบปากคำเพิ่มเติมก็ได้ หรือถามใครก็ได้! เลขาหวู่! ผมแค่อยากจะถามคุณสักคำ ชะตากรรมของผู้คนคือโชคชะตา! ถ้าผมไม่ทำเช่นนั้นเจ้าหน้าที่ของผมคงต้องตายกันหมดไปแล้ว? หากมีคนธรรมดาที่ถือมีดและต้องการสังหารคุณ ! อีกทั้งถูกล้อมกว่า 30 คน! จะมีใครเชื่อไหมว่าคนที่อยู่กลางวงนั้นจะไม่ถูกฆ่า! หรือทำได้เพียงยื่นแขนขา หรือ ตัวรอให้คนมาแทง! จนกว่าจะตายกันหมด! คนเหล่านั้นคือเจ้าหน้าที่ใต้บังคับบัญชาของผม! ผมมีหน้าที่ปกป้องความปลอดภัยของทุกคน! "

หวูเหลี่งหัวเราะอย่างโมโหโดยเขากล่าวว่า" "สิ่งที่คุณพูดน่าเชื่อถือมากขนาดไหน"

ดงซูบินมองมาที่เขาและพูดว่า" หน้าที่ของสำนักงานเขตคืออะไร? การที่มีคนมากมายก่อความวุ่นวายพร้อมอาวุธครบเราควรเขาไปจัดการถูกต้องไหม! มันผิดด้วยหรอที่เราทำหน้าที่ของเรา? นี้คือหน้าที่ของสำนักงานของผม ! ใครที่ทำผิดต้องได้รับโทษอย่างสาสมจริงไหม?ถ้าอย่างงั้นกฏหมายจะมีไว้เพื่ออะไร! ? “

หวู่เหลียงไม่ใช่คนไร้เหตุผล หลังจากฟังคำพูดของดงซูบิน เขาก็ตระหนักว่าอาจมีบางอย่างที่พวกเขาไม่เข้าใจอย่างชัดเจน ดังนั้นเขาจึงมองเขาด้วยสายตาที่สงบ“ช่วยบอกรายละเอียดอีกครั้งจะได้ไหม”.

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด