AC 314: เบา ๆ ฟรี

AC 314: เบา ๆ

อันเฟย์อุ้มซูซานนา ไปที่ห้องของเขาและผลักประตูให้เปิดออก ห้องของเขาเต็มไปด้วยเทียนไข สร้างบรรยากาศให้กับค่ำคืนแสนโรแมนติก เขาพาซูซานนาไปที่เตียงและเรียกธาตุลมมาดับเทียน เทียนนั้นสวยงาม แต่บางครั้งความมืดก็ทำให้สบายใจมากขึ้น

อันเฟย์ ถอดเสื้อผ้าออกและโอบแขนรอบตัวซูซานนา ซึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงและพยายามปรับตัวให้เข้ากับความมืด เมื่อสัมผัสได้ถึงความใกล้ชิดของเขา ซูซานนาก็หน้าแดง เนื่องจากพลังแห่งหัวใจแห่งธรรมชาติ อันเฟย์ สามารถมองทะลุความมืดมิดและมองเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยที่สุดในการแสดงออกของ ซูซานนา

ผ่านไปครู่หนึ่ง อันเฟย์ เริ่มถอดเสื้อผ้าของ ซูซานนา อย่างช้าๆ ชุดของนางถอดยากมาก แต่ อันเฟย์ อดทนมาก เขาจูบริมฝีปากและแก้มของ ซูซานนา หลายสิบครั้งในขณะที่เขาปลดกระดุมชุดของนางอย่างระมัดระวัง เขาถอดชุดออกแล้วโยนทิ้ง ทิ้งเสื้อผ้าราคาแพงไว้บนพื้น

จากนั้นเขาก็ย้ายไปที่ชุดชั้นในของนาง ซึ่งเป็นแผ่นใยสีขาวบาง ๆ ที่ห่อหุ้มร่างกายของนางไว้แน่น ซูซานนาหน้าแดงและกดหน้าอกของ อันเฟย์ แต่เมื่อ อันเฟย์ ขยับมือออกไป นางก็ขยับเข้าไปใกล้เขามากขึ้น

ซูซานนาอ้าปากค้างเมื่ออันเฟย์ถอดของนางออก นางหน้าแดงมาก

“แน่ใจหรือว่าจะทำแบบนี้” อันเฟย์กระซิบ เขารู้ว่าซูซานนาไว้ใจได้ช้าและต้องการให้แน่ใจว่านางสบายใจกับสิ่งนี้อย่างสมบูรณ์ เขาไม่ต้องการทำให้นางเจ็บปวดหรือไม่สบาย

ซูซานนากัดริมฝีปากของนาง นางเป็นคนอนุรักษ์นิยมและกังวลมากเกี่ยวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ซูซานนา?” อันเฟย์ถามอีกครั้ง "เจ้าแน่ใจไหม?"

แม้ว่า อันเฟย์ จะดูมั่นใจมาก แต่เขาก็เกือบจะประหม่าพอๆ กับ ซูซานนา หากไม่มากไปกว่านี้ เขาเคยพาผู้หญิงคนอื่นเข้านอนมาก่อน แต่ความสัมพันธ์เหล่านั้นส่วนใหญ่เป็นความสัมพันธ์ทางร่างกายล้วนๆ และอยู่ได้ไม่เกินสองสามสัปดาห์ ซูซานนาเป็นหนึ่งในผู้หญิงไม่กี่คนที่เขารักและห่วงใยอย่างแท้จริง เขารู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งที่เขาทำนั้นผิด และทุกอย่างที่เขากำลังจะทำก็ผิดเช่นกัน เขาต้องการคำยืนยันจากซูซานนาเพื่อดำเนินการต่อ

ซูซานนารู้ว่านางได้พบใครบางคนที่นางสามารถไว้วางใจในชีวิตของนางและพึ่งพาได้ตลอดชีวิตที่เหลือของนาง อันเฟย์ จะแบ่งปันความสุขและความเศร้าของนาง และในทางกลับกันความสุขและความเศร้าของเขาจะไม่เป็นของเขาคนเดียวอีกต่อไป พวกเขาเป็นของกันและกันและจะไม่พรากจากกัน ซูซานนาสูดหายใจลึกและพยักหน้า นางจับมือของ อันเฟย์ และกล่าวว่า

“ใช่ ข้าไม่เคยมั่นใจอะไรมากกว่านี้แล้ว”

—

อันเฟย์ ตื่นขึ้นมาตอนรุ่งสาง เขาลืมตาขึ้นและเห็นเส้นขอบฟ้าสว่างไสว โดยปกติเขาจะตื่นแล้วและออกกำลังกายตอนเช้า วันนี้เป็นวันพิเศษ เขาทำงานหนัก แต่เขาไม่ได้บ้า เขาจะทำข้อยกเว้นสำหรับโอกาสพิเศษ เขารู้ว่า ถ้าซูซานนาตื่นขึ้นมาและพบว่าเขาหายไป นางจะต้องผิดหวังมาก เขาไม่อยากเห็นนางรู้สึกแย่

อันเฟย์ หันกลับมาและเหลือบมองที่ ซูซานนา นางหลับสนิท นางคงจะฝันดีเพราะนางยิ้มหวานแม้ยามหลับใหล แม้ผมของนางจะยุ่งเหยิง นางก็สวย อันเฟย์ เอื้อมมือไปโอบไหล่นาง ดึงนางเข้ามาใกล้เขามากขึ้น ซูซานนาขยับตัวและดวงตาของนางก็เปิดขึ้น

“ตอนเช้า” นางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม เสียงของนางแหบเล็กน้อย แต่ก็ยังหวาน

“อรุณสวัสดิ์ที่รัก” อันเฟย์ กล่าว “รู้สึกยังไงบ้าง”

“พอได้แล้ว” ซูซานนากล่าว นางขยับตัวและเข้าไปใกล้ อันเฟย์

"เจ้าเป็นอย่างไร?"

“หึหึ” อันเฟย์ กล่าวพร้อมกดจูบบนผมของซูซานนา เขาดันตัวเองขึ้นและกระโดดลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้าขึ้นจากพื้น

“ไปซ้อมหน่อยไหม”

ซูซานนาลุกขึ้นนั่งหาว มองออกไปนอกหน้าต่าง “ตอนนี้?”

“เบาเบา” อันเฟย์ กล่าว มองออกไปนอกหน้าต่าง

ซูซานนาถอนหายใจ “ออกไป”

นางกล่าวพร้อมโบกมือ “ข้าต้องแต่งตัว”

“เอาล่ะ” อันเฟย์กล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาเริ่มเดินออกจากเตียงโดยที่ยังเปลือยกายอยู่ครึ่งหนึ่ง ซูซานนาถอนหายใจและส่ายหัว

“ไม่ กลับเถอะ กลับกันเถอะ” นางบอก อันเฟย์ กลับไปที่เตียงและนั่งลงที่ขอบที่นอน ซูซานนาขยับตัวไปห่มผ้าห่มรอบตัวเขา

“หนาวแล้วนะ จำไม่ได้หรือ” นางดุ “มันหนาวเกินไป จะเป็นหวัดแบบนี้”

ตอนนี้นางเป็นภรรยาของเขาแล้ว และซูซานนารู้สึกว่าความเป็นอยู่ที่ดีของ อันเฟย์ เป็นความรับผิดชอบของนาง

“ไม่ต้องกังวล” อันเฟย์ รับรองกับนาง

ซูซานนากลอกตา นางเหลือบมอง อันเฟย์ และพบว่าใบหน้าของเขาอยู่ใกล้นางมากกว่าที่นางคาดไว้ นางกระโดดขณะที่นางสบตากับเขา ทั้งสองนั่งจ้องตากันราวกับว่าพวกเขาอยู่ในภวังค์

ทันใดนั้นมีคนเคาะประตูและเรียกทั้งสองออกจากภวังค์ของพวกเขา “อันเฟย์!” มีคนเรียก

“มีคนกำลังตามหาคุณ!” จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งหนีและหัวเราะคิกคัก

อันเฟย์ ถอนหายใจและลุกขึ้นยืน “ไปแต่งตัวกันเถอะ” เขากล่าวเรียบๆ เขาหยิบชุดที่ซูซานนาสวมในคืนก่อนส่งให้นาง

“อืม” นางตอบยิ้มๆ “ไปกัน”