ตอนที่ 834 ได้โปรด..อย่าทิ้งฉัน

“เซลี นี่นายจะยกโทษให้ฉันไม่ได้เลยเหรอ? เห็นแก่มิตรภาพที่ยาวนายของเราเถอะนะ ครั้งนี้ยกโทษให้ฉันสักครั้งจะได้ไหม? ฉันเสียอาซื่อไปแล้ว ฉันจะเสียนายไปอีกคนไม่ได้นะ”

“ถ้านายทิ้งฉันไปอีกคน ต่อไปฉันจะอยู่ยังไง”

“ฉันจะอยู่ลำพังได้ยังไง”

เซินโย่วไม่เคยแสดงด้านที่อ่อนแอให้เขาเห็น

แม้ว่ากงเซลีจะรู้ความจริงแล้ว แต่เขาก็ยังทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอเป็นแบบนี้

เขาคิดออกแล้ว เขาไม่เคยรักเซินโย่วเลย

แต่นี่คือผู้หญิงที่เขารักและปกป้องมาตลอด 10 ปี

ในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา เขาได้ทุ่มเททั้งหมดที่เขามีให้กับเธอ

เมื่อเขารู้ว่าเธอโกหกเขา เขาเศร้าและเสียใจ

เขาเกือบจะยอมแพ้ให้กับน้ำตาของเซินโย่ว

แต่ทันทีที่นึกถึงสิ่งที่เธอทำ ความอ่อนโยนในดวงตาของเขาก็หายไป

ถ้าเขายกโทษให้เธอทั้งอย่างนี้ แสดงว่าเขาเป็นคนโง่จริง ๆ

สมควรแล้วที่จะถูกเธอหลอก

เขาไม่อยากเป็นคนโง่อีกต่อไป

หลังจากครุ่นคิด เขาก็ได้สติคืนกลับมา พร้อมกับดึงแขนออก

“โย่วโย่ว เราทั้งคู่ต้องการเวลาเพื่อสงบสติอารมณ์ ฉันไม่สามารถแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หรอกนะ”

“ไปซะ เธอไม่ควรเป็นแบบนี้ เธอเป็นคุณหนูเซินที่น่าภาคภูมิใจนะ ไม่ใช่เรื่องดีเลยที่จะมาขอร้องใครแบบนี้ไ

“มะ-ไม่...”

เซินโย่วจับมือเขาอีกครั้งขณะที่น้ำตาไหลอาบใบหน้าซีดของเธอ

เวลานี้ ดูเหมือนเธอจะละทิ้งศักดิ์ศรีของเธอในขณะที่ขอร้องเขา

“อาลี่ อย่าไปเลยนะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ตัวแล้วว่าตัวเองทำผิด”

“ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะ นายจะยกโทษให้ฉันอีกสักครั้งไม่ได้เลยเหรอ?”

“ฉันโกหกนายเพราะฉันแคร์นาย ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ...”

“อาซื่อได้ตัดสัมพันธ์ทั้งหมดกับฉันแล้ว ถ้านายทิ้งฉันอีกคน.. ฉันก็ไม่เหลืออะไรแล้วจริง ๆ ฉันไม่เคยขอร้องอะไรนายมาก่อน เมื่อก่อนนายบอกว่าตราบใดที่ฉันขอ นายจะยอมทำทุกอย่างเพื่อฉันไม่ใช่เหรอ”

“ถ้างั้น ฉันขอร้องล่ะ... อย่าทิ้งฉันไปจะได้ไหม”

เธอขอร้องเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

เธอไม่เคยอ่อนให้กับกงเซลีขนาดนี้มาก่อน

เธอคิดว่า เขาคงไม่ใจแข็งกับเธอ อย่างน้อยเขาก็ต้องสงสารเธอ

แต่เขากลับเพียงมองดูเธออย่างลึกซึ้งและยังคงดึงมือเธอออก

“เซินโย่ว อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ ฉันเคยพูดไปแล้ว เราต้องการเวลาทบทวนกับเรื่องที่ผ่านมา”

กงเซลีผลักมือของเธอออกไป เปิดประตูและเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองเธอ

เซินโย่วเฝ้าดูขณะที่เขาเดินต่อไปและเดินห่างไปจนลับหายไปที่มุมทางเดิน

เธอทรุดตัวลงนั่งที่ประตู

ช่วงเวลาที่กงเซลีเดินลับหายไป เธอรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวภายในใจ

เธอไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้นยืนได้

ความเจ็บปวดทำให้หน้าซีด ๆ ของเธอยิ่งซีดไปใหญ่

เธอเอื้อมมือไปกดบริเวณหน้าอกของเธอ สงสัยว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกปวดใจเช่นนี้

เป็นเพราะเธอคุ้นเคยกับการมีกงเซลีอยู่หรือเปล่า

เพราะแบบนี้ จึงเจ็บปวดเมื่อเธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะสูญเสียเขาไป

มันคงเป็นเช่นนั้น

พวกเขารู้จักกันมานานกว่าทศวรรษนี่

เขาก็ดีกับเธอมาโดยตลอด