Dual Cultivation บทที่ 768 โรงอาบน้ำสาธารณะ
Dual Cultivation บทที่ 768 โรงอาบน้ำสาธารณะ
เมื่อได้ยินคำพูดของของทหารยาม ซูหยางก็ถามว่า "ศาลบรรพบุรุษอยู่ที่ไหน ถ้าเจ้ามิรังเกียจ ใครช่วยพาข้าไปที่นั่นได้หรือไม่"
ซูหยางหยิบหินวิญญาณจำนวนหนึ่งออกมาแสดงให้ทหารยามที่นั่นดู
อึก
ทหารยามกลืนน้ำลายอย่างกระวนกระวายเมื่อเห็นหินวิญญาณ และพวกเขาก็หันไปมองหน้ากันด้วยสีหน้าแปลกๆ
"ข้าจะพาท่านไปที่นั่นนายน้อย"
“ไม่ ให้ข้าพาท่านไป ท่านบรรพบุรุษน้อย”
“ได้โปรด ตอนนี้ข้ามีเงินจำกัดมาก ข้าต้องการหินวิญญาณพวกนั้นจริงๆ”
"ข้าต้องเลี้ยงตระกูลด้วย"
ทหารยามเริ่มแก่งแย่งกันเองอย่างรวดเร็วเพื่อโอกาสในการที่จะได้รับหินวิญญาณจำนวนมากอย่างง่ายดายเช่นนี้ บ้าไปแล้ว คำขอของของซูหยางนั้นง่ายดาย และธรรมดามากเหลือเกินจนทำให้เหมือนกับว่าเขาแทบจะให้เงินพวกเขาฟรี
อย่างไรก็ตาม ขณะที่ทหารยามแก่งแย่งกันเองอยู่นั้น ก็มีคนเข้ามาใกล้ซูหยางจากด้านหลังและดึงเสื้อคลุมของเขา
"หือ"
ซูหยางหันกลับมาเห็นเด็กหญิงตัวเล็กที่ดูเหมือนจะอายุเพียง 10 ขวบ จับชายเสื้อคลุมของเขาอยู่ และเธอก็สวมเสื้อผ้าขาดๆและถือชามสกปรกอยู่ในมือ
“พี่ใหญ่ ข้าสามารถพาท่านไปที่ศาลบรรพบุรุษได้ และข้าจะยอมรับหนึ่งในหินวิญญาณพวกนั้นจากท่าน” เธอพูดกับเขาด้วยสายตาอ้อนวอน
“เอ๋”
ทหารยามหยุดการโต้เถียงทันทีเมื่อเห็นเช่นนี้ และในเวลาต่อมาพวกเขาก็รู้สึกอับอายอยู่บ้าง
“ก็ได้ ถ้าเจ้าสามารถพาข้าไปที่ศาลบรรพบุรุษได้ ข้าจะให้หินวิญญาณแก่เจ้า” ซูหยางพยักหน้าให้กับเด็กหญิงตัวน้อยด้วยรอยยิ้มอันหล่อเหลาบนใบหน้า
จากนั้นเขาก็หันไปมองทหารยามและพูดว่า"อย่างที่พวกเจ้าเห็น ข้ามีคนช่วยแล้ว อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพวกเจ้ากระตือรือร้นที่จะช่วยข้ามาก ข้าจะให้สิ่งเหล่านี้แก่เจ้าอย่าลืมแบ่งปันให้เท่าๆกันด้วยล่ะ"
ซูหยางโยนหินวิญญาณใส่พวกเขาและทหารยามก็รีบคว้าพวกมันไว้ทันที
"ไปกันเถอะเด็กน้อย" ซูหยางพูดกับเธอ
เด็กหญิงตัวเล็กพยักหน้าและเริ่มพาเขาเข้าไปในเมือง
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่พวกเขาจะเดินไปได้ไกล ซูหยางก็พูดกับเธอว่า "ทำไมเราไม่อ้อมไปสักหน่อยล่ะ ข้าเป็นคนที่ชอบความสะอาด และเมื่อข้าเห็นผู้หญิงมิว่าพวกเธอจะเป็นใครในสภาพที่ซอมซ่อเช่นนี้ ข้าจะรู้สึกไม่สบายใจ”
เด็กหญิงตัวเล็กมองดูสภาพของตนเอง ก่อนจะก้มหน้าลงอย่างเศร้าสลด "ข้าขอโทษ พี่ใหญ่ แต่ข้ามิมีอะไรอย่างอื่นอีกแล้ว..."
"ข้ารู้ เราเลยต้องอ้อมไปเจ้ารู้จักสถานที่ไหนที่ใช้ชำระล้างร่างกายได้บ้าง" ซูหยางถาม
เด็กหญิงตัวเล็กพยักหน้าและพูดว่า "มีโรงอาบน้ำสาธารณะอยู่ไม่ไกล"
"ดี งั้นเราไปกันเถอะ"
"แต่ข้าต้องการเงินเพื่อไปที่นั่น แต่ข้ามิมีเลย" เธอพูดต่อ…
“ไม่ต้องห่วงข้าจะจ่ายเอง”
เด็กหญิงตัวเล็กพยักหน้าอีกครั้งและเปลี่ยนทิศทาง
ไม่กี่นาทีต่อมาพวกเขาก็มาถึงอาคารหลังหนึ่งซึ่งส่งกลิ่นหอมออกมาทันทีที่พวกเขาเข้าใกล้
เมื่อพวกเขาอยู่ที่ส่วนต้อนรับ ซูหยางก็ได้วางหินวิญญาณก้อนหนึ่งไว้บนโต๊ะต่อหน้าพนักงานที่นั่น และพูดว่า "ช่วยอาบน้ำให้หนู่น้อยคนนี้ที เจ้าจะได้ทั้งชิ้น"
หญิงสาวที่ทำงานหลังโต๊ะเบิกตากว้างทันทีเมื่อเห็นหินวิญญาณ ซึ่งมีค่ามากกว่าสิบปีที่เธอจ่ายออกไป
"ข-ข้าสามารถเก็บหินวิญญาณนี้ไว้ได้จริงรึ" หญิงสาวถามเขาด้วยน้ำเสียงสงสัย เพราะฟังดูดีเกินกว่าจะเป็นจริง
"เจ้าสามารถเก็บไว้ในกระเป๋าไว้ได้ในขณะที่เจ้าทำอาบน้ำให้เธอ ถ้าเจ้าต้องการ" ซูหยางพูดกับเธอ
“ขอบคุณมาก นายน้อย” หญิงสาวมองไปรอบๆเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครกำลังดูอยู่ ก่อนที่เธอจะเก็บหินวิญญาณไว้ในกระเป๋าอย่างรวดเร็ว
"ท่านมีเสื้อผ้าที่สะอาดสำหรับเธอหรือไม่" หญิงสาวถามเขา "ถ้าเราใส่เสื้อผ้านี้กลับคืนไปบนร่างเธอหลังจากการชำระล้างร่างกาย นั่นก็จะไร้ประโยชน์..."
"ข้าจะเอาของเหล่านั้นมาให้เมื่อเจ้าเสร็จแล้ว" ซูหยางพูด
“ได้เจ้าค่ะ” หญิงสาวพยักหน้า
“มากับข้า ข้าจะอาบน้ำให้เจ้า” จากนั้นหญิงสาวก็พาเด็กหญิงตัวเล็กไปด้านหลังและเริ่มทำความสะอาดให้เธอ
ในขณะเดียวกันซูหยางก็ออกไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้กับเด็กน้อย
ภายในห้องอาบน้ำ หญิงสาวถามเด็กหญิงตัวเล็ก
“ความสัมพันธ์ของเจ้ากับชายหนุ่มรูปงามคนนั้นเป็นอย่างไร” เธออดไม่ได้ที่จะอยากรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา
“ข้าไม่รู้จักเขา” เด็กหญิงตัวน้อยตอบ
“เอ๋ เจ้ามิรู้จักกันรึ แล้วเขาช่วยเจ้าทำไม แล้วเจ้าตามเขามาทำไม ภายนอกเขาอาจดูเหมือนสุภาพบุรุษผู้สูงศักดิ์ แต่รูปร่างหน้าตาของคนเรานั้นอาจหลอกลวงได้มาก ใครจะรู้ เขาอาจจะเป็นคนวิตถารที่ให้เจ้าชำระล้างร่างกายเพื่อที่เขาจะได้กินเจ้าหลังจากนั้นเท่านั้น” หญิงสาวส่งเสียงด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น
“กินข้ารึ พี่ใหญ่จะกินข้าทำไม ข้าไม่อร่อย...” เด็กหญิงถามด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา
“เอ่อ…เจ้ามาทำอะไรกับเขา” หญิงสาวตัดสินใจถาม
เด็กหญิงตัวเล็กอธิบายสถานการณ์ให้หญิงสาวที่อาบน้ำให้เธอฟัง เพื่อคลายความเข้าใจผิด
“ศาลบรรพบุรุษ มีแต่คนที่ร่ำรวยที่สุดเท่านั้นที่ไปที่นั่น สมกับเป็นคนที่สามารถมอบหินวิญญาณเพื่ออะไรง่ายๆได้โดยไม่ต้องชายตามอง” หญิงสาวถอนหายใจ “ฮาาา… ถ้าข้ามีสามีรวยและหล่อเหมือนชายหนุ่มคนนั้น…”
ในเวลาต่อมา หลังจากหญิงสาวทำความสะอาดเด็กหญิงเสร็จแล้ว และออกไปรับเสื้อผ้าจากซูหยาง
ซูหยางมอบเสื้อผ้าที่เขาเพิ่งซื้อให้ และเธอก็กลับเข้าไปข้างในเพื่อแต่งตัวให้เด็กน้อย
ไม่กี่นาทีต่อมา เด็กหญิงตัวเล็กก็กลับมาพร้อมกับหญิงสาว
เมื่อซูหยางเห็นรูปลักษณ์ใหม่ของเด็กหญิงตัวเล็ก เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "ตามที่คาดไว้ เจ้าดูดีขึ้นมาก เกือบจะเหมือนหญิงสาวจากตระกูลทรงอำนาจ"
