เล่มที่ 1 : บทที่ 8 – ทิวโทเรียล (6)
SLR : บทที่ 8 - ทิวโทเรียล (6)
เกิดเสียงเคลื่อนที่ดังโกรกเกรกขึ้นพร้อมกับร่างของหุ่นไล่กาสีบรอนซ์หนึ่งตัวที่กำลังวิ่งตรงเข้ามาเพื่อขวางทางยอนอู เขาบิดตัวหลบ แต่หุ่นไล่กาก็พุ่งเข้ามาประชิด ระยะจากตัวเขาและหุ่นไล่กาห่างกันแค่นิดเดียวเท่านั้น ยอนอูสะดุดขาหุ่นไล่กาตอนที่มันกำลังพุ่งตรงเข้ามาหาเขา ขาของหุ่นไล่กาที่แข็งมากมันทำให้เขาเจ็บ แต่ความเจ็บนี้ย่อมทนได้ เพราะกายภาพของยอนอูนั้นพัฒนาไปอย่างก้าวกระโดด
จากนั้นหุ่นไล่กาอีกตัวก็ปรากฏตรงหน้าเขา ยอนอูงอแขนและศอกผ่านหน้าอกของหุ่นไล่กาจนมันเสียหลัก เลื่อนลงมาใต้แขนของมันและพุ่งตัวผ่านไป กับดักหลายตัวเปิดการใช้งานพร้อมกัน แต่ก็ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดยั้งยอนอูได้
[ค่าความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้น 1 พ้อยท์]
[ค่าพลังชีวิตเพิ่มขึ้น 1 พ้อยท์]
.....
[เลเวลทักษะ ‘สัมผัสพิเศษ’ เพิ่มขึ้น 15.6%]
.....
[เลเวลทักษะ ‘สัมผัสพิเศษ’ เพิ่มขึ้น 16.9%]
.....
ค่าสถานะของเขาเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่กับดักถูกทำลาย การเคลื่อนที่ของยอนอูมีความซับซ้อนมากขึ้นเมื่อแอททริบิวต์เพิ่มขึ้น ทำให้เลเวลของทักษะเพิ่มขึ้นตามลำดับ เมื่อประสาทสัมผัสถูกพัฒนาไปมาก ไม่ว่ากับดักจะมากเท่าไรก็เริ่มจะไม่มีผลต่อยอนอู และแอททริบิวต์พ้อยท์ของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
แอททริบิวต์พ้อยท์ที่เพิ่มขึ้นนำมาซึ่งเวเวลทักษะที่สูงขึ้น ยิ่งทำให้แอททริบิวต์พ้อยท์เพิ่งขึ้นอย่างยิ่งยวดไปอีก เนื่องด้วยการเวียนซ้ำเดิมเช่นนี้จึงทำให้ยอนอูสามารถพัฒนาไปได้อย่างรวดเร็ว ‘ที่นี่เร็วกว่าเขตเอเยอะเลย’
ยอนอูรู้สึกมั่นใจ เท้าของเขาเบาขึ้นในขณะที่มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง ตอนนี้ตรงหน้าเขาเหลือหุ่นไล่กาอยู่เพียงแค่สิบตัว หนึ่งในนั้นยิงฟันครั้งแรก เผยให้เห็นฟันอันแหลมคม มันยักไหล่ราวกับเป็นมนุษย์และดึงยอนอูไปด้านข้าง
ปั้ง! เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมากเมื่อร่างกายกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างจัง มันเป็นความเจ็บปวดแบบเดียวกับที่เขารู้สึกตอนที่ถูกลูกธนูเหล็กยิงถูกร่างกายครั้งแรก เขาลอยกระเด็นไปหลายเมตร ความเจ็บปวดทำให้เขาหายใจไม่ออกจนต้องเบือนหน้า
หุ่นไล่กายังไม่ขยับเขยื้อนจากจุดที่ปะทะกับยอนอู หุ่นไล่กาตัวนี้ต่างจากตัวก่อนหน้าตัวออกโทนสีแดง ราวกับว่าถูกสร้างขึ้นมาจากทองแดง ไหล่ที่แข็งแรงทำให้มันดูน่าเกรงขาม ‘ใช่ตัวสร้างเลียนแบบผู้เล่นหรือเปล่า?’
[หุ่นไล่กาทองแดง]
[หุ่นไล่กาที่เลียนแบบการเคลื่อนไหวและการกระทำของผู้เล่น สามารถโจมตีได้ในระยะที่กำหนด]
น้องชายของเขาบันทึกส่วนสำคัญเกี่ยวกับหุ่นไล่กาตัวนี้เอาไว้
บอสเขตเอไม่ใช่แค่หุ่นไล่กาธรรมดา มีอีกสิบตัวกำลังรออยู่ใกล้ ๆ นี้ พวกมันสามารถเลียนแบบการเคลื่อนไหวและขัดขวางผู้เล่น ร่างกายของมันแข็งแรงมาก ดังนั้นจึงจะผ่านมันไปง่าย ๆ ไม่ได้ มีอยู่ด้วยกันสองวิธีที่จะเอาชนะมันได้ วิธีแรกคือสู้กับมันซึ่ง ๆ หน้า วิธีที่สองคือ...
‘ต้องอยู่เหนือมันให้ได้’ ยอนอูจับกริชแน่นขึ้น หุ่นไล่กาทองแดงทดสอบสิ่งที่ผู้เล่นได้พัฒนาและได้รับมาในเขตเอ จำนวนหุ่นไล่กาจะสอดคล้องกับจำนวนผู้เล่นในทีม พวกมันจะเลียนแบบทักษะของผู้เล่นและบังคับให้พวกเขาเอาชนะตัวเอง ถ้าสามามารถเอาชนะได้ก็จะได้รับอนุญาตให้ออกจากห้องบอสได้ ถ้าไม่เป็นไปตามนี้ ผู้เล่นจะต้องติดอยู่ในห้องนี้ตลอดไป หรือหากพวกเขาไม่สามารถเอาชนะได้ ทางเลือกเดียวก็คือ ความตาย
ยอนอูก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองในเขตเอซ้ำแล้วซ้ำเล่า หุ่นไล่กาน่ารำคาญมาก แต่เขาคิดว่านั่นไม่ใช่ปัญหา เขารู้สึกกังวลขึ้นมาเมื่อเห็นว่าแผนที่เขาตั้งไว้ว่าจะรีบฝ่าทุกสิ่งเข้ามายังห้องบอสในคราวเดียวกลับถูกขัดขวางโดยหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง เขาเปิดใช้งานดวงตามังกรเบิกกว้างและพบความไม่สมบูรณ์ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วร่างหุ่นไล่กาทองแดง
ทันทีที่เขาพยายามจะแทงหุ่นไล่กา เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากมุมหนึ่ง “มันทำงานด้วยระบบเซ็นเซอร์ หาเซ็นเซอร์ให้เจอแล้วทำลายมันเสีย!” ยอนอูรับรู้ถึงการปรากฏตัวของคนแปลกหน้าด้วยประสาทสัมผัส แต่เขาเมินเฉย เพราะไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยว
หุ่นไล่กายกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาและเล็งไปที่ศีรษะของยอนอู ยอนอูบิดตัวบิดตัวไปด้านข้างเล็กน้อย จับแขนของมันและบิดอย่างรุนแรง แกร่ก! ท่อนแขนของหุ่นไล่กาบิดเบี้ยวด้วยสภาพที่แปลกประหลาด จากนั้นยอนอูก็เล็งไปที่หน้าอกของมันด้วยกริชที่ถือไว้แบบย้อนกลับด้วยอุ้งมือ และแทงเข้าไปยังจุดที่ไม่สมบูรณ์ในร่างหุ่นไล่กาสามครั้ง เขากลับมาจับกริชแบบปกติและกระทุ้งเข้าที่หน้าท้องของมันแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้
ปั้ง! หุ่นไล่กาทองแดงระเบิดออกเป็นเศษศากหลายสิบชิ้น กระจายไปทั่วทุกทิศทางราวกับดอกไม้ไฟก่อนจะสลายเป็นฝุ่น ยอนอูปัดฝุ่นออกจากไหล่
“กะ...เกิดอะไรขึ้น?” เสียงสั่นเครือปะปนด้วยความงุนงงดังขึ้นจากข้างหลังเขา
* * * * *
ยอนอูมองไปทางด้านหลัง มีชายหนุ่มคนหนึ่งหลบอยู่ใต้เงาตรงมุมของห้อง ร่างกายเขาถูกปกคลุมด้วยเงามืด และเขาก็ตกใจเมื่อสบตากัน แล้วร่างกายของเขาก็เริ่มเผยออกมาให้เห็นชัดเจนมากขึ้นและจ้องยอนอูท่าทางแข็งกร้าว
ยอนอูเดินเข้าไปหาเขา ชายหนุ่มกัดฟันแน่นและมองซ้ายทีขวาทีเพื่อตรวจสอบสภาพแวดล้อม เมื่อเขารู้ตัวว่ายอนอูกำลังเข้ามา เขาก็จ้องเขม็งมากขึ้นกว่าเดิม ถึงแม้ท่าทางที่แสดงออกจะบ่งบอกถึงความไม่หวาดหวั่น แต่ขาทั้งสองข้างของเขากลับไม่เป็นไปตามนั้น มันกลับสั่นเล็กน้อย เขาพยายามที่จะทำให้ตัวเองดูแข็งแกร่งแม้จะหวาดกลัว เผื่อไว้หากยอนอูคิดจะทำอันตรายเขา แต่ถึงอย่างนั้น ท่าทางที่เขาแสดงออกเป็นเพียงแค่การให้ยอนอูสัมผัสถึงลูกสุนัขตัวหนึ่งที่เปียกฝน หางชี้ตรงขณะเผชิญหน้ากับเสือ ยอนอูหยุดตรงหน้าชายหนุ่มและถามด้วยน้ำเสียงทื่อ ๆ “รู้ได้ยังไง?”
“รู้อะไร?” จมูกของชายหนุ่มมีรอยย่นเล็กน้อย
“ที่หุ่นไล่กาทำงานด้วยระบบเซ็นเซอร์ ฉันถามว่านายรู้ข้อมูลนี้ได้ยังไง?”
“อะไรนะ? เรื่องนั้น...” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามอย่างเหมาะสมไปครู่หนึ่ง แต่ยอนอูก็ไม่ได้เร่งเร้าเขา
เขามองอย่างอดทนขณะรอคำตอบจากชายหนุ่ม ‘นี่คือหนึ่งพวกที่ติดอยู่ในห้องบอสมเป็นเวลานานสินะ แล้วคนอื่น ๆ ไปไหน?’ ช่วงเวลาหกวันที่เขาใช้ในเขตเอ มีหนึ่งทีมที่กำลังต่อสู้กับหุ่นไล่กาอยู่ในห้องบอส ตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจอะไร แต่ดูเหมือนตอนนี้ทุกคนจะไปหมดแล้วเว้นแต่ชายหนุ่มคนนี้ อย่างแรกคือเขาคิดคนอื่น ๆ อาจจะเสียชีวิตไปแล้วจากการต่อสู้กับหุ่นไล่กาทองแดง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น รอบ ๆ ไม่มีซากศพแต่อย่างใด มีเพียงแค่ร่องรอยของกินจากคนหนึ่งคน ‘ถูกทิ้งสินะ’
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ทีมจะทิ้งสมาชิกไว้ข้างหลังระหว่างทิวโทเรียลหากคนเหล่านั้นไร้ประโยชน์ บนโลก ผู้คนจะประณามพฤติกรรมที่โหดร้ายนี้ แต่ไม่ใช่สำหรับที่นี่ ในทิวโทเรียล ผู้เล่นสนใจเพียงแค่ความสำเร็จเท่านั้น และการร่วมทีมเป็นเรื่องของความจำเป็น ไม่ใช่มิตรภาพ
ชายหนุ่มระวังตัว แต่อย่างเดียวที่ยอนอูเห็นจากเขาคือความอ่อนแอ ดวงที่มองไปยังยอนอูเต็มไปด้วยความเขินอาย เขาอยากวิ่งหนีแต่ทำไม่ได้เพราะรอบ ๆ มีหุ่นไล่กาอยู่เยอะเกินไป
ยอนอูเริ่มสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มผู้นี้ถึงได้รับโอกาสเข้ามาในหอคอยและทำไมเขาถึงมีคุณสมบัติได้เข้าร่วมในทิวโทเรียล ยอนอูเลือกที่เมินชายคนนี้และปล่อยเขาไว้ลำพังเพราะเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากการข้ามผ่านทิวโทเรียลและไล่ตามพวกหัวตารางให้ทัน ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องทำให้อะไร ๆ มันยากไปกว่าเดิม แต่อย่างไรก็ตาม คำพูดที่ชายหนุ่มตะโกนออกมาเรียกความสนใจจากยอนอู
ยอนอูรู้จักระบบเซ็นเซอร์ของหุ่นไล่กาเพียงแค่ลาง ๆ เพราะประสาทสัมผัสที่ดีขึ้น และเขาก็คิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ผู้เล่นส่วนมากจะรู้เรื่องนี้ เขาสงสัยว่าทำไมคนที่อ่อนแอเช่นนี้จึงรู้เรื่องนี้ ส่วนคำตอบก็เป็นคำตอบง่าย ๆ มีความเป็นไปได้ที่ชายหนุ่มจะเห็นรูปแบบการเคลื่อนไหวของหุ่นไล่กาทองแดงเพราะติดอยู่ในห้องบอสมาเป็นเวลานาน ‘หรือเขาเห็นการไหลเวียนมานาในร่างหุ่นไล่กาตอนที่มันทำงานอยู่’ พลังเวทย์คือมานา คือประเด็นที่ยังกวนใจยอนอูอยู่ เขาจ้องชายหนุ่มอยู่ครู่หนึ่ง
ในที่สุด หลังจากที่พึมพำอยู่ครู่หนึ่ง ชายหนุ่มก็พูดออกมา “ผมเห็นมัน”
“นายเห็นเหรอ?”
“ใช่ ด้ายมานารอบ ๆ หุ่นไล่กา...”
ขณะที่พวกเขาคุยกัน ความคิดหนึ่งของยอนอูก็ปรากฏขึ้นมา และเขาก็รีบเปิดใช้งานดวงตามังกรทันที ตาดำของเขาจมหายไป แทนที่ด้วยดวงตาของสัตว์เลื้อยคลาน
“หือ?” ชายหนุ่มอ้าปากค้างในความตกใจเมื่อเห็นรูม่านตาประหลาดแนวตั้งปรากฏ ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่จะตกใจ
ยอนอูไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของชายหนุ่มและตรวจสอบเขาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า จากนั้นก็หัวเราะ “ทำไมนายถึงอยู่ในร่างนี้?”
ชายหนุ่มนิ่วหน้า “อะไรนะ?”
“ร่างของนาย มันเป็นของปลอม”
ใบหน้าของชายหนุ่มแข็งทื่อ ไร้เสียงตอบกลับ
ยอนอูเพิ่มพลังให้กับดวงตามังกรมากขึ้น เขาเห็นความไม่สมบูรณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ รอบตัวชายหนุ่ม “นายอายุกี่ขวบ? สิบ? ดูเด็กมากเลย ตัวเล็ก แต่ใบหน้าของนายเบลอเกินไป นายไม่ใช่คนธรรมดาใช่ไหม?”
ชายหนุ่มกัดฟันแน่นและขยับมือไปจับดาบที่ถูกทิ้งอยู่บนพื้น เขาคว้ามันขึ้นมาเผื่อจำเป็น “นายคิดจะทำอะไรฉัน?” เขาถามทันที
ยอนอูเอียงศีรษะด้วยความไม่เข้าใจ “หมายความว่ายังไง?”
“ฉันถามว่า นายคิดจะทำอะไรฉัน?”
“ทำนายเหรอ? ทำทำไม?”
“เพราะฉัน...” ชายหนุ่มกำลังจะพูดต่อ แต่เขากัดลิ้นและเงียบไป
ยอนอูถอนหายใจใส่ “ฉันเข้าใจที่นายกำลังจะสื่อนะ แต่ฉันไม่สนใจหรอกว่านายเป็นใครหรือนายจะเหมือนอะไร”
“แล้ว?”
“ฉันแค่สนใจว่านายมองเห็นและควบคุมมานาได้ยังไง ฉันอยากรู้ว่าทำยังไง บอกฉันได้ไหม?”
“บอกอะไร?” ดวงตาชายหนุ่มเบิกโพลง
ยอนอูพยักหน้าไปที่ทางออก “ก็ได้ ฉันจะไม่ขอให้นายบอกฉันฟรี ๆ ก็ได้ ฉันเห็นว่านายติดอยู่ที่นี่มาสักพักแล้ว ฉันจะช่วยพานายออกไปเป็นการแลกเปลี่ยน ที่นี่ไม่มีอาหาร ไม่มีอะไรให้ทำด้วย คิดว่าโอเคไหม? คงไม่ใช่ตัวเลือกที่แย่สำหรับนายใช่ไหม?”
ดวงตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความสงสัย คำพูดของยอนอูเชื่อไม่ได้
“ถ้ามีเหตุผลอะไรที่นายบอกฉันไม่ได้หรือคิดว่ามันไม่คุ้มค่าที่จะยื่นหมูยื่นแมว งั้นฉันก็คงช่วยอะไรไม่ได้” ยอนอูคิดว่ามันอาจเป็นโอกาสที่ดีที่จะเรียนรู้วิธัจัดการมานาจากชายหนุ่มคนนี้ ความสามารถในการมองเห็นมานาหมายความว่าชายหนุ่มคนนี้มีความเชื่อมโยงกับมานาอย่างมากแน่นอน
ถ้ายอนอูได้รับความสามารถเดียวกัน มันจะช่วยให้เขาเรีนนรู้ที่จะเข้าควบคุมมานา แม้ว่าจะเป็นความลับที่ชายหนุ่มไม่ได้รับอนุญาตให้เปิดเผย แต่ยอนอูก็สามารถที่จะเค้นออกมาจนได้ เพราะชายหนุ่มคนนี้เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง เขาไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใดอยู่แล้ว
แน่นอนว่าถ้าชายหนุ่มขออะไรเขาแบบไม่มีเหตุผล เขาจะปฏิเสธ เขาค่อยหาโอกาสเรียนรู้การควบคุมมานาในอนาคตได้ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่มีทีท่าจะตอบกลับ ยอนอูก็เบือนหน้าหนีและหันหลังให้ “คงไม่สนใจสินะ”
“ดะ...เดี๋ยวก่อนสิ!”
ยอนอูหันกลับมามองชายหนุ่ม “มีอะไร?”
“จริงเหรอ? นายไม่รู้วิธีควบคุมมานาจริงเหรอ?”
“ฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกนี่ มันดูเหมือนเป็นอย่างนั้นเหรอ?”
“ไม่มีทางอ่ะ! จะบอกว่าที่ทำแบบนั้นได้โดยไม่ได้ใช้มานาเลยงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มมองยอนอูด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ เขาและเพื่อนร่วมทีมพยายามอย่างหนักในการกำจัดปีศาจ แต่ก็ทำอะไรพวกมันไม่ได้เลย มันทนทานต่อการโจมตีทั้งหมดไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน แต่ยอนอูกลับโค่นหุ่นไล่กาได้ด้วยการโจมตีเพียงแค่ไม่กี่ครั้งและยังพูดออกมาอีกว่าตัวเองไม่รู้วิธีควบคุมมานา มันช่างเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย
ในทำนองเดียวกัน ยอนอูเองก็ไม่เข้าใจที่ชายหนุ่มพูดถึงเช่นกัน “ใช่ ก็เห็นนี่”
ชายหนุ่มไร้ซึ่งคำพูดทำให้เขานึกถึงชายคนหนึ่งที่บ้านเกิดผู้ที่วาดภาพทิวทัศน์ได้อย่างสวยงามและพูดออกมาว่า “มันก็ไม่ได้ยากอะไรนะ”