ตอนที่ 28 ทั้งหล่อทั้งรวย

ตอนที่ 28 ทั้งหล่อทั้งรวย

คำเหล่านี้เตือนเกาย่าเหวิน

อวี่หนานเฉิงเป็นคนที่มักทำตามใจชอบจริง ๆ ตาแก่นั่นสั่งเขาไม่ได้ และบริษัทก็เป็นของเขา เธอแค่ต้องทำให้แน่ใจว่าอวี่หนานเฉิงจะไม่เปลี่ยนใจเรื่องการแต่งงาน

คืนนั้น อวี่หนานเฉิงกับลูกชายเขาอยู่ในบ้านเก่า

เดิมเขาคิดว่าชายชรามีเรื่องจะพูด แต่จู่ ๆ เขาก็รับสาย โบกมือ และสั่งให้คนใช้ทำความสะอาดห้อง จากนั้นก็ขังตัวเองในห้องสมุด

“พักนี้ปู่ยุ่งงั้นเหรอ?” อวี่หนานเฉิงเหลือบมองพ่อบ้าน

พ่อบ้านดูสงบ

“พักนี้นายท่านติดต่อกับเพื่อนบ่อยมาก ผมไม่ชัดเจนถึงรายละเอียดนัก คุณชาย โปรดอยู่ที่นี่ก่อน รอให้นายท่านคุยโทรศัพท์เสร็จนะครับ”

สายโทรศัพท์นั้นดำเนินจนกระทั่งมันเกือบเที่ยงคืน อวี่หนานเฉิงอ่านหนังสือภาษาอังกฤษให้อวี่จิงซีฟังจนจบเล่ม และสุดท้าย อวี่จิงซีก็หลับไป เขาเองก็หาวเหมือนกัน ทันทีที่มันเป็นตอน 5 ทุ่ม เขาก็ไม่รออีกและไปนอน

เซิ่งอั้นหรานลุกขึ้นมากินน้ำตอนกลางดึก และตอนเธอยืนในห้องนั่งเล่น เธอก็เห็นว่าห้องของเซิ่งเสี่ยวซิงยังสว่าง เธอขมวดคิ้วและเดินไปทันที

เสียงของเสี่ยวซิงซิงดังในห้อง

“ปู่ไม่บอกหนูว่ามีคนอื่นด้วย นี่ลำบากแล้ว ถ้าปูบอกหนู หนูจะไม่ปล่อยให้แม่หนูไป”

เซิ่งอั้นหรานแง้มประตู ขมวดคิ้วและถาม

“เสี่ยวซิง ทำไมลูกยังไม่นอนอีก?”

เซิ่งเสี่ยวซิงรีบวางสายอย่างกระวนกระวาย หันไปมองด้วยความกลัวและกลอกตาไปมา

“หนูกำลังคุยกับแม่เลี้ยงของหนูอยู่”

พอได้ยิน ดวงตาของเซิ่งอั้นหรานก็เป็นประกาย“จริงเหรอ? แม่มีเรื่องต้องคุยกับเธอพอดี ขอแม่คุยกับเธอหน่อยสิ”

“ไม่เอา” เซิ่งเสี่ยวซิงซ่อนโทรศัพท์ไว้ด้านหลัง“หนูวางสายไปแล้ว แม่เลี้ยงบอกว่าเธอง่วง”

“อะไรนะ?”

เซิ่งอั้นหรานผิดหวังเล็กน้อย แต่ไม่สงสัยอะไร

“งั้นลูกก็นอนได้แล้วนะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เด็กควรเข้านอนแต่หัวค่ำนะ”

“ค่ะ” เซิ่งเสี่ยวซิงพยักหน้า แต่คิ้วกลับขมวดเป็นปม“แม่ หนูเพิ่งได้ข่าวร้ายมา แม่อยากฟังไหม?”

ใบหน้าของเซิ่งอั้นหรานตึงเครียด

“แม่เลี้ยงของลูกทำอะไรกับลูกค้าอีกแล้วงั้นเหรอ?”

ถานซูจิงบอกว่าชื่อเธอหมายความว่าสงบเรียบร้อย แต่เธอไม่ใช่คนเงียบเลย เธออารมณ์ร้อนมาก และก็ฝีปากเก่ง มันเป็นปกติที่จะพบลูกค้าที่อารมณ์ร้อน

ตอนนี้เธอจึงกังวลมาก

“ไม่ใช่ค่ะ” เซิ่งเสี่ยวซิงรีบส่ายหัว“มันไม่ใช่เรื่องของแม่เลี้ยง มันเป็นเรื่องของแม่”

“แม่?”

เซิ่งอั้นหรานชี้ตัวเอง

“ใช่แล้ว” เซิ่งเสี่ยวซิงพยักหน้า และถอนหายใจ“แม่ หนูคิดว่าการแต่งงานครั้งที่สองของแม่คงพังไม่เป็นท่าแล้ว”

“การแต่งงานครั้งที่สอง?” เซิ่งอั้นหรานสับสน

“หนูได้ยินว่าเจ้านายแม่ ลุงอวี่กำลังจะแต่งงาน”

พอได้ยินคำเหล่านี้ เซิ่งอั้นหรานก็ผงะ

ความจริงที่อวี่หนานเฉิงอยากแต่งงานกับเกาย่าเหวินกระจายไปทั้งบริษัทแล้ว ว่ากันว่าทุกคนนั้นรู้ นอกจากนี้ มันยังมีข่าวลือว่าพักนี้เกาย่าเหวินเข้าออกบริษัทแม่เป็นว่าเล่น เธอไม่เขินอายจากข่าวซุบซิบเลย และอวี่หนานเฉิงก็เช่นกัน

แต่การแต่งงานของอวี่หนานเฉิงเกี่ยวอะไรกับเธอ?

“ลูกพูดเรื่องอะไร?’

“ลุงอวี่ทั้งหล่อทั้งรวย ถ้าแม่แต่งงานกับเขา หนูจะได้ติดตามแม่ไปกินของดี ๆ ตอนนี้ยังไม่เป็นไร แต่ถ้าแม่ไม่รีบ ลุงจะแต่งงานไปก่อนนะ”

เซิ่งอั้นหรานเข้าใจแค่เล็กน้อย รู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้ยังไม่ยอมแพ้ในการช่วยเธอหาสามี

เธอจิ้มหน้าผากลูกเธอ

“หัวน้อย ๆ ของลูกคิดอะไรอยู่บ้าง? มันเกี่ยวอะไรกับแม่ที่ว่าเขาจะแต่งงานหรือไม่? เขาเป็นเจ้านายแม่ หยุดเพ้อเจ้อแล้วไปนอนได้แล้ว”

เซิ่งเสี่ยวซิงปีนกลับขึ้นเตียงเงียบ ๆ ลอบบ่นว่าโอกาสนั้นหายไปแล้ว แต่เซิ่งอั้นหรานกลับส่ายหัวด้วยความหน่ายใจ ปิดไฟและปิดประตู

หลังวันนั้น เซิ่งอั้นหรานก็ไปซื้อของที่จำเป็นทุกอย่างสำหรับการเข้าเรียน เลือกไปส่งลูกเธอที่โรงเรียนแต่เช้าวันจันทร์

เหนือสิ่งอื่นใด โรงเรียนในประเทศต่างจากโรงเรียนนานาชาติ เธอยังกังวลเล็กน้อยถึงการปรับตัวของเซิ่งเสี่ยวซิง

‘บังเอิญ’ อวี่หนานเฉิงก็เลือกวันนี้เพื่อมาส่งอวี่จิงซี

“เสี่ยวจิงซีมีครูสอนพิเศษที่บ้านไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ ๆ นายถึงอยากส่งเขาไปโรงเรียน?”

ในรถ เกาย่าเหวินถาม ตั้งแต่อวี่หนานเฉิงพูดเรื่องแต่งงานกับเธอ เธอก็ยิ่งเกาะติดเขาขึ้น ขยับวิ่งไปทั้งบ้านอวี่หนานเฉิงและกลุ่มเซิ่งถัง โดยเฉพาะตอนเธอได้ยินว่าวันนี้อวี่จิงซีจะไปโรงเรียน เธอจงใจวิ่งแจ้นมาบ้านแต่เช้าตรู่ ราวกับเธอใส่ใจเขา

“การได้พบผู้คนมากขึ้นจะช่วยให้เขาหายดี” สีหน้าของอวี่หนานเฉิงราบเรียบ

ถ้าอวี่จิงซีไม่โวยวายจะไปโรงเรียน เขาก็ไม่คิดส่งเขาไป มีคนมากมายที่โรงเรียนและมักมีหลายสิ่งในสถานที่ที่มีคนเยอะ เขาอาจไม่สามารถดูแลได้ทันเวลา

“ถ้าจิงซีชอบ ฉันจะหาน้องชายกับน้องสาวให้เขาในอนาคต เขาจะได้มีเพื่อน”

ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ ใบหน้าของอวี่จิงซีก็ขาวซีด เขาหดตัวในที่นั่งของเขา กอดกระดานวาดรูปเล็ก ๆ ไว้

เด็กที่เกิดจากคนไม่ดีก็ต้องไม่ดีเหมือนกัน

อวี่หนานเฉิงเองก็ขมวดคิ้ว“ฉันยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ อวี่จิงซีคนเดียวก็พอแล้ว”

ใบหน้าของเกาย่าเหวินบิดเบี้ยว

หมายความว่าไง? นายไม่คิดมีลูกกับฉันหลังแต่งงานกับฉัน?

บรรยากาศกลายเป็นอึดอัด แต่โชคดี โรงเรียนอยู่ไม่ไกล

คนขับรถเปิดประตู และอวี่หนานเฉิงก็จูงมืออวี่จิงซีลงจากรถ เดินไปทางประตูโรงเรียน

หลังเดินได้ไม่ถึงสองก้าว อวี่จิงซีก็พลันสะบัดมือเขา วิ่งไปหาคนคนหนึ่ง

เซิ่งอั้นหรานกำลังคุยกับหนัวหยา ผู้ช่วยที่มารับตัวเซิ่งเสี่ยวซิง ทันใดนั้น น่องขาเธอก็หนักขึ้น เธอก้มหัวไปดู เห็นอวี่จิงซีกำลังกอดขาเธอไว้

“จิงซี” เซิ่งอั้นหรานรีบนั่งยอง“เธอก็มาเรียนที่นี่ด้วยงั้นเหรอ? ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นละ? เพิ่งตื่นงั้นเหรอ?”

อวี่จิงซีส่ายหัวอย่างรุนแรง

อีกด้าน ตอนเซิ่งเสี่ยวซิงเห็นอวี่จิงซี เธอก็ตื่นเต้น และอดคว้ามือเขาไม่ได้

“พี่ชายก็มาเรียนที่นี่ด้วยงั้นเหรอ ดีเลย ฉันจะได้มีเพื่อน! ฉันจะคอยปกป้องพี่ชายเองนับจากนี้!’

อวี่หนานเฉิงกับเกาย่าเหวินเดินมา พอเห็นอวี่จิงซีกับแม่ลูกสกุลเซิ่งเข้ากันได้ดี เกาย่าเหวินก็จ้องเซิ่งอั้นหรานอยู่นานด้วยความรู้สึกคุ้นเคย

“คุณหนูเกา” เซิ่งอั้นหรานเห็นเกาย่าเหวินและรีบทักทาย“สวัสดีค่ะ”

“เธอรู้จักฉันได้ไง?” เกาย่าเหวินขมวดคิ้ว

“ไม่มีใครไม่รู้จักคุณหนูเกาย่าเหวินหรอกค่ะ” เซิ่งอั้นหรานยิ้ม“แถม คุณอยู่ในโรงแรมเซิ่งถังมาก่อน และฉันก็เป็นคนที่รับผิดชอบแผนกต้อนรับ”

“เธอคือพนักงานของเซิ่งถัง?” เกาย่าเหวินผงะ จำอะไรได้และถาม

“เธอสกุลเซิ่งงั้นเหรอ?”