EP 538 ความกล้าหาญของดงซูบิน!

EP 538 ความกล้าหาญของดงซูบิน!

By loop

ในช่วงเช้าวันจันทร์.

ณ ชุมชนหลิวเซียนใต้

ช่วงเช้าตรู่ดงซูบินเดินทางไปถึงที่นั้น

รถพาลซ่าสีดำหยุดที่ทางเข้าชุมชน ดงซูบิน, โจวหยินหยู และผู้อำนวยการสำนักงานหลายคนเดินลงมาและรถตู้ สีขาวก็ออกจากสำนักงานเขตและเจ้าหน้าที่หลายคนที่รับผิดชอบงานนี้ขับรถตามมา และมีรถตำรวจสองคันตามมาด้วย ทั้งสองคันมาจากสถานีตำรวจกวางหมิง การที่มาในครั้งนี้เพื่อป้องกันไว้ก่อนเพราะพวกเขากลัวว่าอาจเกิดเหตุที่ไม่คาดคิดขึ้น เผิงกังจึงนำตำรวจสามคนมาด้วยในครั้งนี้ แต่พวกเขาไม่มีอาวุธติดตัว แม้ว่าข้อพิพาทของชาวบ้านทีถูกบังคับรื้อถอนไม่ว่าจะรุนแรงแค่ไหน การใช้กำลังก็เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง จนกว่าจะได้รับอนุญาต. ในที่สุด เจ้าหน้าที่หลายคนจากทีมบังคับใช้กฎหมายการจัดการเมืองเขตหนานฉางก็ติดตามมาพร้อมรถเคน เพื่อเตรียมพร้อมในการดำเนินการรื้อถอน

ครึกครื้น ครื้นเครง เสียงรถโฟล์คลิฟท์ สร้างความตื่นตระหนกให้ชาวบ้านในตรอก

, "นั้นมันจากสำนักงานเมือง!"

, "ทุกคนถอยออกมา! รถเคนกำลังมา!"

, "ตอนนี้จะมีการรื้อสิ่งก่อสร้างแล้ว! เรียกรวมคน! เรียกรวมคน! จัดการกับพวกมัน!"

, "ปิดทางไว้! อย่าปล่อยให้คนพวกนั้นเข้ามาได้!”

เสียงหม้อและชามหล่นลงมาและหม้อและชามจำนวนมากถูกกระแทกลงกับพื้นระหว่างฝูงชน

สิ่งที่ทำให้ใบหน้าของ ดงซูบิน บูดบึ้งคือเขาเตือนเหล่าผู้ชุมนุมเมื่อวานนี้ว่าคนที่ยังคงทำธุรกิจอยู่ในปัจจุบันทั้งการค้าขายการตั้งแผงลอยผิดกฎหมายให้รีบดำเนินการรื้อถอนออกไปส่ะ สำหรับใครบางคนที่กำลังจะสร้างอาคารที่ผิดกฎหมายใหม่ยังอยู่ในระหว่างการก่อสร้างก็ให้รีบหยุดและดำเนินการื้อถอนออกไป  คนงานสองคนดูเหมือนจะไม่เคยเห็น ดงซูบิน และคนอื่น ๆ พวกเขารีบจัดระเบียบอาคารก่อสร้างและเก็บของกลางที่เป็นของในการร่วมการสร้างการกระทำผิดไว้อย่างดี และเตรียมพร้อมที่จะปะทะกับเจ้าหน้าที่  ซูกุ้ยและลูกน้องของเขาที่มีผมสีเหลืองและผมสีแดงสองสามคนก็ยืนอยู่ข้างๆมองฝั่งตรงข้ามอย่างเย็นชา

พวกนั้นไม่เกรงกลัวกฎหมายเลยหรือยังไงกัน?

ดงซูบิน หันหัวของเขาทันทีและพูดว่า: "ทุกคนจะลงไปลงไปที่ร้านค้าผิดกฎหมายของแต่ละบ้านเพื่อทำการรื้อถอนอย่างรวดเร็วไม่มีข้อยกเว้นใดๆทังนั้น!"

เจ้าหน้าที่หลายคนมองหน้ากันนั้นร่วมถึง หยูหลงเฟิง เกาหมองเฟิง เหมิงเซิงเกา และคนอื่นๆ ก็ไม่มีข้อยกเว้น

ดงซูบิน มองไปที่ เผิงกัน "ผู้กำกับเผิง ให้ตำรวจสองสามนายตามไปด้วยอย่าให้เกิดปัญหาได้"

"รับทราบครับ “เผิงกังกระซิบกับคนสามคนในเครื่องแบบตำรวจที่อยู่ข้างหลังเขา ตำรวจสามนายเข้าไปในชุมชนอย่างรวดเร็ว

ผู้บริหารเมืองและทีมบังคับใช้กฎหมายไม่เคลื่อนไหว คราวนี้เขตหนานฉานทั้งหมดกำลังดำเนินการแก้ไขอาคารที่ผิดกฎหมาย ทีมงานทั้งหมดเตรียมพร้อมบุกเข้าไป และเจ้าหน้าที่ก็แน่นมาก แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่มีอำนาจจนกว่าจะมีข้อสั่งการ ซึ่งคนที่รับผิดชอบในครั้งนี้คือผู้อำนวยการเหล่ย เขามีหน้าที่ทำตามคำแนะนำของมณฑลและสำนักเขตเท่านั้น ซึ่งแม่งานหลักในครั้งนี้คือสำนักงานเขต  ซึ่งเขารอเพียงคำสั่งของหัวหน้าสูงสุดของสำนักงานเขตเท่านั้น  ดังนั้น พวกเขาจึงยืนข้างนอกและไม่เข้าไปเมื่อโจวหยินหยูต้องการลงไปหน้างานกับหวังหยูหริน, ดงซูบินก็หยุดทั้งคู่ไว้" "ผู้อำนวยการหวัง ไม่ต้องไป"

โจวหยินหยูมองดู “ฉันจะเข้าไปในชุมชนด้วยตัวเอง”

หวังหยูหรินเองเธอก็ไม่ต้องการจะไปเจรจากับพวกพ่อค้าหัวดื้อไร้เหตุผล เธอทำได้เพียงแต่ยิ้ม แต่เธอพูดว่า "ท่านเลขาธิการ ฉันสบายดี”

ดงซูบิน โบกมือ “คุณอยู่ที่นี้เถอะ พ่อค้าพวกนั้นอารมณ์ร้อน จะเป็นอันตรายไปเสียเปล่า”

หวังหยูหริน ฮัมถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วเดินตามดงซูบิน

เจ้าหน้าที่ที่ติดตามหวังหยูหรินเองก็หยุดเช่นกันเมื่อหวังหยูหรินไม่จำเป็นจะต้องเข้าพื้นที่ ดูเหมือนการกระทำครั้งนี้ของดงซูบินจะดูหน้าประหลาดใจไปหน่อย แต่ทุกคนในสำนักงานรู้ดีว่าต่อให้เป็นผู้นำคนอื่นพวกเขาก็จะไม่ปล่อยให้หวังหยูรินไปอยู่ดี เพราะพวกเขารู้ดีว่าลุงของหวังหยูหรินคือใคร แน่นอนแต่ไม่ใช่สำหรับพวกพ่อค้าหน้าเลือดเหล่านั้น  ถ้าเกิดสิ่งที่ไม่คาดฝันขึ้นทางสำหนักงานเองก็คงยากที่จะอธิบายเหตุการนี้ให้กับทางมณฑลราบ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นเหมือนว่าตอนนี้หวังหยูรินเองก็ดูอารมณ์ไม่ดีที่ถูกดงซูบินสั่งการไม่ให้ทำอะไร แต่ถึงอย่างงั้นเธอก็เชื่อฟังดงซูบิน ดูเหมือนว่าดงซูบินจะสามารถปราบความพยศเธอได้แล้ว ทั้งนี้ดงซูบินรู้ดีว่าหวังหยูรินจะต้องทำให้เรื่องครั้งนี้เลวร้ายขึ้นแน่นอนด้วยลักษณะนิสัยส่วนตัวของเธอ ถ้ายิ่งทำให้อารมณ์ของฝูงชนผู้ประท้วงเดือดขึ้นการจัดการก็จะยากยิ่งขึ้น

อันที่จริง ดงซูบิน ยังคิดที่จะปล่อยให้หวังหยูรินต่อสู้กับความเย่อหยิ่งของซูกุ้ยในตอนแรก แต่ดูเหมือนว่าหวังหยูหริ และซูกุ้น จะไม่คุ้นเคยกันและพวกเขาก็ดูเหมือนจะไม่รู้จักกัน เขาหันหน้าไปหาหวังหยูหริน หลานสาวของเลขาธิการคณะกรรมการพรรคมณฑล เมื่อวานไม่เห็นซูกุ้ยมาร่วมการชุมชน ต่อให้หวังหยูหรินไปเผชิญหน้ากับเขามันก็ไม่มีประโยชน์ ที่น่าสนใจซุกุ้ยเองอาจจะไม่เกรงกลัวเธอก็ได้และอาจจะอ้างเรื่องนี้ทำให้ฝูงชนทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น

การขู่จึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด!

ดงซูบินแจ้งกับผู้ชุมนุมเมื่อวานก่อนที่จะผู้ชุมชนจะกลับไปเพื่อเป็นการขู่ในการบังคับใช้กฎหมายในครั้งนี้!

ทำให้ดูเหมือนรัฐบาลมีความตั้งใจที่จะรื้อถอนอาคารที่ผิดกฎหมายไม่มีที่ว่างสำหรับการเจรจา  ให้พวกเขารู้ผลที่ตามมาแล้วและใช้ประโยชน์จากสิ่งที่เขาแจ้งไป

เพราะเคยมีการรื้อถอนที่ไม่สำเร็จมาก่อน ถ้าท่าทีของทางราชการไม่หนักแน่น การรื้อถอนก็จะได้ผลเหมือนเดิม หากพ่อค้าเห็นท่าทีที่คลุมเครือของสำนักงานเขต พวกเขาต้องแดงความเย่อหยิ่งของพวกเขาจะยิ่งได้ใจมากขึ้น กรณีการรื้อถอนก็จะไม่ประสบความสำเร็จ? ความขัดแย้งกับชาวบ้าน? ทำให้มีผู้บาดเจ็บล้มตายมากขึ้น? นั้นไม่ใช่สิ่งที่ดงซูบินต้องการ  และนั้นอาจทำให้เจ้าหน้าที่ของพวกเขาต้องถอยกลับไปด้วย จะไม่มีการนองเลือดใด ๆ เกิดขึ้นได้ นี่คือคำแนะนำของ ดงซูบิน

มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากท่าทางของพ่อค้าชุมชน  กลับกันผู้คนมากมายภายนอกต่างปรบมือให้

, "จะรื้อหรือไม่"

, "ควรจะรื้อทิ้งไปนานแล้ว! ล่าช้ามานานเท่าไหร่แล้ว?"

, "ใช่ ถูกอย่าขวางทางจราจรไปหมด และไม่ใส่ใจเรื่องสุขอนามัย ฉันพอแล้วกับพวกมัน!”

ทันใดนั้น ท่ามกลางฝูงชนที่มองดูข้างหลัง พวกเขาเห็นร่างที่คุ้นเคย หญิงชราท ที่ทะเลาะกับหวังหยูหริน ที่ล็อบบี้ของสำนักงานเขต

ดงซูบิน ยิ้มและเดินขึ้นไปแล้วพูดว่า "คุณป้า คุณป้าอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยหรือ"

ป้าแก่ตัวสั่นด้วยไม้ค้ำ , “พ่อหนุ่มต้องช่วยเราแก้ปัญหาในครั้งนี้ด้วย”

ดงซูบิน พยุงแขนของเธอและพูดว่า "ไม่ต้องกังวล เรามาที่นี่เพื่อแก้ปัญหาในครั้งนี้" "

การหญิงชรากล่าวด้วยอารมณ์:".มันนานมากแล้วที่พวกนายทุนยึดครองที่ดินนี้จนแทบจะไม่เหลือที่ว่างให้กับคนที่อยู่ในชุมชนดังเดิม.. ซอยไม่กว้างแบบเดิมแล้วผู้คนจะสัญจนไปมากันได้อย่างไร? ควรจะรื้อทิ้งไปนานแล้ว”

“ใช่ ฉันทานอาหารกับร้านอาหารเล็กๆ ที่นี่ครั้งล่าสุด และฉันก็กินแมลงวัน มันน่าขยะแขยง ผลลัพธ์คือ ร้านอาหารไม่เพียงไม่เสียเงิน แต่ยังดุฉัน ไอ้สารเลวพวกนั้น!”

, "ธุรกิจที่ผิดกฎหมาย" พวกเขาจะใส่ใจเรื่องสุขอนามัยอย่างงั้นหรอ" ,

"และซูกุ้ยนั่นไม่ใช่อะไร อ้า เขาจะต้องสร้างบ้านของมัน!" ,

"การรื้อถอนทางด้านขวา นี่คือความพึงพอใจของทุกคนที่มี เกิดความโกลาหลที่นี่มาหลายปีแล้ว”

ยกเว้นนักธุรกิจจำนวนน้อยในชุมชนหลิวเซียนที่ได้รับประโยชน์จากสิ่งนี้ ผู้คนในชุมชนอีกห้าหรือหกแห่งต่างรอคอยการรื้อถอนอาคารที่ผิดกฎหมายเหล่านี้มานานแล้ว  ทุกคนในสำนักงานรู้สึกประทับใจเล็กน้อย และทำให้ ดงซูบิน มุ่งมั่นที่จะรื้อถอนครั้งนี้ให้สำเร็จ พ่อค้าเหล่านี้ได้ทำร้ายผลประโยชน์ของคนส่วนใหญ่เพื่อประโยชน์ของตัวเองและกลายเป็นมะเร็งนี้ไม่สามารถปล่อยไว้ได้หากครั้งนี้ไม่มีทางออก ประชาชนจะต้องขาดความเชื่อถือ!

ที่นั่น ความคิดเกี่ยวกับพ่อค้ากำลังดำเนินไป

ซ่งชิงเจิ้ง นักข่าวและผู้อำนวยการคณะกรรมการผู้อยู่อาศัยในชุมชนหลิวเยน ตะโกนเสียงดังในชุมชน กำลังระดมกำลัง" "ทุกคนได้ยินชัดเจนว่าคราวนี้รัฐบาลหนักแน่นในการรื้อถอนอาคารที่ผิดกฎหมาย จะต้องรื้อถอน และ วันนี้จะรื้อถอน , ทุกคนควรขนย้ายสิ่งของของตนโดยเร็วที่สุด “นี่คือผู้นำรุ่นใหม่ของคณะกรรมการพื้นที่ ซึ่งอายุน้อยกว่า 30 ปี แต่น้ำเสียงของเขาแสดงถึงความกล้าหาญมาก

ซูกุ้ยกล่าวว่า “คิดว่าจะกลัวหรอ?  จะบ้าหรือยังไง!”

อี้หวางเหมาตะโกน: "ออกไป!" เราจะไม่ไปไหน! คิดว่าจะทำอะไรบ้าง? "

สีแดงสับสนผม: 'คนสำเนาทั้งหมด'! ถ้ารถโฟล์คลิฟท์กล้าเข้ามา สู้กับมัน! "

ภายใต้การนำของซูกุ้ยครัวเรือนที่ถูกทิ้งร้างจำนวนมากนำอาวุธเช่นหมุดเกลียวและแท่งเหล็กออกจากร้าน มัดให้เป็นเชือกและส่งเสียงดัง

"ใครกลัวใคร!" "

, "หากสามารถทำได้ ก็ลองดูสิ!" "

โจวหยินหยูทำงานกับหัวหน้าร้านตัดเสื้อก็รู้สึกรำคาญ" "ซูกุ้ย! คุณยังไม่ยอมอีกหรอ"

ซูกุ้ยเยาะเย้ย: "ผู้อำนวยการโจว ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้หน้าคุณเราจะทำธุรกิจได้อย่างไรถ้าคุณทำเช่นนี้คุณกำลังหักหลังฉัน!"

เจ้าหน้าที่สำนักงานริมถนนหลายคนที่ระดมพ่อค้าในชุมชนก็ปฏิเสธเช่นกัน ฉันถูกพ่อค้าสองสามคนดุว่า และหนึ่งปีที่เจ้าหน้าที่ถูกผลักไปมา เขาเกือบจะหัวเสีย

“เสี่ยวหวาง!” หยู่หลงเฟิงเดินขึ้นทันทีด้วยใบหน้าสีดำ “เป็นอย่างไรบ้าง?” "

เจ้าหน้าที่ล้มลงกับพื้นกำคอของเขาและบอกว่าในความเจ็บปวด: 'หยุดได้แล้ว' "

มีการผลักไปมาใบหน้าของเขาถูกเยาะเย้ย เมื่อเขาเห็นว่าเขาเกือบจะได้รับบาดเจ็บ ผู้คนในสำนักงานเขตก็โกรธ!

ดงซูบิน ก็โกรธ เป็นอัมพาตและไร้ยางอาย เขาเอื้อมมือออกไปและ รับผู้พูดจากคนข้างๆ แล้วพูดเสียงดังว่า “บางคนอาจรู้จักฉัน บางคนอาจจะไม่รู้จัก ฉันจะแนะนำตัวเอง ฉันเป็นเลขาธิการสำนักงานเขตดงซูบิน คนแรกที่รับผิดชอบการแก้ไข ของอาคารที่ผิดกฎหมายในชุมชนเซียง หลังจากที่ได้รู้จักแล้ว ฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับมันด้วย วันนี้ ไม่ว่าคุณจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย อาคารที่ผิดกฎหมายเหล่านี้จะต้องถูกรื้อถอน!

วันนี้เราจะจัดการให้เสร็จสิ้นภายในหนึ่งวัน!

พ่อค้าทุกคนตะโกน!

โดยไม่สนใจพวกเขาเลย ดงซูบิน ยกตัวของของเขาขึ้นและพูดว่า “ฉันจะฝากคำพูดให้คุณที่นี่ การรื้อครั้งนี้เป็นคำสั่งจากเขต และมันไม่ใช่การตัดสินใจของคุณ!” หากใครขัดขวางการบังคับใช้กฎหมายของเรา เราจะดำเนินกับคนๆนั้นขั้นเด็ดขาด ใช่! เรามีบันทึกพิเศษของคนที่ตะโกนว่าร้ายเรา ใครทำร้ายใครวันนี้ และใครมายุ่งกับสำนักงานของเราในวันนี้ ฉันจะจำเอาไว้! มาชำระบัญชีกันหลังฤดูใบไม้ร่วงกัน! ไม่เพียงแต่อาคารที่ผิดกฎหมายจะถูกทำลายล้าง! ฉันสัญญาว่าคนผิดกฏหมายจะต้องรับผิดชอบทางอาญา! หนึ่งนับหนึ่ง! ร้อยนับเป็นร้อย! มีเรือนจำหลายแห่งในเขตหนานซาน! ไม่มากไปกว่าคุณ! คุณน้อยคนหนึ่ง! ดำเนินงานโดยไม่มีใบอนุญาต! เช่าผิดกฏหมาย! ทำลายสิ่งแวดล้อม! ทำลายความสงบเรียบร้อยของประชาชน! ไม่เป็นไรหรอกมั้ง? มันดี! ฉันจะชำระบัญชีเหล่านี้กับคุณทีละคน! ต้องระวางโทษจำคุกกี่ปี? ไม่นับสิ่งที่ผู้มอบหมายงานพูด! แต่ศาลมีคำพิพากษาถึงที่สุด! ถ้าไม่เชื่อลองดู! มาดูว่าคำพูดของฉันจะเป็นจริงไหม! "