WS บทที่ 176 พ่อมดวลาดี
สีหน้าของพ่อมดฮิลล์ค่อย ๆ อ่อนลง จากนั้นเขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เบอร์ตัน เรามาที่นี่เพื่อมาซื้อวัตถุดิบปรุงยา”
“วัตถุดิบปรุงยา?”
พ่อมดเบอร์ตันยิ้ม แล้วพูดว่า "ฮิลล์ เจ้าต้องการยาอะไร เดี๋ยวข้าจะตรวจดูว่ามีของที่เจ้าต้องการไหมเพราะข้าได้รวบรวมวัตถุดิบปรุงยาไว้ค่อนข้างมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา"
พ่อมดฮิลล์คิดบางอย่างและตอบว่า "ข้าต้องการผงหินม่วง"
แล้วเมอร์ลินก็บอกกับพ่อมดเบอร์ตันว่า “ส่วนวัตถุดิบปรุงยาที่ฉันต้องการค่อนข้างซับซ้อน ฉันต้องการ บลูเบอร์รี่ ดอกหญ้าสีเงิน…”
พ่อมดเบอร์ตันเหลือบมองเมอร์ลินอย่างงุนงง จากนั้น สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมและมองไปที่ชายชรา “ฮิลล์ พ่อมดคนนี้เป็นใคร”
“เบอร์ตัน พ่อมดเมอร์ลินไว้ใจได้ เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเขา” พ่อมดฮิลล์เข้าใจว่าพ่อมดเบอร์ตันต้องการจะสื่อ ดังนั้นเขาจึงตอบไปอย่างเรียบ ๆ
“ข้ามีผงหินม่วงที่ฮิลล์ต้องการแต่วัสดุปรุงยาอย่างบลูเบอร์รี่ที่พ่อมดเมอร์ลินต้องการนั้นมีค่าเกินไป ข้าไม่มีพวกมันแต่ข้าสามารถพาเจ้าไปซื้อของที่อื่นได้ อย่างไรก็ตาม มันเป็นของที่มีราคาสูง ข้าหวังว่าพ่อมดเมอร์ลินจะพร้อมเงินมามากพอ”
เมอร์ลินพยักหน้า ก่อนมาที่เมืองโฟลตติ้ง ชายชราได้อธิบายสั้น ๆ ถึงสิ่งที่ต้องรู้เกี่ยวกับเมือง หินธาตุมักใช้เพื่อแลกเปลี่ยนสิ่งของในเมืองโฟลตติ้ง อย่างไรก็ตามก็มีสิ่งล้ำค่าบางอย่างถูกแลกเปลี่ยนผ่านระบบแลกเปลี่ยน
เขารู้สึกพอใจกับระบบการแลกเปลี่ยนสินค้าของที่นี่ ตัวเขามีหินธาตุอยู่มากมาย เขาตั้งใจที่จะมองหาวัตถุดิบปรุงยาและซื้อมัน
หลังจากเห็นการพยักหน้าของเมอร์ลิน พ่อมดเบอร์ตันก็ยืนขึ้นและพูดกับชายชราและเมอร์ลินว่า "เอาล่ะ ตามข้ามา!"
พ่อมดเบอร์ตันออกจากลานบ้านโดยมีโฮมุนครุสตามหลังเขาไป
หลังจากเดินผ่านตรอกหลายตรอก ฝูงชนก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าสภาพแวดล้อมจะค่อนข้างเงียบแต่เมอร์ลินก็ไม่ลดการป้องกันลง เขาเข้าหาพ่อมดฮิลล์และถามด้วยเสียงต่ำว่า "พ่อมดฮิลล์เราไว้ใจพ่อมดเบอร์ตันคนนี้ได้ไหม"
นี่เป็นครั้งแรกของเมอร์ลินในเมืองโฟลตติ้ง ดังนั้นเขาจึงไม่คุ้นเคยกับทุกสิ่งที่นี่ เขาจึงไม่เชื่อใจพ่อมดเบอร์ตันมากนัก
ชายชราหลือบมองที่แผ่นหลังของพ่อมดเบอร์ตันอย่างครุ่นคิด แล้วตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ข้ากับเบอร์ตันมีความแตกต่างกันในอุดมการณ์เพียงเล็กน้อยเท่านั้นแต่มิตรภาพของเราคงอยู่นานหลายสิบปี ก่อนหน้านี้ข้าเคยช่วยชีวิตเขาไว้และช่วยแก้ปัญหามาหลายอย่างดังนั้นเบอร์ตันจึงไว้ใจได้”
เมอร์ลินพยักหน้า เขาสังเกตเห็นว่า ทั้งสองมีเรื่องที่ไม่พอใจกันในบางแง่มุมและเคยทะเลาะกันอย่างรุนแรงมาก่อนแต่เรื่องเหล่านี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อมิตรภาพของพวกเขา
ในไม่ช้า พ่อมดเบอร์ตันก็พาเมอร์ลินและพ่อมดฮิลล์เข้าไปในลานอันเงียบสงบ
ประตูปิดสนิท พ่อมดเบอร์ตันจึงตะโกนว่า "พ่อมดวลาดี"
ไม่นานก็มีเสียงแหบแห้งและดังมาจากในบ้าน “พ่อมดเบอร์ตัน ข้ากำลังเตรียมยาอยู่ เชิญเข้ามาได้เลย”
พ่อมดเบอร์ตันเผยสีหน้าหมดหนทางก่อนจะพูดกับชายชราและเมอร์ลินว่า “เข้าไปก่อนเถอะ พ่อมดวลาดีอยู่ข้างใน เขาใช้เวลาทั้งวันในการศึกษาและปรุงยา แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงนักเวทย์ระดับหนึ่งแต่เขาก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในศาสตร์ปรุงยา เขาเป็นนักปรุงยาและสามารถเตรียมยาอะไรก็ได้ เขาน่าจะมียาที่มีค่ามากมาย ถ้าพ่อมดเมอร์ลินต้องการอะไรที่เกี่ยวข้องกับการปรุงยา เจ้าสามารถปรึกษากับพ่อมดวลาดีได้”
พ่อมดเบอร์ตันอธิบายให้เมอร์ลินฟังขณะเดินเข้าไปในบ้าน เขารีบเปิดประตูและเข้าไปในห้องมืดทันที
ทันทีที่พวกเขาเข้ามาในห้อง กลิ่นฉุนก็กระทบจมูกของเมอร์ลิน แสงสลัวจากไฟกระพริบและเสียงฟู่ที่ลอยมาตามลม
ในขณะนั้น เมอร์ลินสังเกตเห็นเพียงนักเวทย์ไว้เคราที่มีผมเผ้ายุ่งเหยิงอยู่ที่มุมห้อง เขากำลังยุ่งกับเครื่องแก้วจำนวนมากบนพื้น
เมอร์ลินคุ้นเคยกับเครื่องแก้วพวกนี้ดี เนื่องจากพวกมันมีส่วนสำคัญในการปรุงยาอย่างไรก็ตาม จากการตรวจสอบอย่างใกล้ชิด เมอร์ลินพบว่าเครื่องแก้วเป็นของที่ไม่ค่อยเท่าไหร่นัก พวกมันดูเหมือนของชำรุด เมื่อเทียบกับเครื่องแก้วที่เขาแลกเปลี่ยนจากหอสมุดของดินดนมนต์ดำ
นักเวทย์คนนั้นคือพ่อมดวลาดีที่พ่อมดเบอร์ตันส่งเสียงเรียกก่อนหน้านี้
พ่อมดวลาดีหลงใหลในศาสตร์การปรุงยาอย่างแท้จริง แม้หลังจากที่เมอร์ลินและคนอื่นๆ อยู่ข้างหลังเขา เขาก็ไม่สนใจพวกเขาเลย เขาเอาแต่จ้องมองไปที่เมือกสีเขียวในเครื่องแก้ว
อากาศร้อนยังคงพ่นออกมาจากยาเมือกสีเขียวนี้ราวกับว่ามันเพิ่งถูกทำให้ร้อนขึ้น
เมอร์ลินเห็นแผ่นกระดาษสีขาวบนโต๊ะซึ่งมีบันทึกที่เดินอย่างยุ่งเหยิงอยู่ หลังจากพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว เขาพบว่านี่เป็นขั้นตอนและรายละเอียดของการทำน้ำยา นี่ควรเป็นยาที่พ่อมดวลาดีกำลังทำอยู่
ชื่อของน้ำยาคือน้ำยาด่างดิน เมอร์ลินไม่รู้ว่าน้ำยาตัวนี้มันทำอะไรได้แต่เขารู้ว่ากระบวนการ มันซับซ้อนมากจากที่มองเห็นในกระดาษ หากทำตามขั้นตอนโดยไม่ผิดพลาด ก็มีโอกาสสูงที่จะปรุงยาตัวนี้สำเร็จ
*ปัง!*
ทันใดนั้น เกิดการระเบิดแสงขึ้น ควันออกมาจากยาสีเขียวในเครื่องแก้ว จากนั้น ยาก็ระเบิดและทำให้เครื่องแก้วแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เมือกสีเขียวลอยไปทั่วและทำให้เสื้อคลุมสีดำของวลาดีกลายเป็นสีเขียว
“บัดซบ!! ล้มเหลวอีกแล้ว มันเกิดอะไรขึ้น นี่เป็นครั้งที่ห้าแล้ว ทำไมข้าถึงล้มเหลวทุกครั้ง?”
พ่อมดวลาดีดึงผมของเขาด้วยมือทั้งสองข้างและดูเหมือนหงุดหงิดมาก ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเมอร์ลินและคนอื่น ๆ
หลังจากเห็นการกระทำของพ่อมดวลาดี พ่อมดเบอร์ตันก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มอันขมขื่น “ฮิลล์ พ่อมดเมอร์ลิน ออกไปก่อน ถ้าพ่อมดวลาดีปรุงยานี้ไม่สำเร็จ เขาจะไม่คุยกับใครเลย”
ดูเหมือนว่าพ่อมดเบอร์ตันจะคุ้นเคยกับนิสัยแปลก ๆ ของพ่อมดวลาดีเป็นอย่างดี เขาเป็นคนบ้าที่เอาแต่ปรุงยา นอกจากยาปรุงแล้ว เขาไม่สนใจสิ่งอื่นใดเลย
หลังจากที่ได้เห็นพ่อมดวลาดีแล้ว เมอร์ลินก็นึกถึงพ่อมดฮาวล์ในดินแดนมนต์ดำ ดูเหมือนพวกนักเวทย์ที่ศึกษาศาสตร์ปรุงยาจะเป็นแบบนี้ทุกคน หากพวกเขาไม่สามารถปรุงยาได้สำเร็จ พวกเขาจะไม่มีวันยอมแพ้
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เมอร์ลินก็เริ่มเปิดใช้งานเดอะเมทริกซ์ในทันทีและสั่งให้บันทึกขั้นตอนการเตรียมน้ำยาด่างดิน จากนั้นจึงวิเคราะห์ขั้นตอนตามอัตราส่วนของวัสดุปรุงยาที่ใช้
การเตรียมยาด้วยการวิเคราะห์ของเดอะเมทริกซ์จะง่ายกว่ามาก เขาเพียงเวลาเท่านั้น หลังจากที่เดอะเมทริกซ์บันทึกขั้นตอนและสัดส่วนของวัสดุปรุงยาที่ใช้ในการปรุงน้ำยาด่างดินเสร็จแล้ว เมอร์ลินก็ไปยืนอยู่ข้างหลังวลาดี เขาไม่ฟังคำพูดของพ่อมดเบอร์ตันที่จะจากไปแต่เขาจดจ่อกับการดูพ่อมดวลาดีทำยาแทน
พ่อมดวลาดีกำลังเตรียมยาอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนเขาจะจำเนื้อหาทุกอย่างและทุกย่างก้าวด้วยใจ ดังนั้น เมื่อเขาเริ่ม เขาคุ้นเคยกับทุกสิ่งและดำเนินการอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวก่อน พ่อมดวลาดี หากคุณยังคงปรุงยาด้วยวิธีนี้ ยาของคุณจะระเบิดอีกึครั้งแน่นอน!”
เมอร์ลินอยู่ข้างหลังพ่อมดวลาดีตอนที่จู่ ๆ เขาก็ส่งเสียงออกมา
“หืม? เจ้ารู้เรื่องการปรุงยางั้นเหรอ?” พ่อมดวลาดีค่อย ๆ หันมาและพูดอย่างเย็นชา
พ่อมดเบอร์ตันกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาถูกพ่อมดฮิลล์หยุดไว้ ชายชรารู้ว่าเมอร์ลินได้เรียนรู้เกี่ยวกับศาสตร์การปรุงยามาจากดินแดนมนต์ดำ
ตอนที่เขาได้รับน้ำยาหินม่วงก่อนหน้านี้ เมอร์ลินได้สาธิตขั้นตอนในการเตรียมยาไว้ต่อหน้าเขา นอกจากนี้ อัตราความสำเร็จของเขาในการเตรียมยาก็สูงมากเช่นกัน
ดูเหมือนว่าเมอร์ลินจะสังเกตเห็นปัญหาบางอย่างในตอนที่วลาดีกำลังปรุงยาอยู่
เมื่อเห็นท่าทางหงุดหงิดของพ่อมดวลาดี เมอร์ลินก็ยิ้ม เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ฉันรู้เรื่องปรุงยานิดหน่อย”
พ่อมดวลาดียิ้มอย่างไม่พอใจและกล่าวว่า “เจ้ารู้อะไรมั้ยว่าข้าทำยาตัวนี้มานานแค่ไหนแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าทุ่มเทกับัมนไปตั้งเท่าไหร่ แม่นยำในทุกขั้นตอนและทุกสัดส่วนแต่เจ้าเพิ่งมาถึงที่นี่และดูขั้นตอนที่ข้าจดลงกระดาษอย่างลวก ๆ และสามารถมองปัญหาออกได้เลยอย่างงั้นเหรอ?”
แม้ว่าพ่อมดวลาดีจะเอาแต่ปรุงยาแต่เขาก็ไม่ได้เพิกเฉยต่อสภาพแวดล้อมรอบๆ ตัว ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าเมอร์ลินทำอะไรบ้างนับตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาในบ้านของเขา
เมื่อต้องเผชิญกับข้อสงสัยของพ่อมดวลาดี เมอร์ลินก็ไม่ตอบโต้ เขาตอบด้วยรอยยิ้มว่า "ทุกขั้นตอนของพ่อมดวลาดีนั้นแม่นยำ ยิ่งกว่านั้น คุณเข้าใจสัดส่วนของวัสดุปรุงยาที่ใช้เป็นอย่างดี อย่างไรก็ตาม เหตุผลที่คุณไม่สามารถปรุงยาได้สำเร็จ แท้จริงแล้ว ไม่ใช่เพราะพ่อมดวลาดีแต่ความผิดมันเป็นของเครื่องแก้วที่ใช้ทำยาต่างหาก”
"หืม? เจ้าจะบอกว่าความผิดทั้งหมดเป็นของลูก ๆ ของข้าอย่างงั้นเหรอ?" พ่อมดวลาดีชี้ไปที่เครื่องแก้วบนพื้นและเผยสีหน้างุนงง
เมอร์ลินพยักหน้า “ถูกต้อง มันเป็นเพราะเครื่องแก้วจึงทำให้พ่อมดวลาดีปรุงยาไม่สำเร็จ หากพ่อมดวลาดีไม่เชื่อในคำพูดของฉัน งั้นพ่อมดวลาดีจะลองใช้เครื่องแก้วของฉันและดูว่ามันจะได้ผลหรือไม่”
เมอร์ลินพลิกฝ่ามือแล้วหยิบหลอดทดลองที่สวยงามจากแหวนของเขา เขาได้แลกเปลี่ยนมันจากหอสมุด มันได้รับการออกแบบที่งดงามและการวัดที่แม่นยำ นอกจากนี้ยังได้รับการตรวจสอบและอนุมัติจากเดอะเมทริกซ์แล้ว ดังนั้นมันจึงดีกว่าเครื่องแก้วที่ไม่ขัดเงาของพ่อมดวลาดีที่เขาได้รับมาจากใครก็ไม่รู้
พ่อมดวลาดีหยิบเครื่องแก้วจากเมอร์ลินอย่างสงสัย จากนั้นจึงเริ่มปรุงยาอีกครั้ง
