Chapter 9: มองการณ์ไกล
ซูซานรู้สึกประหม่า เมื่อมองหลู่หยินลุกขึ้นยืนอย่างมั่นใจถึงความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้น ชีวิตได้สูญเสียคุณค่าไปตั้งแต่วันสิ้นโลก และการฆาตกรรมเป็นเรื่องธรรมดา ด้วยความมั่นใจว่าเขากำลังจะถูกฆ่าเพื่อบรรเทาความโกรธของหลู่หยินเขารีบตะโกนว่า “ท่าน! ข้าช่วยท่านได้หลายอย่าง! ได้โปรดอย่าฆ่าข้า!”
หลู่หยินเพิกเฉยต่อเขาและเดินออกไป แต่เมื่อเขาผ่านไป ความกลัวต่อความตายของชายผู้นั้นก็มาถึงจุดสูงสุดใหม่ ซูซานเคยเห็นผู้แข็งแกร่งฆ่าผู้อ่อนแอหลายครั้ง ดังนั้นเขาจึงรั้งตัวเองและพูดขึ้นว่า “ท่านครับ ข้ามีความสามารถพิเศษที่สามารถช่วยท่านได้”
ในที่สุดสิ่งนี้ก็ดึงดูดความสนใจของหลู่หยิน เขาหยุดทันที หันกลับมาด้วยความประหลาดใจ “เจ้าพูดอะไร? ความสามารถพิเศษ?”
ด้วยความกลัว ชายคนนั้นพูดตะกุกตะกัก “ดวงตาของข้า… ข้ามองเห็นได้ไกล ไกลกว่าคนปกติมาก
นั่นเป็นวิธีที่ข้าประสบความสำเร็จในการขโมย”
ด้วยความประหลาดใจ หลู่หยินนั่งลงข้างเขาและจ้องไปที่ดวงตาของเขา สังเกตเห็นมุมเล็กน้อยระหว่างลูกตาของเขา ความตื่นเต้นของเขาเพิ่มขึ้นเมื่อเขารับรู้ถึงของขวัญที่มีมาแต่กำเนิด ซึ่งเป็นสิ่งที่หายากอย่างไม่น่าเชื่อในหมู่ผู้ฝึกฝนจักรวาลจำนวนนับไม่ถ้วน เขาขมวดคิ้ว “มองการณ์ไกล? มีใครรู้เรื่องนี้อีกไหม?”
ซูซานส่ายหัว “ข้าไม่ต้องการให้คนอื่นคิดว่าข้าเป็นคนประหลาด ท่านเป็นคนแรกที่รู้”
ปากของ หลู่หยินโค้งขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ชื่อของเจ้า?”
“ซูซาน”
“เอาล่ะ ซูซานตามข้ามาตั้งแต่วันนี้ ตอนนี้เจ้าเป็นสมาชิกของค่ายหนานจิงแล้ว”
ซูซานที่สั่นเทาพยักหน้า “ท่านจะฆ่าข้าเหรอ?”
หลู่หยินหัวเราะ “ข้าจะไม่ทำ แต่คนอื่นอาจจะ เจ้าต้องไม่เปิดเผยความสามารถพิเศษของเจ้าเข้าใจไหม”
คำอธิบายนี้ทำให้ ซูซานสับสนเล็กน้อย แต่เขาก็ยังพยักหน้าในตอนท้าย ผู้ปลูกฝังที่ไม่ได้ทิ้งโลกบ้านเกิดของพวกเขาไม่เข้าใจคุณค่าของของขวัญที่มีมาแต่กำเนิด สภาเยาวชนแห่งจักรวาลอนุญาตให้ผู้ฝึกตนทุกคนที่มีพรสวรรค์โดยกำเนิดเข้าร่วมได้โดยตรง ความฝันที่ไม่สามารถเข้าถึงได้สำหรับคนอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วน สำหรับหลู่หยินแล้ว ซูซานเป็นสมบัติล้ำค่าที่จะใช้ประโยชน์อย่างมหาศาลในอนาคต อันที่จริงเขาอาจถูกขายออกไปเพื่อความมั่งคั่งมหาศาล
……
ซูซานกลายเป็นผู้มีความสัมพันธ์ที่ดีอย่างน่าประหลาดใจในหนานจิงหลู่หยินครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดในเวลาเพียงไม่กี่วัน รวมถึงคลังอาวุธที่ถูกทำลาย แต่เขาไม่พบคำใบ้ใดๆ เลยว่าเขากำลังค้นหาอะไรในที่สุดเขาก็พาซูซานไปที่ภูเขาซึ่งเขาอธิบายทันทีว่า “เจ้านาย นี่คือยอดเขาที่สูงเป็นอันดับสองของจินหลิน มันสั้นกว่าจงซานเท่านั้น”
หลู่หยินบ่น "ข้าไม่สนใจจงซานมองหาพื้นที่อื่นที่มีกองกำลังเข้มข้นมากขึ้น"
ซูซานพยักหน้าและมองออกไป ดวงตาของเขาดูเหมือนจะสูญเสียโฟกัสแต่ก็สว่างขึ้นในเวลาเดียวกัน ไม่นานเขาก็ยิ้มอย่างขมขื่น
“เจ้านาย ข้ามองเห็นได้ไกล แต่มองไม่เห็นหนานจิงทั้งหมดอย่างชัดเจน”
“ฝึกฝนต่อไป เจ้าจะเก่งขึ้น”
ซูซานยังคงนิ่งเงียบและเบิกตากว้างก่อนที่จะตะโกนและชี้ไปที่ท้องฟ้าทางทิศตะวันออก “นายท่านนั่นใครกำลังบินอยู่?”
หลู่หยินเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจและพบว่ามีคนกำลังมุ่งหน้าไปยังค่าย มองแวบแรกก็ชัดเจนเช่นกันว่าไม่ใช่คนที่มาจากโลก แต่เป็นคนที่มาจากดวงดาวอย่างเวสต้า ในไม่ช้าเขาก็บินโฉบอยู่เหนือหนานจิง เปล่งเสียงคำรามของพลังงานรุนแรงที่กลืนกินมันในพายุที่โหมกระหน่ำ สัญญาณเตือนภัยดังขึ้นทันที และหลายคนที่แหงนมองท้องฟ้าก็หยุดนิ่งเพราะกลัวว่าจะมีบุคคลที่มีอำนาจในอากาศ
“อาณาจักรแห่งท้องฟ้า?” ย้อนกลับไปที่จงซาน เฟิงหงและแม่ทัพคนอื่นๆ รีบวิ่งออกไปด้วยใบหน้าซีดเผือก หลายคนจ้องไปที่ท้องฟ้าด้วยความงุนงง การบินเป็นสิ่งที่มีเพียงผู้ที่อยู่ในอาณาจักรแห่งท้องฟ้าเท่านั้นที่สามารถทำได้ ผู้เชี่ยวชาญดังกล่าวปรากฏตัวในประเทศจีนเมื่อใด
ออร์ตันมองลงมายังพื้นที่ชุมนุมของจงซานจากจุดที่ได้เปรียบ ฉายความเย่อหยิ่งที่วเหมือนเวสต้า บางทีทุกคนที่มาจากจักรวาลที่กว้างกว่าปฏิบัติต่อผู้คนบนโลกเหมือนคนป่าเถื่อน
เสียงสะท้อนออกมาจากจงซาน “นักรบที่เคารพในอาณาจักรแห่งท้องฟ้า ทำไมเจ้าถึงโจมตีพื้นที่ชุมนุมของหนานจิง? นี่เป็นพื้นที่ที่ได้รับการคุ้มครองโดยเพชฌฆาตปราชญ์” แม้จะเป็นคำถาม แต่น้ำเสียงนั้นกลับแสดงความเคารพอย่างเห็นได้ชัด
ออร์ตันเยาะเย้ย “เพชฌฆาตปราชญ์? นี่เป็นชื่อที่คนพื้นเมืองตั้งให้เองหรือเปล่า? เรียกตัวเองว่าปราชญ์กล้าแค่ไหน บอกให้ออกไปจากที่นี่!”
ผู้คนนับล้านที่รวมตัวกันในบริเวณชุมนุมของหนานจิงต่างหวาดกลัวต่อนักรบผู้เป็นศัตรูอย่างชัดเจน ในขณะที่เฟิงหงและเพื่อนๆ ของเขาที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมีสีหน้าที่ไม่พอใจ พวกเขาเข้าใจว่านี่เป็นมนุษย์ต่างดาวอีกคนหนึ่ง เหมือนกับคนที่ถูกฆ่าเมื่อสองสามวันก่อน สิ่งนี้ไม่เป็นลางดีสำหรับหนานจิง
“ข้าเองเพชฌฆาต!” เสียงคำรามของโจวซานดังมาจากด้านล่าง ขวานขนาดใหญ่ยาวสามเมตรของเขาวาววับขณะที่เขาบินขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อเผชิญหน้ากับศัตรู หลายคนชื่นชมการปรากฏตัวของเทวดาผู้พิทักษ์ของพวกเขา
ออร์ตันเย้ยหยัน “เจ้าควรรู้ที่มาของข้า ข้าจะให้โอกาสเจ้ารับใช้ข้าหนึ่งครั้ง บางทีข้าจะนำเจ้าออกจากโลกนี้และสู่ท้องฟ้าในอนาคต”
โจวซานเหล่ตาของเขา “ยกโทษให้ข้า ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดถึงต้นกำเนิดอะไร”
ออร์ตันเยาะเย้ย “คนพื้นเมืองเท่านั้นที่กล้าทำกับข้าอย่างฉลาด? เวสต้าได้ลงพื้นมา อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่เคยเห็นเขา ข้าจะบอกให้เจ้ารู้ว่าข้าอยู่ในอันดับที่สูงกว่าเขามากในสถาบันการศึกษา และเจ้าจะมีอนาคตที่สดใสกว่ากับข้ามาก”
โจวซานกำขวานของเขาแน่น “พวกเราเป็นมนุษย์ต่างดาว ไม่ใช่คนพื้นเมือง”
“ดูเหมือนว่าคำพูดจะไม่สามารถทำอะไรได้ ข้าจะต้องแสดงให้เจ้าเห็นถึงความแตกต่างระหว่างชาวพื้นเมืองและเจ้านายของพวกเขา” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของออร์ตัน และทันทีหลังจากที่เขาพูดจบ ดาบก็พุ่งไปทางโจวซาน แม้แต่เพชฌฆาตเองก็ถูกจับโดยการโจมตีที่ไม่คาดฝัน แต่โชคดีที่ปฏิกิริยาตอบสนองและประสบการณ์การต่อสู้ของเขาทำให้เขาสามารถหักเหดาบยาวด้วยขวานได้ เขาหมุนตัวไปรอบๆ ให้หยุดก่อนใช้แรงฟาดฟันขึ้นอย่างน่าพอใจ ซึ่งทำให้ศัตรูตกใจ ดาบยาวของออร์ตันพุ่งเข้าสกัดกั้นอาวุธหนัก แต่ถึงอย่างนั้นร่างของเขาก็ถูกเหวี่ยงกลับไปร้อยเมตรและมือของเขาก็ชาจากการปะทะกัน การชนกันส่งคลื่นกระแทกไปยังพื้นที่ชุมนุมที่แผ่ซ่านไปทั่วโลก ทำให้เกิดรอยแยกที่มีความยาวหลายร้อยเมตรซึ่งทำให้ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนต้องหนีเอาชีวิตรอด
“พลังเช่นนี้” ออร์ตันประหลาดใจ แต่เขาเยาะเย้ยเมื่อโจวซานเหวี่ยงขวานไปทางเขาครั้งแล้วครั้งเล่า คราวนี้เขาบล็อกมันอย่างง่ายดาย สั่งให้เพชฌฆาตหยุดและหรี่ตาก่อนจะโจมตีอีกครั้ง
“พยายามที่จะผลักข้าออกไปจากที่นี่? ไม่เป็นไร ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นตำแหน่งของเจ้า” ออร์ตันหันขวานขนาดใหญ่อีกครั้งด้วยดาบของเขา แต่ยังคงถูกแรงผลักกลับ เขาใช้แรงและบินออกจากพื้นที่ชุมนุมใกล้หนานจิง
แม้ว่าการแลกเปลี่ยนจะเกิดขึ้นในทันที ผู้คนนับไม่ถ้วนต่างประหลาดใจกับสายตาของผู้คนที่สามารถต่อสู้กลางอากาศได้ คนเหล่านี้ดูเหมือนจะถือความแข็งแกร่งของเหล่าทวยเทพ ทุกการโจมตีที่สามารถแยกโลกได้ มีเพียงเฟิงหงและแม่ทัพคนอื่นๆ เท่านั้นที่เป็นห่วงโจวซาน ความจริงที่ว่ามนุษย์ต่างดาวเต็มใจลงจอดบนโลกแสดงให้เห็นว่าพวกเขาพร้อมแล้ว
จากด้านบนของยอดเขาที่แตกต่างกัน ซูซานรู้สึกสั่นไหวเมื่อเห็นการต่อสู้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นการต่อสู้ระหว่างนักรบสองคนในอาณาจักรแห่งท้องฟ้า และทำให้ขอบเขตอันไกลโพ้นของเขากว้างขึ้นอย่างมาก
ข้างเขา หลู่หยินขมวดคิ้วขณะมองออกไปนอกค่ายไปยังแหล่งที่มาของเสียงคำรามที่คลุมเครือ เขารู้ว่านักเรียนทุกคนที่มายังโลกมีเกราะวงแหวนของตัวเองที่สามารถป้องกันการโจมตีจากนักรบอาณาจักรแห่งท้องฟ้าได้ สิ่งนี้จะทำให้ออร์ตันเป็นอมตะและมั่นใจในชัยชนะของเขาเอง แต่ในฐานะหนึ่งในเจ็ดปราชญ์ของจีน โจวซานก็ไม่สามารถประเมินค่าต่ำไปได้เช่นกัน ศพที่พบในดาวเนปจูนมีความสามารถในการเดินทางผ่านอวกาศได้อย่างชัดเจน ที่มาของมันคือความลึกลับ
ในขณะที่เขาดูถูกผู้ปลูกฝังทั้งหมดของโลก นักปราชญ์ก็เป็นข้อยกเว้น คนเหล่านี้เริ่มฝึกฝนแม้กระทั่งก่อนวันสิ้นโลก และเพชฌฆาตก็ไม่เคยประทับใจแม้แต่ซากศพและยานอวกาศของเวสต้าเมื่อสองสามวันก่อน มีโอกาสจริงที่ผู้มาใหม่นี้จะแพ้การต่อสู้
ในไม่ช้าก็มีเสียงดังกึกก้องของแผ่นดินไหวอีกครั้งจากนอกเมือง คลื่นกระแทกพัดเมฆออกจากกัน แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดนิ่ง ร่างของโจวซานก็บินไปที่ขอบฟ้า แม้ว่าเขาจะหน้าซีดเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีอาการบาดเจ็บที่มองเห็นได้ในขณะที่เขายกขวานขึ้น ทำให้ผู้ชมจากหนานจิงส่งเสียงเชียร์ออกมา
“รอที่นี่” หลู่หยินสั่งซูซานก่อนจะรีบออกไปที่สนามรบ เมื่อเขามาถึงจุดที่อยู่ห่างจากตัวเมืองยี่สิบกิโลเมตร สิ่งที่เขาเห็นคืออาคารที่ไฟไหม้และภูมิประเทศที่พังทลาย แผลเป็นบนพื้นโลกขยายออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา ซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์ที่ครั้งหนึ่งเคยหนีหรือถูกจัดการจนว่างเปล่า
หลู่หยินนั่งลงและสัมผัสรอยแผลเป็น รู้สึกถึงร่องรอยของพลังงานเย็นที่ยังคงอยู่ นี่เป็นเศษเสี้ยวของเทคนิคการต่อสู้ของโจวซาน ซึ่งหมายความว่าการโจมตีเถาวัลย์กลายพันธุ์เมื่อหลายวันก่อนไม่ใช่ขีดจำกัดความสามารถของโจวซาน เขารีบไปเจอเศษสีขาวที่ส่องแสงระยิบระยับอยู่ใกล้ ๆ และหยิบขึ้นมาเขาตกใจกับสิ่งที่เขาเห็น นี่เป็นชิ้นส่วนของเกราะวงแหวน! ออร์ตันถูกทุบตีอย่างโหดเหี้ยมจนเกราะของเขาแตก! น่าเสียดายที่มนุษย์ต่างดาวยังมีชีวิตอยู่
มิฉะนั้นโจวซานจะนำศพกลับไปที่หนานจิงด้วยชัยชนะ อย่างไรก็ตาม เขาต้องประเมินความแข็งแกร่งของปราชญ์ทั้งเจ็ดอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่ามหาปราชญ์ทั้งสามแข็งแกร่งเพียงใด แต่โจวซานคนเดียวก็มีอำนาจใกล้จุดสูงสุดของอาณาจักรผู้พิทักษ์สันติราษฎร์แล้ว เขาได้ยินการเคลื่อนไหวที่อยู่ห่างไกลซึ่งบ่งบอกถึงการเข้าใกล้ของแม่ทัพคนอื่นๆ แต่เขาไม่ต้องการพบพวกนั้น เขาก็ออกจากที่เกิดเหตุทันที
