Chapter 6: ความตายและศิลปะจักรวาล
เป็นเวลานานก่อนที่หลู่หยินจะกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง คลื่นกระแทกทำให้เขากับเต็นท์ของเขาแยกกัน การระเบิดนี้ทำลายสิ่งต่างรอบข้างและต้นไม้หลายร้อยเมตรในทุกทิศทาง สัมผัสการมาถึงของแม่ทัพสองคนที่กำลังมองหาต้นเหตุความวุ่นวาย
“เจ้าคือหลู่หยิน แม่ทัพคนใหม่เหรอ?” เสียงของเฟิงหงดังขึ้น จ้องมองอย่างสงสัยไปยังซากปรักหักพังของเต็นท์ของหลู่หยิน
หลู่หยินรีบโผล่ออกมาจากซากปรักหักพัง เดินด้วยก้าวที่ไม่มั่นคง หน้าเขาซีดราวกับผี แต่ก็ยังสังเกตเห็นผู้หญิงข้างๆเฟิงหงเช่นเดียวกับทหารที่มองดูอย่างระมัดระวัง “ใช่ ข้าคือหลู่หยิน ขอโทษที่รบกวน”
“ทำไมเจ้าอ่อนแอจัง” แม่ทัพทั้งสองจ้องมาที่เขาด้วยความตกใจ
หลู่หยินยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าเห็นท่านเพชฌฆาตแสดงเทคนิคการต่อสู้ของเขาเมื่อไม่นานมานี้ และมันทำให้ข้าอยากลองเหมือนกัน น่าเสียดายที่ฉันพลาดท่าและทำร้ายตัวเอง”
เฟิงหงผ่อนคลายและหัวเราะในทันที “พี่หลู่ อดทนไว้ก่อน เทคนิคการต่อสู้นั้นยากต่อการฝึกฝนและการอดทน แม่ทัพของเรามีโชคเป็นครั้งคราวในการฝึกกับเพชฌฆาต ดังนั้นข้าแนะนำให้ท่านรอเขา”
หลู่หยินพยักหน้าด้วยความเข้าใจ “ข้าเข้าใจ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของคุณเฟิง”
เฟิงหงโบกมือให้เขา “ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ท้ายที่สุดในค่ายเราทุกคนก็เป็นพี่น้องกันต้องพึ่งพาอาศัยกันเพื่อเผชิญกับภัยพิบัติในอนาคต ข้าจะหาคนไปกางเต็นท์ให้ใหม่ เจ้าจะได้พักผ่อนบ้าง ใช่สิ เจ้าต้องการหมอไหม”
“ไม่นะ นี่เป็นเพียงบาดแผลที่ผิวเผินเท่านั้น ข้าแค่เหนื่อย”
“ดี งั้นเราไปกันเถอะ พักผ่อนให้สบาย พี่หลู่” เฟิงหงพยักหน้าก่อนจะมองไปทางผู้หญิงคนนั้น พยักหน้ารับทราบ เธอมองดูหลู่หยินอีกครั้งและจากไป
หลู่หยินเดินตามทหารไปที่เต็นท์ใกล้ ๆ ซึ่งทหารคนหนึ่งทำความเคารพเขา “ข้าขอลาไปก่อน ผู้บัญชาการหลู่ แค่บอกเราว่าท่านต้องการอะไรอีก” เขาพยักหน้าและเข้าไปในเต็นท์ของเขาขณะที่ทหารออกไป ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง แม่พิมพ์หล่อสำเร็จและทำให้เขาประหลาดใจอย่างมาก
แม่พิมพ์หกด้านปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขาในขณะที่เขายกมือขึ้นเป็นประกายด้วยพลังงานแห่งดวงดาว มันดูธรรมดามาก แต่เขารู้ว่ามันเป็นของกำนัลโดยกำเนิด ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้ฝึกฝนไม่กี่คนได้รับจากการใช้แม่พิมพ์หล่อขึ้นรูปเป็นครั้งแรก
ของกำนัลโดยกำเนิดเป็นสิ่งแปลกประหลาดที่นักวิชาการหลายคนมองว่าเป็นความลึกลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการดำรงอยู่ ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขามาจากไหนและความเชื่อที่นิยมว่าพวกเขาเชื่อมโยงกับต้นกำเนิดของพวกเขาเป็นการเก็งกำไรที่ดีที่สุด อย่างไรก็ตามหลู่หยินไม่สนใจเกี่ยวกับที่มาดังกล่าว เขาสนใจแต่คุณสมบัติของพรสวรรค์โดยกำเนิดเท่านั้น
ก่อนที่จะมายังโลก หลู่หยินเคยได้ยินของกำนัลโดยกำเนิดที่ทรงพลังหลายประเภท ผู้ฝึกตนทุกคนที่มีพรสวรรค์เฉพาะตัวคืออัจฉริยะที่จะถูกคัดเลือกอย่างกระตือรือร้นจากทั่วทั้งจักรวาล บางทีรายละเอียดที่รู้จักกันดีที่สุดเกี่ยวกับพวกเขาก็คือความจริงที่ว่าผู้ปลูกฝังคนใดที่มีคนหนึ่งจะได้รับสมาชิกในสภาเยาวชนสากลทันที แม้ว่านั่นจะเป็นข้อได้เปรียบมหาศาลในตัวมันเอง แต่ความจริงแล้ว ประโยชน์ของของขวัญที่มีมาแต่กำเนิดก็มีความสำคัญเช่นกัน
หลู่หยินเล่นลูกเต๋าที่ลอยอยู่ในอากาศอย่างกระตือรือร้น โดยเริ่มจากการหมุนอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะหยุดนิ่ง ลูกเต๋าทั้งห้าด้านว่างเปล่า เหลือเพียงอันเดียวที่มองเห็นได้: เขาทอยได้ห้าแต้ม
เขารู้ทันทีว่าการทำแบบนี้คือ การฉกข้อมูลต่างๆ ที่ขึ้นเหมือนการเสี่ยงใจของเขา การทำแบบนี้สามารถขโมยสิ่งของใดๆ ก็ตามที่เขายังคงเสี่ยงได้ ยังมีอยู่ในวงแหวนจักรวาลของเขา และก่อนที่เขาจะสามารถทำปฏิกิริยากับลำแสงได้ก่อตัวเป็นทางเดินกลางอากาศ เศษผลึกหลุดออกจากภายใน หลังจากนั้นร่างที่เลือนหายไปและหายไปพร้อมกับทางเดิน
'นี่คือสิ่งที่ถูก สโต— ไม่สิ คืนมาให้ข้าหรอ?' หลู่หยินจ้องไปที่เศษผลึกอย่างว่างเปล่า ในที่สุดก็หยิบขึ้นมาและศึกษามัน เมื่อตระหนักถึงการใช้งาน เขาก็คว้านาฬิกาของเวสต้าจากวงแหวนจักรวาลแล้วสอดชิ้นส่วนเข้าไป ลำแสงเดียวดึงคำสองคำมาข้างหน้าเขา: ศิลปะจักรวาล
ภาพอันตระการตาที่ตามมาทำให้เขาตกตะลึง ภาพเงา ภาพของจักรวาล กาแล็กซี่ และรอยฝ่ามือทั้งหมดแวบผ่านวิสัยทัศน์ของเขาเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงก่อนที่ผลึกจะระเบิด ปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์ หลังจากตกใจอยู่หลายนาที ในที่สุดเขาก็ยอมรับว่าเขาได้รับสิ่งที่ทรงพลังอย่างแท้จริง
ศิลปะจักรวาลเป็นเทคนิคที่สามารถดูดซับพลังงานจากดวงดาวได้ มันเลียนแบบการเคลื่อนไหวของดวงดาว และในทางทฤษฎี การเพิ่มแต่ละครั้งของการเลียนแบบจะเพิ่มความเร็วในการดูดซับพลังงาน แม้ว่าเทคนิคจักรวาลวิทยาที่เขาได้รับจะไม่สมบูรณ์ แต่ก็ยังช่วยให้เขาสามารถเลียนแบบคลื่อนไหวของดวงดาว ที่โคจรอยู่ได้ถึงแปดดวง
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ถ้าเขาประสบความสำเร็จในการเรียนรู้เทคนิคนี้ การดูดซับพลังงานของเขาจะเพิ่มขึ้นแปดเท่า นอกจากนี้ เทคนิคนี้ยังรวมถึงทักษะการต่อสู้ที่เรียกว่า ฝ่ามือจักรวาล ซึ่งช่วยให้ผู้ใช้สามารถปลดปล่อยพลังงานดาวออกจากฝ่ามือ ซึ่งเป็นความสามารถที่ทรงพลังมาก นี่เป็นเรื่องน่าประหลาดใจ!
หลู่หยินเก็บอุปกรณ์ส่วนตัวของเขาและเริ่มทบทวนศิลปะจักรวาลอย่างตื่นเต้น นี่คือสิ่งที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เขาก็ไม่สงสัยเลยว่ามันทรงพลังขนาดไหน ด้วยพลังดังกล่าว มันอาจจะมาจาก ภายในด้วยซ้ำ! เขาปลาบปลื้มกับโชคอันเหลือเชื่อของเขา สำหรับการตายเพื่อขโมยสิ่งนี้มันไม่ง่ายเลย แต่เขาไม่มีสิทธิ์คาดหวังอะไรมากไปกับการเสี่ยง เทคนิคที่ทรงพลังเช่น ศิลปะจักรวาลก็เพียงพอที่จะรักษาอนาคตของเขาไว้ได้! น่าเสียดายที่มันเป็นเพียงระดับเบื้องต้นของเทคนิค...
เขาส่ายหัวและหัวเราะออกมา เขากำลังคิดมาก เทคนิคประเภทนี้จะเป็นสมบัติของขุมพลังงาน การป้องกันจะซับซ้อนอย่างยิ่ง และไม่มีทางที่ใครจะใส่ความสมบูรณ์ของมันลงในเศษผลึกชิ้นเดียวได้ สิ่งที่เขาได้รับนั้นชัดเจนว่าเป็นเพียงการบันทึกบางส่วนของเทคนิคที่สมบูรณ์ซึ่งต้องมาจากคนโง่ที่น่าสงสาร การพยายามดึงเอาเทคนิคทั้งหมดออกมาจะเป็นงานที่ยิ่งใหญ่
หลู่หยินละทิ้งความคิดนี้และออกจากเต็นท์ของเขา เมื่อพิงต้นไม้ เขาแหงนมองท้องฟ้าและไตร่ตรองว่าเขาจะเริ่มฝึกเทคนิคใหม่นี้อย่างไร ถ้าเขาต้องเลียนแบบวงโคจรท้องฟ้า เขาต้องขึ้นไปบนฟ้าก่อน
……
ในส่วนลึกของจักรวาลมีภูเขาขนาดมหึมารายล้อมไปด้วยดวงดาวนับสิบดวง ยอดที่ลุกโชนของมันทำให้มันดูเหมือนก้นบุหรี่ที่สว่างไสวและมืดเป็นจังหวะทุกสองสามวินาที ควันที่พุ่งออกมาจากยอดเขานี้ดูเหมือนริบบิ้นที่ส่งไปทั่วโลก
“อะไรของเจ้า” เสียงคำรามมาจากภูเขาลูกใหญ่ “เจ้าเด็กโง่ เจ้าทำเทคนิคนี้หายได้อย่างไร? เจ้าให้มันกับหญิงสาวบางคน? มาทางนี้สิ!”
ในความมืดมิด สามารถมองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังหนีอยู่ในสภาพที่น่าสมเพชขณะที่เขาปิดท้ายว่า “ท่านอาจารย์ ได้โปรด! นี่เป็นการกล่าวหาที่ไม่ยุติธรรม ไม่ใช่ข้า! มันหายไปแล้ว!”
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่เหรอ? ใครจะขโมยของจากใต้ตาของข้าได้ มานี้เลย”
“ท่านอาจารย์ ได้โปรด! บ้าเอ๋ยย!”
……
หลู่หยินประสบความสำเร็จเพียงเล็กน้อยกับศิลปะจักรวาลในตอนกลางคืน เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มขึ้น ในที่สุดเขาก็เดินทางกลับมายังจงซานด้วยก้าวที่เหนื่อย ที่จุดสูงสุดของจงซานผู้คนจำนวนมากนั่งอยู่ในห้องประชุม เป็นอีกครั้งที่ที่นั่งสำหรับแม่ทัพว่างเปล่า แต่เมื่อหลู่หยินเข้ามาในห้อง เขาก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคน บางคนมองเขาด้วยความสงสัย ส่วนอีกคนดูเป็นมิตร ในขณะที่อีกหลายคนกลับสงสัย
“พี่หลู่ มานั่งตรงนี้สิ” เฟิงหงเรียกคำเชิญที่หลู่หยินตอบรับ เขาลงเอยด้วยการนั่งระหว่างเฟิงหงกับหญิงสาวสวยที่เขาเคยเห็นเมื่อคืนก่อน และอีกฟากหนึ่งคือผู้หญิงที่สวมแว่นซึ่งเขาได้พบกับทางใต้ แม้ว่าคนส่วนใหญ่ที่นี่จะเป็นแม่ทัพแต่ก็มีนักวิจัยบางคนอยู่ด้วย
เมื่อโจวซานเข้ามาในห้องประชุมในที่สุด เขาสแกนผ่านห้องนั้นและหยุดที่หลู่หยินด้วยความสงสัยก่อนจะนั่งลงและยิ้ม “ให้ข้าแนะนำเจ้าให้รู้จักกับหลู่หยิน แม่ทัพคนใหม่ล่าสุดของเรา”
หลู่หยินลุกขึ้นจากที่นั่งพยักหน้าทักทายคนอื่นๆ ในห้องก่อนจะนั่งลง การประชุมได้ดำเนินไปอย่างรวดเร็วในประเด็นจริงที่ค่ายกำลังเผชิญ ทำให้เขาต้องฟังนานกว่าครึ่งชั่วโมงก่อนจะจบลงในที่สุด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ถูกไล่ออก แต่โจวซานถูกขอให้อยู่ก่อนเพื่อคุยเป็นการส่วนตัว “รู้สึกเหมือนคุณไม่เคยฝึกกับผลึกพลังงานเมื่อวานนี้ ข้าอยากจะถามเจ้าเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่ดูเหมือนว่าเจ้าใช้พลังหมดแล้ว”
หลู่หยินพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “มนุษย์ต่างดาวคนนั้นมีพลังมาก แม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส การสู้รบกับเขาบังคับให้ข้าใช้พลังงานทั้งหมดของข้า”
"ข้าจะบอกให้ เขาเป็นคนที่อยู่ในอาณาจักรแห่งท้องฟ้า ดังนั้นการฆ่าเขาจึงไม่ใช่เรื่องง่าย“โจวซานหัวเราะ หลู่หยินหัวเราะแต่แล้วก็เงียบ ดังนั้นนักปราชญ์จึงพูดขึ้นอีกครั้ง”ข้าได้ยินมาว่าเจ้าต้องการออกจากค่ายเมื่อวานนี้ ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ?”
“ข้าชอบเป็นอิสระ และบรรยากาศในค่ายทหารก็อึดอัดเกินไปสำหรับ้ข้า” หลู่หยินตอบ
โจวซานพยักหน้าและถอนหายใจ “หลายคนรู้สึกแบบเดียวกัน แต่เมื่อต้องเผชิญกับการทำลายล้างมนุษย์เราควรรวมกันเป็นหนึ่งที่ต้องเสียสละบางอย่าง”
“เข้าใจแล้วท่านเพชฌฆาต” หลู่หยินได้ตอบกลับ
โจวซานบ่นพึมพำรับทราบ “เจ้าบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ไม่มีอะไรมาก ข้าจะรักษาให้หายเร็วๆ”
“พวกเราผู้ปลูกฝังโชคดีในเรื่องนี้ เรามีความสามารถในการรักษาที่น่าอัศจรรย์เมื่อเทียบกับมนุษย์ทั่วไป จริงอยู่ เราก็มีความเสี่ยงมากขึ้นเช่นกัน แต่เมื่อเจ้ามีประสบการณ์แล้ว เจ้าจะไม่ต้องการที่จะอ่อนแออีกต่อไป สิ่งนี้ผลักดันให้เจ้าทำงานหนักขึ้นเพื่อเติบโตแข็งแกร่งขึ้น หลายคนเสียชีวิตเพื่อแสวงหาความแข็งแกร่ง ข้าไม่รู้ว่าตัวเองจะได้พบกับชะตากรรมนั้นเมื่อไร”
