Chapter 3: การมาถึง
จงซานถูกจัดการโดยสิ้นเชิง ปล่อยให้ลานกว้างใหญ่เต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกทันสมัยมากมาย ซึ่งทำให้ผู้ฝึกตนหน้าใหม่ต้องตกตะลึง พวกเขาเห็นทหารเดินผ่านไปพร้อมกับดาบชุดเครื่องแบบบนหลังของพวกเขา การผสมผสานที่แปลกใหม่ของอุปกรณ์สมัยใหม่และแบบโบราณ ปืนธรรมดากลายเป็นไร้ประโยชน์เมื่อการฝึกฝนพัฒนา และคลังอาวุธประจำชาติหลายแห่งถูกทำลายในคัมภีร์ของศาสนาคริสต์ สำหรับคนที่ยังสามารถสวมใส่ทหารทั้งหมดของพวกเขาด้วยอุปกรณ์มาตรฐานได้เป็นการแสดงให้เห็นถึงพลังและอิทธิพลของพวกเขา
หลู่หยินและผู้มาใหม่คนอื่นๆ ถูกนำตัวไปที่จัตุรัสขนาดใหญ่ที่ซึ่งพวกเขาถูกล้อมโดยทหาร ทั้งชายและหญิง สูงกว่าพวกเขาประมาณสิบเมตรเป็นสี่เหลี่ยมกระจกใสที่แยกพื้นที่อื่นออกจากที่ซึ่งมีคนไม่กี่คนที่ดูถูกทหารและผู้มาใหม่ขณะหัวเราะคิกคัก
“ข้าสงสัยว่าการมาครั้งนี้มีประโยชน์อะไรไหม คงจะดีถ้าเราได้คนที่แข็งแกร่งพอหรือแม้กระทั่งในอาณาจักรของมนุษย์
“อย่าตั้งความหวัง อาณาจักรของมนุษย์นั้นเข้าถึงได้ไม่ง่าย นอกจากนี้ เพชฌฆาตได้ตัดสินใจแล้วว่าใครจะเป็นหัวหน้าอาณาจักรของมนุษย์ เราทั้งคู่ไม่มีคุณสมบัติ” หญิงสาวสวยข้างๆ ชายคนนั้นตอบอย่างหงุดหงิด
“มันไม่ง่ายเลยที่จะปกป้องผู้รอดชีวิตนับหมื่นที่หนานจิง ดังนั้นข้าจึงคาดหวังค่อนข้างสูงในกลุ่มนี้ ถ้าเจ้าไม่ต้องการพวกเขา ข้ายินดีที่จะเอามันออกจากมือเจ้า” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม
“เลิกคิดซะเถอะ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับว่า เฟิงหงจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร ครั้งนี้เขาเป็นครูฝึก ดังนั้นเขาจะต้องได้คนที่ดีที่สุดแน่นอน” ชายวัยกลางคนกล่าว
ประชาชนทั้งหมดในพื้นที่ตอนบนนี้เป็นแม่ทัพค่าย ที่ค่ายมีผู้ฝึกตนแปดหมื่นคน ซึ่งมีเพียงผู้ที่ไปถึงอาณาจักรโลกเท่านั้นที่สามารถเป็นแม่ทัพได้ แต่ละคนมีอำนาจเกือบสัมบูรณ์ในหนานจิงโดยมีสถานะเป็นที่สองรองจากเพชฌฆาตเท่านั้น การได้เห็นเพชฌฆาตเป็นโอกาสที่หาได้ยากสำหรับผู้รอดชีวิตนับล้านในหนานจิง ดังนั้นแม่ทัพส่วนใหญ่จึงเป็นผู้มีอำนาจ
“เห็นได้ชัดว่าสาวกของ ปราชญ์แห่งน้ำ กำลังมาที่หนานจิงเพื่อต่อสู้กับพวกเราคนหนึ่ง ใครอยากจะท้าทาย” ทันใดนั้น หญิงสาวสวยก็ถามด้วยรอยยิ้ม ระเบิดเสียงหัวเราะเมื่อทุกคนเงียบไป “ข่าวลือบอกว่าเธอประกาศว่า สโนว์เมเดนอยู่เป็นอมตะในอาณาจักรแห่งปฐพี พวกคุณไม่อยากปกป้องชื่อเสียงของคุณเหรอ?”
ไม่มีใครพูดอะไรตอบกลับ ทั้งที่ผู้หญิงหัวเราะคิกคัก เธอก็ปิดปากและเงียบไปเช่นกัน แม้ว่าคนทั่วไปอาจคิดว่าปราชญ์ทั้งเจ็ดยืนหยัดเท่าเทียมกัน แต่บางคนก็รู้ว่ามีมหาปราชญ์สามคนและปราชญ์ปกติสี่คน นักปราชญ์แห่งน้ำกับค่ายสีน้ำเงินบนยอดเขาที่เย็นเยือกของเธอนั้นเป็นมหาปราชญ์ ในขณะที่โจวซานเป็นเพียงปราชญ์ธรรมดาที่มีอันดับต่ำกว่าเธอ
ในขณะเดียวกันที่ลานด้านล่าง ผู้ปลูกฝังกำลังถูกตรวจสอบเป็นรายบุคคล ส่วนใหญ่เป็นเพราะโรคใหม่ๆ มากมายที่ผุดขึ้นมาตั้งแต่วันสิ้นโลก โรคภัยไข้เจ็บที่ติดเชื้อจากซอมบี้นั้นรักษายากเป็นพิเศษ ดังนั้นทางค่ายจึงต้องดูแลให้ผู้ฝึกฝนที่มาใหม่ทุกคนไม่มีโรคภัยไข้เจ็บที่อาจเป็นอันตรายต่อค่าย ไม่นานก็ถึงคิวของ หลู่หยินและพยาบาลก็กรอกรายละเอียดของเขาในขณะที่เขาส่งตัวอย่างเลือดของเขา ดวงตาของเขาสั่นไหวและร่างกายของเขาเบลอชั่วครู่ในขณะที่เขาออกแรงที่ขา แต่การเปลี่ยนแปลงเพียงอย่างเดียวคือการเปลี่ยนแปลงสีของตัวอย่างเลือดเล็กน้อย ชั่วขณะหนึ่งดูเหมือนว่าจะมีสีม่วงเล็กน้อย แต่ไม่นานก็หายไปและเลือดก็กลับมาเป็นปกติ
“หลู่หยินใช่ไหม? นี่อาจจะใช้เวลาสักหน่อย โปรดรอสักครู่” นางพยาบาลยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน หลู่หยินพยักหน้า ขอบคุณพยาบาล แล้วเดินไปรออีกฝั่ง
ใช้เวลาไม่นานก่อนที่การทดสอบของผู้ฝึกฝนเกือบห้าร้อยคนจะเสร็จสิ้นโดยไม่มีความยุ่งยากซับซ้อน ไม่นานเวลาจะผ่านไป ชายวัยกลางคนในชุดเครื่องแบบทหารสีเข้มก็มาถึง ออกแรงคลื่นแห่งความกดดันที่กระทบพื้นโลกและทำให้ทุกคนตื่นตระหนก
“เขา- เขาอยู่ในอาณาจักรแห่งโลก! นักปราชญ์อาณาจักรแห่งปฐพี!” มีคนตะโกนปลุกความกลัวและความอิจฉาให้กับผู้ชม
ชายวัยกลางคนหยุดห่างจากผู้มาใหม่ประมาณสิบเมตรก่อนจะพูดด้วยเสียงที่ชัดเจน “ฉันชื่อเฟิงหงและฉันเป็นแม่ทัพในค่ายนี้ ฉันจะพูดเพียงครั้งเดียว ใครก็ตามที่ไม่เต็มใจที่จะเข้าค่าย ออกไปซะเดี๋ยวนี้!”
ผู้ฝึกฝนหลายร้อยคนมองหน้ากันและผู้คนเริ่มออกจากรูปแบบทีละคน แม้ว่าค่ายจะทรงพลัง บรรดาผู้ที่ชอบที่พักพิงก็ต้องปฏิบัติตามภาระหน้าที่บางอย่างเช่นกัน ผู้ฝึกฝนเหล่านี้หลายคนไม่เคยเป็นทหาร และมันก็ค่อนข้างปกติสำหรับพวกเขาที่จะไม่ต้องการชีวิตแบบนั้น หลู่หยินเองก็อยู่ในกลุ่มนี้
เกือบสองร้อยคนไม่เต็มใจที่จะเข้าไปในค่าย ซึ่งเป็นเกือบครึ่งหนึ่งของผู้มาใหม่ เฟิงหงมองไปที่กลุ่มที่ออกเดินทางและกล่าวว่า “การเข้าร่วมกับเราไม่เพียง แต่รับรองการปกป้องของคุณ แต่เราจะดูแลคนที่คุณรักด้วย พวกเขาจะถูกพาไปยังสถานที่ใกล้กับจงซาน นอกจากนี้ คุณยังจะได้รับผลึกพลังงานเพื่อฝึกฝน และยังสามารถได้รับเทคนิคการต่อสู้จากเพชฌฆาตอีกด้วย”
“เทคนิคการต่อสู้คืออะไร?” มีคนถามด้วยความสงสัย
เฟิงหงตอบอย่างเย็นชาว่า “เทคนิคที่ช่วยให้คุณใช้พลังสูงสุดเป็นสองเท่า เทคนิคการต่อสู้ของเพชฌฆาตคือ สายพายุ ฉันแน่ใจว่าคุณเคยเห็นมันมาก่อน ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายว่ามีน้อยคนที่จะบล็อกมันได้” สิ่งนี้ทำให้ผู้ฝึกฝนทุกคนตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาเคยเห็นสายพายุมาก่อนจริงๆ ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว เพชฌฆาตได้นำเถาวัลย์กลายพันธุ์ทั้งหมดออกมาและทำลายพื้นดิน แม้แต่ลมก็เปลี่ยนไปเมื่อเผชิญกับพลังอันท่วมท้นของเขา
“เราเรียนรู้เรื่องนั้นได้ไหม” มีคนถามอย่างโหยหา
“ตราบใดที่พวกเขาได้รับการยอมรับจากเพชฌฆาต ใคร ๆ ก็ทำได้” เฟิงหงตอบอย่างเย็นชา ดึงผู้ฝึกตนหลายคนที่เริ่มออกไป ในท้ายที่สุด หลู่หยินก็อยู่ในหมู่คนไม่ถึงห้าสิบคนที่ยังคงตั้งใจจะจากไป
“นำพวกเขาออกไป” แม่ทัพโบกมือให้พวกเขา ส่งทหารบางส่วนไปคุ้มกันกลุ่มออกจากจงซาน เมื่อมองย้อนกลับไป หลู่หยินรู้ว่าค่ายจะปะทุขึ้นด้วยความโกลาหลในไม่ช้า
นอกจงซานมีผู้รอดชีวิตและแม้แต่ผู้ฝึกฝนจำนวนมาก เมื่อหลู่หยินและคนอื่นๆ ออกมา ฝูงชนก็พุ่งเข้าหาพวกเขาทันที
“ท่านต้องการซื้อบ้านสักหน่อยไหม? ถ้าท่านต้องการ ท่านมาหาข้าได้ ข้ารับประกันว่าข้าจะให้ข้อเสนอที่ดีแก่ท่าน”
“อยากเที่ยวหรือครับท่าน? อย่ามองข้าแบบนั้น ข้างนอกจงซานมีซอมบี้และสัตว์ประหลาดมากเกินไป และหากไม่มีคนนำทางท่านจะถูกล้อมไว้ได้ในพริบตาอย่างแน่นอน”
“ท่านต้องการอาวุธหรือไม่? ข้ามีใบมีดคม หอกที่แข็งแกร่ง และตัวเลือกอื่นๆ มากมาย หากท่านต้องการซื้อระเบิดหรืออาวุธปืน ข้าก็มีให้เช่นกัน ลองเลือกซื้อของป้องกันตัวกันไว้บ้างสิท่าน”
…
“ใครมีแผนที่บ้าง” หลู่หยินถามเข้าไปในฝูงชน ดึงความสนใจของผู้ฝึกตนตาวาวที่เดินเข้ามาทันทีและจ้องไปที่พ่อค้าเร่ที่อยู่รอบๆ เพื่อไล่พวกเขาออกไป จากนั้นเขาก็หยิบแผนที่ออกมาจากกระเป๋าอย่างระมัดระวัง “ที่นี่แค่สิบผลึกเท่านั้น”
"สิบ? สำหรับแผนที่?”
หลู่หยินเลิกคิ้วขึ้น “เจ้ารู้ไหมว่าผลึกพลังงานเพียงก้อนเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับคนธรรมดาที่จะกลายเป็นผู้ฝึกฝน?”
ชายคนนั้นกระซิบตอบ “พี่ชาย นี่ไม่ใช่แค่แผนที่ใดๆ เป็นเครื่องหมายแสดงสถานที่ที่สัตว์ประหลาดและซอมบี้ทรงพลังรวมตัวกันอยู่นอกจงซาน ท่านคงไม่อยากถูกล้อมทันทีที่ท่านจากไปใช่ไหม นี้คือชีวิตของท่าน ท่านกำลังบอกข้าว่าชีวิตของท่านไม่คุ้มกับสิบผลึกนี้เหรอ?”
หลู่หยินหัวเราะ “สามคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เจ้าจะได้รับ ข้าไม่มีอีกแล้ว”
"ตกลง ใช้แผนที่นี้เป็นเพื่อนใหม่จากข้านะ”
หลู่หยินสงสัยว่าเขาถูกหลอกเพราะผู้ฝึกตนเห็นด้วยง่ายเกินไป แต่เขาไม่ได้สนใจจริงๆ เขาหยิบผลึกขนาดเม็ดเล็กสามเม็ดและส่งให้ผู้ฝึกฝนที่คว้ามันไว้อย่างตื่นเต้น จากนั้นเขาก็โน้มตัวเข้ามาใกล้และกระซิบว่า “นี่เป็นสิ่งพิเศษเล็กน้อยสำหรับคุณเนื่องจากคุณทำธุรกิจด้วยง่าย ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน”
จากนั้นชายคนนั้นก็ผลักยาเม็ดกลมเข้าไปในฝ่ามือของหลู่หยินและจากไป หลู่หยินจำได้ทันที แต่นั่นก็ทำให้ดูสับสน นี่เป็นยายาปลุกกำลังที่มีประสิทธิภาพในตอนนั้น ในขณะที่การกลายพันธุ์ของพืชจำนวนมากทำให้ยาเก่าจำนวนมากล้าสมัย ผลิตภัณฑ์จากพืชชนิดใหม่มีประสิทธิภาพมากกว่าสิ่งที่มนุษย์เคยมีมาก่อน หลู่หยินเคยเห็นคนที่เคยใช้ยาเหล่านี้มาก่อน และรู้ว่ายาเหล่านี้มีประสิทธิภาพเพียงใด แต่พวกเขายังต้องการสูงและมีราคาแพงมาก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หนึ่งอันมีค่ามากกว่าผลึกพลังงานทั้งสามที่เขาจ่ายให้กับแผนที่นี้อย่างแน่นอน ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?
หลู่หยินเพิกเฉยต่อคำถามของเขาเองและโยนยาปลุกกำลังก่อนจะมองไปรอบ ๆ และมุ่งหน้าไปยังเมืองชั้นนอก ขณะศึกษาแผนที่ระหว่างทาง เขามุ่งหน้าไปยังพื้นที่เนินเขาที่แห้งแล้งทางทิศใต้ 'ข้าหวังว่าข้าจะพบเบาะแสบางอย่างที่นั่น'
……
ที่จุดสูงสุดในจงซาน การชุมนุมส่วนใหญ่ประกอบด้วยแม่ทัพนั่งอยู่ในห้องประชุม ทางด้านซ้ายของที่นั่งว่างที่หัวโต๊ะมีชายคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบทหารที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า ทางขวามือมีสาวแว่นน่ารักนั่งด้วย
แม่ทัพรอเป็นเวลานานก่อนที่โจวซานจะเดินเข้าไปในห้องและนั่งที่หัวโต๊ะอย่างไม่เป็นทางการ เขากวาดสายตามองทุกคนในห้องก่อนจะนั่งมองหญิงสาวที่สวมแว่น “แผนเป็นอย่างไรบ้าง”
หญิงสาวปรับแว่นตาของเธอ “แผนแรกในการขยายฐานของหนานจิงจะใช้เวลาอย่างน้อยสองเดือน และเราอาจสูญเสียผู้คนไปในการต่อสู้มากถึงสองหรือสามพันคน หากคุณต้องการขยายหนานจิงไปยังพรมแดนในยามสงบ เราน่าจะเห็นผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นเป็น 3 เท่า”
โจวซานขมวดคิ้ว “เราต้องขยายฐาน การขยายตัวทางเหนือดำเนินไปด้วยดี และในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เราจะเชื่อมโยงไปยังเมืองหลวง เมื่อถึงจุดนั้น คนทั้งประเทศจะเชื่อมต่อกันอีกครั้งและการทวงคืนดินแดนของประเทศเราจะเป็นเรื่องง่าย การแสดงความอ่อนแอที่นี่จะเป็นเรื่องตลก”
“เพชฌฆาต เราเพิ่งได้รับข่าวว่าพระเทียนจู ได้เข้าสู่อาณาจักรแห่งท้องฟ้า” ชายผู้มีใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นรายงาน ห้องแตกในการอภิปรายที่ข่าว ทั่วทั้งประเทศจีนมีผู้ฝึกฝนอาณาจักรแห่งท้องฟ้าเพียงเจ็ดคน แสดงให้เห็นถึงความยากลำบากในการไปถึงระดับนั้น การที่พระเทียนจูไปถึงอาณาจักรนั้นเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจมาก
สายตาของโจวซานเย็นลง “คูเซิน? ถามเขาสิ เป็นไปไม่ได้ที่ใครจะไปถึงอาณาจักรแห่งท้องฟ้าภายในหนึ่งปี”
"เข้าใจแล้ว"
“มีอะไรอีกไหม”
ชายหน้าแผลเป็นและผู้ฝึกตนยืนขึ้นเพื่อพูดขึ้น แต่ทันใดนั้นก็นิ่งขณะที่เขาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ทุกคนทำตามและทำหน้างุนงงเหมือนกัน โจวซานหมุนไปรอบๆ เพื่อดู ดวงตาของเขาหรี่ลงขณะที่มองออกไปข้างนอก
อุกกาบาตหลายสิบดวงพุ่งกระจายไปทั่วท้องฟ้า ทิ้งร่องรอยไฟให้ตื่นขึ้น หนึ่งในนั้นบินไปทางหนานจิงก่อนจะร่อนลงสู่ทิศใต้ของจุดรวมพล อุกกาบาตเหล่านี้พราวยิ่งกว่าดอกไม้ไฟ ดึงดูดความสนใจของผู้รอดชีวิตนับไม่ถ้วน
……
หลู่หยินได้ดูฉากนี้กับอุกกาบาตเช่นกัน และจากจุดชมวิวที่ใกล้กว่าผู้สังเกตการณ์คนอื่นๆ มาก ตามแผนที่ใหม่ของเขาไปยังเนินเขาทางตอนใต้ของจงซาน เขาอยู่ไม่ไกลจากโซนลงจอดเมื่อคลื่นกระแทกรุนแรงพัดเมฆออกไป เขามองดูขณะที่ดินแตกและเศษเล็กเศษน้อยลอยขึ้นไปในอากาศ โดยต้องเตะชิ้นส่วนโลหะที่พุ่งเข้ามาหาเขาก่อนที่จะมองไปทางใต้ หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พุ่งไปทางที่ชน
กลับมาภายในหนานจิง เพชฌฆาตก็ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า เขากำลังจะพุ่งไปทางทิศใต้ก่อนที่เขาจะถูกหยุดโดยรายงาน "ท่านเจ้าข้า ฝูงซอมบี้กำลังพุ่งเข้าใส่กำแพง!"
โจวซานหันไปทางทิศตะวันออก พบฝูงซอมบี้สีดำมุ่งหน้าไปยังจงซาน เมืองนี้ถูกปิดผนึกด้วยการตอบสนองอย่างรวดเร็ว แต่มีผู้รอดชีวิตเพียงไม่กี่คนถูกทิ้งไว้ข้างนอก ร้องออกมาด้วยความสิ้นหวัง เขาคว้าขวานของเขาและบินออกไปนอกเมือง กระแทกพื้นและทำลายซอมบี้จำนวนหนึ่งด้วยการโจมตีของเขา “เปิดประตูและปล่อยให้ผู้รอดชีวิตเข้ามา ฉันจะปกป้องเมือง”
ทางทิศใต้มีควันลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าจากจุดที่เกิดอุกกาบาตตก หลุมอุกกาบาตแผ่กว้างเป็นพันเมตรโดยมีลูกบอลสีขาวตรงกลางเส้นผ่านศูนย์กลางเพียงสองเมตร ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาอย่างเท่าเทียมกัน เติมอากาศที่บิดเบี้ยวไปรอบ ๆ
หลู่หยินเข้าใกล้ปากปล่องและซ่อนตัวอยู่ในโรงงานร้างใกล้ๆ กัน สังเกตลูกบอลสีขาวผ่านรอยร้าวบนกระดานไม้ แม้ว่าเขาจะคาดหวังเหตุการณ์เช่นนี้ แต่เขาก็ยังไม่ทันระวังเมื่อมันเกิดขึ้นจริง 'จรวด… นี่เร็วกว่าที่ฉันคาดไว้มาก”
