Chapter 16: พลังแห่งฝ่ามือแห่งจักรวาล
ทันใดนั้น ลำแสงพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าจากกำแพงด้านตะวันตกของหนานจิง เล็งไปที่ออร์ตัน เขาเบี่ยงมันด้วยใบมีดของเขา แต่การกระแทกยังคงทำให้เกิดระเบิดกลางอากาศ เขาหัวเราะเยาะ แต่สิ่งเหล่านี้เป็นเหตุผลที่แท้จริงที่พวกเขาโจมตีภายในเมือง แม้แต่ดาวเคราะห์พื้นเมืองนี้ยังมีเทคโนโลยีที่จะเข้าสู่ท้องฟ้าและอาวุธเก่าๆของพวกเขาก็เป็นภัยคุกคามที่สำคัญ
เจอรัลดีนและหลู่หยินลงจอดที่หนานจิง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความตกใจ “เขาพาเทอเรนซ์มาจริงๆ เหรอ!”
“เทอเรนซ์?” หลู่หยินรู้สึกงง
“สามอันดับแรกในโรงเรียนทหารแห่งแรก ระดับการต่อสู้มากกว่า 2,500”
หัวใจของหลู่หยินสลาย “เจ้าช่วยหยุดเขาก่อนสักเดี๋ยวได้ไหม? ข้าจะจัดการกับออร์ตัน”
“อืม… ได้ แต่ไม่นาน”
หลู่หยินพยักหน้าและวิ่งไปที่ตำแหน่งของโจวซานเฝ้าดูลำแสงพลังงานพุ่งเข้าหามนุษย์ต่างดาวจากผนังของหนานจิง
“ข้าจะไปเยี่ยมพวกเจ้าทันทีที่ฆ่ามัน” ออร์ตันพูดอย่างหมดความอดทน พุ่งตรงไปที่โจวซานที่พื้น เพชฌฆาตกัดฟันและเตรียมที่จะหันด้วยขวานของเขา มันเป็นเรื่องท้าทายสำหรับเทอเรนซ์ แต่ด้วยออร์ตันที่อยู่ด้านบน เขาสูญเสียการควบคุมการต่อสู้ไปอย่างรวดเร็ว นักดาบอยู่ติดกับเขาอย่างรวดเร็วบนพื้น ทำให้กระสุนของหนานจิงไร้ประโยชน์
หลู่หยินคว้าผลึกอัคคีจากวงแหวนจักรวาลของเขาขณะที่เขาเข้าใกล้การต่อสู้ โยนมันขึ้นไปบนท้องฟ้า มันค่อนข้างสะดุดตา แต่ออร์ตัน และโจวซานยุ่งเกินกว่าจะสังเกตการต่อสู้ เทอเรนซ์เหลือบมองและดวงตาของเขาเริ่มมีน้ำไหล แต่ถึงแม้เขาจะไม่มีเวลาสงสัยเรื่องนี้ก่อนที่เขาจะรู้สึกเจ็บหลังอย่างรุนแรง
เขาหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ร่างที่แกว่งไปมาราวกับใบไม้ในสายลม ขณะที่เขาหลบการโจมตีครั้งที่สองของเจอรัลดีน “เจ้า?”
เจอรัลดีนไม่ตอบ เพียงหยิบผลึกอัคคีจากวงแหวนจักรวาลของเธอและขยี้มัน “ฝ่ามือแห่งไฟ!” เธอร้องเมื่อสภาพแวดล้อมเกิดไฟไหม้ และเต็มไปด้วยไฟที่อยู่ในมือของเธอเพื่อโจมตี
“เจ้าตายแล้ว!” เทอเรนซ์คำรามในขณะที่เขากระอักเลือดออกมา ฝ่ามือขวาของเขาเองจับอากาศรอบๆ เพื่อหาฝ่ามือช็อคเวฟ เปลวเพลิงและลมที่ปกคลุมนั้น ขณะที่มือทั้งสองปะทะกัน ทำลายอาคารทั้งหมดภายในรัศมีร้อยเมตร เปลวเพลิงสูงถูกกระแสลมพัดขึ้นไปราวกับงูที่ลุกเป็นไฟ
เจอรัลดีนถอยไปสองสามก้าวด้วยใบหน้าซีด ฝ่ามือช็อคเวฟของเทอเรนซ์นั้นแข็งแกร่งกว่าของหลู่หยินมากและยากต่อการต้านทานแม้ว่าเธอจะใช้เทคนิคการต่อสู้ของเธอ อย่างไรก็ตาม คู่ต่อสู้ของเธอก็ไม่ได้มีช่วงเวลาง่ายๆ เช่นกัน เทคนิคแห่งอัคคีอยู่ในระดับสูงของระดับพลังแล้ว และความช่วยเหลือของผลึกอัคคีทำให้การโจมตีของเธอไม่ได้แย่กว่าของเขา เขาคำรามอีกครั้ง “เจอรัลดีน นี่คืออาณาเขตของข้า!”
เธอไม่ตอบ เกราะวงแหวนที่ปกคลุมร่างกายของเธอและสะท้อนแสงสีแดงของเปลวเพลิง เทอเรนซ์กัดกรามและทำแบบเดียวกัน เขาจะไม่กังวลในตอนเริ่มต้น แต่ตอนนี้เขารู้สึกกดดันจากเธอ และที่สำคัญกว่านั้นคือได้รับบาดเจ็บ“เจอรัลดีน? ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”
ออร์ตันหันกลับมามองด้วยความตกใจ แต่ความสนใจของเขากลับถูกบังคับให้กลับเข้าสู่การต่อสู้เมื่อโจวซานตะโกน เขาขัดขวางการกวาดขวานอีกครั้งอย่างรวดเร็ว คลื่นกระแทกจากการชนกันทำให้พื้นโลกแตกออก
จู่ๆ หลู่หยินก็พุ่งออกไป เข้าใกล้ออร์ตันทันทีด้วย เทคนิคการหมุน ฝ่ามือของเขาพุ่งออกไป ดวงจันทร์ปรากฏขึ้นภายใน นักสู้ไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้ และในขณะที่โจวซานเพียงลังเล สายตาของออร์ตันก็ดับวูบลง ฝ่ามือแห่งจักรวาลกระแทกลงบนหน้าอกของเขาในทันที ทำให้เขาไม่สามารถพูดได้แม้แต่คำเดียวในขณะที่หัวใจของเขาถูกทำลาย พลังงานที่ไร้ขอบเขตได้เจาะทะลุหน้าอกของเขาและเดินต่อไปยังที่พักด้านหลัง นำมันลงไปที่พื้น แม้แต่พื้นดินก็พังทลายภายใต้แรงกดดันดังกล่าว
“เจ้า” โจวซานตะลึงเมื่อเห็น
หลู่หยินหันร่างของเขาและเดินไปทางเขา ตรวจสอบให้แน่ใจ หลังจากนั้นเดินไปทางเจอรัลดีนและเทอเรนซ์ในขณะที่เขาพูด
“สู้กับข้า!”
เพชฌฆาต เขาโจมตีอย่างไร้ความปราณีในขณะที่เขาใช้ สายพายุ โดยตรงหลู่หยินใช้เทคนิคการหมุนเพื่อหลบการโจมตี แต่ให้แน่ใจว่าเสื้อผ้าของเขาถูกฉีกออกก่อนที่จะพูดต่อ
“ผลักข้าไปที่นั่น”
โจวซานคำรามและเหวี่ยงขวานไปข้างหน้า ยืมพลังของการโจมตีระเบิดหลู่หยินปล่อยให้ตัวเองถูกโยนไปสู่การต่อสู้ในระยะไกล เจอรัลดีนเจ็บปางตายและมือขวาของเธอก็สั่นจากอาการบาดเจ็บ ในขณะที่เกราะของเทอเรนซ์ถูกไฟนรกฉีกขาด อย่างน้อยเขาก็ดีขึ้นเล็กน้อย
ร่างของหลู่หยินชนเข้ากับกำแพงซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเทอเรนซ์และเขาก็ล้มลงกับพื้นอย่างช้าๆ ในที่สุดสิ่งนี้ก็ดึงความสนใจของผู้คนได้ และเขาก็เหลือบมองการต่อสู้อื่นที่ออร์ตันนอนตายอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาโกรธและเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆ โจวซานก็บินออกไปในระยะไกล
“เจ้าหนีไม่พ้น!” เทอเรนซ์กระโดดตามโจวซานหันหลังให้หลู่หยินเมื่อมาถึงจุดนี้เองที่หลู่หยินละทิ้งการกระทำและกระโดดลงจากกำแพง กางฝ่ามือจักรวาล ดวงจันทร์หมุนไปรอบ ๆ ขณะที่เขาเชื่อมต่อกับเป้าหมายอย่างหนักแน่น เทอเรนซ์รู้สึกถึงช่วงเวลาอันตรายก่อนที่เขาจะถูกโจมตี แต่ก็สายเกินไปที่จะหลบ
ดวงจันทร์ที่ระเบิดถูกโยนใส่เทเรนซ์ลงไปที่พื้น ทำให้เกิดหลุมไฟขนาดใหญ่ ตัวหลู่หยินเองที่สวนกลับได้ทันเวลา ทำให้เกราะของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ ก่อนที่เขาจะบินเข้าไปในกำแพงอีกครั้ง
เจอรัลดีนจับแขนที่บาดเจ็บของเธอขณะที่เธอเดินไปที่หลุมและมองเข้าไปข้างใน พบว่าเทอเรนซ์ตัวซีดมีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ด้วยความประหลาดใจ เธอหันกลับไปมองดูหลู่หยินที่ลงมาในระยะไกล เธอนึกไม่ออกว่าการโจมตีเพียงครั้งเดียวทำให้เกิดอาการบาดเจ็บร้ายแรงเช่นนี้ได้อย่างไร
ความคิดนั้นถูกตัดออกอย่างเร็วเมื่อเทอเรนซ์ที่กำลังจะตายก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ชักปืนประหลาด ออกมาแล้วยิงกระสุนใส่เธอ พลังงานระเบิดเจาะทะลุไหล่ของเธอ และเธอก็ตอบสนองโดยสัญชาตญาณด้วยฝ่ามือแห่งไฟที่อยู่อีกด้านหนึ่ง ทำให้หลู่หยินสังหารเทอเรนซ์นี้ ในที่สุดเขาก็ตาย
เจอรัลดีนล้มลงกับพื้นทันที จ้องมองศพของเทอเรนซ์ด้วยความเกรงขามขณะที่เธอกลับเย็นชา แม้ว่าจะไม่มีการจำกัดจำนวนผู้เสียชีวิตระหว่างการทดลองดาวเคราะห์ แต่จำนวนผู้เสียชีวิตก็ยังทำให้เกิดความโกรธเคืองอยู่บ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเทอเรนซ์ที่อยู่ในสามอันดับแรกของโรงเรียนของเธอ ความหวังมากมายถูกตรึงไว้กับเขา ปล่อยให้เธอประหม่าเล็กน้อยกับการตายของเขา
หลู่หยินลากร่างที่บาดเจ็บของเขาไปและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องกังวล แย่ที่สุด ข้าจะให้ปู่ของข้าย้ายเจ้าไปที่ดาวพาโกดาร์”
เจอรัลดีนส่งสายตาไม่พอใจมาทางเขา “ฝ่ามืออะไรที่เจ้าใช้กับเขา? แม้แต่ฝ่ามือช็อคเวฟสองเท่าก็ไม่สามารถทำร้ายเขาได้แบบนั้น”
เขายักไหล่ “เจ้ากำลังคิดมากเกินไป เขาได้รับบาดเจ็บแล้ว และข้าก็สามารถโจมตีจุดเดิมได้”
ความจริงแล้ว เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เชื่อเขา ระดับการต่อสู้ของเทอเรนซ์นั้นสูงถึง 2,500; แม้แต่การโจมตีแบบซ้อนก็ยังเป็นเรื่องยากสำหรับผู้ค้นหาที่จะทำให้ได้รับบาดเจ็บดังกล่าว เธอถูกตัดขาดอีกครั้งเมื่อมีเสียงตะโกนดังขึ้นข้างหลังพวกเขา โดยที่โจวซานที่หลบหนีได้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งเพื่อทำงานให้เสร็จ ขวานของเขากระแทกลงอีกครั้ง แต่เมื่อเธอจับหลู่หยินเพื่อใช้เป็นโล่เนื้อตามสัญชาตญาณ เขาก็ยั้งการโจมตีของเขาทันที
หลู่หยินหันกลับมาและโจมตีฝ่ามืออีกครั้ง ในขณะที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส เธออ่อนแอพอที่จะทำให้การโจมตีครั้งนี้มีประสิทธิภาพ ใบหน้าของเธอซีดเผือดขณะที่เธอผลักเขาออกไปด้วยท่าทางคุกเข่า กลับไปยังที่เจ้ามาซะ โจวซานแผดเสียงและโจมตีเธออีกครั้ง แต่เธอคว้าปืนของ เทอเรนซ์และยิงออกไป ลำแสงพลังงานยิงรูผ่านขวานและไหล่ของเพชฌฆาต ทำให้เขาอยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตรโดยไม่รู้มาก่อน
ตอนนั้นเองที่เหตุการณ์เงียบลง เหลือเพียงเปลวไฟที่แผดเผาอยู่รอบๆ ทหารรักษาการณ์สี่คนและผู้ค้นหาคนหนึ่งได้ทำลายเมืองหนานจิงไปเกือบครึ่งหนึ่งท่ามกลางการต่อสู้ของพวกเขา และฝังเขตนี้ไว้ในทะเลเพลิง
เจอรัลดีนหยิบยาจากวงแหวนจักรวาลของเธอแล้วกลืนเข้าไป บรรเทาอาการบาดเจ็บบางส่วนของเธอ ได้ยินเสียงจากทุกทิศทุกทางเพียงไม่กี่นาทีต่อมา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปและเธอก็พยายามดิ้นรนออกจากหลุมที่เธอหลบ ลากร่างที่บาดเจ็บและเข้าไปในสนามรบ เธอสะดุดกับโจวซานซึ่งนอนนิ่งอยู่บนพื้น
ในไม่ช้ากองกำลังของเพชฌฆาตก็ล้อมเธอไว้ จ้องมองไปที่ร่างบาดเจ็บของเธออย่างระวังขณะที่พวกเขาเตรียมที่จะโจมตีเฟิงหงและฉินซวนนักวิจัยที่สวมแว่นตาก้าวไปข้างหน้า "มอบตัวซะและพวกเราจะไว้ชีวิตเจ้าได้"
“เจ้าพื้นเมืองต้องการไว้ชีวิตข้าหรือ” เจอรัลดีนถามด้วยความรังเกียจขณะที่เธอเล็งปืนไปที่หัวของโจวซาน “เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่หรือ?”
“ปล่อยท่านเพชฌฆาต!” เฟิงหงตะโกน
“ถอยไปสิบไมล์ มิฉะนั้น ข้าจะฆ่าเขาเดี๋ยวนี้”
เฟิงหงและแม่ทัพคนอื่นๆ มองหน้ากันแต่ไม่ได้ขยับเขยื้อน อย่างไรก็ตาม มีแสงวาบผ่านดวงตาของเจอรัลดีน และเธอก็หยิบหินที่อยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาทุบศีรษะของโจวซาน เมื่อเห็นเลือดเริ่มไหล เฟิงหงก็ตะโกนออกมาในที่สุด “หยุด! เราจะย้ายออกไป แต่เราต้องมั่นใจว่าท่านเพชฌฆาตจะไม่ตาย”
เจอรัลดีนพยักหน้า ให้หมอเดินมาปฐมพยาบาลได้ ใช้เวลายี่สิบนาทีเต็มในการทำให้เลือดแข็งตัว หลังจากนั้นเขาก็พูดขึ้น “อาการบาดเจ็บของเขารุนแรงเกินไป เราต้องพาเขาไปรักษาทันที”
“ถอยไปสิบไมล์เดี๋ยวนี้และรอ ข้าจะไปในอีกสามชั่วโมง หรือข้าจะฆ่าคนพื้นเมืองตอนนี้เลย”
