171-172

****************

ประกาศนะครับ ต้นฉบับชอบลืมว่าชิ้นส่วนไหนดรอปได้เท่าไหร่แล้ว หรืออะไรดรอปไปแล้วบ้าง ผมเจอหลายจุด แต่เพื่อกันไม่ให้เนื้อหาผิดเพี้ยนในภายหลัง ฉะนั้น  ‘ผมขอแปลตามที่ต้นฉบับเขียนไว้’ นะครับ

******************

1/10

Ep.171

ภายใต้การจับจ้องของซูเฉิน พืชโลหิตลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดยอมปริปากว่า “ฉันรู้แค่ว่าตัวเองมีสายเลือดของพืชปีศาจ นอกเหนือจากนั้นก็ไม่รู้อะไรอีกแล้ว”

ซูเฉินไม่เคยได้ยินข้อมูลของพืชปีศาจมาก่อน หัวใจเขาเริ่มเต้นแรง เอ่ยถามต่อว่า “แล้วแกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“ฉันไม่รู้” คราวนี้พืชปีศาจตอบอย่างไม่ลังเล กล่าวตามตรงว่า “ตั้งแต่ฉันเริ่มมีภูมิปัญญาทางจิต รู้สึกตัวก็พบว่าตัวเองอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ต้นแล้ว”

ซูเฉินค่อนข้างผิดหวัง เขาแทบไม่ได้รับข้อมูลที่มีประโยชน์จากพืชโลหิตเลย

“ฉันบอกทุกอย่างที่รู้แล้ว ตอนนี้ปล่อยฉันไปได้รึยัง เห็นซูเฉินเงียบ พืชโลหิตลองเลียบเคียงถาม

ซูเฉินเบ้ปาก พูดติดตลกว่า  “ฉันบอกตอนไหนว่าจะไม่ฆ่าแก?”

ไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวกัน ปล่อยไปก็มิอาจวางใจได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพืชโลหิตต้นนี้ มันทำร้ายมนุษย์ไปมากมาย ซูเฉินไม่มีความคิดที่จะปล่อยมันไป

“กล้าดียังไงมาหลอกฉัน!” พืชโลหิตกลายเป็นเดือดดาล กัดฟันกรอด “ในเมื่อยังไงฉันก็ต้องตาย งั้นแกก็อย่าหวังว่าจะได้พบจุดจบที่ดี!”

สิ้นเสียง เถาวัลย์ทั้งหมดบนต้นพืชโลหิตก็เริ่มลอยขึ้น กระจายว่อนไปทั่วบริเวณ

ในเมื่อซูเฉินไม่ยอมปล่อยมันไป แน่นอนว่ามันจะไม่นั่งรอความตายอยู่เฉยๆเช่นกัน

ต่อให้ต้องตาย มันก็จะหว่านแหแห่งความพินาศนี้ ฉุดลากซูเฉินลงไปด้วย

อย่างแต่ก็ตาม เมื่ออยู่ต่อหน้าความแข็งแกร่งที่แท้จริง ต่อให้ทำสิ่งใด มันก็เปล่าประโยชน์

“ช่างไม่รู้จักประมาณตน!”

ซูเฉินยิ้มเหยียดหยาม [ดาบเสริมมนตรา] ในมือฟาดฟันออกไปในแนวนอน

ในชั่วพริบตา บังเกิดสายฟ้าแลบ กระแสไฟสีฟ้าปรากฏขึ้นเบื้องหน้าพืชโลหิต ม้วนเป็นเกลียวคลื่น ทำลายเถาวัลย์ทั้งหมดในคราเดียว

เกลียวคลื่นเริ่มก่อตัวสูงขึ้น สูงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อซัดสาดถึงตัวเป้าหมาย ก็ทะลุผ่านไปทันที แยกมันออกเป็นสองส่วน

หลังจากที่ร่างใหญ่ของพืชโลหิตจบชีวิต ลำแสงสิบสายพลันปรากฏขึ้นบนศพมัน

“ชิ้นส่วนสิบชิ้น!” ซูเฉินตกใจไม่น้อย

การสังหารพืชโลหิต สามารถดรอปชิ้นส่วนได้ก็ว่าแปลกแล้ว แต่นี่กลับดรอปชิ้นส่วนถึงสิบชิ้นในพริบตาเดียว เหตุการณ์นี้ เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

ซูเฉินไม่รีบก้มลงเก็บ แต่ใช้พลังจิตกวาดออกไปสำรวจรอบๆเป็นอันดับแรก

รอบด้านเหลือเพียงความเงียบงัน ไม่มีพืชโลหิตต้นที่สองอีก

เหล่ามนุษย์ที่เคยถูกควบคุมก่อนหน้านี้ เมื่อพืชโลหิตตายลง พวกเขาก็สูญสิ้นลมหายใจแห่งชีวิตเช่นกัน

ซูเฉินถอนพลังจิต เดินตรงไปยังศพของพืชโลหิต เริ่มเก็บชิ้นส่วน

“คุณได้รับ [อสูรกระทิงไฟ เลเวล 2 ] *1 , ชิ้นส่วนที่ต้องการ (1/10)  , จำนวนองค์ประกอบยังไม่ครบ ไม่สามารถปลดล็อคได้ ต้องการแลกเปลี่ยนเป็นแต้มพลังงานหรือไม่?”

“แลกแต้มพลังงาน”

“คุณได้รับ [ดาบศักดิ์สิทธิ์ซวนหยวน] *1 , ชิ้นส่วนที่ต้องการ (1/50)  , จำนวนองค์ประกอบยังไม่ครบ ไม่สามารถปลดล็อคได้ ต้องการแลกเปลี่ยนเป็นแต้มพลังงานหรือไม่?”

“ไม่แลก”

….

“คุณได้รับ [เมล็ดพันธุ์สตรอเบอร์รี่] *1 , ชิ้นส่วนที่ต้องการ (1/1)  , จำนวนองค์ประกอบครบแล้ว คุณต้องการเลือกปลดล็อคหรือแลกเปลี่ยนเป็นแต้มพลังงาน?”

“แลกแต้มพลังงาน”

หลังเก็บครบสิบชิ้น นอกเหนือจาก [ดาบศักดิ์สิทธิ์ซวนหยวน] แล้ว ที่เหลือถูกแปลงเป็นแต้มพลังงานทั้งสิ้น

แต่ในตอนนั้นเอง ขณะที่เขากำลังจะจากไป ลำแสงสีแดงพลันสะท้อนออกมาจากศพพืชโลหิต

“นั่นมันอะไร?” ซูเฉินอุทานเบาๆ

เขาย่อตัวลง คว้าวัตถุที่คล้ายอัญมณีสีแดงออกจากศพของพืชโลหิต ที่เท่ามองดู ขนาดของมันใกล้เคียงกับ [อัญมณีอัพเกรด] มาก

แต่ซูเฉินไม่รู้ว่านี่คืออะไร จึงใส่มันลงในถุงเก็บของ

จากนั้น เขาก็เดินออกจากสนามกีฬาพร้อม [นักรบจักรกล]

เนื่องจากยังมีซอมบี้กระจัดกระจายอยู่ตามจุดต่างๆในเมือง ดังนั้นพวกมันจะต้องถูกกำจัดก่อนเขาไป

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ซูเฉินก็กวาดล้างซอมบี้จนหมด ได้รับชิ้นส่วนมากกว่า 30 ชิ้น เดินกลับไปยัง [รถศึกอัจฉริยะ]

2/10

Ep.172

“ซูเฉิน นายไม่เป็นไรนะ?” ตันหลินเดินไปข้างๆซูเฉิน เอ่ยถามด้วยความห่วงใย

ความจริงหยางเฉียนก็ก้าวออกมาเช่นกัน คล้ายอยากเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่อายที่จะพูดออกไป

“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่เป็นไร” ซูเฉินยิ้ม ก่อนหยิบอัญมณีสีแดงออกมา แล้ววางต่อหน้าทุกคน

“ใครพอรู้บ้างว่าเจ้าสิ่งนี้คืออะไร”

ทุกคนลองช่วยกันมองอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่รู้อยู่ดี

อัญมณีสีแดงนี้ ดูจากรูปทรงภายนอกแล้ว มันค่อนข้างคล้ายกับหินพลังงานอยู่เหมือนกัน

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองสิ่งมีความแตกต่างกันอย่างชัดเจน

นั่นคือหินพลังงานจะเป็นสีขาวทั้งหมด แต่อัญมณีชิ้นนี้เป็นสีแดงเลือด

“ซูเฉิน คุณไปเอามันมาจากไหน?” หวู่หยางเอ่ยถาม สองคิ้วขมวดมุ่น

ซูเฉินไม่ได้ปิดบัง บอกเล่าการต่อสู้กับพืชโลหิตในสนามกีฬาให้ทุกคนฟัง

“ในโลกนี้ยังมีพืชปีศาจอยู่ด้วยหรือ?” หวู่หยางร้องอุทาน

ก่อนหน้านี้ เขาเพิ่งได้รู้เกี่ยวกับเรื่องราวของเผ่าเต่าเขียวจากซูเฉิน นั่นว่าประหลาดใจมากแล้ว แต่ไม่นึกฝันเลยว่าจะได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของสายพันธุ์ใหม่อีกครั้ง

“พี่เฉิน ว่าแต่ไอ้พืชโลหิตนี่ … กินได้รึเปล่า?” หยางฮ่าวถามด้วยสีหน้าเหม่อลอย ดูจากสายตาแล้ว คล้ายกำลังจินตนาการถึงฉากย่างบาร์บีคิว

สือต้าหนิวและเฉาหรานหูผึ่ง ยื่นคอตั้งตารอคำตอบของซูเฉิน

‘เจ้าพวกกลุ่มนักชิมจอมตะกละ!’

ซูเฉินถึงกับพูดไม่ออก มีข้อมูลมากมายที่ควรให้สงสัย แต่เขาไม่นึกเลยว่าหยางฮ่าวจะถามเรื่องนี้ ครุ่นคิดสักพักแล้วตอบว่า “เจ้าสิ่งนั้นน่าขยะแขยงเกินไป แต่ถ้านายชอบกินของน่าขยะแขยง ครั้งหน้าถ้ามีโอกาสฉันจะเอามาให้”

ได้ยินคำกล่าวของซูเฉิน หยางฮ่าวรีบโบกไม้โบกมือ “พี่เฉิน ไม่เอาหรอก ผมแค่ถามเล่นๆ”

ซูเฉินหัวเราะ เอื้อมมือออกไป ขณะที่เขากำลังจะเก็บอัญมณีสีแดง [รถศึกอัจฉริยะ] ก็เอ่ยขึ้น

“เจ้านาย ฉันรู้ว่ามันคืออะไร”

“นี่นายรู้หรอ?” ซูเฉินชะงัก ถอนมือกลับ

“มันคือแก่นอสูรเลเวล 3 ล้ำค่ายิ่งกว่าหินพลังงานเลเวล 3 มาก”

“แก่นอสูร? ล้ำค่ายิ่งกว่าหินพลังงานเลเวล 3?” ซูเฉินเริ่มสนใจขึ้นมาทันที ถามต่อว่า “แล้วมันใช้ทำอะไรได้บ้าง?”

“สามารถช่วยฟื้นฟูความเสียหายได้” [รถศึกอัจฉริยะ] ตอบ

ได้ยินแบบนั้น ซูเฉินก็ปาดจมูกเขา ความสนใจมลายหายสิ้น

ความสามารถในการฟื้นฟู เป็นอะไรที่น่าทึ่งก็จริง

แต่เขามี [โพชั่นรักษา] อยู่มากมายในถุงเก็บของ และสรรพคุณของมัน คือสามารถช่วยรักษาได้ทันที

หรือสรุปได้ว่า หาก [โพชั่นรักษา] คือเนื้อไก่ เช่นนั้นแก่นอสูรเลเวล 3 นี้มันก็แค่ซี่โครงไก่! ไม่มีประโยชน์ใดๆต่อเขา

ซูเฉินส่ายหัว กล่าวอย่างเฉยเมย “มันไม่ดีเท่าหินพลังงานเลเวล 3 ด้วยซ้ำ”

แต่ใครจะคาดคิด ว่าเมื่อเขาพูดจบ [รถศึกอัจฉริยะ] ก็เอ่ยอีกครั้ง

“เจ้านาย ถ้าคุณติดตั้งแก่นอสูรนี้ให้ฉัน ฉันจะสามารถเปิดใช้งานฟังก์ชั่นการซ่อมแซมตัวเองได้”

“หืม?” ดวงตาของซูเฉินทอประกาย

[รถศึกอัจฉริยะ] ตอนนี้อยู่ในเลเวล 2 และหน้าที่หลักของมันคือการโจมตี ป้องกัน และตรวจจับ

หากมันสามารถได้รับคุณสมบัติใหม่เพิ่มขึ้นมาด้วยวิธีนี้ ก็น่าจะช่วยเพิ่มพูนความแข็งแกร่งของมันได้อย่างไม่ต้องสงสัย

“แล้วฉันจะติดตั้งยังไง?” ซูเฉินแทบทนรอไม่ไหว

“เจ้านายแค่ต้องใส่แก่นอสูรลงในช่องใต้แผงหน้าจอควบคุมส่วนกลางเท่านั้น”

ซูเฉินทำตามคำอธิบายของ [รถศึกอัจฉริยะ]

ไม่นาน เห็นแค่เพียงแสงสีแดงวาบจากในช่อง และแก่นอสูรก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ถึงจุดนี้ [รถศึกอัจฉริยะ] กล่าวว่า “เจ้านาย ฟังก์ชั่นซ่อมแซมตัวเองได้รับการพัฒนาเรียบร้อยแล้ว”

“ยอดเยี่ยม!” ซูเฉินหัวเราะ อดคิดไม่ได้ว่าวันนี้ก็เป็นอีกวันที่โชคดี

การสังหารพืชโลหิตไม่เพียงดรอปชิ้นส่วนสิบชิ้น แต่ยังเป็นประโยชน์ต่อ [รถศึกอัจฉริยะ] ช่วยพัฒนาฟังก์ชั่นใหม่ให้มัน

สองสิ่งที่กล่าวมา เรียกได้ว่าเป็นโชคหล่นทับอย่างแท้จริง

…

“ซูเฉิน พวกเราจะไปที่ไหนต่อ?”

เฝ้ารอจนซูเฉินหายจากอาการตื่นเต้น หวู่หยางจึงเอ่ยปากถาม

“ขอผมดูก่อนนะครับ” ซูเฉินไม่รีบร้อนให้คำตอบ หันไปมองแผงหน้าจอควบคุมส่วนกลาง