ตอนที่ 18 ช่วยแม่หาสามี
ตอนที่ 18 ช่วยแม่หาสามี
“แม่ หนูไปข้างนอกก่อนนะ”
เซิ่งเสี่ยวซิงสะพายเป้ใบน้อยของเธอ ตะโกนใส่ห้องนอน และเดินไปที่ประตูอย่างเป็นธรรมชาติ
เสียงของเซิ่งอั้นหรานดังจากห้องนอน ดูขี้เกียจมาก
“ลูกจะไปไหน?”
“ไปซื้อไอศกรีมกิน”
เซิ่งอั้นหรานทิ้งตัวลงนอนต่อ
“โอ้ รีบกลับมานะ แล้วก็ซื้อฝากแม่ด้วย”
เซิ่งเสี่ยวซิงมักออกไปซื้อของเอง เธอฉลาดมาก ตอนนี้ เซิ่งอั้นหรานไม่กังวลเลยที่จะปล่อยเธอออกไป
และหลังเซิ่งเสี่ยวซิงลงบันไดไป เธอก็ตรงไปซื้อไอศกรีมจริง เธอก้าวขาน้อย ๆ และอารมณ์ก็สดใสเป็นพิเศษ
ที่ทางเข้าร้านคาเฟ่ ชายชราสุขภาพแข็งแรงลงจากรถเบนลี่ย์สุดหรู สวมชุดจีนโบราณสีดำที่ลู่ลม พ่อบ้านด้านข้างรีบเปิดประตูร้านให้เขา
“ท่านครับ ที่นี่ครับ”
ชายชราเหลือบมองร้าน ขมวดคิ้วและกระซิบ
“ฉันมาที่นี่เพื่อดูตัวสาว ๆ ให้เจ้าหลานชายของฉัน นายว่ามันดูแย่ไหม? ถ้าให้ฉันพูด ฉันแค่อยากหาคนมาแกล้งเป็นเด็กคนนั้น ถ้าเกิดโชคดีขึ้นมา ฉันจะได้จับแต่งงานไปเลย”
พ่อบ้านเดินตามทีละก้าว“นั่นคงไม่ดีมั้งครับ ท่านก็รู้ว่าในเมืองนี้มีหลายคนที่รู้จักคุณชาย ไม่มีใครเชื่อรูปถ่ายบนเว็บดูตัวหรอกครับ หรือต่อให้พวกเขาเชื่อ แต่ถ้ามาเจอแล้ว แล้วพบว่าหน้าตาไม่เหมือน ผมเกรงว่าเราจะโดนหลอก”
“ฉันก็คิดงั้น”
ชายชราพ่นลมหายใจและนั่งลงข้างหน้าต่าง
“ช่างเถอะ เพื่อหลานชายของฉัน ครั้งนี้ฉันจะยอมทิ้งหน้าเหี่ยว ๆ นี่”
“ผมจะไปสั่งไอศกรีมนะครับ” พ่อบ้านดูเหมือนจะคิดอะไรได้ เขาเดินไปสั่งไอศกรีมถ้วยหนึ่ง และวางตรงหน้าชายชรา
ใบหน้าของชายชราเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ไอศกรีมสตอเบอรี่สีชมพูสดถ้วยโตไม่เข้ากันเลยกับชายชราชุดดำหน้าตาเคร่งขรึม เขาจ้องมันสักพักด้วยความหลงใหล
พ่อบ้านยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ
“ถ้านายหัวเราะอีกครั้ง นายต้องมานั่งแทนฉัน” ชายชรามองเขาอย่างไม่พอใจ
ขณะพูด เสียงกระดิ่งที่ประตูก็ดัง ถ้ามองแวบแรก มันจะมองไม่เห็นใคร แต่พอก้มมองก็จะเห็นโลลิน้อยสะพายเป้โรงเรียนเป็ดน้อยสีเหลือง เธอกวาดตามองรอบร้าน จากนั้นก็หยุดกับถ้วยไอศกรีมใกล้หน้าต่างและหลังเห็นชายชรา เธอก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ
เธอลังเลสักพัก แต่ก็เดินไป
“สวัสดีค่ะ”
เสียงน้อยหวานหยดดังจากขอบโต๊ะ ชายชราใจร้อนเล็กน้อยตอนรอ แต่เมื่อเห็นคนที่มา เขาก็ผงะ เด็กน้อยคนนี้ดูดีมาก แถมยังดูหน้าคุ้น ๆ อีก?
“คุณไม่ใช่ลุงอวี่หนานเฉิงนี่!”
เซิ่งเสี่ยวซิงมองเขา ดวงตาโตของเธอใสเป็นพิเศษ ดวงตาของเธอกลอกไปมา เหมือนในหัวน้อย ๆ นั้นจะเต็มไปด้วยความคิด
ปู่คนนี้ผมขาว แต่ดวงตากับคิ้วคล้ายกับลุงอวี่ หรือว่าจะเป็นคนในครอบครัวของลุงอวี่?
“หรือจะเป็นคนในครอบครัวของลุงอวี่หนานเฉิง?”
ชายชรามึนงงเล็กน้อยกับเสียงใสของโลลิน้อย และน้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว
“หนูรู้ได้ยังไง?”
เซิ่งเสี่ยวซิงถอนหายใจโล่งอก และปีนขึ้นไปนั่งตรงข้ามเขาด้วยสองมือ นั่งลงและแนะนำตัวเอง
“หนูคือลูกสาวของเซิ่งอั้นหราน หนูมาช่วยแม่หนูหาสามี หนูจึงนัดคุณปู่ออกมาคะ”
ชายชรายิ่งแปลกใจกว่าเดิม“หนูยังเด็กมาก แต่ก็ช่วยแม่หาสามีแล้ว?”
เซิ่งเสี่ยวซิงกะพริบตาปริบ ๆ
“คุณปู่เองก็แก่แล้ว ปู่เองก็กำลังช่วยลูกชายหาภรรยาไม่ใช่เหรอคะ?!”
ชายชราผงะ จากนั้นก็หัวเราะลั่น
“ใช่แล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับอายุ ฉันสับสนไปเอง”
เซิ่งเสี่ยวซิงมองเขาอย่างจริงจัง
“งั้นคุณปู่ โปรดบอกหนูมาก่อน คุณปู่อยากหาคนแบบไหน? หนูจะได้ตรวจดูว่าแม่หนูเหมาะหรือเปล่า”
