ตอนที่ 14 อย่าทำตัวเป็นล็อบบี้ยิสต์
ตอนที่ 14 อย่าทำตัวเป็นล็อบบี้ยิสต์
**ตอนก่อนลืมอธิบาย เสี่ยวเจิ้งไถแปลว่าเด็กน้อยนะครับ ส่วนชื่อจริงของลูกพระเอกคือเสี่ยวจิงซี**
-----------------
“นายน้อย!”
“ผู้จัดการเซิ่ง!’
เสียงเสียดสีของโคมระย้าผสมกับเสียงอุทานของคนตรงประตู
ตอนนั้นเองที่ห้องนั่งเล่น มีเศษโคมระย้านับไม่ถ้วนตกลงมา เซิ่งอั้นหรานกำลังปกป้องเสี่ยวเจิ้งไถด้วยมือหนึ่ง และใช้อีกมือดันโคมระย้าไว้ ทำให้มือของเธออาบไปด้วยเลือด เธอยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความเจ็บปวด
วินาทีที่ทุกคนกำลังตื่นตระหนกและลังเล เซิ่งอั้นหรานแทบไม่คิดเลย จากประตูห้องนอน เธอรีบวิ่งมาปกป้องเสี่ยวเจิ้งไถ
ฉากวุ่นวายมาก ก่อนเธอจะหมดสติ เซิ่งอั้นหรานดูเหมือนจะได้ยินเสียงสะอื้นของเสี่ยวเจิ้งไถในอ้อมแขนเธอและเขาดูเหมือนจะอ้าปากพูดบางสิ่ง
ซึ่งดูเหมือนจะเป็นคำว่า’ แม่’
ฉากนี้วุ่นวายมาก
“รีบเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า พาผู้จัดการเซิ่งไปโรงพยาบาล”
“แล้วถ้านายน้อยจับผู้จัดการเซิ่งไว้ไม่ยอมปล่อยละ?”
“ก็พาไปด้วยเลยสิ ใครจะไปสนเรื่องนั้น? ใครจะรับผิดชอบถ้าผู้จัดการเซิ่งเป็นอะไรไป?”
“ครับ โทรหาประธานอวี่เร็ว”
“…”
ห้องหรูส่วนตัวในคลับจินหลิง
อวี่หนานเฉิงเพิ่งเซ็นต์สัญญา และผู้ช่วยก็ส่งหัวหน้าของอีกฝ่ายที่มาเจรจากับเขาไป หลังรอให้ผู้ช่วยกลับมา เขาก็จิบชาเพียงลำพังในห้อง
นี่เป็นชีวิตปกติของเขา
“อวี่หนาน”
เสียงหวานดังขึ้นและเมื่อเขาได้ยินเสียงนี้ คิ้วของอวี่หนานเฉิงก็ขมวดเล็กน้อย เขามองเหลียวหลัง
หญิงสาวร่างสูงเพิ่งยกม่านของห้องขึ้น เห็นแผ่นหลังของเขาและเดินเข้ามา
“มันเป็นนายจริง ๆ ฉันมาที่นี่เพื่อคุยเรื่องการรับรอง หลังคุย เจสันก็เห็นว่าผู้ช่วยนายเพิ่งส่งบางคนไป ฉันจึงอยากมาดูว่านายอยู่นี่หรือเปล่า”
อวี่หนานเฉิงไม่พูด เขาแค่ส่งเสียง’ อืม’
“ฉันไปเยี่ยมปู่มาเมื่อสองวันก่อน” เกาย่าเหวินนั่งตรงข้ามเขา จ้องหน้าเขา และเห็นว่าเขาไม่ตอบสนองกับคำว่า’ ปู่’ เลย เธอจึงพูดต่อ
“ปู่บอก หลายปีมานี้ นายพาเสี่ยวจิงซีมาอยู่กับนาย มันมักมีบางสิ่งที่นายดูแลไม่ได้ และนายก็กังวลว่าคนใช้จะไม่ละเอียดอ่อนพอ ปู่ดูเหมือนกำลังจะถามว่านายอยากส่งเสี่ยวจิงซีกลับไปหาปู่ไหม”
หลังได้ยิน สีหน้าของอวี่หนานเฉิงก็เปลี่ยนไป“ส่งกลับไป ฉันเกรงว่ามันคงไม่ปลอดภัยเท่าข้างฉัน เธออย่าทำตัวเป็นล็อบบี้ยิสต์”
“ฉันไม่ได้มาในฐานะล็อบบี้ยิสต์ ฉันแค่พูดออกมาเฉย ๆ มันเป็นความคิดของคุณปู่”
เกาย่าเหวินยิ้มและอธิบาย“จริง ๆ แล้ว ปู่ของฉันบอกว่าเขายังหวังให้นายหาใครสักคนมาดูแลเขาให้เร็วที่สุด แบบนี้ นายจะได้สบายใจตอนออกไปทำงาน”
อวี่หนานเฉิงไม่พูด และผู้ช่วยก็รีบวิ่งเข้ามา
“ประธานอวี่ครับ...”
ผู้ช่วยผงะตอนเห็นเกาย่าเหวินอยู่ด้วย
“มีอะไร?” อวี่หนานเฉิงถาม
“คือ” ผู้ช่วยได้สติกลับและพูดอย่างกระวนกระวาย“ผมเพิ่งได้รับสายจากโรงแรม พวกเขาบอกว่าเกิดเรื่องขึ้นกับนายน้อย โคมระย้าในห้องตกลงมาครับ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเกาย่าเหวินก็ฉายแววอำมหิตออกมา แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าของอวี่หนานเฉิงดำมืด เขาดีดตัวขึ้นทันที ดวงตาของเขาฉายแววตื่นตระหนกและถามเสียงเย็น
“จิงซีอยู่ไหน แล้วเป็นไงบ้าง?”
“ไม่ต้องกังวลครับประธานอวี่” ผู้ช่วยรีบอธิบาย
“พนักงานโรงแรมได้ช่วยไว้ทัน นายน้อยไม่บาดเจ็บเลยครับ ตอนนี้ เขาได้ตามพนักงานคนนั้นไปโรงพยาบาลครับ”
พอได้ยิน อวี่หนานเฉิงก็รีบเดินออกไป
เกาย่าเหวินเหลือบมองเสื้อสูทของอวี่หนานเฉิงที่แขวนอยู่ เธอรีบหยิบมันขึ้นมาและตามไป“หนานเฉิง ฉันจะไปกับนาย”
