ตอนที่ 13 เขาไม่กลับมา เกลียดเขา
ตอนที่ 13 เขาไม่กลับมา เกลียดเขา
เซิ่งอั้นหรานไม่มีทางเลือกนอกจากวางจานอาหารไว้ข้าง ๆ ชั่วคราว จากนั้นก็หันไปลูบหัวเสี่ยวเจิ้งไถ และถาม
“เธออยากให้ป้าอยู่ที่นี่กับเธองั้นเหรอ?”
เสี่ยวเจิ้งไถพยักหน้า
“ได้ ป้าจะอยู่”
เสี่ยวเจิ้งไถผงะ ราวกับไม่คิดว่าเธอจะตอบตกลงง่ายขนาดนี้
“แต่ เราไม่ควรนั่งบนพื้นกันนะ พื้นมันเย็นจะตายไป ถ้าเธอเกิดป่วยขึ้นมาคงแย่ ไปนั่งบนโซฟากันดีไหม?”
เสี่ยวเจิ้งไถพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
เซิ่งอั้นหรานยิ้มพอใจ และโน้มตัวไปกอดเขา อุ้มขึ้นนั่งบนโซฟา
โดยไม่สนใจว่าห้องจะเละเทะแค่ไหน เธอทำเป็นหลับตา เล่าเรื่องตลกให้เสี่ยวเจิ้งไถฟัง ทำให้ใบหน้ามัวหมองของเขาสดใสขึ้น และในที่สุดก็หัวเราะออกมา
แต่เด็กก็ไม่เคยพูด
พอเขารู้สึกดีขึ้น เซิ่งอั้นหรานจึงถาม
“บอกป้าได้ไหมว่าทำไมถึงหงุดหงิด? มันเพราะไม่มีใครเล่นกับเธองั้นเหรอ?”
พอพูดแบบนี้ มันดูเหมือนเธอกำลังจี้ใจเขา เสี่ยวเจิ้งไถอ้าปากอวดเขี้ยว ทำท่าทางอยู่นาน และสุดท้ายเซิ่งอั้นหรานก็เข้าใจว่าเขาต้องการกระดาษกับปากกา เมื่อเธอหันไป เธอก็เห็นกองกระดาษกับปากกาบนโต๊ะข้างเตียง ราวกับพวกมันถูกเตรียมไว้นานแล้ว และมีหลายแผ่นที่โดนขีดเขียน
เธอหยิบมันมาส่งให้เสี่ยวเจิ้งไถ
เสี่ยวเจิ้งไถวาดตัวอักษรลวก ๆ บนกระดาษ“พ่อ นิสัยไม่ดี บอกว่าจะเล่น แต่ไม่”
เซิ่งอั้นหรานแปลกใจที่เด็กตัวเล็กแค่นี้กลับเขียนได้หลายคำ และเธอก็ต้องใช้เวลานานถึงได้สติ คิดว่ามันควรเป็นเพราะพ่อแม่ของเขาตั้งใจสอน เด็กคนนี้ดูเหมือนจะไม่สามารถพูดได้จริง ๆ
“เธอจะบอกว่า พ่ออยากพาเธอไปเล่น แต่สุดท้ายก็ไม่พาไป เธอจึงโมโหใช่ไหม?”
เสี่ยวเจิ้งไถพยักหน้าอย่างแรง คิ้วของเขาขมวดแน่น
เซิ่งอั้นหรานถอนหายใจ และลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน
“บางทีพ่อคงยุ่งมาก พ่อเองก็คงอยากมอบชีวิตที่ดีให้เธอ เขาจึงไม่มีเวลาพักผ่อนเลย”
เสี่ยวเจิ้งไถไม่ฟัง เขาส่งเสียงฮึดฮัดและเขียนบนกระดาษ“ไม่เจอพ่อ หลายวันแล้ว เขาไม่กลับมาเลย ...เกลียดเขา”
พ่อของเด็กคนนี้ทิ้งเขาไว้ในโรงแรมหลายวันแล้ว?
เซิ่งอั้นหรานเริ่มขมวดคิ้วเช่นกัน พ่อแม่ของเขาต้องใหญ่โตขนาดไหน?
“พอพ่อเธอกลับมา ป้าจะช่วยคุยกับเขา” เซิ่งอั้นหรานเขย่ามือน้อย ๆ ของเสี่ยวเจิ้งไถ“จะปล่อยให้เด็กอยู่ที่บ้านคนเดียวได้ไง? แถม นี่ไม่ใช่บ้าน มันเป็นโรงแรม ถ้าเกิดอุบัติเหตุจะทำไง?”
เสี่ยวเจิ้งไถพยักหน้ารัว
“หลายวันมานี้เธออยู่คนเดียวตลอดเลยเหรอ?”
เสี่ยวเจิ้งไถพยักหน้าอีกครั้ง
พอเห็นแบบนี้ เซิ่งอั้นหรานก็ลังเล“เธออยากให้ป้าพาเธอออกไปเดินเล่นไหม? ไปสูดอากาศกันนะ”
เสี่ยวเจิ้งไถรีบพยักหน้า
เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ เขายังชอบเล่น แม้ห้องสูทโรงแรมจะใหญ่ ผู้ใหญ่ก็ไม่สามารถทนอยู่ได้ทั้งวัน นับประสาอะไรกับเด็ก เซิ่งอั้นหรานตัดสินใจพาเขาออกไป
“แล้ว เธอชื่ออะไร?”
เซิ่งอั้นหรานถามก่อนออกห้อง จากนั้นก็จำได้ว่าเขาพูดไม่ได้ เธอจึงหยุดในห้องนั่งเล่น“รอก่อน ป้าจะไปเอากระดาษกับปากกามา เธอจะได้คุยได้ง่ายตอนออกไปข้างนอก”
จากนั้นเธอก็ทิ้งเสี่ยวเจิ้งไถไว้ในห้องนั่งเล่นและกลับไปห้องนอน
คนมากมายหน้าห้องได้กระจัดกระจายแล้ว ตอนนี้ มันเหลือแค่บริกรสองคนกับผู้ช่วยของเซิ่งอั้นหรานที่ยังเกาะขอบประตู คนด้านหลังเตรียมพร้อมกลับไปทำงานกันแล้ว
‘กริ้ก’ บางคนในฝูงชนกรีดร้อง“โคมระย้า!”
เซิ่งอั้นหรานเพิ่งหยิบกระดาษกับปากกาออกจากห้องนอน หลังได้ยินเสียงตะโกน เธอก็เห็นโคมระย้าคริสตัลเหนือหัวเสี่ยวเจิ้งไถที่ส่ายไปมาอย่างน่าหวาดเสียว การเสียดสีกับการชนกันของโซ่ทำให้ทั้งโคมระย้าสั่นอย่างรุนแรง
“อ้า!”
คนตรงประตูหน้าซีดด้วยความกลัว จ้องมองโคมระย้าที่ตกลงมา
