ตอนที่ 12 ป้าคนนี้ใจดีมาก

ตอนที่ 12 ป้าคนนี้ใจดีมาก

ปฏิกิริยาของเซิ่งอั้นหรานเร็วมาก เธอหลบสิ่งนั้นที่พุ่งเข้าหาเธออย่างว่องไว

“เกร๊ง!” แก้วกระแทกเข้ากับตู้ด้านหลังเธอและแตก

เธอเคยเห็นคนอารมณ์ร้อนมา แต่ไม่เคยเห็นเด็กอย่างเสี่ยวเจิ้งไถที่ไม่ทำอะไรนอกจากทำร้ายคน เซิ่งอั้นหรานขมวดคิ้ว คิ้วของเธอขมวดกันด้วยความโกรธ แต่วินาทีที่เธอเห็นเสี่ยวเจิ้งไถชัด ความโกรธนั้นก็หายไปอย่างอธิบายไม่ได้

ท่ามกลางผ้านวม เสี่ยวเจิ่งไถในชุดนอนสีน้ำตาลมองเธอ ใบหน้าที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะดูเหมือนจะถูกสร้างอย่างพิถีพิถัน แค่ตอนนี้ เธอก็สามารถจินตนาการได้แล้วว่ามันจะน่าดึงดูดแค่ไหนตอนเขาโตขึ้น

ขณะนั้นเอง ใบหน้าของเขาก็ยับย่น ความคับข้องใจเขียนอยู่ทั่วหน้า

“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?” เซิ่งอั้นหรานเข้าไปใกล้สองก้าว คุกเข่าลง“ใครรังแกเธอ?”

เสี่ยวเจิ่งไถมองเธอ มีร่องรอยความสงสัยในดวงตาสีฟ้าสดใส และวินาทีต่อมาเขาก็ปัดมือเธอออก ทำราวกับว่าคนแปลกหน้าไม่ควรเข้ามาใกล้เขา

เมื่อเห็น เซิ่งอั้นหรานก็ไม่แตะเขาอีก แค่นั่งลงกับพื้น ดวงตาคู่โตกับดวงตาคู่น้อยนั่งจ้องกัน

ไม่นานนัก เสียงของพนักงานโรงแรมก็ดังจากด้านนอก“ผู้จัดการเซิ่ง ไข่ตุ๋นกับลูกชิ้นเนื้อพร้อมแล้วครับ จะให้ส่งเข้าไปเลยไหมครับ?”

“ไม่ต้อง” เซิ่งอั้นหรานหันไปทันที“วางไว้ด้านนอกก่อน หาที่ครอบมาครอบไว้ด้วย”

กลิ่นล่องลอยเข้ามาจากด้านนอกห้องและเสี่ยวเจิ้งไถผู้ไม่พูดก็แอบมองไปด้านนอกเป็นครั้งคราว และดูเหมือนจะกลืนน้ำลายไปหลายอึกแล้ว

หลังจากอาละวาดไปนาน เขาควรหิว

เซิ่งอั้นหรานรอสักพัก และจากนั้นก็ทำเหมือนนึกอะไรขึ้นได้“ฉันหิวแล้วแฮะ อยากกินข้าวด้วยกันไหม?”

เสี่ยวเจิ้งไถขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาดูอึดอัด เขาเบือนหน้าหนี และไม่พูดอะไร

เซิ่งอั้นหรานมองมันเป็นการตกลง เธอเดินออกไปข้างนอก และหยิบจานเข้ามา ไข่ตุ๋นกำลังร้อน ๆ และลูกชิ้นเนื้อตุ๋นก็กำลังเดือด ส่งกลิ่นหอมออกมา เธอหยิบชามเปล่า ตัดไข่ตุ๋นมาครึ่งหนึ่งใส่ชามเปล่า นำลูกชิ้นเนื้อไปบี้กับไข่ตุ๋นและเป่ามัน“มันหอมมาก ลูกชิ้นเนื้อวันนี้หอมจริง ๆ”

มีเสียง’ อึด’ และเสียงน้ำลายไหลดังจากด้านหลัง

เซิ่งอั้นหรานถือชามไว้ หันหัวไปมองด้วยความแปลกใจ พบเจอกับสายตาคาดหวังและอึดอัดของเสี่ยวเจิ่งไถ และยิ้มในใจ แกล้งทำเป็นลังเล“อยากลองหน่อยไหม? นี่อร่อยมากเลยนะ มันเป็นของโปรดของฉันเชียว.”

เสี่ยวเจิ้งไถนั่งบนผ้านวมและพยักหน้าอย่างลังเล

“ดี” เซิ่งอั้นหรานเข้าหาเขาพร้อมชาม และตักไข่ตุ๋นลูกชิ้นเนื้อเข้าปากเขา“อร่อยไหม?”

เสี่ยวเจิ้งไถเคี้ยวอย่างมูมมาม ดวงตาของเขาเจิดจ้า และจากนั้นก็พยักหน้า

เซิ่งอั้นหรานไม่หยุด เธอป้อนเขาอีกคำ และอีกคำ

เสี่ยวเจิ้งไถลอบมองป้าตรงหน้าเขาขณะกิน เธอดูแตกต่างจากป้าด้านนอกมาก ผู้กลัวเขาแต่ก็เกลียดเขา ป้าคนนี้ใจดีมาก

ชามไข่ตุ๋นผสมลูกชิ้นเนื้อหมดลงอย่างรวดเร็ว

เซิ่งอั้นหรานหยิบทิชชู เช็ดปากเขา ขณะพูด“ถ้าเธออิ่มแล้ว เธอคงมีแรงพอที่จะอารมณ์เสียต่อแล้วใช่ไหม?”

เสี่ยวเจิ้งไถหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจเล็กน้อย เขาสะบัดหน้าหนี ราวกับเขาไม่พอใจให้ใครแซวเขาแบบนั้น

เซิ่งอั้นหรานยิ้ม หันไปเก็บจานข้าว เตรียมนำมันออกไป แต่ก็โดนดึงตัวไว้ทันทีที่ลุกขึ้น เธอลดหัว เห็นเสี่ยวเจิ้งไถกำลังจับชายกระโปรงเธอไว้ด้วยสีหน้าดื้อรั้น ดูเหมือนจะคิดว่าเธอกำลังจะทิ้งเขาไป

การได้เห็นเขาแสดงท่าทางแบบนี้ทำให้เซิ่งอั้นหรานนึกถึงลูกสาวเธอ เธอชินกับการไม่มีเวลาอยู่ร่วมกับลูกสาวเธอตอนเธองานยุ่ง เธออดรู้สึกหดหู่ใจไม่ได้และพูดเสียงเบา

“ป้าจะไม่ไปไหน ป้าแค่จะเอาจานข้าวออกไปเฉย ๆ”

เสี่ยวเจิ่งไถยังกุมชายกระโปรงเธอไว้ ไม่ยอมให้เธอไปไหน

ปล.เสี่ยวเจิ้งไถแปลว่าเด็กน้อยนะครับ