EP 866

EP 866

By loop

ไคชินหลงดูกังวลขณะยืนอยู่ในลานของสาขาโรงพยาบาลไป๋ไห่เซียง

ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าราวกับชายฝั่ง และเมฆก็ขาวราวกับเมฆที่แสดงในภาพยนตร์ยุโรปและอเมริกา แม้แต่คนสำคัญที่ส่งโรงพยาบาลก็ยังยิ้มเหมือนในหนังญี่ปุ่น

ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นจนทำให้ ไคชินหลงตัวสั่น

ครั้งสุดท้ายที่สิ่งต่าง ๆ เป็นไปอย่างราบรื่นคือเมื่อไหร่? โอ้ใช่ มันเป็นช่วงสอบเข้าวิทยาลัยแห่งชาติของเขาไคชินหลงประสบความสำเร็จในการบรรลุผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนในชีวิตผ่านการทดสอบครั้งสำคัญในชีวิตของเขาด้วยคะแนนสูงซึ่งต่ำกว่าการสอบทดลองของเขา 50 คะแนน จากนั้น… เขาถูกส่งตัวไปโรงเรียนแพทย์

แม้จะผ่านไปยี่สิบปีแล้ว เมื่อไคชินหลงจำช่วงเวลาที่เขาได้รับจดหมายตอบรับ เขาก็ยังรู้สึกหนาวที่กระดูกสันหลัง เขาจะไม่อยู่ในช่วงเวลาที่น่าสังเวชเช่นนี้ถ้าเขาไม่ได้เรียนในโรงเรียนแพทย์

หากเขามีงานอื่น เขาจะไม่ถูกผูกมัดจนไม่สามารถออกไปได้

“ทำไมหน้าเธอถึงได้แย่ขนาดนั้น? หัวหน้าแพทย์หลี่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

เป็นเวลานานแล้วที่เขาต้องการทำโครงการที่เกี่ยวข้องกับการสาธารณสุข เขาไม่เคยคิดว่าการสนับสนุนไป๋ไห่เซียงจะให้โอกาสเขา

ในปัจจุบันการแพทย์คลินิกและสาธารณสุขเป็นสิ่งที่แยกจากกัน ผู้เชี่ยวชาญที่เชี่ยวชาญทั้งด้านการแพทย์ทางคลินิกและสาธารณสุข เช่น อาร์โคก, หยางฟูหลิง และหวู่เหลียงเติ้ง มักไม่ค่อยพบหลังจากอายุเจ็ดสิบถึงแปดสิบ อย่างไรก็ตาม หัวหน้าแพทย์หลี่ไม่พร้อมที่จะเป็นเหมือนแพทย์ชั้นนำเหล่านั้น ด้วยตำแหน่งปัจจุบันของเขา ไม่ว่าจะเป็นด้านสาธารณสุข เวชศาสตร์ป้องกัน หรือการควบคุมโรค ปัญหามากมายอาจเกิดขึ้นได้เมื่อเทียบกับการแพทย์ทางคลินิก

ไคชินหลง ยังคงดูมืดมนและพูดว่า "มันราบรื่นเกินไปหรือ คุณไม่กลัวเหรอ?"

"คุณกลัวอะไร?"

"ภัยธรรมชาติและภัยพิบัติที่มนุษย์สร้างขึ้น!" ไคชินหลงกล่าวอย่างจริงจังด้วยการแสดงออกที่เข้มงวด

หัวหน้าแพทย์หลี่ถอนหายใจ พูดตามตรง ถ้าเขามีโอกาส เขาจะแทนที่ไคชินหลงมานานแล้ว และมันจะไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากการได้รับลางดี

น่าเสียดายที่ถนนยังไม่ปลอดโปร่ง และโรงพยาบาลประจำจังหวัดไม่สามารถส่งคนผ่านเฮลิคอปเตอร์เพื่อรับลางดีได้ เขาไม่ได้มีความสำคัญในโรงพยาบาลและโรงพยาบาลจังหวัดก็ไม่ร่ำรวยเช่นกัน

เมื่อหัวหน้าแพทย์หลี่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ขมวดคิ้ว โรงพยาบาลหยุนฮัวกลายเป็นคนรวยตั้งแต่เมื่อไหร่?

“สำนักเคลียร์แล้วเหรอ?” หัวหน้าแพทย์หลี่ตัดสินใจอย่างตรงไปตรงมาที่จะพูดถึงลักษณะเฉพาะของงานของเขา

ไคชินหลงจ้องไปที่มุมของชั้นหนึ่งและกล่าวว่า "เรามีผู้หญิงวัยกลางคนที่ยูรินจ้างให้ทำงานให้เรา โซฟาพวกนั้นถูกถอดออกไปแล้ว ตอนนี้พวกเขากำลังทำความสะอาดสถานที่อยู่"

"เราได้รับสิ่งของที่จำเป็นสำหรับสำนักงานทั้งหมดแล้วหรือ"

“โรงพยาบาลสาขาปาไจเซียงให้เรายืมบางส่วน และหยุนลี่ให้อีกชุดหนึ่งแก่เรา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว” ไคชินหลงดูเคร่งขรึม

“สวยมั้ย…?” หัวหน้าแพทย์ต้องการยกย่องไคชินหลงแต่เขาก็หยุดเมื่อเห็นใบหน้าของเขา

“ฉันจำได้ว่าสิ่งต่าง ๆ เป็นไปอย่างราบรื่นในระหว่างงานแต่งงานของฉัน” ไคชินหลงจ้องไปที่หัวหน้าแพทย์ลี่ และมีเสียงเตือนอยู่ในน้ำเสียงของเขา นอกจากนี้ คำพูดของเขาดูเหมือนจะเป็นการเตือนสติอย่างจริงจัง “การจับคู่และการแต่งงานของฉันค่อนข้างราบรื่น อากาศก็ดีเช่นกัน ไม่มีเมฆในสายตา และอากาศก็ไม่ร้อนหรือหนาวเกินไป ลูกของฉันก็เกิดมาอย่างราบรื่นเช่นกัน โดยไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉัน เธอพบ ผู้ที่มียีนที่ดีเป็นพ่อของลูก…”

หัวหน้าแพทย์หลี่ไม่ต้องการฟังอีกต่อไป เขาไอและพูดว่า “พี่ไค ให้เราคุยกันเรื่องงานก่อน อืม… เมื่อไหร่น้ำยาฆ่าเชื้อจะมาถึง?”

“พวกเขามาถึงแล้ว และถูกส่งไปที่โกดังแล้ว” ไคชินหลงตอบ "พวกเขาถูกนำตัวโดยโจวซินเยียน จากศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน หยุนหัว"

“ทำไมเขาถึง… กระตือรือร้น?” หัวหน้าแพทย์หลี่แทบไม่อยากจะเชื่อเลย

ไคชินหลง พยักหน้าและกล่าวว่า "ตามคำกล่าวของโจวซินเยียน หมอหลิงสนับสนุนเราในด้านสาธารณสุข"

เขาพูดในลักษณะที่นกแก้วพูดเมื่อพวกเขาพยายามเรียนรู้วิธีพูด นอกจากนี้เขายังขมวดคิ้วทำให้เขาดูเหมือนโจวซินเยียน

หัวหน้าแพทย์หลี่ไม่หัวเราะ เขาอดไม่ได้ที่จะประสานมือและเริ่มพึมพำ

ไคชินหลงรู้สึกหัวใจเต้นแรง แต่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา “มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นหรือเปล่า ที่จริงแล้ว โชคร้ายในบางครั้งก็ได้ เราไม่สามารถคาดหวังให้สิ่งดีๆ เกิดขึ้นได้เสมอไป…”

“เราจะทำในสิ่งที่ต้องทำ ไม่สำคัญสำหรับเราว่าเขาสนับสนุนเราหรือไม่” หัวหน้าแพทย์หลี่รีบยืนยันความเชื่อของเขา ทำให้ตัวเองมั่นใจ เขามีเป้าหมายและความทะเยอทะยานเมื่อเขามาที่ปาไจเซียง เขายังพร้อมที่จะถูกมองว่าเป็นปรปักษ์หรือถูกลากลงไปในงานของเขา ตอนนี้ หัวหน้าแพทย์หลี่ อย่างน้อยก็ได้รับการสนับสนุนอย่างเป็นทางการ และสำหรับเขา นั่นก็ไม่ได้เลวร้ายจริงๆ

ไคชินหลงรู้สึกผิดหวังมาก เขามองไปไกลๆ และไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หัวหน้าแพทย์หลี่ก็เพิกเฉยต่อเขาเช่นกัน เขาไปตรวจสอบอะไหล่ในโกดังด้วยตัวเขาเอง และเขาพบว่าคลังสินค้ามีสต็อคจากยาฆ่าเชื้อ คอมพิวเตอร์ และกระดาษสติกเกอร์ทุกชนิด

แน่นอนว่ามันไม่ได้ใหญ่โตและมีอุปกรณ์ครบครันเหมือนโรงพยาบาลประจำจังหวัดในช่วงระยะเวลาการส่งเสริมการสาธารณสุข แต่ด้วยสภาพปัจจุบันในไป๋ไห่เซียง เขาไม่สามารถขออะไรเพิ่มเติมได้

“นี่เป็นสิ่งที่ดี…” หัวหน้าแพทย์หลี่มีจิตวิญญาณที่สูงมากอย่างไม่น่าเชื่อ เขายังพูดคุยกับตัวแทนขายยาที่ดูแลโกดังอย่างเป็นสุข “ฉันลืมถาม พวกคุณมาจากบริษัทไหนกัน”

"บริษัทแพทย์หยุนลี่ ฉันชื่อ ไหมชุน จากบริษัทแพทย์หยุนลี่ เรียกฉันว่ายัง ใหม่ก็ได้" หลี่ชุนฉลาดแล้ว และเธอก็มีความกระตือรือร้นเมื่อได้ยินน้ำเสียงของหัวหน้าแพทย์หลี่

หัวหน้าแพทย์หลี่เต็มไปด้วยความคับข้องใจเพราะไคชินหลงตอนนี้ เมื่อเขาได้ยินเสียงผู้หญิงที่ไพเราะและไพเราะ อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น เขาแตะคางแล้วพูดว่า "บริษัทยายูรินทำได้ดีมากในเมืองไป๋ไห่เซียง คุณปรากฏตัวในทุกด้านของการช่วยเหลือ คุณคิดอย่างไรที่จะบรรลุเป้าหมาย"

“บริษัทของเรามีเป้าหมายที่จะให้บริการที่ดีที่สุด ดังนั้น เมื่อเรารู้ว่าหมอหลิงตัดสินใจเข้าร่วมแล้ว บริษัทยายูรินจะต้องติดตามเขา” ใหม่ชุนพยายามที่จะผ่านพิธีการ

หัวหน้าหลี่พยักหน้าเบา ๆ “อย่างนั้นเหรอ ฉันบอกได้เลยว่าคุณนำสินค้ามาค่อนข้างครบแล้ว คุณสามารถติดต่อโลจิสติกส์และบอกให้พวกเขาเตรียมของเพิ่มได้ไหม เมื่อเคลียร์ถนนแล้ว ให้ส่งทั้งหมดให้ฉัน แน่นอน ถ้าหยุนฮัว โรงพยาบาลเป็นลูกค้าคนเดียวของคุณ อย่าไปสนใจที่ฉันพูดเลย ฮ่าฮ่าฮ่า…”

“เป็นไปได้อย่างไร วางใจได้เลย…” ดวงตาของไหมชุนเป็นประกาย และเธอเพิ่มวีแชทของหัวหน้าแพทย์หลี่ เธอหันหลังกลับและส่งเขาออกไปก่อนที่เธอจะตะโกนในแชทกลุ่มของบริษัท [เมื่อฉันมาที่ไป๋ไห่เซียงเพื่อให้ความช่วยเหลือ ฉันได้รับข้อตกลงทางธุรกิจที่สำคัญ!]

คำพูดมากมายผุดขึ้นอย่างรวดเร็วในกลุ่มเล็กๆ

[ขนาดนั้นเชียว?]

[มันเป็นธุรกิจที่หมอหลิงมอบให้ใช่ไหม]

[อิจฉาคุณจัง ต้องเป็นธุรกิจที่หมอหลิงมอบให้]

…..

ไหมชุนยิ้มเมื่อเห็นข้อความ เธอมีความสุขมากที่ได้ส่งรูปถ่ายกระเป๋าถือสามรูปพร้อมรูปน่ารักพร้อมคำบรรยายใต้ภาพ: ฉันจะซื้ออันไหนดี?

การสนทนาเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งในแชทกลุ่ม

[หมอหลิงหล่อและโชคดีมาก]

[สะอื้น สะอื้น สะอื้น… ฉันอยากได้กระเป๋าถือด้วย…]

[ว่าแต่ ไหมชุน คุณได้รับข้อตกลงทางธุรกิจจากใคร? พวกเขาต้องการอะไร?]

ไหมชุนพิมพ์คำว่า 'โรงพยาบาลจังหวัด' อย่างภาคภูมิใจและเขียนว่า [ฉันไม่สามารถแบ่งปันรายละเอียดได้ และฉันหวังว่าพวกคุณทุกคนจะเก็บเป็นความลับให้ฉันได้ อ๊ะ ฉันไม่สามารถดำเนินการนี้ต่อไป ฉันต้องเตรียมอาหารให้หมอหลิง]

อีกครั้ง แถวข้อความปรากฏขึ้นในการแชทเป็นกลุ่ม

ใหม่ชุนวางโทรศัพท์และเดินไปเตรียมอาหารอย่างมีความสุข

อาหารเย็นวันนี้จะเป็นมันฝรั่งตุ๋นกับเนื้อ มันฝรั่งถูกปลูกโดยชาวบ้าน เนื้อวัวถูกเลี้ยงโดยชาวบ้านและชาวบ้านก็ซื้อหม้อด้วย แม้แต่พ่อครัวก็ยังได้รับการคัดเลือกจากชาวบ้าน

เมื่อเทียบกับพื้นที่รับประทานอาหารซึ่งไม่สามารถถือเป็นโรงอาหารในไป๋ไห่เซียงได้ อาหารที่ชาวบ้านเตรียมนั้นดีกว่ามาก

ใหม่ ชุนเชื่อว่าหลังจากที่เชฟได้เรียนรู้วิธีการทำอาหารผ่านการบรรยายสดโดยหัวหน้าเชฟของบริษัทผ่านวิดีโอคอล อาหารและเครื่องดื่มในวันนี้ก็สามารถตอบสนองความต้องการพื้นฐานของมิสเทียนฉีได้

“ไหมชุน ฝ่ายคุณดูแลอาหารเย็นคืนนี้ใช่ไหม” โจวซินเยียน หัวเราะคิกคักและปรากฏตัวขึ้นในโรงอาหาร

ไหมชุนรู้ว่าจั่วซิเดียนเป็นคนรับใช้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของหลิงรัน และเธอก็พูดทันทีว่า "เราเอง อาหารจานหลักจะเป็นมันฝรั่งตุ๋นกับเนื้อ และเครื่องเคียงเป็นเนื้อผัดพริกหยวกเขียว ไก่กุ้งเผา… "

“ไม่ต้องบอกชื่ออาหารหรอก ฉันแค่แวะมาถามว่าสะดวกไหมที่จะเตรียมอาหารสำหรับปากต่อปากอีกสักหน่อย”

"มีจำนวนกี่คน?"

“สองหรือสามคน พวกเขาคือหัวหน้าแพทย์หลี่ ผู้อำนวยการแผนกเติ้ง และแพทย์อาวุโสจากโรงพยาบาลประจำจังหวัด แม้ว่าฉันจะไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะมาหรือไม่” โจวซินเยียนยิ้มจาง ๆ “หมอหลิงกำลังคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับพวกเขาที่จะแสดงสุขภาพของประชาชน และเขาต้องการให้พวกเขากินอะไรดีๆ …”

“เนื่องจากนี่เป็นคำขอของหมอหลิง ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร” ไหมชุนทำท่าทาง "โอเค" อย่างเฉียบขาด