ตอนที่71 บัทเตอร์ฟายริจด์
ตอนที่71 บัทเตอร์ฟายริจด์
“เธอมาบอกผมว่าห้ามเข้าร่วมปาร์ตี้กับผู้หญิงคนอื่น ห้ามใกล้ชิดผู้หญิงคนอื่น ห้ามติดต่อกับผู้หญิงคนอื่น นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? ทำไมผมต้องรับฟังเรื่องพวกนี้ได้? ... เฮ้! แต่รู้ไว้นะว่ายิ่งห้ามเท่าไหร่ ผมก็จะยิ่งทำ!” เจ้าอ้วนเฉียนเดินบ่นตลอดทางขณะเดินมุ่งหน้าไปยัง บัทเตอร์ฟายริจด์
ก่อนที่ทั้งสามจะเดินมาถึงประตูเมืองหลัก
ดาร์คสโนว์ก็เรียกหลิวหลานไปช่วยภารกิจบางอย่าง และเมื่อเดอะฟูจิทีฟได้ยินว่ามีสาวสวยกำลังตามตัวหลิวหลานไป เขาก็ยกเลิกการเดินทางไปยังบัทเตอร์ฟายริจด์ทันที
จนในตอนท้ายที่สุด เดอะฟูจิทีฟและหลิวหลานก็มุ่งหน้าไปช่วยดาร์คสโนว์ทำภารกิจ ทิ้งไว้แค่เพียงเจ้าอ้วนเฉียนให้เดียวดายอยู่คนเดียวเหมือนที่แล้วๆมา
แต่จริงๆแล้วเจ้าอ้วนเฉียนก็ไม่ได้อยากโดนทอดทิ้งแต่อย่างใด เขาลองถามแล้วว่าให้ไปด้วยไหม แต่ทุกคนกับตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘นายไปฟาร์มเถอะ!’ ซึ่งถึงแม้ว่าจะถูกปฎิเสธแต่เขาก็ดีใจที่คำตอบออกมาเป็นเช่นนี้
บัทเตอร์ฟายริดจ์นั้นเต็มไปด้วยผีเสื้อมากมายทุกรุ่นทุกวัย ตั้งแต่เลเวลน้อยยันเลเวลสูงๆ ซึ่งเป็นพื้นที่ที่เหมาะสำหรับการฟาร์มยาวมาก ยิ่งไปกว่านั้นคือมันยังมีจำนวนที่มาก เหมาะแก่การเก็บเลเวลสุดๆ ส่งผลให้มีผู้เล่นจำนวนมากมาเก็บเลเวลที่นี่
ทุกหญิงสีเขียวขจี โบกพลิ้วปลิวไสวไปตามสายลม ฝูงผีเสื้อโบยบินอยู่บนยอดดอกไม้ต่างๆ ฉากนี้เป็นการลงรายละเอียดธรรมชาติที่สวยงามมาก
หากสถานที่แห่งนี้มีจริงบนโลก มันคงเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีผู้คนหลั่งไหลไปเที่ยวอยากมากมายแน่นอน
แต่ถึงกระนั้นเจ้าอ้วนเฉียนไม่ได้มาที่นี่เพื่อชมธรรมดา เขามาเพื่อทำลายสัตว์ตามธรรมชาติต่างหาก!
เจ้าอ้วนรีบมุ่งหน้าเข้าไปในสันเขา หลังจากนั้นก็พบว่ามอนสเตอร์มีเลเวลที่สูงขึ้น และจำนวนผู้เล่นก็ลดน้อยลงเรื่อยๆ
ชื่อ : ผีเสื้อหลากสีสัน
เลเวล : 18
พลังโจมตี : 88 – 95
พลังป้องกันกายภาพ : 45
พลังชีวิต : 700
สกิล : ผงพิษ
‘เลเวลก็ไม่ต่างกันมากแหะ อย่างน้อยก็ดีกว่าไอโครงกระดูกพวกนั้นตั้งเยอะ ที่นี่แหล่ะแหล่งขุมทรัพย์ของมหาเทพเฉียน!’
สกิลผงพิษนั้นเป็นการโจมตีด้วยพิษ ซึ่งเจ้าอ้วนเฉียนก็ไม่รู้ว่าสกิลนี้มันน่ากลัวสักแค่ไหน แต่เขาก็มั่นใจว่าตัวเองเก่งมากและไม่มีทางตาย เขาจึงลองโจมตีผีเสื้อดู
-79 พลังชีวิต!
‘ไม่เลวนี่ แบบนี้ก็ฆ่ากันง่ายอยู่!’
ทันทีที่มอนสเตอร์ถูกโจมตี มันก็โกรธขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน จนมันกระพือปีกพัดพากระแสฝุ่นหลากสีห้อมล้อมเจ้าอ้วนเฉียนทันที
ติ๊ง
แจ้งเตือนจากระบบ : คุณถูกโจมตีโดยสกิลฝุ่นพิษของผีเสื้อหลากสี ทำให้คุณสูญเสียพลังชีวิต 30 หน่วย/วินาที
‘นี่คือสกิลฝุ่นพิษงั้นสินะ?’ เจ้าอ้วนกลอกตาไปมา ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเดอะฟูจิทีฟถึงบอกว่ามอนสเตอร์ที่นี่มีพลังโจมตีที่สูง เพราะการโดนดาเมจ 30หน่วย/วินาทีเป็นเวลาทั้งหมด 10วินาที นั่นหมายถึงพลังชีวิต 300 หน่วย ซึ่ง น่ากลัวมากสำหรับโจรที่มีพลังชีวิต 200 หน่วย
“เอาล่ะ นี่มันรุณแรงมากเลยนะ ต้องเอาจริงสักหน่ออยแล้ว” เจ้าอ้วนเฉียนพูดขึ้นมาพร้อมกับกระดกขวดยาและเข้าโจมตีทันที
ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง!
การคอมโบโจมตี 3ครั้งติด ทำให้มอนสเตอร์ต้องเสียพลังชีวิตไปครึ่งนึงทันที หลังจากนั้นเขาก็ใช้การโจมตีธรรมดาควบคู่กับสกิลงูรัดตัว จนสุดท้ายผีเสื้อหลากสีก็ตายทันที
เจ้าอ้วนมองแถบค่าประสบการณ์ดูก็พบว่าการฆ่าผีเสื้อหลากสีทำให้เขาได้รับค่าประสบการณ์ 0.2%
ติ๊ง!
ผีเสื้อหลอกสีได้ดรอปรองเท้ามาคู่หนึ่ง
เจ้าอ้วนเฉียนเก็บและตรวจสอบและโยนเข้าคลังเก็บของทันที หลังจากนั้นก็ใช้สกิลการเก็บเกี่ยวกับร่างของผีเสื้อหลากสี
ชื่อ : ถุงพิษ
ประเภท : ส่วนผสมทางการแพทย์
สามารถใช้สังเคราะห์ยาแก้พิษได้
โลกนี้เต็มไปด้วยสิ่งของต่างๆมากมาย รวมถึงวัตถุดิบในการทำยาถอนพิษด้วย ซึ่งโชคดีที่เขามีอาชีพรองเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ แต่น่าเศร้าที่เขาไม่เคยฝึกฝนมันเลย
หลังจากที่ฆ่าผีเสื้อหลากสีเป้นที่เรียบร้อยแล้ว สถานะพิษที่เขาติดอยู่ก็ได้หายไปทันที ทำให้พลังชีวิตของเจ้าอ้วนเฉียนกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
เมื่ออเขาลองคำนวณดูดีๆแล้วการได้รับค่าประสบการณ์ 0.2% กับการแลกยาแดง มันถือว่าคุ้มมาก
เจ้าอ้วนเฉียนจึงตัดสินใจฟาร์มต่อไปโดยไม่สนว่าจะต้องใช้เงินมากเท่าไหร่
... สี่ชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้เจ้าอ้วนเฉียนได้ฆ่าผีเสื้อหลากสีไปมากมายโดยมีอัตราการฆ่าเฉลี่ยนอยู่ที่ 4 ตัวต่อนาที
จึงทำให้ค่าประสบการณ์ของเขาในตอนนี้เพิ่มขึ้นมาเป็น เลเวล 12 กับอีก 79%
อย่างไรก็ตามเขาต้องใช้เวลาอีก 4 ชั่วโมงเป็นอย่างน้อยถึงจะเลื่อนขึ้นเป็นเลเวล 13ได้ นี่แสดงให้เห็นเลยว่าเกมอีเทอน่อลนั้นเก็บเลเวลยากเย็นขนาดไหน
ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง และการฟาร์มมอนสเตอร์มาตลอดทั้งวันก็ทำให้เจ้าอ้วนเฉียนเพลียมาก เขาจึงไปหาที่นั่งเล่นเพื่อพักผ่อนชมธรรมชาติ
บัทเตอร์ฟายริดจ์นั้นเป็นพื้นที่กว้างใหญ่หลายกิโลเมตร มีทั้งเนินและทุ่งหญ้ามากมาย เมื่อดวงอาทิตย์ลับฟ้า ผู้คนก็เริ่มไปพักผ่อน ทำให้เห็นบรรยากาศธรรมชาติที่สวยยิ่งขึ้น
“ว้าว สวยมากเลย อย่าโจมตีพวกมันเลยนะ!” เสียงผู้หญิงคนนึงดังมาแต่ไกล
“ชิ ไม่ว่ามันจะสวยงามแค่ไหนสุดท้ายมันก็เป็นแค่มอนสเตอร์ เธอจะมาที่ทำไมถ้าหากไม่ฆ่าพวกมัน?” เจ้าอ้วนบ่นพึมพำ และหันไปมองก็พบว่านั่นคือ เพอเพิลเบล!
ตอนแรกที่เจอกันเธอมีเพียงเลเวลสอง ซึ่งไม่สามารถเดินไปชมวิวในที่ต่างๆได้อย่างสบายใจ แต่ในตอนนี้เธอได้เลื่อนขั้นอาชีพเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถือว่ารวดเร็วมาก
“มาดูธรรมชาติงั้นหรอ?” เจ้าอ้วนเฉียนยิ้ม
“ไม่ไม่” เพอเพิลเบลส่ายหัว “หนูมาทำภารกิจต่างหาก”
“ภารกิจ? ภารกิจอะไรกันที่เธอสามารถทำได้?” เจ้าอ้วนเฉียนอยากรู้มากว่ามันคือภารกิจอะไรที่เธอสามารถทำได้คนเดียว
“อย่ามาดูถูกหนูนะ หนูเองก็เล่นเกมเก่งเหมือนกัน!!” เพอเพิลเบลแกว่งคทาไปมาทำท่าเหมือนโมโห แต่จริงๆแล้วดูน่ารักมาก
“อยากให้ช่วยเหลือไหม?” เจ้าอ้วนเฉียนถามและยิ้มอย่างน่ารังเกียจ
“ลูกพี่ไม่ไปฟาร์มงั้นหรอ?” เพอเพิลเบลแสดงท่าทางสงสัย
“ผมฟาร์มมาทั้งวันแล้ว ตอนนี้แค่อยากพักหน่ะ”
“สุดยอดเลยแหะ แต่จริงๆหนูก็เกรงว่าจะทำภารกิจไม่สำเร็จนะ” เพอเพิลเบลกระพริบตาอ้อนอย่างน่าเอ็นดู “ภารกิจมันค่อนข้างอันตรายมาก แถมหนูไม่มีเงินจ่ายหรอกนะ ลูกพี่อยากช่วยไหม?”
“หึ ดูเหมือนว่าลูกพี่เฉียนคนนี้กำลังอารมณ์ดีอยากช่วยเหลือคนอยู่พอดี แม้ว่ามันจะอันตรายแต่ถ้าหากมีผลตอบแทนที่ดีก็น่าสนใจ”
ติ๊ง
แจ้งเตือนจากระบบ : คุณได้รับภารกิจ ผีเสื้อโดดเดี่ยว
รายละเอียดภารกิจ : มีผีเสื้อสีน้ำเงินที่โดดเดี่ยวอยู่ในบัทเตอร์ฟายริดจ์ มันจะบินไปบินมาร้องเพลงด้วยความหว่าเว้ ไม่มีใครสามารถทำลายกำแพงแห่งความโดดเดี่ยวนั้นได้ คุณจำเป็นต้องเอาชนะกำแพงนั้นให้ได้เพื่อช่วยเหลือมันให้หมดสิ้นความอ้างว้างในจิตใจ
ระยะเวลาภารกิจ : ไม่มีสิ้นสุด
“งั้นเราก็เป็นนักบำบัดจิตใจผีเสื้อกันแล้วสินะ?” เจ้าอ้วนเฉียนอ่านและพูดขึ้นมา
“หึหึ ตามการนำทางของระบบ ดูเหมือนว่าผีเสื้อสีน้ำเงินผู้โดดเดี่ยวจะอยู่ส่วนที่ลึกมากกว่านี้นะ”
“ถ้ารู้ตำแหน่งแล้วเรารออะไรกันอยู่หล่ะ? ไปเร็ว!” เจ้าอ้วนเฉียนลุกขึ้นมาแล้วก็ถามเพิ่มเติม “ว่าแต่ทำไมเธอถึงไม่เรียกพี่ๆของเธอมาช่วยเหลือหล่ะ?”
“หนูก็แค่ไม่อยากเล่นกับคนพวกนั้น” เพอเพิลเบลทำหน้าเบื่อๆ
เจ้าอ้วนเฉียนได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหัวและยิ้มมุมปาก ‘น่ารักอะไรแบบนี้เด็กคนนี้เนี่ย’
“ถ้างั้นเธอก็จะไม่สำเร็จภารกิจนะถ้ามาคนเดียวหน่ะ”
“แล้วยังไง? ก็แค่ตายแล้วเลเวลลดลงไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัว”
“หึหึ ผมหล่ะอิจฉาความคิดแบบนี้จริงๆ”
เมื่อได้ยินแบบนั้นเพอเพิลเบลก็หยุดเดินและพูดขึ้นมาด้วยโทนเสียงนิ่งๆ “มีบางอย่างที่ลูกพี่ยังไม่รู้..”
…
หลังจากที่ทั้งสองเดินเข้ามาในป่าลึกไกลมากขึ้น 100เมตร พวกเขาก็เห็นสถถานที่ที่ต้มไม้รายล้อมไปด้วยผีเสื้อบินระยิบระยับมากมายราวกับในนิยาย
“สวยงามจริงๆ” เพอเพิลเบลยืนนิ่งและจ้องมองตาลุกวาว
“เอ่อขอโทษนะ ... เรามาเพื่อทภารกิจไม่ได้มาชมวิว”
“หึหึ หนูรู้หน่า” เพอเพิลเบลหันมามองเจ้าอ้วน “ลูกพี่คิดว่าตรงนั้นเราจะพบกับผีเสื้อสีน้ำเงินผู้โดดเดี่ยวจริงๆไหม?”
“แน่นอนสิ เดี๋ยวเราก็เจอ มันง่ายจะตายเรื่องแบบนี้”
เนื่องจากเป้าหมายของทั้งสองนั้นเป็นผีเสื้อที่มีลักษณะพิเศษ จึงไม่ใช่เรื่องยากในการหาแต่อย่างใด เจ้าอ้วนเฉียนพยายามมองอย่างตั้งใจเผื่อเจอเป้าหมายภารกิจของพวกเขา
“เธอรอนี่นะ” เจ้าอ้วนเฉียนพูดแล้วก็ค่อยๆปีนขึ้นไปบนต้นไม้ที่สูง เพื่ออมองหาเป้าหมาย
เขาพบเจอกับผีเสื้อตัวหนึ่งอยู่ที่นั่น เป็นผีเสื้อขนาดเท่าคน มันหุบปีกเข้าหากันและนอนพักผ่อนอย่างสงบๆ
“นั่นไงหล่ะ เจอเข้าแล้ว!” เจ้าอ้วนเฉียนกระซิบแบบเสียงดัง
ผีเสื้อบนต้นไม้เหล่านั้นหันควับมาหาเจ้าอ้วนเฉียนและกางปีกออกอย่างตระกาลบตา
“โอ๊ะ แย่แล้วหล่ะ!” เจ้าอ้วนเฉียนอุทานออกมาด้วยความตกใจ