บทที่ 1 เกมเอาชีวิตรอด

บทที่ 1 เกมเอาชีวิตรอด

ณ บลูสตาร์

หลังบ่ายสามโมงเย็นจู่ๆ โลกก็ตกอยู่ในความมืดในทันใด

“เกิดอะไรขึ้น? มีสุริยุปราคาเต็มดวงหรอ ฉันไม่เห็นได้ยินว่าวันนี้มีสุริยุปราคาเต็มดวง!” พนักงานบริษัทแห่งหนึ่งพูด

“ลืมเรื่องสุริยุปราคาไปซะ ไปทำงานเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นคืนนี้นายต้องได้ทำงานล่วงเวลา!”

“เปิดไฟ เปิดไฟ!”

มือของ เย่จุน เพิ่งสัมผัสสวิตช์ และในทันทีทันใด กระแสลมอันทรงพลังก็พุ่งเข้าใส่

“สวิตช์พลาสติกนี้มีไฟฟ้ารั่วไหล?”

“ทำไมพวกนายหายไปล่ะ!”

ในภาพสุดท้ายในสายตาของ เย่จุน ผู้คนในสำนักงานทั้งหมดกลายเป็นภาพลวงตา และในที่สุดก็หายตัวไป

“มันจบแล้ว มันต้องเป็นภาพลวงตาก่อนตายแน่ๆ”

จุดสุดท้ายของจิตสำนึกของเย่จุนคิดว่า ถ้าฉันตายล่ะ?—ในที่สุดฉันก็ไม่ต้องทำงานล่วงเวลาทุกวัน

“ติ๊ง! ผู้เล่นเลือกโหมดมรณะ เกมได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!”

”

มีเสียงแปลกๆ ผุดขึ้นในใจอย่างลึกลับ

อืม?

น้ำกระเซ็นโดนใบหน้าของเขา

เย่จุนตื่นตระหนกมาก จนตื่นขึ้นทันที!

สถานที่นี้คืออะไร?

เย่จุนมองไปรอบๆ อย่างว่างเปล่า!

มีน้ำอยู่ทุกที่!

ไม่ นี่คือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่!

เพราะเขาได้เลียน้ำทะเลเค็มๆ บนใบหน้าของเขา

“ฉันลงมาอยู่ที่ทะเลได้ยังไง?”

เย่จุนตกอยู่ในความสูญเสีย สับสนและหวาดกลัว

เขาได้เห็นสภาพแวดล้อมของเขาอย่างชัดเจนในเวลานี้

ด้านล่างตัวเขาเองเป็นแพขนาดเล็กกว้าง 2-3 เมตรและยาว 4-5 เมตรซึ่งลอยอยู่ในทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด

อะไรกันคุณล้อเล่นรึเปล่า? ล่องแพ?

เกิดอะไรขึ้น? ฉันไม่ได้อยู่ที่ทำงาน?

“เกมเอาชีวิตรอด ได้เริ่มขึ้นแล้ว และผู้เล่นอยู่ในโหมดมรณะ!”

”

เสียงบี๊บเหมือนจักรกลดังขึ้น และในทันที แผงเสมือนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเย่จุน

อ่านว่า :

เกมนี้เป็นเกมที่เพิ่มความสามารถในการเอาตัวรอดของเผ่าพันธุ์ชั้นล่างในจักรวาล ชาวบลูสตาร์ทุกคนสามารถเลือกโหมดเอาชีวิตรอดได้ และจะได้รับอาหารและน้ำเป็นเวลา 3 วัน เพื่อเริ่มต้นการเอาชีวิตรอด ในระหว่างการเอาชีวิตรอด คุณสามารถเพิ่มเลวลและได้รับทักษะ โดยทำภารกิจให้สำเร็จ ฆ่ามอนสเตอร์ ฯลฯ และกลายเป็นผู้รอดชีวิตที่ทรงพลัง และปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมอันตรายต่างๆ ในจักรวาล

”

เย่จุนมีความเข้าใจคร่าวๆ ว่าพลังที่ไม่สามารถระบุตัวตนได้ทำให้ บลูสตาร์ ทั้งหมดกลายเป็นโลกดิจิทัล ส่งทุกคนเข้าสู่เกมนี้ที่เรียกว่า การเอาชีวิตรอด

บนแผงเกม มีการแนะนำโหมดเกมต่างๆ อย่างชัดเจน :

“โหมดเกาะ!”

“โหมดถิ่นทุรกันดาร!”

“โหมดป่าฝน!”

“โหมดทะเลทราย!”

“โหมดขั้วโลก!”

“โหมดมรณะ!”

แต่ละโหมดสามารถแบ่งออกเป็นโหมดเดี่ยวและโหมดทีม!

โหมดทีมแบ่งออกเป็นโหมดผู้เล่น 3 คนและโหมดผู้เล่น 5 คน! (เตือนผู้เล่น: ระวังสหายของคุณ!)

โหมดผู้เล่นคนเดียวนั้นอันตรายกว่า แต่ค่าประสบการณ์และรางวัลที่ได้รับจากการทำภารกิจให้สำเร็จ ก็มีมากกว่าเช่นกัน

โหมดผู้เล่นหลายคนสามารถช่วยเหลือกันได้ แต่อาหารและน้ำมีจำกัด เมื่อหิว สหายมักจะอันตรายกว่าสัตว์ร้าย!

”

“เดี๋ยวนะ เกมนี้เลือกโหมดได้ไม่ใช่หรอ? ทำไมคุณส่งฉันมาที่โหมดมรณะนี้ด้วย? นอกจากนี้ ไม่ใช่ทุกคนจะได้อาหารและน้ำเป็นเวลา 3 วัน หรอกหรอ? แล้วฉันล่ะ?” เย่จุนตะโกน

“โฮสต์ได้เลือกโหมดมรณะโดยอัตโนมัติ และจะไม่ได้รับอาหารและน้ำ อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่คุณสามารถอยู่รอดในโหมดมรณะ คุณจะได้รับประโยชน์มากกว่าโหมดอื่นๆ ฉันขอให้ผู้เล่นมีชีวิตที่มีความสุข!”

”

ความสุข…

ฉันอยากจะร้องไห้!

เป็นเพราะฉันคิดว่าฉันกำลังจะตายเพราะไฟฟ้าช็อต—ในประโยคสุดท้ายใช่มั้ย?

เย่จุนรู้สึกเสียใจในหัวใจของเขา มีชีวิตอยู่ดีกว่าตาย ฉันไม่ควรพยายามทำตัวเยือกเย็นนัก

ถ้าฉันเลือกโหมดถิ่นทุรกันดาร หรือโหมดเกาะทะเลทราย ฉันจะสามารถแสดงความสามารถของฉันได้อย่างแน่นอน หลังจากดูวิดีโอของ เต๋อเย่และเป่ยเย่ มาเป็นเวลาหลายปี

เอาล่ะ—โหมดมรณะ กับแพเล็กๆ ที่แหวกว่ายอยู่กลางทะเล แม้จะมีอาหารและน้ำก็ตาม มันก็เป็นคงทางตันจริงๆ...

“ลองดูสิว่าคนอื่นเล่นเกมนี้อย่างไร บางทีฉันอาจพบวิธีเอาตัวรอด!”

เย่จุนเปิดช่องเกมและข้อมูลจำนวนนับไม่ถ้วนก็ถูกเลื่อนดู

“จู่ๆ ฉันก็ปรากฏตัวขึ้นในดินแดนรกร้าง พร้อมกับขนมปัง 3 ก้อนและน้ำ 3 ขวด หลังจากกินแล้วควรทำอย่างไร?”

“ฉันเลือกโหมดเกาะทะเลทราย ฉันจะเอาตัวรอดในโหมดเกาะทะเลทรายได้อย่างไร”

“ฉันมีประสบการณ์ข้างนอกมาหลายปี ขายกลยุทธ์เพื่อความอยู่รอดในป่า ขนมปัง 1 ก้อน หากคุณต้องการ ซื้อมันโดยเร็วที่สุด!”

“บ้าเอ๊ย เจ้าใจดำเกินไป ต้องการขนมปัง 1 ใน 3 ของทั้งหมด 3 ก้อน!”

“ฉันติดตามวิดีโอของอาจารย์เป่ยมาหลายปีแล้ว และฉันก็เชี่ยวชาญการเอาชีวิตรอดในถิ่นทุรกันดาร—ขายกลยุทธ์เอาชีวิตรอดในถิ่นทุรกันดาร ด้วยขนมปังครึ่งก้อน!”

“ใครก็ได้บอกฉันทีว่าจะทำอย่างไรกับโหมดมรณะ ฉันไม่มีอาหารและน้ำเลย ตอนนี้ฉันอยู่บนต้นไม้ที่มีสิงโตอยู่ข้างล่าง สิงโตสามารถปีนต้นไม้ได้ไหม?”

ไม่คาดคิดว่าจะมีคนเลือกโหมดมรณะเหมือนเย่จุน

“พี่ชาย คุณสุดยอดมาก กล้าเลือกโหมดมรณะ ฉันนับถือคุณในฐานะลูกผู้ชายตัวจริง!”

“พี่ชาย ฉันคิดว่าคุณสามารถย่องไปด้านหลังสิงโตในขณะที่สิงโตไม่สนใจ…”

“พี่ชาย ฉันจะให้ขนมปังก้อนนึง โยนทิ้งแล้วล่อสิงโตออกไป!”

“สิงโตกินขนมปังหรอ ตลกชะมัด!”

ข้อความในช่องถูกเลื่อนออกไป แต่ผู้เล่นที่มี ID103 ในโหมดมรณะ ไม่ได้ตอบกลับมาอีกเลย

ข้อมูลที่ไร้สาระในช่องค่อยๆ หายไป

ทุกคนรู้ดีคนผู้นี้คงถูกฝังอยู่ในท้องสิงโตแล้วเป็นแน่แท้

ลมหายใจที่หนักแน่น เติมเต็มหัวใจของทุกคน

แม้ว่าพวกเขาจะเยาะเย้ยผู้เล่นที่เลือกโหมดมรณะนี้ พวกเขาจะดีไปกว่าเขาหรือไม่?

มีอาหารและน้ำสำหรับแค่ 3 วัน อันที่จริง ด้วยร่างกายที่ต้องการสารอาหารของคนสมัยใหม่ ขนมปัง 3 ก้อน ไม่สามารถอยู่ได้นานถึง 3 วันเลย

จะเกิดะไรขึ้นหลังจาก 3 วัน?

เขาจะเป็นเหมือนพี่ชายคนนั้น และจะไม่มีวันได้ตอบกลับรึเปล่า?

“ฉันไม่อยากเล่นอีกแล้ว ฉันกลัว!” มีคนร้องไห้ในช่องแชท

“คงจะดีถ้าฉันเลือกโหมดทีม ตอนนี้ฉันไม่รู้อะไรเลย ได้แต่รอความตายหลังจากกินอาหารเท่านั้น!”

“ฉันด้วย ฉันคิดว่าฉันสามารถไปได้ทุกที่หลังจากดูวิดีโอของปรมาจารย์เป่ยเย่มาหลายปี ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวเมื่อนึกถึงการเผชิญหน้ากับ ถิ่นทุรกันดารที่รกร้างว่างเปล่า!”

บรรยากาศของความกลัวและความเศร้ากระจายไปทั่วช่องแชท

ทุกคนตระหนักดีว่านี่แตกต่างจากเกมทั้งหมดที่พวกเขาเคยเล่นมาก่อน เกมนี้อาจจะถึงตาย!

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เย่จุน มีความรู้สึกหวาดหวั่นจมอยู่ในหัวใจของเขา

ID ของ เย่จุน คือ โหมดมรณะ 001 คนที่พูดก่อนหน้านี้คือ โหมดมรณะ 103 กล่าวคือ มีคนอย่างน้อยร้อยคนที่เลือกโหมดมรณะ บางทีอาจจะมากกว่านั้นด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม ผู้เล่นโหมดมรณะคนอื่นๆ ไม่ได้พูดอะไรเลย บางทีพวกเขาอาจตายทันทีที่เข้าเกม...

หากไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชะตากรรมของ เย่จุน คงไม่แตกต่างจากผู้เล่นที่เลือกโหมดมรณะเช่นกัน

หากไม่มีอาหารและน้ำ เขาไม่สามารถอยู่ได้ถึง 3 วัน ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าจะมีคนเต็มใจที่จะให้อาหารและน้ำแก่เขา แต่ตอนนี้เขามีเพียงแพเล็กๆ และเขาอาจถูกลมและคลื่นในทะเลซัดจมได้ตลอดเวลา!

ในขณะนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงในใจที่จำได้ ซึ่งทำให้เขาทั้งประหลาดใจและมีความสุข

“ติ๊ง! รู้สึกว่าโฮสต์ตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังและระบบถูกปลุกให้ตื่นขึ้น! เริ่มฟิวชั่น : ความคืบหน้าของการฟิวชั่นคือ 10%…20%…30%…50%…70%… 100%”

“หลังจากระบบลงชื่อเข้าใช้ถูกผสานเข้าด้วยกัน โฮสต์สามารถได้รับรางวัลไอเทมแบบสุ่ม โดยการลงชื่อเข้าใช้ได้ทุกวัน”

“คุณต้องการลงชื่อเข้าใช้หรือไม่?”

”

ระบบ!

แน่นอน คนอย่างฉันจะมาตายง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร!

เมื่อเห็นความหวังอันริบรี่ที่จะมีชีวิตรอด เย่จุนพูดโดยไม่ลังเล :

“เริ่มลงชื่อเข้าใช้”

“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ ลงชื่อเข้าใช้สำเร็จ! ได้รับไฟแช็ก!”

”

“มารดามันเถอะ...ฉันต้องการแกไปเพื่ออะไรกัน...?”

จากผู้แปล :

จีนไม่อยากก็อปมั้งเลยทำให้มันเพี้ยน

เป่ยเย่, เบลล์ — แบร์กิล

เต๋อเย่, เอ็ด — เอ็ด สตาฟฟอร์ด

”

บทพระเอก :

ผม — ใช้ตอนคุยกับคนอื่น

ฉัน — ใช้ตอนคิดกับตัวเอง

”

มั้ย — ใช้ตอนคิดกับตัวเอง เป็นภาษาพูดดูได้อารมณ์กว่า

ไหม — ใช้ตอนพิมพ์แชท หรือคุยกับคนอื่น มันเป็นภาษาเขียน

”

บทตัวง่องแง่ง :

ฉัน — ใช้ตอนแชท มันดูได้อารมณ์ดี

ผม, ข้า, เจ้า — ใช้สำหรับบางกรณี เพราะมันได้อารมณ์กว่า

”

ตัวเลข :

จะใช้เลขอารบิกเป็นหลัก ส่วนใหญ่ จะใช้ หนึ่ง นึง อะไรทำนองนี้ หรือบางกรณี ถ้ามันดูไม่เข้าก็จะใช้ตัวหนังสือ

”