EP 517 งานนี้ไม่ใช่ง่ายๆเลย

EP 517 งานนี้ไม่ใช่ง่ายๆเลย

By loop

ในช่วงบ่ายดงซูบินและเจ้าหน้าที่ของสำนักงานได้ออกไปส่งรัฐมนตรีซูกลับ

　　ทันทีที่รัฐมนตรีซูจากไปตอนนี้ก็เหลือเพียงดงซูบินเพียงคนเดยวเท่านั้นเขาโบกมือบอกให้ทุกคนกลับไปทำงาน และตรวจสอบสำนักงานข้างถนนทันทีด้วยตัวเอง และวันนี้เรื่องที่เขาไม่ประทับใจที่สุดคือเรื่องมื้ออาหารในวันนี้ ซูชินหลงเองไม่ได้พูดถึงงานและเกิงเซียงรองผู้อำนวยการที่จะต้องมารับการรายงานตัวกลับไม่มาเสียอีก ดังนั้นเมื่อเขานึกถึงเรื่องพวกนี้ทำให้เขารู้สึกตะงิดใจกับที่ทำงานแห่งใหม่ของเขาที่นี้ เห็นได้ชัดว่าดงซูบินรับทราบถึงปัญหาของที่นี้ดีถึงแม้จะเป็นวันแรกก็ตาม อีกทั้งเขาสัมผัสได้ว่าสถานที่แห่งดูเหมือนจะไม่ต้อนรับเขาเลย

　　อาคารหลัก อาคารส่วนต่อเติม ลานจอดรถ ห้องธุรการ

　　ดงซูบินเดินไปดูที่ละจุด

　　เมื่อเจ้าหน้าที่เห็นเขาก็ทักทาย "ผู้อำนวยการซูบิน"

　　"ผู้อำนวยการ"

　　"เลขาธิการซูบิน"

　　เจ้าหน้าที่ของสำนักงานข้างถนนทักทายเขาด้วยความเคารพ ต่างคนก็ต่างเรียกเขาด้วยชื่อตำแหน่งที่แตกต่างกันแต่นั้นไม่ได้ทำให้ดงซูบินขุ่นเคืองใจใดๆทังนั้น  เพราะเขาเป็นทั้งเลขาธิการและผู้อำนวยการ ดังนั้นจึงไม่ผิดที่พวกเขาจะเรียกแตกต่างกันออกไป

　　ดงซูบินยิ้มและพยักหน้า หากไม่มีคำสั่งใดทางนโยบายลงมา เขายังคงเดินตรวจตราไปรอบๆโดยไม่ได้พูดอะไรกับใครเลย

　　จนถึงเวลาประมาณ 1:30 น. ในตอนบ่ายที่ดงซูบินเดินเข้าไปที่ชั้นบนของอาคารเสริมและพบป้ายหน้าสำนักงานที่เขียนว่า "สำนักงานเลขาธิการคณะกรรมการพรรคแรงงาน" แขวนอยู่ เขาบิดมันเล็กน้อยแล้วเปิดประตูเข้าไปเห็นโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ โซฟาหนัง เก้าอี้หมุนสองสามตัว และตู้หนังสือ บรรยากาศที่จริงจังก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของดงซูบินนี่คือสำนักงานของเขาซึ่งให้ความรู้สึกเคร่งขรึมมากกว่าสภาพแวดล้อมในสำนักงานของสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของเขา มาก.

　　ดงซูบินนั่งลงไปที่เก้าอี้เอียงตัวเล็กน้อย และหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด

　　มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากเขานั่งได้ไม่นาน.

　　“เข้ามาก่อนสิ” ดงซูบินบีบก้นบุหรี่และเงยหน้าขึ้นมอง

　　คนที่เดินเข้ามาเป็นหญิงวัยกลางคนอายุประมาณ 40 ปี ผมยาวและแต่งตัวด้วยชุดสูทดูเป็นมืออาชีพตัวไม่สูงมาก และเธอถือว่าเป็นคนสวยเลยทีเดียว

　　ดงซูบินยิ้มและพูดว่า "มีธุระอะไรหรือเปล่า?"

　　โจวยิ้มหยูแล้วพูดว่า: "ต้องขอภัยด้วยดิฉันเองไม่ได้แนะนำตัวก่อนนี้ ดิฉันเป็นผู้อำนวยการพรรคและสำนักงานรัฐบาล ชื่อว่าโจวหยินหยู ต่อจากนี้ถ้าคุณต้องการอะไรแจ้งดิฉันได้เลย ก่อนหน้านี้ดิฉันเห็นกระเป๋าเดินทางวางไว้กลัวว่ามันจะหาย…“เธอเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเธอแล้วพูดว่า:”นี่คือกระเป๋าเดินทางที่คุณนำติดตัวมาด้วย และเหมือนมันจะวางไว้นอกโรงอาหาร ดิฉันนำมันมาให้คุณ”

　　ดงซูบินสะดุ้ง "โอ้ คุณอย่าพูดว่าฉันลืมกระเป๋าเดินทาง ขอบคุณพี่โจว"

　　โจว หยินหยูยิ้มและพูดว่า "หน้าที่ของสำนักงานของเราคืออำนวยความสะดวกให้กับผู้นำของสำนักงานและคุณไม่ต้องพูดสุภาพขนาดนั้นก็ได้ "หลังจากนั้นเธอก็หยิบเอกสารออกจากอ้อมแขนแล้ววางลงบนโต๊ะ

“พอดีว่าดิฉันได้เตรียมเกี่ยวกับรายละเอียดทั่วไปของสำนักงาน และรายชื่อผู้นำคนอื่นๆในส่วนต่างๆของสำนักงานไว้ให้แล้ว ถ้ามีขอสงสัยอะไรเพิ่มเติมคุณสามารถสอบถามดิฉันเลยนะคะ”

　　หลังจากนั้นโจวหยินหยูก็ให้กุญแจกับดงซูบิน “บ้านพักหลวงก็ว่างสำหรับคุณเช่นกัน บนชั้นหกคุณเป็นชั้นบนสุด ถ้าคุณคิดว่ามันไม่ดี ดิฉันสามารถเปลี่ยนให้คุณได้เลย?”

　　ดงซูบินรับกุญแจ "ชั้นหกนั้นดีแล้ว"

　　"เดียวหลังจากนี้ฉันจะให้คนมาแนะนำทางเดินไปที่พักให้กับคุณ มันไม่ไกลจากนี้มากนัก"

　　"โอเค รบกวนคุณด้วย"ดงซูบินรู้สึกได้ถึงความกระตือรือร้นของเธอเอามากๆ

　　"ด้วยความยินดีค่ะ" โจวหยินหยูนั้นพูดได้ลื่นไหลเอามาก  และเธอดูเป็นร่าเริงเอามาก "พรรคและหน่วยงานรัฐบาลของเราตั้งตารอคุณมาโดยตลอด ฮิฮิดิฉันมีเรื่องจะคุยมากมาย . , ไม่เป็นไร บอกดิฉันมาได้เลยถ้าคุณต้องการอะไรเพิ่มเติมอีก ฉันจะไม่ขมวดคิ้ว ทางสำนักงานของเราสัญญาว่าจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่กับงานของพรรค คณะทำงานและสำนักงานภายใต้การนำของคุณ จะไปไหน เป้าหมายคืออะไร เราจะสู้ทุกที่ ทุกเวลา ไม่พลาดแน่ เอ้า พูดมากเกินไปแล้ว ไปดูผลงานกันใน อนาคต" ดงซูบินดูมีความสุข และโจวหยินหยูเธอก็ดูน่าสนใจดี

　　ไม่ใช่ว่าดงซูบินไม่เคยเจอเจ้าหน้าที่ลักษณะเช่นนี้มาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นใครบางคนที่กระตือรือร้นอย่าง โจวหยินหยู เธอเกือบจะกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของ "องค์กร" ทันทีที่เขามาถึงและเธอเองแสดงถึงความกระตือรือร้นนั้นทำให้ดงซูบินอึดอัดเล็กน้อย ดูเหมือนว่า โจวหยินหยูเคยเป็นเลขาให้กับเลขาธิการคนเก่าด้วย ฉันกลัวว่าตอนนี้จะไม่ง่ายที่จะทำงานที่นี้เลย ดงซูบินเองยินดีต้อนรับสหายที่โน้มตัวไปข้างหน้าด้วยมือทั้งสองข้างเสมอ นอกจากนี้ เขายังกำลังคิดที่จะหาทางผ่านอยู่ดี

　　หากผู้นำคนอื่นๆ เห็นเจ้าหน้าที่ "กระตือรือร้น" เช่นนั้น พวกเขาอาจต้องระแวดระวังและไม่ยอมรับพวกเขาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า แต่ดงซูบิน ไม่เป็นเช่นนั้น เขายินดีต้อนรับพวกเขาเป็นอย่างมาก “พี่สาวโจว ฉันเองจะต้องพึ่งพาคุณมากในอนาคต”

　　เมื่อได้ยินสิ่งนี้ โจวหยินหยูยิ้มมากขึ้น “ดิฉันยินดีมากค่ะ” ทั้งคู่หัวเราะ

　　หลังการพูดคุยกันสักพักดงซูบินพลิกดูข้อมูลเจ้าหน้าที่ที่เธอนำมา และเปรียบเทียบภาพถ่ายและตำแหน่งกับใบหน้าบนโต๊ะอาหารค่ำ และเขาน่าจะเข้าใจในประเด็นสำคัญ

　　หนึ่งนาที...

　　สองนาที...

　　สามนาที...

　　ดงซูบินก็เงยหน้าขึ้นทันที "ฉันคิดว่าผู้อำนวยการเกิง มีชื่อเสียงมากในสำนักงานแห่งนี้"

　　โจวหยินหยูเบะปากโดยไม่รู้ตัวและหัวเราะ เสียงต่ำ: "สำหรับคนนี้ฉันเองก็ไม่อยากพูดอะไรมาก หากพูดอะไรผิดไปต้องขอโทษด้วยนะคะ ด้วยโปรไฟล์ของผู้อำนวยการเกิงเองก็ไม่ใช่ธรรมดา เขาผู้อำนวยการสถานีตำรวจเผิงกัง รองผู้อำนวยการหยูหรงเฟิง และรองผอ. เกาหมิงเฟิงนั้นล้วนอยู่ฝ่ายเขา ใช่ ผู้อำนวยการเกิงเดิมทีต้องการจะต่อสู้เพื่อที่นั่งของคุณในครั้งนี้ แต่ผลที่ตามมา…“เธอเองหยุดสักพักว่าดงซูบินจะแสดงสีหน้าเช่นไร เธอเองพยายามคิดว่าเธอปากมากไปหรือเปล่า หรือพูดจาอะไรผิดไปหรือเปล่า เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเกิงเซียงไม่ดีนัก”และคนอื่นบอกว่าผู้อำนวยการเกิง เป็นพี่ชายของหัวหน้าเขตหนางฉางของเราแต่ไม่รู้ว่าจริงเท็จและไหนรือเปล่า “พี่ชายของผู้อำนวยการเกิง ?”

　　เกิงหยุนฮาไม่ใช่รองหัวหน้าเขต เขาคือผู้นำที่แท้จริงของการบริหารเขตนี้ ไม่น่าแปลกใจที่ ซูชินหลงจริงจังกับเรื่องนี้มาก และแนะนำเกิงเซียงให้รู้จักกับดงซูบินเป็นการส่วนตัว

　　ดงซูบินถอนหายใจ พยักหน้าและมองไปที่เอกสาร ชี้ไปที่เอกสารแล้วพูดว่า: "สหายหวังลินคนนี้ ฉันคิดว่ารัฐมนตรีซู มีความสำคัญมาก เขาอายุเพียง 26 หรือ 27 ปีเท่านั้น เรามีเจ้าหน้าที่อายุน้อยหลายคนในสำนักงาน เหอเหอ”

　　โจวหยินหยูเริ่มอธิบายต่อ, “น้องหวังอาจจะไม่สบายในวันนี้ อย่าแปลกใจเลย เขาเป็นคนที่ไม่มีอะไรต้องกลัว เขาเป็นคนดี” ณ จุดนี้ Zhou Yinru พูดเล็กน้อยและไอ : “ฉันได้ยินมาว่าเลขาพรรคอำเภอเป็นลุงของเสี่ยวหวาง และฉันไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่า” ดูเหมือนเธอจะไม่สะทกสะท้านจริงๆ บางคำก็คลิกไปจนจบ ใช้แค่ "อาจจะ" กับ "ได้ยิน" "นอกจากนี้ยังเป็นข้อห้ามอย่างมาก

　　หลานของเลขาธิการพรรคเขตหวังอันชิ?

　　ในขณะนั้นสีหน้าของดงซูบินก็เปลี่ยนไป สิ่งที่เขาคิดว่าที่ๆเขามาอยู่คงไม่ลำบากมากทุกอย่างกับตาละปัดไปหมด

　　นี่มันอะไรกัน?

　　น้องชายของนายกเทศมนตรีมณฑลและหลานชายของเลขาธิการคณะกรรมการพรรคมณฑล โอ้ทำไม่ที่นี้ถึงเป็นส่วนร่วมของคนเหล่านั้นกัน นี้ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับดงซูบินแล้ว

　　ดงซูบินรู้สึกหดหู่เล็กน้อย การทำงานของเขาคงไม่ราบรื่นเหมือนที่เขาคิดอย่างแน่นอน?