ตอนที่69 หลิวหลาน

ตอนที่69 หลิวหลาน

เมื่อเจ้าอ้วนถอดหมวกออก เขาก็พบเจอกับแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาในห้อง ดูเหมือนว่าเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เจ้าอ้วนรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อรีบไปขึ้นรถไฟ

แม้ว่าเจ้าอ้วนเฉียนจะต้องเสียเวลาการเก็บเลเวลการหาเงินไป แต่เขาก็รู้ดีว่าท้ายที่สุด สุขภาพนั้นสำคัญที่สุด

แสงแดดยามเช้าที่ร้อนอบอ้าว ทำให้ผู้คนไม่ค่อยอยากออกบ้านไปไหนมากนักในเวลานี้ จึงทำให้มีผู้คนไม่มากบนถนน  มีแค่เพียงพนักงานบริษัทที่ต้องเร่งรีบไปทำงานเพราะหลีกเลี่ยงไม่ได้เท่านั้น

เมื่อไม่กี่วันก่อน เจ้าอ้วนเฉียนก็เป็นแบบนั้น ต้องเร่งรีบไปทำงาน กินกลางถนน ช่างเป็นช่วงชีวิตที่อุบาทว์สุดๆ

ต้องขอบคุณสตาร์แฟนตาเซียที่ได้สร้างเกมนี้ขึ้นมาให้

‘ผมหวังว่าทุกคนคงจะมีความสุขกับการเร่งรีบไปทำงานนะ ผมขอตัวไปออกกำลังกายสไตล์คนมีเงินเหลือดีกว่า’

หลังจากนั้นเจ้าอ้วนเฉียนก็รีบตรงไปยังสวนสาธารณะใกล้ๆเพื่อฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ให้เหงื่อได้ออกสักหน่อย

จากนั้นเขาก็กลับเข้าบ้านมาพร้อมกับซื้อซาลาเปาสองสามถุงและนมติดมาด้วย

เขารีบกินอย่างรวดเร็ว แล้วก็อาบน้ำให้เร็วที่สุดเพื่อกลับไปที่คอมพิวเตอร์

เขากดหาข้อมูลข่าวเกี่ยวกับบอสระดับเทพ

เมื่ออ่านเสร็จแล้วเจ้าอ้วนได้แต่ขำ ‘ฮ่าๆ จะไปหาบอสที่ชั้น7กันอย่างงั้นหรอ? เพ้อฝันกันจริงๆ บอสที่พวกนายหมายถึงกำลังนั่งอยู่ตรงนี้ต่างหากหล่ะ!’

หลังจากนั้นเจ้าอ้วนก็ไปหาข้อมูลของเหรียญซิตี้คอนสตรัคชั่นต่อ

เขาเจอข้อมูลอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันกล่าวเอาไว้ว่า ‘เป็นของที่พวกกิลด์ต่างๆต้องการอย่างมาก ถ้าหากมีเหรียญที่ว่านี้จะสามารถตั้งรากฐานที่เมืองต่างๆได้’

ซึ่งเหรียญซิตี้คอนสตรัคชั่นนี้จะดรอปได้จากบอสเท่านั้น จึงเป็นอะไรที่หายากมาก แต่สาเหตุที่เจ้าอ้วนเฉียนสามารถใช้สกิลสตีลมาได้นั้นก็เป็นเพราะบอสมันประมาทเกินไป!

‘ดูเหมือนว่าทุกกิลด์จะต้องการมันสินะ...’ เจ้าอ้วนยิ้ม ‘การตั้งกิลด์จะปลดล็อคให้ก็ต่อเมื่อเลเวล 30 เท่านั้น ดังนั้นการที่ผมจะเก็บเหรียญนี้และดองราคาเอาไว้ก่อนก็ทำได้งั้นสินะ’

เมื่อเลื่อนดูอย่างอื่นต่อไปก็พบคนคนนึงที่มีนามว่า คลาวด์ดราก้อนอีวิลเมอแช้น ประกาศซื้อขายเงินจริงเพื่อแลกกับเหรียญทองในเกม ซึ่งอัตราการแลกเปลี่ยนถือว่าน่าสนใจเลยทีเดียวเพราะเขาให้ราคาถึง 200 หยวน : 1 เหรียญทอง

แม้ว่าจะเป็นสมาชิกของกิลด์ศัตรู เจ้าอ้วนเฉียนก็ไม่ได้สนใจอะไร สิ่งเดียวที่เขาสนใจคืออัตราการแลกเปลี่ยนที่สูงเช่นนั้น

ไม่นานหลังจากนั้นเจ้าอ้วนเฉียนก็ทำธุรกรรมสำเร็จ โดยการส่งเหรียญทองทั้งหมดไปให้ 300 เหรียญและได้รับเงินกลับมา 54000 หยวน

อย่างไรก็ตาม สาเหตุที่เขาไม่ได้รับเงินเต็มๆ 60000 หยวนนั่นก็เพราะว่ามันมีค่าบริการอยู่ 10% นั่นเอง ซึ่งเป็นอะไรที่ทำให้เจ้าอ้วนเฉียนไม่พอใจอย่างมาก

เมื่อเสร็จธุระแล้ว เจ้าอ้วนก็ปิดคอมแล้วก็กำลังใส่หมวกฟูลไดร์ฟ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา

เจ้าอ้วนรีบเดินไปดู พบว่ามันเป็นสายเรียกเข้ามาจากหลิวหลาน

‘หล่อนโทรมาหาผมทำไมหล่ะเนี่ย?’ เจ้าอ้วนเฉียนคิดและลังเลอยู่พักนึง แล้วก็ตัดสินใจรับสายนี้

“ไอเวรออ้วน หัดดูเวลาบ้างสิ! ทำไมยังไม่มาทำงานอีก?” หลิวหลานโวยวายทันทีที่เจ้าอ้วนรับสาย

“เดี๋ยวก่อน... ทำงาน งานอะไร?”

“แกล้งโง่รึเปล่าเนี่ย? นี่มันวันจันทร์ แกต้องมาทำงาน! ถ้ายังไม่มา ฉันจะหักโบนัส!” หลิวหลานขู่

“ทำเลย คนอย่างมหาเทพเฉียนไม่สนใจหรอก!” เจ้าอ้วนยิ้มมุมปาก ‘เดาเลยว่าหล่อนต้องไม่รู้แน่ๆว่าผมถูกไล่ออกแล้ว’

“โอ้ เยี่ยมนี่ รวยแล้วงั้นหรอ? แกไม่กล้าหรอก! รีบมาที่นี่เดี๋ยวนี้!” หลิวหลานตะคอกเสียงดังขึ้น

“พูดเบาๆหน่อยได้ไหม? … ไปถามรองผู้จัดการซือ สิ! ผมโดนไล่ออกแล้ว ผมจะต้องกลับไปทำงานอีกทำไม?”

“เดี๋ยวนะ? แกโดนไล่ออก? ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้… รอแปปนะอย่าพึ่งวางสาย” หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงเดินออกไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ

แล้วเจ้าอ้วนเฉียนก็ได้ยินหลิวหลานคุยกับซือเขียน

“ซือเขียน ทำไมเฉียนเหย่ถถึงถูกไล่ออก?”

“โอ้ หลิวซิสหลาน เธอมาทำงานเช้าดีนิวันนี้ ทำไมไม่พักผ่อนให้มากกว่านี้?”

“ซือเขียน อย่างมาเปลี่ยนเรื่อง! ฉันกำลังถามนายอยู่ว่าใครอนุญาติให้นายไล่เขาออก!”

“ไออ้วนนั่นหน่ะหรอ? หลิวซิสหลาน สำหรับคนที่ทำให้บริษัทเราต้องอับอายเสียชื่อเสียงหน่ะ เก็บไว้ก็มีแต่จะแย่นะ..”

“แล้วมันทำไม? เขาทำงานที่นี่มาสองปี! ทั้งตอนฝึกงานหรือตอนทำงานจริง ทุกคนก็ไม่ได้มีใครว่าอะไรเขานะ! นายกล้าดียังไงมาไล่คนของฉันออก!”

“เอาหน่าหลิวซิสหลาน เขาถูกไล่ออกไปเรียบร้อยแล้ว อย่าไปพูดถึงเขาอีกเลย”

“เฮ้! ซือเขียน ฉันเตือนไว้ก่อนเลยนะว่า ฉันจะแต่งงานกับนายเพราะว่าพ่อของฉันต้องทำธุรกิจกับนาย! ฉันบอกไว้เลยนะว่าคนอย่างนายไม่มีทางได้แต่งงานกับฉันหรอก! สโนววี่พูดถูก นายนี่มันสารเลวจริงๆ!”

“หลิวหลาน เธอพูดแบบนี้ได้ยังไง? เธอต้องการทำลายความสัมพันธ์ของเราเพราะเรื่องไออ้วนนั่นหน่ะหรอ?”

“ความสัมพันธ์? นั่นมันก็เรื่องของพ่อ ไม่ใช่ของเรา... ฉันขอเตือนอีกครั้งนะว่าถ้าหากนายกล้ามาไล่พนักงานของฉันโดยที่ฉันไม่ได้อนุญาติอีก อย่าคิดว่าจะมีใครช่วยนายได้นะ!”

หลังจากนั้นเจ้าอ้วนเฉียนก็ได้ยินเสียงปิดประตูที่รุณแรง แล้วก็เสียงยกหูโทรศัพท์

“คุณผู้จัดการ ไหนๆผมก็ถูกไล่ออกแล้วอย่าสนใจผมเลยนะครับ อย่าให้ความสัมพันธ์ในครอบครัวคุณต้องมาพังทลายเพราะผมเลย” เจ้าอ้วนเฉียนแกล้งพูดแบบเศร้าๆ

“ชิ ความสัมพันธ์ทุเรศอะไรกัน? ก็แค่ธุรกิจของพ่อหน่ะ ... เอาหล่ะเจ้าอ้วน นายกลับมาทำงานได้นะ ไม่ต้องสนใจเรื่องนั้นหรอก”

“ผมคงจะกลับไปไม่ได้แล้ว ผมถูกไล่ออกเรียบร้อยแล้ว ซึ่งมันจะดูไม่ดีใช่ไหมถ้าผมกลับไป?” เจ้าอ้วนเฉียนลังเลนิดหน่อย

“คิดดูดีๆ น้องสาวนายยังเรียนอยู่ไม่ใช่งั้นหรอ? ถ้านายไม่กลับมาทำงาน นายจะไปหาเงินจากไหนมาจ่ายค่าเล่าเรียนให้น้อง?” หลิวหลานเริ่มหลอกล่อ

“อย่ายั่วยวนผมเลย จริงๆตอนนี้ผมได้รับเงินมาเยอะมาก” เจ้าอ้วนพูดอย่างภูมิใจ

“ได้เงินเยอะมาก? ไปทำอะไรมา ผิดกฎหมายใช่ไหม? เจ้าอ้วน บอกตามตรงเราก็ทำงานด้วยกันมานาน นายก็ถือว่าเป็นเพื่อนคนนึงของฉัน การไปทำเรื่องผิดกฎหมายมันไม่ใช่สิ่งที่ดีนะ” หลิวหลานพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ใจเย็นก่อน มหาเทพเฉียนไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก คุณรู้จัก อีเทอน่อล ไหม? มหาเทพเฉียนได้รับเงินจากที่นั่นแหล่ะ”

“โอ้ นายเล่นเกมนี่ด้วยหรอ? ชื่อในเกมของนายคืออะไรหน่ะ? ฉันเป็นไนท์อันดับเก้าของจีนเลยนะ แต่ตอนนี้คงไม่ใช่แล้วหล่ะเพราะฉันพึ่งตายไปครั้งหนึ่ง” หลิวหลานพูดแบบมั่นใจแต่ก็แอบเสียใจ

“ว้าว อันดับ 9เลยงั้นหรอ? สุดยอด!” เจ้าอ้วนแสร้งทำเป็นแปลกใจ

“ใช่แล้ว เดียวฉันก็จะกลับไปทางตำแหน่งนั้น อีกไม่นานหรอก ว่าแต่นายยังไม่ได้บอกชื่อในเกมเลยนะ เร็วเข้า” หลิวหลานพูดอย่างเร่งรีบ

“อืม.. ชื่อของผมมันไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่หน่ะ ออกแนวเกรียนมากเลย ขอไม่บอกได้ไหม?”

หลังจากนั้นบทสนธนาก็เงียบไปพักนึง หลิวหลานก็พูดขึ้นมาทันที “ถังเงิน?”

“ใช่ หืม เดี๋ยวนะ ไม่สิไม่ใช่ถังเงิน ผิดคนแล้ว” เจ้าอ้วนเฉียนถึงกับพูดไม่ถูกและตกใจว่าหล่อนจำเขาได้ยังไง

“เอาหน่า ยังไงก็เถอะ เจ้าอ้วน ขอเหรียญซิตี้คอนสตรัคชั่นได้ไหม?”

“ไม่มีทาง!” เจ้าอ้วนปฎิเสธเสียงแข็งทันที

“นี่ไงไออ้วน นายกล้าตอบมาแบบนี้แสดงว่านายเป็น ถังเงิน จริงๆสินะ!”

“หึ หึ จะสั่งให้ผมมอบของให้กับผู้จัดการงั้นหรอครับ?”

“พี่ใหญ่เฉียน!” หลิวหลานพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวลทันที

“จ๋าน้องหลาน...” เจ้าอ้วนเฉียนก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลเช่นเดียวกัน

“แล้วสรุปมอบเหรียญซิตี้คอนสตรัคชั่นให้ฉันได้ไหม?” หลิวหลานยังคงอ้อนอย่างต่อเนื่อง

“ไม่!”

“แต่ฉันต้องการมันนะ” หลิวหลานออดอ้อน

เจ้าอ้วนเฉียนเกือบจะหลงเคลิ้ม เขาส่ายหัวจนไขมันกระเพื้อมและตอบกลับ “ไม่!”

“จะไม่ให้จริงๆหรอค๊า”

“ไม่”

“ไอเวรอ้วน อยากตายงั้นสินะ!” หลิวหลานกัดฟันพูด

“หึ ไม่!”

“แล้วนายต้องการอะไรล่ะ? ฉันจะจ่ายให้เอง”

“มันจะเป็นการประมูลสาธารณะ..”

“หึ เจ้าอ้วนเอ้ย! ไม่เจอกันสองวัน นายกล้าหาญกล้าท้าทายฉันมากขึ้นนะ” หลิวหลานพูดอย่างโมโห

ถ้าเกิดว่าเจ้าอ้วนเฉียนยืนคุยอยู่ต่อหน้าหลิวหลาน เจ้าอ้วนเฉียนคงจะโดนดีไม่น้อย

“อิอิ ทั้งหมดนี้ก็ได้มาจากการสั่งสอนของคุณนนะ” เจ้าอ้วนเฉียนพูดเยาะเย้ยอย่างสบายใจ

“เจ้าอ้วน..” หลิวหลานกระซิบมาเบาๆ

“ว่าไงงั้นหรอ?”

“ช่วยฉันฟาร์มอีกอันได้ไหม ถ้าหากฉันไม่ได้อันนี้?”

“ได้สิ แต่ขอคิดที่ราคา 80% ของเหรียญอันนี้นะ”

“ให้มันได้งี้สิ ไม่เสียแรงที่ดูแลมาเป็นปีๆๆ” หลิวหลานพูดอย่างภูมิใจ

“ว่าแต่นะ คุณผู้จัดการ ไม่ไปทำงานแล้วงั้นหรอ?”

“งานอะไร? ฉันแค่มาเคลียร์งานนิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับเข้าไปในเกมแล้ว ... แต่นายหน่ะ รอฉันที่ธนาคารเวลา 10โมงนะ ถ้าหากไม่เจอนายที่นั่น ... หึหึ ฉันรู้ที่อยู่นายนะ” หลิวหลานพูดขู่แล้วก็วางสายทันที

“ดี เยี่ยมไปเลย” เจ้าอ้วนเฉียนถึงกับเครียดเมื่อได้ยินประโยคนั้น เขาเดินวนไปมาอยู่ 10 นาทีก่อนที่จะตัดสินใจสวมหมวกแล้วล็อคอินเข้าเกมทันที