307 - พลังที่น่าสะพรึงกลัว
307 - พลังที่น่าสะพรึงกลัว
วันที่ 17 ค่ำเดือน 4 ที่คฤหาสน์กวาง
แสงแดดส่องประกายระยิบระยับในยามเช้า เสียงนกร้องเจี๊ยกๆ และแมลงในคฤหาสน์กวางทำให้พื้นที่ทั้งหมดดูเงียบสงบต้นสนที่เขียวชอุ่มทำให้บรรยากาศของสถานที่แห่งนี้ร่มรื่นอย่างยิ่ง
หลังจากหลิวกงกงรับประทานอาหารกลางวัน เขาก็นอนลงบนเก้าอี้เอนกายใต้ต้นสาลี่และงีบหลับ ในระหว่างนั้นมีขันทีน้อยสองคนรับใช้อยู่ด้านข้าง
การงีบของหลิวกงกงก็เหมือนเดิม โดยใช้เวลาประมาณสองชั่วยาม
เมื่อเหล่าขันทีน้อยเห็นหลิวกงกงตื่น พวกเขาก็รีบส่งผ้าเช็ดหน้าให้เขา จากนั้นก็ยกชาร้อนและรังนกเข้ามา…
หลิวกงกงใช้ผ้าขนหนูเปียกเช็ดหน้าหลังจากนั้นเขาก็บ้วนปากด้วยชาร้อน ก่อนที่จะหยิบซุปรังนกอุ่นๆขึ้นมาชิม
“อืม ซุปรังนกวันนี้อร่อยมาก มันต่างจากซุปรังนกน้ำเต้าที่ข้าเคยกินนิดหน่อย ฐานซุปจะสดกว่าและรังนกก็ดูใส ไม่เลวไม่เลว พ่อครัวเคี่ยวซุปนี้ได้อย่างไร…” หลิวกงกงแสดงความคิดเห็นด้วยเสียงสูงเล็กน้อยขณะชิมซุป
ชุนน้อยตอบสนองทันทีด้วยการโค้งคำนับข้างๆ
“พ่อครัวใช้ไก่นุ่ม เนื้อสันหมูและเห็ดสดในการปรุงซุปนี้ ถ้ากงกงชอบ เราจะขอให้พ่อครัวเตรียมแบบเดียวกันครั้งหน้า…”
“จากยี้ทำทุกๆสามวัน ต่อให้มันเยี่ยมแค่ไหนแต่หากกินทุกวันก็ไร้ความหมาย ทุกสามวันกำลังพอดี…”
“ตามที่กงกงต้องการ!”
หลังจากกินเข้าไปอีกสองช้อนเต็ม ขันทีชราก็ชะลอการเคลื่อนไหวของมือเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ใช่ วันนี้วันอะไร…”
“วันที่ 17 ขึ้น 17 ค่ำเดือน 4…” หลี่น้อยตอบอย่างรวดเร็ว
“นานมากแล้วที่ข้าเห็นเอี้ยนลี่เฉียง คงจะเป็นเดือนแล้วมั้ง…”
“อืม ผู้บัญชาการเอี้ยนมาถึงเมื่อวันที่ 20 ของเดือนที่แล้ว ในอีกสามวันข้างหน้า เขาจะอยู่ที่คฤหาสน์กวางเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม…”
“ผู้บัญชาการเอี้ยนทำอะไรในช่วงสองสามวันนี้? ทำไมข้าไม่ได้ยินข่าวเกี่ยวกับเขาหรือเห็นเขาเลย” หลิวกงกงถามอย่างไม่ใส่ใจขณะดื่มซุปต่อ
“ได้ยินมาว่าผู้บัญชาการเอี้ยนจะขึ้นเขาไปลานธนูตอนเช้า ช่วงเย็นเขาถึงจะกลับเขาใช้ชีวิตเช่นนี้อยู่ตลอด…”
"โอ้?" หลิวกงกงหยุดการเคลื่อนไหวและแสดงท่าทางสนใจ
“เขาไม่ได้ออกจากคฤหาสน์กวางในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหรือ?”
“ข้าน้อยสอบถามทหารองครักษ์ที่ด้านนอกแล้ว พวกเขาบอกว่าผู้บัญชาการเอี้ยนไม่เคยออกนอกคฤหาสน์กวางแม้แต่ก้าวเดียวในรอบเดือนที่ผ่านมา
ในขณะเดียวกันคนรับใช้ที่ส่งอาหารให้เขาก็บอกว่าเขาอยู่ที่นี่ตลอด…”
"และ?"
“ได้ยินมาว่าผู้บัญชาการเอี้ยนได้สร้างสิ่งประดิษฐ์ที่มีลักษณะคล้ายเสาเหล็กขึ้นมามากมาย โรงตีเหล็กบอกว่าของสิ่งนี้มีไว้ใช้เพื่อฝึกฝนร่างกายของเขา…”
“ผู้บัญชาการเอี้ยนใช้รองเท้าเปลืองมาก มีคนบ่นว่าเขาสร้างความเสียหายให้กับรองเท้าเกือบทุกวัน เมื่อไม่กี่วันก่อน ผู้บัญชาการเอี้ยนขอให้ใครสักคนส่งรองเท้ามาให้เขา 20 คู่ในคราวเดียว…”
"ถูกตัอง. ผู้บัญชาการเอี้ยนยังหยิบธนูสิบต้านที่แข็งแกร่งจากโกดังออกไปด้วย…”
“คนรับใช้ที่ส่งอาหารให้เขาบอกว่าบางครั้งผู้บัญชาการเอี้ยนยังใช้ไฟเผาตัวเองด้วย…”
“นอกจากนี้ เขายังทานอาหารมากกว่าคนปกติถึงสองเท่า…”
หลี่น้อยและชุนน้อยผลัดกันพูดขณะที่พวกเขาเสริมประโยคของกันและกัน เพียงไม่นานพวกเขาได้ถ่ายทอดเดือนแห่งกิจกรรมของเอี้ยนลี่เฉียงให้กับหลิวกงกงทราบอย่างครบถ้วน
หลี่น้อยและชุนน้อยมักทำหน้าที่เป็นตาและหูของขันทีหลิวในคฤหาสน์กวาง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นภายในคฤหาสน์กวางแทบจะไม่สามารถหนีความสนใจของทั้งสองได้
“ทำรองเท้าให้เสียหายทุกวัน และใช้ธนูสิบต้านที่แข็งแกร่ง ส่วนอาหารของเขาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าภายในหนึ่งเดือน…”
ขณะที่หลิวกงกงพึมพำ เขาก็เลิกคิ้วสีขาวราวหิมะและดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความตระหนัก จากนั้นเขาก็วางซุปรังนกที่กินไปครึ่งหนึ่งเบาๆแล้วลุกขึ้นยืน
“วันนี้อากาศดี ข้าไม่ได้เดินเล่นรอบคฤหาสน์กวางมาเป็นเวลานานพวกเจ้าสองคนไม่ต้องตามค่ามา…”
ชุนน้อยและหลี่น้อยได้แลกเปลี่ยนสายตาและก้มหน้าลงพร้อม ๆ กัน
“เข้าใจแล้ว!”
เมื่อพวกเขาตอบรับหลิวกงกงก็หายออกไปจากลานบ้านแล้ว...
……
ในเวลาเดียวกันเมื่อหลิวกงกงออกจากลานบ้าน เหงื่อร้อนก็หยดลงมาจากหน้าผากของเอี้ยนลี่เฉียงในป่าที่ลานยิงธนูคฤหาสน์กวาง หยาดเหงื่อไหลลงมาทีละหยดแล้วตกลงสู่พื้นดินใต้เท้าของเขา…
ในตอนนี้เอี้ยนลี่เฉียงเปลือยท่อนบนไม่มีการเคลื่อนไหว ภายในร่มเงาของต้นไม้ที่โยกเยกในป่าเขานั่งยองๆทำท่าม้า
บนหลังของเอี้ยนลี่เฉียงมีห่วงหนักสองอันผูกเสาโลหะหนาแปดอันไว้เหมือนมัดฟืน ในเวลาเดียวกันมือทั้งสองของเขาก็จับเสาอีกต้นใช้ในลักษณะทวนยาวแต่ไม่เคลื่อนไหวใดๆ
เสาโลหะนี้ประกอบด้วยเสาโลหะที่หนาเหมือนกันสี่อันที่มัดเข้าด้วยกันเพื่อสร้างเป็นเสาที่ยาวมากหนึ่งอัน
เสาโลหะแต่ละอันมีน้ำหนัก 350 จิน น้ำหนักรวมของเสาโลหะบนหลังเอี้ยนลี่เฉียงเกิน 2800 จิน
ในขณะเดียวกัน 'หอกยาว' ของเอี้ยนลี่เฉียงซึ่งทำจากเสาโลหะสี่อันที่เชื่อมต่อกัน มีน้ำหนัก 1,400 จิน…
อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ แรงที่เอี้ยนลี่เฉียงต้องทนด้วยมือทั้งสองข้างของเขานั้นเกินน้ำหนักที่เขาแบกไว้บนหลังของเขาแล้ว นี่เป็นเพราะความจริงที่ว่าเขากำลังรักษาสมดุลของ 'ทวนยาว' เหมือนกับที่เขาถือทวนธรรมดา
เอี้ยนลี่เฉียงมีร่างกายที่แข็งแรงมากก่อนที่เขาจะเริ่มฝึกฝน เนื่องจากการฝึกฝนบ่อยครั้ง ร่างกายที่แข็งแรงดั้งเดิมของเอี้ยนลี่เฉียงจึงกลายเป็นรูปปั้นโลหะที่เส้นกล้ามเนื้อของเขาชัดเจนขึ้น
กล้ามเนื้อที่ยื่นออกมาแต่ละอันเต็มไปด้วยพลังที่คล้ายกับระเบิดไดนาไมต์ เหงื่อของเขาจะไหลไปตามเส้นกล้ามเนื้อที่แข็งของเขาเหมือนกระแสน้ำที่ไหลผ่านยอดเขา เปียกโชกดินที่อยู่ข้างใต้
เอี้ยนลี่เฉียงรักษาตำแหน่งนี้ไว้นานกว่าหนึ่งชั่วยาม
ตำแหน่งนี้เป็นผลมาจากการทดลองและข้อผิดพลาดที่เอี้ยนลี่เฉียงประสบในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ในขณะที่รักษาตำแหน่งนี้ กล้ามเนื้อและเส้นประสาทในทุกๆนิ้วของร่างกายจะได้รับผลลัพธ์ที่ดีที่สุดของการฝึก...
สิ่งที่เขาทำตอนนี้เป็นการเร่งการฝึกฝนของวิชา สิบการเปลี่ยนแปลงของมังกรเมฆาซึ่งได้รับจากเย่เทียนเฉิง มันเป็นวิชาตัวเบาชนิดหนึ่ง
และการฝึกฝนด้วยวิธีนี้ถ้าฝึกจนสำเร็จถึงขั้นที่สิบเขาจะสามารถเหาะเหินกลางอากาศได้
ทวนยาวที่ทรงพลังอย่างน่าทึ่งที่เอี้ยนลี่เฉียงประกอบขึ้นนั้นสามารถพัฒนาความแข็งแกร่งของมือทั้งสองของเขาในขณะที่มันจะทำให้เขาสามารถย่นระยะเวลาการฝึกฝนทวนได้มากกว่าสิบปีด้วยซ้ำ
ในทางกลับกัน ภาระบนหลังของเขาเริ่มเคลื่อนกำลังไปทั่วร่างกายของเขา…
ท่าทางนี้ใช้พลังงานส่วนใหญ่และทำให้เขาหมดแรงอย่างรวดเร็ว บังเอิญประสิทธิภาพของท่านี้ยังพิสูจน์ให้เห็นว่าแข็งแกร่งที่สุดเหนือสิ่งอื่นใด
เอี้ยนลี่เฉียงหลับตาลง…
ทุกเซลล์ในร่างกายของเขาคำรามเหมือนเหล็กที่ถูกโยนลงในเตาหลอม ในทางกลับกันเอี้ยนลี่เฉียงยังคงสงบนิ่งแม้ว่าร่างกายของเขาจะได้รับภาระอย่างหนัก
ในสภาพที่สงบสุขนี้ เอี้ยนลี่เฉียงลืมความรู้สึกเหนื่อยล้าและใช้พลังงานมากเกินไป สวรรค์และปฐพีโดยรอบไม่สามารถหลบรอดไปจากประสาทสัมผัสของเขา
ทันใดนั้นเอี้ยนลี่เฉียงก็สัมผัสได้ว่ามีไอสังหารมาจากด้านหลังของเขา
ภายใต้เจตนาลอบสังหาร ทวนขนาดยักษ์ยาวสี่วาที่ยังคงนิ่งอยู่ในมือของเอี้ยนลี่เฉียงกลับขยับไปมาโดยเปลี่ยนตำแหน่งของปลายทวน
เขาออกแรงเหยียบเท้าแล้วหันกลับมา บิดเอวแล้วก้าวไปข้างหน้าก่อนจะพุ่งเข้าหาศัตรู เงาของเขาขยับอย่างกะทันหันเมื่อทวนพุ่งไปข้างหน้าในทิศทางที่ไอสังหารปรากฏขึ้น
'ปัง'
เอี้ยนลี่เฉียงปะทะกับเงาสีดำที่อยู่ด้านหลังอย่างรุนแรง ขณะที่เขาหันไปเผชิญหน้ากับผู้จู่โจมที่ไม่รู้จัก หลังจากหักต้นสนที่มีความหนาเท่าต้นขาแล้ว ภาพเงาก็ตกสู่พื้นอย่างน่าสมเพช
บุคคลนี้สวมหมวกสีดำและชุดสีดำในตอนกลางวัน ซึ่งทำให้เขาดูน่าสงสัยอย่างยิ่ง
เอี้ยนลี่เฉียงไม่เข้าใจว่าคนอย่างเขาสามารถเข้ามาในคฤหาสน์กวางได้อย่างไร อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นคนบนเอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้หยุดแต่เขาฝากวันทวนยาวเข้าหาฝ่ายตรงข้ามอย่างสุดกำลัง
“นี่ข้าเอง…” เสียงกรีดร้องแหลมดังออกมาจากคนที่ล้มลงกับพื้น
เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงได้ยินเสียงนี้ เขาก็เปลี่ยนทิศทางของทวนเหล็กของเขาให้ออกห่างจากบุคคลนั้นสามจ้างและคนที่อยู่บนพื้นก็สะดุ้งเหมือนลิงที่ตื่นกลัวทันทีที่เสาเหล็กกระแทกพื้น
โดยไม่สนใจว่าท่วงท่าของเขาตอนนี้จะทุลักทุเลมากแค่ไหน คนคนนั้นกลิ้งตัวไปมาราวกับลาและขยับไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว
“กงกง…?” เอี้ยนลี่เฉียงหยุดและมองไปที่ชายชุดดำ
ชายในชุดดำถอดหมวกสีดำและเผยให้เห็นใบหน้าที่แก่ชรา ชายคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลิวกงกงเอง
อย่างไรก็ตามการแสดงออกบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขามองไปยังเอี้ยนลี่เฉียงนั้นคล้ายกับการเห็นผีในเวลากลางวันแสกๆ
เขาดูลำบากใจที่จะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น มีความตกใจและอับอายท่ามกลางความโกรธของเขา…
หลิวกงกงต้องการจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อเขาอ้าปาก แต่ในขณะที่ทำเช่นนั้นเขาก็กระอักเลือดออกมาคำใหญ่…
