143-144

3/10

Ep.143

ซูเฉินถอนหายใจ ก่อนเริ่มค้นศพหวงคังและอีกสองคน ได้รับหินพลังงานมามากกว่า 20 ก้อน

ถึงแม้ปริมาณจะน้อยไปหน่อย แต่ทั้งหมดเป็นหินพลังงานเลเวล 1 ขึ้นไปทั้งสิ้น และยังมีหินพลังงานเลเวล 2 อยู่หลายก้อน

ซูเฉินใส่พวกมันลงในถุงเก็บของด้วยความสุข แล้วเดินกลับไปยังรถฐานทัพพร้อมกันหวู่หยาง

“เสี่ยวจือ มุ่งหน้าไปเทือกเขาเฟิงหลวนต่อ” ซูเฉินสั่ง

[รถศึกอัจฉริยะ] ตั้งจุดหมายปลายทาง เริ่มสตาร์ทเครื่องอีกครั้ง มุ่งหน้าสู่เทือกเขาเฟิงหลวน

ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมง [รถศึกอัจฉริยะ] ก็เดินทางเกือบถึงเฟิงหลวน แต่เวลานี้ซูเฉินกลับพบว่ามีจุดสีน้ำเงินมากกว่า 100 จุด ปรากฏขึ้นบนหน้าจอควบคุมส่วนกลาง

จุดสีน้ำเงินบ่งบอกถึงมนุษย์ มีมนุษย์กว่า 100 คนรวมตัวกันที่นี่ ใช่เป็นสถานชุมชนขนาดย่อม … หรือซุ่มโจมตีกันแน่?

ซูเฉินอดไม่ได้ที่จะไตร่ตรอง

“พี่เฉิน ข้างหน้ามีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังขวางทางเรา” ในจังหวะนั้นเอง หยางฮ่าวร้องเตือน

ซูเฉินหรี่ตาเพ่งมอง และพบว่ามีผู้หญิงชุดเหลืองนอนอยู่บนถนนข้างหน้าจริงๆ ผมเผ้าของเธอยุ่งเหยิงจนมองไม่เห็นใบหน้า

ระหว่างที่ [รถศึกอัจฉริยะ] กำลังขับเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ หญิงชุดเหลืองก็ผงกหัวขึ้น เผยให้ใบหน้างดงาม โบกไม้โบกมือมาทาง [รถศึกอัจฉริยะ] คล้ายกำลังร้องขอความช่วยเหลือ

ท่ามกลางพื้นที่เทือกเขารกร้างเช่นนี้ กลับมีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น แถมยังบังเอิญขวางถนนพอดี ซูเฉินรู้สึกได้ถึงกลิ่นทะแม่งๆ เรื่องราวน่าจะไม่ชอบมาพากล

“พี่เฉิน พวกเราควรทำยังไงกันดี?” หยางฮ่าวถาม

ถนนเส้นนี้แคบมาก ลำพังแค่ [รถศึกอัจฉริยะ] ก็แทบไม่สามารถขับผ่านไปได้แล้ว หากยังขับต่อไป ผู้หญิงชุดเหลืองข้างหน้าคงมิแคล้วถูกเหยียบตาย

ซูเฉินเหลือบมองแผงหน้าจอควบคุมส่วนกลางอีกรอบ และพบว่าจุดสีน้ำเงินกำลังเคลื่อนที่เข้ามาหารถเขา เจ้าตัวก็แค่นเสียงฮึ่มเบาๆ

เขาเดาได้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฝ่ายตรงข้ามคงใช้ผู้หญิงชุดเหลืองเป็นเหยื่อล่อ บังคับให้รถของพวกเขาหยุด จะได้แห่มารุมทึ้ง ปล้นชิงทรัพย์สินไป

กลุ่มของอีกฝ่ายคือมนุษย์มากกว่า 100 คน และอาจจะมีผู้วิวัฒนาการอยู่ในนั้นก็ได้  ตามหลักปกติแล้วสามารถเรียกว่าเป็นกองกำลังเลยก็ยังได้

อย่างไรก็ตาม น่าเสียดายที่พวกเขาดันวิ่งมาชนตออย่างซูเฉิน

หากอีกฝ่ายคิดไม่ซื่อ เป็นพวกเขานั่นแหละที่จะโชคร้าย!

หลังจากซูเฉินสั่งหยุด [รถศึกอัจฉริยะ] เขาก็ลงจากรถ เดินไปหาผู้หญิงชุดเหลือง สำรวจมองอย่างตั้งใจแล้วเอ่ยถาม “คุณเป็นใคร? ทำไมถึงขวางทางพวกเรา?”

หญิงชุดเหลืองสยายผมยาวของเธอ ใบหน้าแสดงออกถึงความเย้ายวน เอ่ยด้วยรอยยิ้มหวาน “หนุ่มหล่อ ข้อเท้าฉันพลิกเลยเดินไม่สะดวก คุณพาจะช่วยฉันได้ไหม”

ผู้หญิงชุดเหลืองดูเหมือนอายุราวๆ 20 ปี แม้รูปร่างหน้าตาของเธอจะไม่ดีเท่าตันหลินหรือหยางเฉียน แต่เธอก็มีความงามในตัว หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น อาจตกหลุมพรางไปแล้ว

แต่ซูเฉินไม่สนใจ

เมื่อมีสองสาวงามอย่างตันหลินและหยางเฉียนอยู่ใกล้ตัว ความงามทั่วๆไปจึงไม่น่าสนใจอีก

แล้วอีกอย่าง ไอ้แผนสาวงาม ใช้เสน่ห์หวังยั่วยวนพวกบ้ากามเนี่ย เขาเคยประสบมาหลายครั้งแล้ว ในใจรู้สึกรังเกียจวิธีการเช่นนี้

“แสดงละครได้ไม่เลว ในเมื่อข้อเท้าคุณพลิก งั้นทำไมไม่เรียกพวกพ้องคนอื่นๆออกมาช่วยเล่า?” ซูเฉินเย้ยหยัน

“นี่คุณรู้ได้ยังไง?” สีหน้าของหญิงชุดเหลืองแปรเปลี่ยนไป

พวกพ้องของเธอดักซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกแล้วก็จริง ทว่าทุกคนซ่อนตัวอย่างดี ไม่มีทางที่จะเปิดเผยร่องรอยอย่างแน่นอน

เช่นนั้น แล้วชายหนุ่มคนนี้รู้ได้อย่างไร?

หรือว่า … เขาจะเป็นปรมาจารย์พลังจิต!?

หญิงชุดเหลืองเกิดความสงสัย เพราะมีเพียงปรมาจารย์พลังจิตเท่านั้นที่สามารถตรวจสอบสภาพแวดล้อมรอบๆผ่านพลังแห่งจิตวิญญาณได้

เมื่อคิดได้แบบนี้ เธอก็เลิกยั่วยวาน สีหน้าท่าทีเปลี่ยนเป็นเย็นชา

4/10

Ep.144

“ฉันคงประเมินแกต่ำไป” หญิงชุดเหลืองแค่นเสียงเย็น หันไปตะโกนทางพุ่มไม้อีกฝั่งหนึ่งว่า “ออกมาเถอะ พวกมันรู้แผนการของพวกเราแล้ว”

ทันทีที่ประโยคนี้จบลง ในพุ่มไม้ใหญ่บังเกิดเสียงกรอบแกรบ มนุษย์กว่าร้อยคนก้าวออกมา

ซูเฉินและ [รถศึกอัจฉริยะ] ตกอยู่กลางวงล้อมอย่างรวดเร็ว

“ให้ตายเถอะน้องสาว ทักษะการแสดงของเธอนี่มันแย่จริงๆ ทำไมถึงปล่อยให้พวกเขาจับได้เร็วแบบนี้?”

ในเวลานั้นเอง ชายหน้าแดงที่รูปร่างใหญ่เหมือนเนินเขาขนาดย่อม ได้เดินเข้ามาในวงล้อม หยุดยืนข้างกายหญิงชุดเหลือง

“ไม่ใช่หรอก ฉันว่าเขาน่าจะเป็นปรมาจารย์พลังจิตมากกว่า ระวังตัวด้วย” หญิงในชุดเหลืองเตือน

“อ้อ” ชายหน้าแดงร่างใหญ่มองซูเฉินด้วยความสนใจ แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมายังคงเป็นไปในเชิงดูแคลน “ไอ้หนู นายเป็นปรมาจารย์พลังจิตจริงๆหรอ?”

ความยากลำบากในการฝึกฝนของปรมาจารย์พลังจิตน่ะสูงมาก ขณะที่ซูเฉินยังดูอ่อนเยาว์อยู่เลย ดังนั้นต่อให้ซูเฉินเป็นปรมาจารย์พลังจิตจริงๆ อย่างมากก็น่าจะมีระดับแค่เลเวล 1 เท่านั้น

ซึ่งปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 1 ไม่มีความสามารถในการโจมตีใดๆ ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรทั้งสิ้น ด้วยเหตุนี้เอง ชายหน้าแดงร่างใหญ่ถึงกล้าหยิ่งผยองต่อหน้าซูเฉิน

“ฉันจะเป็นปรมาจารย์พลังจิตหรือไม่ แกไม่คู่ควรที่จะได้รับคำตอบ” ซูเฉินปาดจมูกเขา กวาดสายตามองไปรอบๆ เอ่ยอย่างไม่แยแส “แล้วยังไงต่อ ตกลงพวกแกตั้งใจจะปล้นฉันใช่ไหม”

“ไอ้เด็กอวดดี!” มองไปยังท่าทีและคำพูดของซูเฉิน ใบหน้าของชายหน้าแดงก็กลายเป็นบูดบึ้ง กล่าวเสียงขรึมว่า “เจ้าหนู มอบทุกอย่างที่แกมีออกมาซะดีๆ ถ้าเชื่อฟัง ฉันจะยอมให้แกตายในสภาพครบสามสิบสอง!”

“ฟังดูน่ากลัวซะจริง แต่เสียใจด้วยนะ เพราะเกรงว่าพวกเขาคงไม่ยอม”

ซูเฉินเสยมือ ชี้นิ้วโป้งไปทาง [รถศึกอัจฉริยะ] ที่อยู่ข้างหลัง ตะโกนว่า “ทุกคนออกมา! มีคนจะปล้นพวกเรา!”

เอาจริงๆการสังหารมนุษยร้อยคน สำหรับซูเฉินแล้ว เป็นแค่อาหารเรียกน้ำย่อยเท่านั้นเอง ไม่ลำบากหรือเปลืองแรงเลยสักนิด

แต่เมื่อพิจารณาดูแล้วว่าหากเขาต้องจัดการเองในทุกๆครั้ง แบบนี้สมาชิกคนอื่นๆในกลุ่มจะไม่กลายเป็นแค่ดอกไม้ในเรือนกระจกเอาหรือ?

หากมิเคยเผชิญลมฝน แล้วจะเห็นสายรุ้งได้อย่างไร?

ถึงเวลาที่พวกเขาต้องเผชิญกับความโหดร้ายในวันสิ้นโลก ได้เวลาหาประสบการณ์ต่อสู้แล้ว!

“ฮะฮ่า! ไอ้โง่ตามืดบอดคนไหนกล้ามาปล้นเรา? ขอให้ฉันได้เห็นหน้ามันหน่อย!” หวู่หยางหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง กระโดดลงจากรถ

นับแต่สามารถยกระดับขึ้นเป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 2 เขาก็เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ คำพูดและท่าทีอวดดีกว่าแต่ก่อนมาก

“นี่ก็นานแล้วที่ฉันไม่ได้ขยับแข้งขยับขา วันนี้เป็นโอกาสที่ดี” หยางหลิงเทียนยิ้ม ค่อยๆก้าวตามหวู่หยางลงจากรถ

สือต้าหนิวและคนอื่นๆตามมาติดๆ แม้แต่ตันหลินกับหยางเฉียนก็เช่นกัน

ชายหน้าแดงสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเห็นผู้คนมากมายลงมาจาก [รถศึกอัจฉริยะ]

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นตันหลินกับหยางเฉียน ในดวงตากลับสว่างไสวไปด้วยประกายร้อนแรง

เขาเคยเห็นสาวงามมานักต่อนัก แต่หญิงสาวที่งดงามระดับตันหลินหรือหยางเฉียน เขาไม่เคยพบเคยเจอมาก่อนเลย

ความคิดอยากเป็นเจ้าของทะลักล้นออกมาจากใจเขา

หญิงชุดเหลืองที่อยู่ข้างๆชายหน้าแดง สีหน้ามืดมนลงเล็กน้อย

เดิมที เธอคือหนึ่งในสาวงามของแถบนี้ แต่การปรากฏตัวของตันหลินกับหยางเฉียน ทำให้เธอดูหมองไปถนัดตา

ความริษยาของผู้หญิงน่ะรุนแรงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นผู้หยิงที่สวยกว่าตัวเอง ความอิจฉานี้ก็เพิ่มเป็นเท่าทวี

ณ จุดนี้ เธอลอบสาบานในใจ ว่าระหว่างชุลมุน เธอจะต้องฆ่าตันหลินและหยางเฉียนให้จงได้

ซูเฉินสัมผัสได้ถึงเจตนาร้ายของชายหน้าแดงร่างใหญ่ หันไปพูดกับเฉาหรานที่อยู่ข้างๆ “เฉาหราน หลังจบเรื่องนี้ ฝากเจาะลูกตามันด้วยนะ”

“พี่เฉิน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง” เฉาหรานเลียริมฝีปาก จิกสายตามองชายหน้าแดง

“ซูเฉิน จะให้พวกเราทำยังไงกับไอ้พวกหัวขโมยดี?”

หวู่หยางกระตือรือร้นที่จะลองพลังใหม่ แต่ก่อนลงมือเขายังคงถามความเห็นของซูเฉิน

“พวกคุณฝึกฝีมือกันเถอะ แต่จำไว้อย่างนึง ห้ามปล่อยทิ้งไว้แม้แต่คนเดียว ฆ่าพวกมันให้หมด!” รอยยิ้มเย็นผุดขึ้นตรงมุมปากซูเฉิน

จริงอยู่ที่ตัวเขาชอบเอ่ยปากฆ่าคน แต่นั่นมิใช่อุปนิสัยโดยกำเนิด ตราบใดทีฝ่ายตรงข้ามไม่ยั่วโมโห หรืออาจเป็นพิษร้ายต่อเขาและสมาชิกของกลุ่มในภายหลัง ซูเฉินจะไม่เป็นฝ่ายเริ่มโจมตีก่อน

แต่หากมีใครมากวนประสาทเขา จุดจบเดียวที่รอพวกมัน .. คือความตาย!

และเห็นได้ชัดว่ากลุ่มของชายหน้าแดง จัดอยู่ในประเภทนั้น