131-132

1/10

Ep.131

อย่างไรก็ตาม กำลังรบโดยรวมของเผ่าเต่าเขียวยังถือว่าแข็งแกร่งมาก อ่อนแอที่สุดคือผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 หากพวกมันสามารถบุกเข้ามาในเกาะเฉียนหยูได้ คงเป็นหายนะของมนุษย์อย่างแท้จริง

แน่นอน สถานการณ์ที่ว่าจะเกิดขึ้นได้ พวกมันต้องไม่พบซูเฉิน

ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของซูเฉิน ควบคู่ไปกับสมบัติอันหลากหลายจากชิ้นส่วน ต่อให้เผ่าเต่าเขียวยกโขยงกันมา ปลายทางที่รอพวกมันอยู่มีเพียงทางตันเท่านั้น

หลังจากคิดจนมั่นใจ ซูเฉินขึ้นเสียงว่า “ไอ้เต่าเฒ่า ไม่ว่าเผ่าเต่าเขียวของแกจะมีซักกี่ตัว ตราบใดที่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าฉัน ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด!”

“สามหาว!”

เต่าเขียวกัดฟันกรอด ตวาดโกรธเคือง “ไอ้หนู เจ้าชื่ออะไร ถ้าแน่จริงจงประกาศนามออกมา”

“แกมีค่าพอจะรู้ชื่อฉันด้วยหรอ?” ซูเฉินยิ้มเยาะ กล่าวติดตลกว่า “ถ้าแกอยากรู้ ก็ได้! ฉันจะยอมบอกให้ แต่แกต้องเรียกฉันว่าท่านปู่ก่อน!”

“นี่เจ้ากล้าดูหมิ่นข้า?” น้ำเสียงของมนุษย์เต่าเขียวกลายเป็นเกรี้ยวกราด คำรามว่า “ไอ้หนู อย่าให้ข้าจับเจ้าได้แล้วกัน ถึงเวลานั้นข้าจะทุบเจ้าให้ตาย จะตีเจ้าจนกว่ากระดูกจักแหลกเหลว!”

“แล้วฉันจะตั้งตารอวันนั้น” ซูเฉินเบ้ปาก หันหลังและเดินออกจากเหมือง

ได้รับข้อมูลที่ค่อนข้างชัดเจนมาจากเผ่าเต่าเขียวแล้ว อีกอย่างซอมบี้ก็ไม่สามารถออกมาได้ เถียงกับมันต่อไปก็ไม่มีความหมาย

คนบนรถฐานทัพพอเห็นว่าซูเฉินไม่ได้ล่อซอมบี้ขึ้นมา พวกเขาก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

“ซูเฉิน ซอมบี้ในเหมืองตายหมดแล้วหรือ?”

เมื่อซูเฉินขึ้นมา หวู่หยางเอ่ยถามทันที

“ยังเหลือซอมบี้อยู่ข้างใน แต่มันถูกห่อหุ้มเอาไว้ด้วยอำนาจเขตแดน ไม่มีตัวไหนสามารถออกมาได้” ซูเฉินถอนหายใจและอธิบาย

ในเมื่อซอมบี้ออกมาไม่ได้ ก็เท่ากับว่าเขาไม่ได้รับชิ้นส่วน นับเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่สำหรับซูเฉิน

“อำนาจเขตแดนคืออะไร?”

ทุกคนบนรถไม่เข้าใจ คำว่า ‘อำนาจเขตแดน’ นั้นสดใหม่เกินไป พวกเขาเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก

ซูเฉินไม่ตั้งใจจะปิดบัง เริ่มบอกเล่าถึงทางเชื่อมต่อระหว่างสองโลก รวมไปถึงเรื่องราวของเผ่าเต่าเขียว

“นอกจากพวกเราแล้ว ยังมีสิ่งสิ่งมีชีวิตต่างเผ่าอยู่อีกจริงๆน่ะหรือ?” สีหน้าของหวู่หยางเริ่มจริงจังมากขึ้น

ส่วนคนอื่นๆ สีหน้าดูไม่ดีนัก

ท่ามกลางหายนะวันสิ้นโลก ในห่วงโซ่อาหาร ซอมบี้กับสัตว์กลายพันธุ์อยู่ในตำแหน่งสูงกว่า การเอาชีวิตรอดท่ามกลางสภาพแวดล้อมเช่นนี้ สำหรับมนุษย์แล้วเป็นเรื่องยากมาก

ยิ่งมีสิ่งมีชีวิตต่างเผ่าปรากฏขึ้นอีก นั่นไม่ต่างจากหายนะสำหรับมนุษย์

“สิ่งมีชีวิตต่างเผ่าจะน่ากลัวซักแค่ไหนกัน ตราบใดที่พวกเรามีกำลังรบแข็งแกร่ง พวกมันก็ทำได้แค่แหงนหน้ามองพวกเราเท่านั้น” ซูเฉินไม่สนใจ

เขาตระหนักดี ว่าโลกใบนี้เป็นโลกที่ผู้แข็งแกร่งได้รับการเคารพเทิดทูน ผู้ใดหมัดหนักกว่า แข็งแกร่งกว่า ผู้นั้นก็จะได้เป็นใหญ่

“ดูเหมือนพวกเราควรเร่งมืออย่างจริงจัง รีบแข็งแกร่งขึ้นจริงๆซะแล้ว” หวู่หยางกัดฟัน แววตาแน่วแน่มั่นคง

คนอื่นๆพยักหน้าเห็นด้วย

เพียงแต่ว่า การเพิ่มพูนความแข็งแกร่งนั้น มิใช่อะไรที่สามารถเกิดขึ้นได้เพียงชั่วข้ามคืน พวกเขาจะสามารถก้าวหน้าในระยะเวลาอันสั้นได้อย่างไร? แม้แสดงท่าทีตอบรับ แต่ในใจมีความเชื่อมั่นไม่ถึงครึ่ง

“เรื่องเพิ่มพูนความแข็งแกร่ง พวกคุณไม่จำเป็นต้องเก็บมาคิดมาก ฉันมีวิธี” ซูเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เขามี [โพชั่นกายภาพ] อยู่หลายขวด และยังมีอาวุธอีกชิ้นสองชิ้น ด้วยสิ่งเหล่านี้ อย่างน้อยน่าจะสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้คนในกลุ่มของซูเฉินได้เป็นสองเท่า

หากเป็นคนอื่นเอ่ยประโยคนี้ออกมา ย่อมถูกหัวเราะใส่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่ซูเฉินน่ะต่างออกไป

ความเร็วในการยกระดับของซูเฉิน ทุกคนกระจ่างแก่ใจ บวกกับสมบัติมหัศจรรย์และแปลกประหลาดอีกมากมาย ฉะนั้นบางทีซูเฉินอาจมีวิธีช่วยให้ความแข็งแกร่งของพวกเขาก้าวกระโดดไปอีกขั้นจริงๆก็ได้

“พี่เฉิน แล้วเมื่อไหร่พี่จะช่วยพวกเราเพิ่มความแข็งแกร่ง?” เฉาหรานพูดด้วยความตื่นเต้น

เขาใฝ่ฝันอยากจะเป็นผู้วิวัฒนาการตลอดมา ตอนนี้พอได้ฟังก็แทบอดใจรอไม่ไหว

“กลับถึงที่พักก่อนแล้วค่อยว่ากัน” ซูเฉินยิ้ม ส่งสายตามอบความมั่นใจให้แก่เฉาหราน

เฉาหรานพยักหน้าหงึกๆ เขาเชื่อว่าตราบใดที่ซูเฉินเอ่ยปากสัญญา อีกฝ่ายจะทำมันอย่างแน่นอน

หลังจากนั้น [รถศึกอัจฉริยะ] ก็เริ่มเดินเครื่อง มุ่งหน้ากลับสู่เส้นทางเดิม

2/10

Ep.132

ระหว่างทางกลับ ซูเฉินพบเจอเรื่องไม่คาดฝัน เขาสังเกตเห็นว่าในเวลานี้ มีจุดสีน้ำเงินมากกว่าสิบจุดปรากฏขึ้นบนหน้าจอควบคุมส่วนกลาง แถมตำแหน่งของพวกมันยังอยู่ใกล้กับก้อนหินใหญ่

เมื่อเขาจากไปในตอนเช้า ปากทางเข้าถ้ำไม่ได้ปิดสนิท หากมีคนบังเอิญพบเข้า มีแนวโน้มเป็นไปได้สูงว่าจะยึดถ้ำของตน

“เป็นใครอีกล่ะทีนี้?” ซูเฉินหรี่ตาพลางครุ่นคิด

ในแถบนี้ หลังการอาละวาดของคลื่นซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์ คาดว่ามนุษย์ที่สามารถรอดชีวิตมาได้ คงมีไม่มากนัก

แต่ปัจจุบัน กลับมีคนนับสิบปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน ซูเฉินจึงต้องปลุกใจตัวเองให้ตื่นตัวเข้าไว้

เมื่อ [รถศึกอัจฉริยะ] ค่อยๆขับไปใกล้ก้อนหินใหญ่ หยางฮ่าวก็ร้องเตือน “พี่เฉิน ดูเหมือนจะมีคนเข้าไปในถ้ำของพวกเรา มีรถฐานทัพสองคันจอดอยู่ข้างนอก”

ซูเฉินสังเกตเห็นก่อนตั้งนานแล้ว ดังนั้นแค่พยักหน้าเล็กน้อย “ไม่ต้องกังวล พวกเราไปดูกัน”

การมาถึงของ [รถศึกอัจฉริยะ] ได้ดึงดูดความสนใจของคนที่อยู่ในถ้ำเช่นกัน

ไม่นาน ผู้คนนับสิบก็เดินออกมา ทุกคนกุมอาวุธในมือ ตั้งท่าเตรียมพร้อมรับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน

หลังจากที่ [รถศึกอัจฉริยะ] หยุดลง ซูเฉินก้าวลงจากรถ หวู่หยางและหยางหลิงเทียนก็ตามลงไปกับเขาเช่นกัน

ส่วนคนอื่นๆถูกกำชับให้อยู่ในรถ

“ทุกท่าน ไม่ทราบมาจากที่ใด?” ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า ทักทายผู้คนฝ่ายตรงข้าม

ชายชราที่มีรอยย่นเต็มใบหน้ามองมายังซูเฉิน กล่าวอย่างเฉยเมย “พวกเรามาจากไหน คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้ พวกคุณต่างหากมาที่นี่ทำไม?”

เห็นท่าทีไม่แยแสของอีกฝ่าย ซูเฉินปาดจมูก ชี้ไปที่ถ้ำใต้ก้อนหินใหญ่และกล่าวว่า “พวกเราเป็นคนขุดถ้ำนั้นขึ้นมา จะเรียกว่ามันเป็นที่พักชั่วคราวของพวกเราก็ได้ ฉะนั้นแน่นอนว่าต้องกลับมา”

“ถ้ำหินนี้เป็นของพวกคุณ?” ชายชราอุทานเสียงเบา จ้องซูเฉินและถามว่า “คุณมีหลักฐานรึเปล่า?”

“มีต้นแอปเปิ้ลอยู่ข้างในนั้น ผมปลูกมันเองกับมือ เรื่องนี้พอจะรับเป็นหลักฐานได้ไหม?” ซูเฉินกล่าวเฉยชา

“ถ้าแกกล้าเอ่ยปากว่าปลูกมัน งั้นฉันก็กล้าพูดว่าตัวเองเป็นคนปลูกมันเหมือนกัน!”

เบื้องหลังชายชรา ชายคนหนึ่งในชุดรัดรูปสีดำเดินออกมา คนๆนี้มองจากใบหน้าแล้วน่าจะอายุซัก 17-18 ปี ดวงตาฉายแววอำมหิต เขากวาดสายตามองซูเฉินด้วยความเย็นชา กล่าววาจาเหยียดหยาม

ชายชราหัวเราะเบาๆ กล่าวว่า “ถ้ำหินนี้เห็นได้ชัดว่าไม่มีเจ้าของ ผู้มาก่อนคือผู้ได้มันไป ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว พวกคุณจงออกไปโดยเร็ว อย่าคิดหาเรื่องใส่ตัวอีก”

ได้ยินแบบนั้น ดวงตาของซูเฉินค่อยๆหรี่ลง

เดิมที เขาไม่ได้สนใจถ้ำนี้ รวมไปถึงต้นแอปเปิ้ลข้างในด้วย

หากอีกฝ่ายสนทนากันอย่างสุภาพ เขาอาจยอมปล่อยไป

แต่เห็นได้ชัดว่าฝ่ายตรงข้ามใช้น้ำเสียงดูถูกกัน ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

“แบบนี้ก็หมายความว่าคุณตั้งใจจะปล้นมันจากพวกเราสินะ?” เสียงของซูเฉินเริ่มเย็นชา

หวู่หยางและหยางหลิงเทียนที่อยู่ข้างกายเขาสบตากัน หยิบอาวุธออกมาทันที

ทั้งสองต่างรู้ดี ว่าความขัดแย้งเป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตราบใดที่ซูเฉินออกคำสั่ง พวกเขาจะกระโจนเข้าสู้อย่างไม่ลังเล

“ไอ้หนู นี่แกบ้าไปแล้วหรอ? กล้าคุยกับพวกเราแบบนี้ หรือไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว?” ชายชุดดำคว้ามีดขึ้นมาในมือ ตวาดขู่

“คนที่เคยพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ถึงตอนนี้ไม่เคยมีใครรอดมาได้แม้แต่คนเดียว” ซูเฉินเอ่ยพึมพำอย่างไม่แยแส

คำกล่าวนี้ไม่มีโม้เหม็นแม้เพียงน้อย ทุกคน ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำให้เขาขุ่นเคือง พวกมันล้วนจบชีวิตลงภายใต้เงื้อมมือซูเฉินอย่างไม่มีข้อยกเว้น

หากจะมีข้อยกเว้น ก็คงเป็นหลี่เหลียง

อย่างไรก็ตาม ชะตากรรมของหลี่เหลียงนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย อีกฝ่ายถูกทรมานอย่างถึงที่สุด

ไม่รู้ว่าตอนนี้หลี่เหลียงถูกล่า แล้วขุดหินพลังงานออกมารึยัง

“ฮะ ฮะฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ทันทีที่เสียงของซูเฉินตกลง วินาทีนั้นบังเกิดเสียงหัวเราะดังสนั่นจากฝั่งตรงข้าม

ในสายตาพวกเขา ซูเฉินมองยังไงอายุก็ไม่เกิน 20 ปี อย่างมากเป็นแค่ผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 แต่ดันกล้าเอ่ยประโยคนี้ออกมาอย่างผ่าเผย ช่างน่าไม่อาย!