บทที่ 27 จักรวรรดิถัง
บทที่ 27 จักรวรรดิถัง
ถังเส้าหยางรู้สึกประหลาดใจกับการเพิ่มขึ้นของค่าคุณสมบัติของเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นสกิลที่เขาได้รับมาจาก [ผสานวิญญาณ] กับคาราน รอยยิ้มอันขมขื่นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
นี่หมายความว่าคารานยังไม่ได้ใช้สกิลใดๆของเขาเลยในการต่อสู้ก่อนหน้านี้ และนี่ก็ยังหมายความว่าถังเส้าหยางจะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัยหากคารานเลือกที่จะใช้สกิลของมัน อย่างไรก็ตาม คารานก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น ดังนั้นผลของการต่อสู้จึงออกมาเสมอกัน และมันก็ไม่ได้เสมอันเพราถังเส้าหยางนั้นแข็งแกร่ง แต่มันเป็นพราะคารานนั้นยอมอ่อนให้
“ฮ่าฮ่า ข้าไม่ได้ใช้สกิลของข้าก็เพราะเจ้าไม่ได้ใช้สกิลของเจ้ายังไงล่ะ! ดังนั้นมันก็จะไม่ยุติธรรมถ้าข้าใช้สกิลของข้า ถูกไหม?” ทันใดนั้นเสียงของคารานก็ดังขึ้นมาในหัวของเขา ไม่เพียงเท่านั้น แต่คารานยังสามารถพูดได้อย่างคล่องแคล่วอีกด้วย
“ฮ่าฮ่า นายมีสกิล ดังนั้นการใช้สกิลนั้นก็ยังยุติธรรมอยู่ดี เพียงแต่ว่าฉันยังอ่อนแออยู่…”
“ไม่ ตอนนี้เจ้ามีข้าแล้ว ถัง! เจ้าแข็งแกร่งสำหรับข้า แต่มานาของเจ้านั้นต่ำเกินไปที่จะคงสภาพนี้ไว้!” คารานพูดด้วยความมั่นใจในขณะที่เขาแสดงความคิดเห็นในสิ่งที่ถังเส้าหยางขาด
“มานา?” ถังเส้าหยางโพล่งออกมาในขณะที่เขาไม่รู้ว่าคารานกำลังพูดถึงอะไร “เดี๋ยวก่อนนะ… นายพูดได้คล่องแล้วหรอ?”
“ฮ่าฮ่า ตอนข้ายังมีชีวิตอยู่ข้าก็พูดแบบนี้แหละ! ข้าคิดถึงวันนั้นซะจริง…” เสียงของคารานหยุดลงครึ่งทางก่อนจะพูดต่อ “อืม มานาคือพลังเวทย์ของเจ้า ด้วยพลังเวทย์ในปัจจุบันของเจ้า เจ้าก็จะสามารถคงสภาพนี้ไว้ได้เพียงห้านาทีเท่านั้น!”
ถังเส้าหยางพยักหน้าอย่างเข้าใจ ในที่สุดเขาก็ค้นพบวิธีการใช้พลังเวทย์ที่เขาเคยคิดว่าไร้ประโยชน์มาก่อน
“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็จะจัดสรรคะแนนเพิ่มไปที่พลังเวทย์ของฉันดีไหมนะ?” ถังเส้าหยางยืนขึ้นในขณะที่เขาครุ่นคิดเกี่ยวกับค่าคุณสมบัติ
ตอนนี้เขามีคลาส [ผู้ทำสัญญาวิญญาณ] และเขาก็มีคารานที่ช่วยเพิ่มค่าความแข็งแกร่งและค่าพลังชีวิตของเขาแล้ว และเพื่อรักษาสภาพนี้ เขาก็ต้องการพลังเวทย์ที่เพียงพอ
เขาปิดการใช้งาน [ผสานวิญญาณ] และผิวหนังของเขาก็กลับมาเป็นปกติ อย่างไรก็ตาม คารานก็ไม่ได้พูดกับเขาอีกต่อไปนับตั้งแต่เขาปิด [ผสานวิญญาณ] เขากำลังใคร่ครวญขณะที่มุ่งหน้ากลับไปที่อาณาเขตอัจฉริยะของเขา
ลู่อันเดินเข้าไปหาบอสของเขา เขาอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามเมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่จริงจังของถังเส้าหยาง ดูเหมือนว่าบอสของเขาจะกำลังคิดอะไรบางอย่างที่สำคัญอยู่และเขาก็ไม่ต้องการที่จะไปรบกวนบอสของเขา
ทั้งคู่มุ่งหน้ากลับไปที่โรงแรมฉางโจวอย่างเงียบๆ ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในโรงแรม เสียงของออริจิ้นก็ดังขึ้น “ยินดีด้วย มาสเตอร์~ คุณประสบความสำเร็จในการทำสัญญากับวิญญาณตนแรกของคุณแล้ว!”
“อืม…” จากนั้นถังเส้าหยางก็หันกลับมาและพูดว่า “ลู่อัน วันนี้เราจะไม่ไปล่าซอมบี้ แต่เราจะไปขนย้ายเสบียง พรุ่งนี้เราจะมีงานสำคัญ! และฉันจะมาบอกในภายหลัง!”
หลังจากที่เขาส่งคำสั่งออกไป ถังเส้าหยางก็มุ่งหน้าไปที่ลิฟต์ ใช่แล้ว พรุ่งนี้เขากับลู่อันมีภารกิจสำคัญ มันคือการออกไปรวบรวมผู้รอดชีวิต และให้ที่พักพิงแก่พวกเขาเพื่อการก่อตั้งจักรวรรดิของเขา
แต่ก่อนที่เขาจะสามารถนำผู้รอดชีวิตกลับมาพร้อมกับเขาได้ เขาก็จะต้องเตรียมตัวให้พร้อม การย้ายเสบียงมายังอาณาเขตอัจฉริยะเองก็เป็นหนึ่งในการเตรียมการของเขา ด้วยสิง่นี้ มันก็จะไม่มีคนโง่คนไหนที่กล้ากินอาหารของพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง
อย่างไรก็ตาม สิ่งแรกก่อนที่เขาจะสามารถตัดตั้งจักรวรรดิของเขาได้ เขาก็จำเป็นที่จะต้องมีระบบ
ติ้ง!
ถังเส้าหยางมาถึงชั้นสูงสุด ชั้นที่ยี่สิบห้า ในฐานะเจ้าของอาณาเขตอัจฉริยะ มันก็เป็นเรื่องปกติที่เขาจะได้รับตำแหน่งที่ดีที่สุด ทั้งชั้นเป็นห้องของเขา และนอกเหนือจากห้องของเขาแล้ว มันก็ยังมีห้องควบคุมบนชั้นนี้
ห้องควบคุมสามารถใช้เพื่อปรับเปลี่ยนและจัดการอาณาเขตอัจฉริยะทั้งหมดได้ ใช่แล้ว อาคารหลังนี้สามารถแก้ไขได้ในทันที และถังเส้าหยางก็ได้ปรับเปลี่ยนโรงแรมฉางโจวให้เป็นไปตามความคิดของเขา แน่นอนว่าการปรับปรุงฐานทัพนั้นก็จะต้องใช้ GC
เขาเดินออกไปจากลิฟต์และพบกับห้องนั่งเล่นที่กว้างขวาง ถังเส้าหยางเดินไปทางขวาซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องควบคุม เมื่อเขาเข้ามาในห้อง เขาก็ได้รับการต้อนรับจากหน้าจอมากมาย
สถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนห้องดูกล้องวงจรปิดขั้นสูงในภาพยนตร์ แต่ละหน้าจอจะแสดงให้เห็นทุกซอกทุกมุมในอาณาเขตอัจฉริยะ
“ออริจิ้น!” ถังเส้าหยางเรียกหาออริจิ้น หลังจากนั้นหน้าจอก็หายไปและเปลี่ยนเป็นหน้าจอที่ใหญ่ขึ้นแทน
[ ก่อตั้งกลุ่ม ]
[ กรุณาใส่ชื่อกลุ่ม ]
“จักรวรรดิถัง!” ถังเส้าหยางได้เตรียมชื่อเอาไว้แล้วโดยใช้ชื่อของเขาเองเพื่อสร้างจักรวรรดิของเขา
[ จักรวรรดิถังได้ถูกก่อตั้ง ]
--------------------------------
[ จักรวรรดิถัง ]
ผู้นำ: ถังเส้าหยาง
อาณาเขต: อาคารชั้นยี่สิบห้าชั้นและคฤหาสน์
สมาชิก: 1
--------------------------------
ข้อมูลเกี่ยวกับจักรวรรดิของเขาปรากฏขึ้นบนหน้าจอ แต่แล้วใบหน้าของเขาก็ปรากฏสีหน้างงงวย “คฤหาสน์?”
“อ้า คฤหาสน์นั่น…” ถังเส้าหยางนึกถึงมินิเกมแรกของเขา
“ยินดีด้วย มาสเตอร์~ คุณประสบความสำเร็จในก้าวแรกสู่ความฝันของคุณแล้ว!” ออริจิ้นไม่ลืมที่จะแสดงความยินดีกับมาสเตอร์ของมัน
“หืม เกี่ยวกับอาณาเขต ฉันจะขยายอาณาเขตของฉันออกไปได้ยังไงกัน? หรือฉันแค่ไปยึดมาตามปกติ?” เขาเพิ่งก่อตั้งจักรวรรดิในระบบ แต่ตอนนี้เขาก็ได้ถามถึงเรื่องการขยายอาณาเขตของเขาแล้ว
“ไม่ คุณจะต้องใช้ GC เพื่อขยายอาณาเขตของคุณ คุณสามารถซื้ออาคารอีกสองหลังได้ด้วย GC จากนั้นอาคารก็จะติดตั้งระบบดัดแปลงเหมือนอย่างอาคารหลังนี้ นอกจากนี้คุณก็ยังสามารถเปลี่ยนอาคารเป็นปราสาทจริงๆได้ ถ้าคุณต้องการ!”
ถังเส้าหยางรู้สึกประหลาดใจ เขาได้ลิ้มรสความสะดวกสบายของระบบปรับปรุงมาแล้ว เขาสามารถออกแบบห้องและอาคารได้ตามต้องการ แต่ปัญหาคือ GC การขยายจักวรรดิรของเขานั้นจะต้องใช้ GC เป็นจำนวนมาก
และปัญหาอีกประการหนึ่งก็คือถ้าเขาไม่ได้อ้างสิทธิ์ในอาณาเขตโดยรอบของเขาในทันที คนอื่นๆที่มีอาณาเขตใกล้เคียงก็อาจจะสามารถอ้างสิทธิ์ได้หากพวกเขามี GC มากกว่าเขา
แม้ว่าออริจิ้นจะไม่ได้อธิบายให้เขาฟัง แต่เขาก็เข้าใจเรื่องนี้แล้ว GC ก็เหมือนเงิน คุณสามารถซื้อทุกอย่างได้ด้วยเงิน และตอนนี้ GC ก็ได้เข้ามาแทนที่เงินแล้ว ดังนั้นด้วย GC เราก็จะสามารถได้ทุกอย่างที่เขาต้อง รวมทั้งพรสวรรค์และคลาส
“มาสเตอร์ คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ตอนนี้คุณได้ก่อตั้งจักรวรรดิถังแล้ว และหากผู้คนในจักรวรรดิถังได้รับ GC มา จักรวรรดิก็จะได้รับเงิน 10% ของรายได้ของสมาชิกเช่นกัน นอกจากนี้ เราก็ยังสามารถเก็บภาษีกับคนของเราได้ ดังนั้นคุณจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับ GC เลย!”
“และแทนที่จะกังวลเรื่องนั้น มาสเตอร์ คุณก็จะต้องมองหาคนที่เก่งในการบริหารและการทหาร แม้ว่าฉันจะเป็นปัญญาประดิษฐ์อัจฉริยะ แต่ฉันก็ไม่มีข้อมูลหรือความรู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้!”
ออริจิ้นแสดงความกังวลออกมา ถังเส้าหยางได้ก่อตั้งจักรวรรดิขึนมาอย่างเป็นทางการแล้ว กระนั้นเขาก็ยังไม่มีกำลังคนเพียงพอที่จะปกครองจักรวรรดิของเขา เขาเคยเป็นแค่อันธพาลมาก่อน และลู่อันก็เคยเป็นแค่นักเรียนมัธยมปลายปีที่สาม ด้วยเหตุนี้เอง มันจึงไม่มีใครรู้เกี่ยวกับการบริหารและการทหารเลย
หากจำนวนผู้รอดชีวิตยังน้อยกว่าสามร้อย ถังเส้าหยางก็ยังจะพอสามารถจัดการได้ อย่างไรก็ตาม เขาก็ต้องการสร้างจักรวรรดิขนาดใหญ่ ดังนั้นเขาจึงต้องการผู้เชี่ยวชาญเพื่อช่วยเขาในการจัดการเรื่องพวกนี้
“มันเป็นเรื่องจริงที่เรายังขาดกำลังคน แต่ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ฉันกับลู่อันก็จะออกตามหาผู้รอดชีวิต เราจะสามารถเลือกคนที่เราต้องการจากกลุ่มผู้รอดชีวิตได้ในภายหลัง อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ยังต้องทำงานให้ฉัน!”
ถังเส้าหยางตระหนักได้ถึงปัญหา แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ปัญหาของเขาจะสามารถแก้ไขได้โดยใช้เวลา
“อืม… ฉันจะสามารถได้รับ GC ผ่านมินิเกมได้เช่นกัน แม้ว่ามันจะเสี่ยง แต่มันก็คุ้มที่จะเสี่ยง…” ถังเส้าหยางออกจากห้องไปในขณะพึมพำด้วยเสียงต่ำ
***
เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่อันและถังเส้าหยางออกมาจากฐาน พวกเขาออกไปตามหาผู้รอดชีวิต ถังเส้าหยางใช้เส้นทางไปยังเซ็นทรัลปาร์คในขณะที่ลู่อันก็ใช้เส้นทางตรงกันข้าม
ถังเส้าหยางค้นหาผ่านถนนใหญ่ เขาตรวจสอบอาคารและบ้านทุกหลังระหว่างทาง อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้พบกับมินิเกมหรือแม้แต่ผู้รอดชีวิตเลยแม้แต่คนเดียว มันมีแต่เป็นพวกซอมบี้เท่านั้น
หกชั่วโมงแล้ว ดวงอาทิตย์ขึ้นถึงจุดสูงสุด และเขาก็ยังอยู่ในเขตทางเหนือของฐาน การค้นหาค่อนข้างน่าเบื่อ และผลลัพธ์ของมันก็ไม่ได้เป็นที่น่าพึงพอใจ
ถังเส้าหยางหยุดนั่งอยู่หน้าบ้าน เขาหยิบอาหารออกมาจากกระเป๋าเป้สะพายหลัง เขากำลังจะกินอาหารกลางวันของเขา อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะด้กินอาหาร เขาก็ได้ยินเสียงตะโกน
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”
เสียงโห่ร้องผสมปนเประหว่างเสียงชายและหญิง ดวงตาของถังเส้าหยางเป็นประกาย เขายืนขึ้นในทันทีและรีบวิ่งไปที่เสียง
