EP 509 การเลื่อนตำแหน่งครั้งใหม่

EP 509 การเลื่อนตำแหน่งครั้งใหม่

By loop

เก้าโมงเช้า

　　ลานหน้าบ้านของดงซูบิน

　　“พี่ซุน นอกเหนือจากตำแหน่งอื่น ๆ ของสำนักการค้าจีน มีการเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง?”

　　“พี่หลัวไห่ถิงถูกกล่าวถึงเป็นรองผู้อำนวยการและไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” “เมื่อผู้อำนวยการหลัวก็ต้องขึ้นตำแหน่งไป ก็จะไม่มี ผู้นำในสำนักงาน?” ดงซูบินถาม

　　"เอาล่ะ เมื่อพิจารณาว่าเกาแพนเหว่ยยังอายุน้อย ผู้อำนวยการหลัวจะเป็นผู้อำนวยการสำนักงานในขณะนี้ และเกาแพนเหว่ยอาจรับช่วงต่อในอนาคต

　　"แล้วเจียหยาน?" "ผู้อำนวยการเจียไม่ขยับ...

　　ดูเหมือนดงซูบินดูจะพูดเหมือนว่าเสี่ยวหลานนั้นได้ยึดสำนักงานส่งเสริมการลงทุนได้แล้วจากคณะกรรมการพรรคคนอื่นๆ

　　หลังจากนั้นไม่นาน ซันซูลี่ ก็พูดขึ้นทันทีว่า: "นักลงทุนจากญี่ปุ่นหลายคนอาจจะเดินทางมาลงทุนกับเราเร็วๆนี้?"

　　"ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นหัวหน้าสำนักนี้แล้ว “ดงซูบินยิ้มและตบแขนเขา” คุณไม่จำเป็นต้องขอคำแนะนำจากฉัน ทำหน้าที่ของคุณให้ดี และอย่าปล่อยให้ความไว้วางใจของผู้นำเหล่านั้นลดลง ..

　　ซุนซูลี่กระพริบตาและพูดว่า: "นักลงทุนชาวญี่ปุ่นที่เข้าร่วมสมาคมพ่อค้าโตเกียวนั้นเคยติดต่อกับคุณ มิฉะนั้นผมจะขอคำแนะนำจากนายกเทศมนตรีเสี่ยวหลาน?" รองนายกเทศมนตรีจ้าวจินหลงก็มีเอี้ยวกับงานนี้ด้วยและ เขาจะขอคำแนะนำ นายกเทศมนตรีจ้าว ซึ่งเขาก็รู้ดีว่าเขาคงเข้าถึงนายกเทศมนตรีเสี่ยวไม่ได้ง่ายได้ แต่ซันซูลี่เองก็แสดงให้เห็นว่าสิ่งที่พยายายามสื่อมันหมายความว่าเขาจะเดินตามคำสั่งของนายกเทศมนตรีเสี่ยว ซึ่งหมายความว่าเขาอยู่ฝั่งเดียวกับดงซูบินแล้ว

　　ดงซูบินพยักหน้า ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้  ถ้าเขาไม่ได้อาวุโสที่สุด เขาคงจะไม่ได้นั่งในตำแหน่งนี้ และบางทีดงซูบินอาจจะไม่ได้เห็นตัวตนของเขา แต่ซันซูลี่ไม่เพียงมาเยี่ยมอย่างจริงใจ แต่ยังนำของขวัญมาแสดงความห่วงใยเขาด้วย สิ่งนี้ทำให้ดงซูบินมองเขาไม่ผิด

　　สิบนาทีต่อมา ซุนชูลี่ กล่าวอำลาด้วยความกังวลใจ เขาจากไปพร้อมกับภรรยาของเขา

　　ทันทีที่ประตูห้องปิด ลวนเสี่ยวปิงก็พูดอย่างกระตือรือร้นว่า“ซูบิน ลูกหมายความว่าอย่างไร.. ลูกจะลาออกแล้วหรอ?” ดงซูบินยิ้ม “ตอนนี้มันจบแล้ว ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างจะดี”

“เอาล่ะ แม่ผมต้องไปแล้วค่อยเจอกันอีกที”

　　“จะไปไหน”

　　“ผมนัดกับนายกเทศมนตรีเสี่ยวไว้...

　　“ถ้าอย่างนั้นแม่จะรอทานอาหารเย็น และทางที่ดีควรพาเธอมาทานข่าวกับเราด้วย…”

　　ณ คณะกรรมการประจำเทศมณฑล

　　ถึงแม้จะเป็นวันพักผ่อนแต่ก็ยังมีทำงานล่วงเวลาอีกมาก มันเป็นกิจวัตรมาหลายวันแล้ว และดงซูบินก็ทำงาน ที่นี่ยังมีคนอีกมากฝูงชนมองดูเขาด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นดงซูบิน พวกเขาถึงกับพูดไม่ออก

　　คุณเห็นอะไรไหม นั้นเขาไง

　　ดงซูบินขึ้นไปชั้นบน  ผลักประตูเมืองเข้าไปในสำนักงานของนายกเทศมนตรีเสี่ยว

　　เสี่ยวหลานสวมชุดสูทสีดำนั่งอยู่ที่โต๊ะและพูดคุยกับผู้อำนวยการสำนักงานเหยายี่

　　เมื่อเห็น ดงงซูบินเข้ามา เสี่ยวหลาน มองที่เขาแกล้งทำเป็น: "คุณช่วยเคาะประตูก่อนได้ไหม ไม่ใช่ผวดพาดเข้ามาอย่างงี้ "

　　ดงซูบินเองก็รู้ดีว่าเสี่ยวหลานกำลังแสดงอยู่และพูดด้วยความรำคาญว่า: "นายกเทศมนตรีเสี่ยว ผมเพิ่งออกจากตำแหน่งไม่กี่วันไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงแต่งตั้งหัวหน้าสำนักงานคนใหม่เลย?" “เสี่ยวหลานเอียงศีรษะของเธอ”น้องเหยา เนื้อหาของการประชุมไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม มันโอเค?”

　　เหยายี่พูดว่า: "โอเคค่ะ งั้นดิฉันขอกลับก่อน" “

เมื่อประตูปิด ดงซูบินก็นั่งลงที่โต๊ะของเธอแบบเป็นกันเอง “ผมขอบคุณนายกเทศมนตรีเสี่ยว เราไม่ได้นำสิ่งนี้ ทุกคนสามารถเห็นความสำเร็จของผมในสำนักงานส่งเสริมการลงทุน ผมได้ทำภารกิจเสร็จสิ้นไปแล้วได้เงินมา 500 ล้านหยวน ไป สมาคมพ่อค้าแห่งโตเกียวเองก็สนใจมาลงทุนกับเรา ผมไปทำอะไรผิดอย่างงั้นหรอ! หรือว่าใช้ประโยชน์จากผมแล้วก็พอแล้ว?”เสียงดังมากจนทุกคนในทางเดิน

　　เมื่อได้ยินเช่นนั้นดงซูบินยิ้มและพูดว่า: "คุณนี้ยังเด็กจริง? ... "

　　ดงซูบินกล่าวอย่างตรงไปตรงมา: "ผมยังเด็กอย่างงั้นหรอ แล้วผมต้องทำอย่างไร ถึงจะกลายเป็นผู้ใหญ่ในสายตาคุณ และดูเหมือนว่าคุณจะมีความสุขมากด้วยนะ "

　　เสี่ยวหลาน ยิ้มและพูดว่า: "ทำไมฉันถึงรู้สึกมีความสุขมากอย่างงั้นหรอ?" “

　　“คุณมีความสุขเพราะผมลงจากตำแหน่งอย่างงั้นหรอ?”

　　“คุณเองคงยังไม่เข้าใจสินะ” “เสี่ยวหลาน ยิ้มที่หางตาของเธอ”เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ มันเป็นผลเพราะความสามารถที่โดดเด่นของคุณ "

　ดงซูบินรู้ว่าเขาเองไม่มีสิทธิที่จะไปโต้เถียงอะไรกับเธอ เขาทำได้เพียงแค่สูดหายใจเข้าลึก เขาพูดอย่างมีความสุข: "ครั้งสุดท้ายที่ผมกำลังมองหาการโยกย้าย เมื่อไม่ถึงเวลา ความสามารถก็เช่นกันมันยังไม่พอ และผมเพิ่งได้เลื่อนเป็นหัวหน้าสำนักและ คราวนี้ ตำแหน่งของผมคือถูกชิงไปหลังจากเหตุเครื่องบินตก  นั้นคือสาเหตุที่ทำให้หลายคนคิดว่าผมตายไปแล้ว แต่ถึงยัง ไงก่อนหน้านั้นผมเองก็ทำผลงานให้กับสำนักส่งเสริมการลงทุนไว้มาก   ผมเองแค่อยากได้เลื่อนตำแหน่งตอนนี้ผมทำไม่ได้!” แน่นอนว่าเธอจะต้องภรรยาในอนาคตเขาและเขาจะไม่ปิดบังเรื่องนี้กับเธอ

　　เสี่ยวหลานหัวเราะและดุ: "ข้าราชจะต้องไม่ใฝ่สูง"!"

　　ดงซูบินไม่เห็นด้วย: "ทหารที่ไม่อยากเป็นนายพลไม่ใช่ทหารที่ดีและผู้นำที่ไม่ต้องการเป็นข้าราชการคือ ไม่ใช่ผู้นำที่ดี ผมต้องการขึ้นตำแหน่งไป และนั่นคือการรับใช้ประชาชนให้ดีขึ้น "

　　เสี่ยวหลานมองขึ้นไปที่เขา "คุณต้องการไปที่ไหน"

　　ดงซูบินไอ ขุดลึกลงไปในดินอ่อน: "เลขานุการเมือง ?  "

　　'อย่าแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับมัน.' เสี่ยวหลาน กล่าวหยาบคาย: “การที่จะเป็นเลขานุการเมืองนั้นต้องใช้ทักษะมากมายและมีความยากลำบาก การที่จะขึ้นไปถึงระดับนั้นต้องยอมสูญเสียหลายอย่าง.?'

　　ดงซูบินเองก็ต่อรอง:". ถ้าอย่างงั้นผมขอเป็นหัวหน้าสำนักงานความมั่นคงสาธารณะ(สำนักงานตำรวจ) ''

　　“นั้นยิ่งยากเลย การที่คุณยังไม่ได้อาวุโสและจะขึ้นเป็นหัวหน้าสำนักได้ยังไง ?”

　　“ผมคิดว่าผมมีคุณสมบัติเพียงพอ”

　　เสี่ยวหลานเองก็มอง เธอเองก็โมโหแต่ก็พูดตลก

　　. หากไม่มีสิ่งที่เรียกว่าเครื่องบินตกเขาต้องการโอนคุณสมบัติของเขาไปยังส่วนอื่น ๆ เพื่อเตรียมรับตำแหน่งรองผู้อำนวยการ จะใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งหรือสองปีก่อนที่เขาจะได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้อำนวยการสำนักงาน สำนักงานส่งเสริมการลงทุน 3 เดือน เขายังเด็กและเป็นไปไม่ได้เลย ไม่ว่าเขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งสูงเพียงใด แม้ว่าดงซูบินจะมีผลงานโดดเด่น แค่ไหน แน่นอนไม่เคยมีใครเตยได้ยินว่าคุณจะเลื่อนระดับขึ้นอีกระดับหลังจากถูกกล่าวถึงสามเดือน แม้กระทั่ง ถ้าพ่อของ ดงซูบิน เป็นเลขาของคณะกรรมการพรรคจังหวัดหยางซี ก็ไม่กล้าที่จะใช้เส้นสายทำแบบนี้เช่นกันมันสอดคล้องกับหลักการของการเลื่อนตำแหน่งขั้นสูง แต่เรื่องนี้จะแตกต่างออกไปทันทีที่กลับมาดงซูบิน เขาเสียตำแหน่งของเขาไป เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับไปสำนักงานส่งเสริมการลงทุน และเขาก็จะไม่ไปจริงๆ หรือไม่ ด้วยเหตุนี้ดงซูบิน จึงเสร็จสิ้นภารกิจของสำนักงานส่งเสริมการลง 500 ล้านครั้งก่อนกำหนด ความสำเร็จนี้ได้กลายเป็ยเพียงผลงานส่งท้ายที่แห่งนี้

　　ดังนั้นดงซูบินมีทางเลือกเดียวเท่านั้นคือเลื่อนตำแหน่งได้เท่านั้นและไม่มีใครสามารถทำอะไรได้!

　　“เสี่ยวหลานนั้นคุณจะไปไหน...”

　　เสี่ยวหลานยิ้ม“ฉันเองคิดเรื่องนี้มาตลอดสองวันที่ผ่านมา แต่ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะส่งนายไปที่ไหนดี ต้องดูว่ามีตำแหน่งขาดแคลนตรงไหน”

　　“แล้วต้องทำยังไง” "

　　“กลับไปรอข้อความ”

　　"อีกนานไหม" "

　　การอดอาหารคือหนึ่งสัปดาห์ การช้าคือหนึ่งเดือน" .. เสี่ยวหลานไม่ได้หยอกล้อเขาอีกต่อไปและพูดว่า: "คุณไม่ต้องการไปเมืองอย่างงั้นหรอ พี่สาวเสี่ยวพยายามช่วยย้ายไปที่เขตเทศมณฑลเพื่อที่คุณจะได้กลับบ้านและรออย่างใจจดใจอ ถ้าฉัน ไม่สนใจเรื่องนั้นแล้วฉัน จะเป็นธุระให้คุณอย่างงั้นหรอ ห๊ะ?...

　　"นี่แหละที่ผมรอคำตอบอยู่”

　　ในที่สุดก็ได้เลื่อนขั้น!

　　ในวันนี้ดงซูบินรอคอยมานานมาก!