115-116

5/10

Ep.115

[รถศึกอัจฉริยะ] ขับเคลื่อนไปยังจุดหมายโดยไม่เจออุปสรรคใดๆอีก จนในที่สุดก็ใกล้ถึงเทือกเขาฮวงเจ๋อ

[รถศึกอัจฉริยะ] แจ้งเตือน “เจ้านาย พวกเรากำลังจะถึงปลายทางแล้ว”

ซูเฉินกำลังหลับตานอนพักผ่อนอยู่บนที่นั่งคนขับ ลืมตาขึ้นและมองออกไปนอกรถ

“ทำไมพวกซอมบี้ถึงหายไป แล้วทำไมหยางเฉียนกับคนอื่นๆถึงได้ออกมา?” กวาดมองเพียงครั้งเดียว คิ้วของซูเฉินก็ขมวดเข้าหากัน

ในสายตาเขา สามารถมองเห็นหินก้อนใหญ่ได้อย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม ฝูงซอมบี้จำนวนมากได้หายไปแล้ว ขณะเดียวกัน สามตระกูลเฉียน , [นักรบจักรกล] และหมาป่ากลายพันธุ์สามตัวได้ออกมานอกถ้ำ

โดยฝั่งตรงข้ามพวกเขา เป็นชายแปลกหน้าสามคนกำลังยืนอยู่ ดูเหมือนว่าทั้งสองฝ่ายกำลังเผชิญหน้ากัน

การมาเยือนของ [รถศึกอัจฉริยะ] ดึงดูดความสนใจของพวกเขาอย่างรวดเร็ว

ไกลออกไป เห็นหยางเฉียนกำลังวิ่งเหยาะๆตรงเข้ามา ร้องตะโกนเสียงดัง “ซูเฉิน … ซูเฉิน …”

เห็นภาพนี้ หวู่หยางและคนอื่นๆหันมองซูเฉินด้วยสายตาแปลกๆ

จากกิริยาและท่าทางของหยางเฉียน เดาได้ไม่ยากเลย ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดากับซูเฉิน

แต่ตันหลินเป็นแฟนสาวของซูเฉินไม่ใช่หรอ?

เป็นไปได้ไหมว่าช่วงที่ห่างกัน เขามองหารักใหม่?

ยิ่งคิด ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูง

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ซูเฉินเพียบพร้อมในทุกๆด้าน เขาหล่อเหลา ทรงพลัง เช่นนั้นสาวงามใดจะไม่หลงรัก?

แต่ตันหลินจะรู้สึกอย่างไรในฐานะแฟนตัวจริงของซูเฉิน?

แบบนี้เธอจะไม่หึงเอาหรอ?

จริงดังคาด ตันหลินที่นอนอยู่ข้างกายซูเฉิน เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหมายอันลึกล้ำ “ซูเฉิน เธอคือหยางเฉียนใช่ไหม ไม่คิดเลยว่าเธอจะสวยขนาดนี้ มิน่าเล่านายถึงมอบ [ปืนพกเพาส์] ให้กับเธอ”

ซูเฉินปาดจมูก หัวเราะอย่างอายๆ “ฉันกับเธอเป็นแค่เพื่อนกัน สาบานได้ว่าไม่โกหก”

ตันหลินไม่พูดอะไร ผุดรอยยิ้มหวาน เป็นความงดงามเหนือผู้ใด

เธอรู้ดี ว่าซูเฉินยืนยันแบบนี้เพื่อสร้างความมั่นใจให้กับตัวเอง

แต่สัญชาตญาณของผู้หญิงมันบอกกับเธอ เกรงว่าหยางเฉียนจะหลงรักซูเฉินตั้งนานแล้ว มิฉะนั้นอยู่ตั้งไกล เธอคงไม่วิ่งมาแบบนี้

[รถศึกอัจฉริยะ] หยุดลง ซูเฉินจงใจเดินจับมือตันหลินออกจากรถ

“ซูเฉิน …”

แวบแรกที่เห็นซูเฉิน หยางเฉียนแทบอดใจไม่ไหววิ่งเข้าโผกอดเขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเห็นว่าซูเฉินกับตันหลินเดินจูงมือกัน ทำตัวสนิทสนม ฝีเท้าพลันหยุดกึก รอยยิ้มบนใบหน้ากลายเป็นแข็งทื่อ แววตาแสดงออกถึงความผิดหวังอย่างรุนแรง

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” ซูเฉินเดินมาหาหยางเฉียน เอ่ยถามด้วยความห่วงใย

หยางเฉียนพยักหน้าราวกับคนสูญเสียจิตวิญญาณ “ไม่เป็นอะไร”

การแสดงออกของหยางเฉียนตกอยู่ในสายตาของตันหลิน นี่ยิ่งทำให้เธอมั่นใจมากเข้าไปอีก ว่าการคาดเดาก่อนหน้านี้ของเธอถูกต้อง

ตันหลินถอนหายใจเบาๆ เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “สวัสดีพี่สาวหยางเฉียน ฉันชื่อตันหลิน ได้ยินซูเฉินพูดถึงคุณมากนานแล้ว แต่ฉันไม่นึกเลยว่าคุณจะสวยขนาดนี้”

หากเปลี่ยนเป็นผู้หญิงอื่น ตันหลินจะไม่ตอบสนองแบบนี้อย่างแน่นอน

ในทางกลับกัน หยางเฉียนดูต่างออกไปจากคนอื่นๆ

ก่อนหน้านี้ ในช่วงที่ซูเฉินพูดถึงหยางเฉียน เธอพบว่าซูเฉินคล้ายมีความรู้สึกที่ดีต่อหยางเฉียน

เป็นความรู้สึกดีๆ แบบที่ไม่ใช่กับเพื่อนทั่วไป

แม้ซูเฉินจะพยายามปิดซ่อนมันอย่างเต็มที่ แต่เธอก็ยังสังเกตเห็นได้

ตอนแรกที่รู้ บอกตามตรงเธอสับสนอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายตัดสินใจว่าจะไปเจอหยางเฉียนก่อน

หากอีกฝ่ายดีอย่างที่ซูเฉินพูดจริง เธอก็จะไม่ห้ามปรามอะไร

เพราะการรักใครสักคนหนึ่ง มันไม่ใช่แค่การครอบครอง แต่ต้องเข้าใจกันและกัน

เนื่องจากซูเฉินและหยางเฉียนต่างรู้สึกดีต่อกัน แทนที่จะปิดกั้น จะดีกว่าไหมหากให้พวกเขาเติมเต็มกันและกัน

หลังจากตัดสินใจเลือกแบบนี้แล้ว ตันหลินก็เข้าไปทักทายหยางเฉียนอย่างกระตือรือร้น

หยางเฉียนมองตันหลินด้วยความงุนงง ขบริมฝีปากบาง กระซิบว่า “น้องสาวตันหลินยกยอกันเกินไปแล้ว เป็นคุณต่างหากที่งดงามอย่างแท้จริง”

“พี่สาวหยางเฉียนปากหวานจัง” ตันหลินหัวเราะอย่าจริงใจ

6/10

Ep.116

เห็นสองสาวงามพูดคุยกันด้วยเสียงหัวเราะ เข้ากันได้ดี ทุกคนตกตะลึงไปเล็กน้อย

สถานการณ์นี่มันอะไรกัน?

พวกเธอไม่ได้เป็นคู่แข่งความรักกันหรอกหรือ?

ฉากนี้ควรจะเป็นพวกเธอเผชิญหน้าตบตีกันรึเปล่า?

ซูเฉินไม่เข้าใจ แต่อย่างน้อยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“พี่เฉิน!”

ขณะนี้ หยางฮ่าววิ่งเข้ามาด้วยความตื่นเต้น

ซูเฉินส่งสัญญาณให้หยางฮ่าวว่าไม่ต้องมา แล้วเดินไปข้างหน้าพร้อมกับทุกคน

เมื่อหมาป่ากลายพันธุ์ทั้งสามเห็นซูเฉิน ทุกตัววิ่งไปข้างกายเขา เอาหัวถูๆขากางเกงอย่างสนิทสนม ไม่ต่างจากหมาปั๊กสามตัว

“เจ้านาย”

[นักรบจักรกล] ก้าวเข้ามาทักทายซูเฉินด้วยความเคารพ

หวู่หยางและคนอื่นๆเมื่อเห็นว่า [นักรบจักรกล] พูดได้ ทั้งหมดจ้องมองมันด้วยความประหลาดใจ

“หยางฮ่าว เกิดอะไรขึ้น?” ซูเฉินเอ่ยถาม

เขาจำได้ว่าก่อนจะจากไป ได้กำชับให้หยางฮ่าวและคนอื่นๆหลบอยู่แต่ในถ้ำ

แล้วทำไมถึงยังออกมาอีก?

คงเกี่ยวข้องกับชายแปลกหน้าสามคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามใช่หรือไม่?

“พี่เฉิน ซอมบี้พวกนั้นถอนตัวไปหลังจากพี่ออกไปได้ไม่นาน แล้วต่อมาสามคนนี้ก็ปรากฏตัวขึ้น พวกเขาต้องการจะขโมยหินพลังงานของพวกเรา ดังนั้นพวกเราเลยต้องออกมา” หยางฮ่าวฟ้องด้วยความขุ่นเคือง

ซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์เสียชีวิตลงที่นี่ และหินพลังงานกว่าครึ่งไม่มีโอกาสได้ขุด

เมื่อพบพานกับความมั่งคั่งเช่นนี้ ใครเล่าจะไม่หวั่นไหว

พอเข้าใจถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ซูเฉินมองชายแปลกหน้าสามคน “พวกคุณเป็นใคร ทำไมถึงขโมยหินพลังงานของพวกเรา?”

“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ในเมื่อซอมบี้เหล่านี้เป็นฝีมือพวกคุณ งั้นพวกเราจะไปทันที” ในบรรดาสามคนนั้น ชายชราคนหนึ่งกล่าวด้วยรอยยิ้มเก้อเขิน

ว่าจบ เขาก็รีบพาอีกสองคนจากไป

ก่อนที่ซูเฉินจะมา เขามีความคิดที่จะฉกฉวยสมบัติเหล่านี้จริงๆ

อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันฝั่งซูเฉินมีคนอยู่มากมาย เขาตระหนักได้ทันทีว่าหากดึงดันจะได้ไม่คุ้มเสีย ดังนั้นตัดสินใจออกจากที่นี่โดยเร็ว

“พี่เฉิน พวกเขามาจากสถานชุมชนซีอาน” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะจากไป หยางฮ่าวก็รีบพูด “ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดข่มขู่เรา เลยเผยสถานะออกมา”

“สถานชุมชนซีอาน …” ดวงตาของซูเฉินเปล่งประกาย ร้องตะโกนทันที “หยุดเดี๋ยวนี้!”

เขายังจำได้แม่น ว่าในตอนที่กำลังออกล่าซอมบี้ในเหมือง มีสามคนจากสถานชุมชนซีอานต้องการขโมยหินพลังงาน พวกมันจึงถูกเขาฆ่าตายทั้งหมด

เนื่องจากฝ่ายตรงข้ามเป็นคนจากสถานชุมชนซีอานเช่นกัน งั้นก็ต้องมาพิจารณาดูว่าจะปล่อยไปดีหรือไม่

ชายชราหยุดเดิน สีหน้าปรากฏร่องรอยของความมืดมน เอ่ยถามกลับไปว่า “ต้องการอะไรอีกหรือ?”

แม้สถานชุมชนซีอานจะไม่ใช่สถานชุมชนขนาดใหญ่ แต่กำลังรบของพวกเขาก็ใช่ว่าจะอ่อนแอ

ด้วยสถานะนี้ ซูเฉินคงไม่กล้าล้ำเส้น

“โจวกวงแห่งสถานชุมชนซีอาน พวกคุณรู้จักเขาไหม?” ซูเฉินเอ่ยอย่างเฉยเมย

“นี่คุณรู้จักโจวกวงด้วย?” ดวงตาของชายชราเปล่งประกาย กล่าวด้วยความตื่นเต้น “เขาเป็นหลานชายของฉัน คุณเจอเขาที่ไหน?”

เมื่อไม่กี่วันก่อน โจวกวงกับพวกมาที่เทือกเขาฮวงเจ๋อ แต่หลังจากนั้นกลับไม่ได้รับข่าวคราวอีกเลย

การเดินทางครั้งนี้ ชายชรามาเพื่อตามหาโจวกวง

“โอ้ ที่แท้คุณก็เป็นปู่ของโจวกวง” ซูเฉินระบุตัวตนอีกฝ่าย จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “น่าเสียดายที่เขาถูกฉันฆ่าไปแล้ว”

“อะไรนะ!?”

ชายชราตะโกน ถลึงมองซูเฉิน กำหมัดแน่นจนเสียงดังกร๊อบๆ

อย่างไรก็ตาม แม้ความโกรธจะเดือดดาลแค่ไหน แต่เขายังไม่โจมตีซูเฉิน

“เด็กคนนั้นเคยชินกับการทำเรื่องไร้สาระ สมควรแล้วที่พบโชคร้าย และจบชีวิตลงก่อนวัยอันควร” ชายชราระงับความโกรธของเขา โบกมือให้ซูเฉิน “ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว งั้นพวกเราขอตัว”

“จะไปกันแล้วหรอ?” ซูเฉินยิ้มดูแคลน หันไปเอ่ยสั่ง [นักรบจักรล] “เสี่ยวตี๋ ฆ่าพวกมัน!”