บทที่ 423

หลังจากที่กลุ่มทหารออกไปจากบริเวณ เนี่ยฟงก็เริ่มตรวจอาการป่วยของชาวเมืองแต่ละคนรวมไปถึงปรุงยารักษาอาการแจกจ่าย บางคนต้องฝังเข็มร่วมกับการทานยารักษาควบคู่ การรักษาเป็นไปอย่างล่าช้าเพราะอาการของแต่ละคนไม่เหมือนกัน จนถึงรุ่งเช้ายามเมื่ออรุณทอแสงชาวเมืองที่มีอาการดีขึ้นเริ่มกลับไปรักษาตัวที่บ้านพร้อมกับยารักษา ส่วนผู้ที่มีอาการหนักยังคงนอนรักษาอยู่ที่โรงหมอ กลุ่มของเตียวมู่ถังตอนนี้ได้เข้ามาช่วยเหลือเนี่ยฟงในการดูแลผู้ป่วยเพิ่มเติม สองพี่น้องแซ่กงทำหน้าที่นำเม็ดยาแจกจ่าย ซินหยางและเก่อคังเดินตรวจชีพจรทุก ๆ ครึ่งชั่วยาม ส่วนคนที่เหลือออกตระเวณตรวจค้นหาผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ตามบ้านเรือน

ภายในห้องโถงใหญ่ที่ทำมาจากไม้และหินสกัด ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งผมสีดอกเลานั่งกุมมือแน่นอยู่กลางห้องโถงพร้อมทหารอีกนับสิบยืนรายล้อมด้วยความเครียด ไม่นานได้มีทหารสวมชุดเกราะพุ่งทะยานเข้ามาอย่างเร่งรีบ ทันทีที่สิ้นเสียงเอ่ยวาจาของนายทหารผู้มาใหม่เจ้าเมืองถึงกับสบถออกมาด้วยความโกรธ ทหารทั้งหมดภายในห้องถึงกับลงไปนั่งคุกเข่าด้วยความหวาดกลัว

“พวกเจ้าจงนำทหารฝีมือดีทั้งหมดออกไปจับกุมหมอบัดซบผู้นั้นมาให้ได้ เหอะ! เป็นเพียงแค่หมอพเนจรผู้หนึ่งริอาจเหิมเกริมคิดต่อต้านข้าผู้เป็นเจ้าเมือง”

“ท่านเจ้าเมืองขอรับ หมอชราผู้นั้นมีฝีมืออยู่ไม่น้อยอีกทั้งยังมีชาวเมืองที่เหลืออีกมากกำลังรอการรักษาอยู่เช่นกัน”

“เจ้าคิดว่าชีวิตของพวกมันมีค่ามากกว่าบุตรชายและภรรยาของข้าอย่างนั้นรึ”

“ข้าไม่คิดเช่นนั้นขอรับ”

“ภายในหนึ่งชั่วยามพวกเจ้าต้องนำตัวหมอชราผู้นั้นมารักษาบุตรชายและภรรยาของข้าให้ได้หาไม่เช่นนั้นข้าจะเอาชีวิตของพวกเจ้าเอง”

ทหารมากมายต่างสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ทั้งหมดรีบออกไปจากห้องโถงอย่างเร่งรีบ ไม่นานทหารทั้งหมดก็มุ่งหน้ามาล้อมที่โรงหมอ ชาวเมืองที่รออยู่ด้านหน้าต่างหลบหนีกันจ้าละหวั่น เสียงเอ่ยวาจาดังลั่นมาจากด้านหน้า เนี่ยฟงและพวกของเตียวมู่ถังรีบออกมาด้านหน้าโรงหมอ

“ข้ากล่าวเตือนพวกท่านแล้วเหตุใดพวกท่านถึงคิดมาที่นี่อีก”

ทหารคนเดิมที่พบเจอเนี่ยฟงเมื่อวานรีบก้าวเท้าออกมาด้านหน้า

“ข้าได้รับคำสั่งจากท่านเจ้าเมืองให้มาเชิญตัวท่านไปที่จวน”

“พวกท่านเห็นหรือไม่ว่ายังมีชาวเมืองที่กำลังรอข้ารักษาอยู่ หากข้าไปพบเจ้าเมืองของท่านแล้วชาวเมืองพวกนี้ทำอย่างไร ท่านจะปล่อยให้พวกเขาตายไปอย่างนั้นรึ อีกอย่างข้าบอกต่อพวกท่านแล้วหากเจ้าเมืองต้องการให้ข้ารักษาจริงต้องพาผู้ป่วยมาที่นี่ ข้าไม่มีเวลาไปที่นั้นหรอกนะ”

“แต่ท่านเจ้าเมืองต้องการให้ท่านไปที่จวน”

“นี่พวกท่านไม่เห็นหรือว่าชาวเมืองที่นี่มีอาการเช่นไร อย่าให้ข้าต้องกล่าวสิ่งใดอีก”

เนี่ยฟงหันไปมองเตียวมู่ถัง

“หากพวกทหารยังอยู่ที่นี่พวกชาวเมืองจะไม่มีผู้ใดกล้ามารักษาเพราะหวาดกลัวต่ออำนาจของเจ้าเมือง รบกวนพวกท่านจัดการกับทหารพวกนี้ที ข้ายังต้องกลับไปปรุงยารักษาอาการอีก”

เตียวมู่ถังพยักหน้าตอบรับ แผ่ลมปราณออกมากดดันพวกทหารด้านหน้า ทหารทั้งหมดเมื่อเห็นเช่นนั้นต่างถอยออกไปจากโรงหมอเพราะลมปราณที่แผ่ออกมาจากชายฉกรรจ์ผู้หนึ่ง เมื่อเห็นเช่นนั้นเนี่ยฟงก็เดินกลับเข้าไปในโรงหมอ ซินหยางและเก่อคังรีบออกมาด้านนอกเพื่อพยุงชาวเมืองเข้าไปรักษาด้านใน เตียวมู่ถังและต้วนไห่ออกไปขับไล่ทหารด้านหน้า

“ข้าจะไม่กล่าวสิ่งใดมาก หากพวกเจ้ายังคิดก่อกวนที่นี่จะหาว่าข้าไม่เตือน”

สิ้นเสียงกล่าวของเตียวมู่ถังทั้งสองก็สะบัดมือขวากำชับดาบในมือแน่นยืนขวางทางเอาไว้ แน่นอนทหารทั้งหมดทำได้เพียงก้มหน้าถอยกลับไปที่จวนเจ้าเมือง ทั้งหมดรีบกลับมาที่จวนเจ้าเมืองอีกครั้งเมื่อเข้ามาด้านในห้องโถงก็พบกับความโกรธเกรี้ยวของเจ้าเมืองที่เสียหน้าถึงสองครั้งที่หมอชราผู้นั้นปฏิเสธคำเชิญของตน

“เพียงแค่นำตัวหมอชราผู้หนึ่งมาที่นี่ พวกเจ้าก็ไม่สามารถทำได้ หรือคำสั่งของข้าไม่สำคัญต่อพวกเจ้าอย่างนั้นรึ”

“เรียนท่านเจ้าเมือง ตอนนี้รอบกายของหมอชราผู้นั้นมียอดฝีมือหลายคนคอยช่วยเหลือ”

“ข้าไม่สนใจว่าพวกมันเป็นใคร อีกหนึ่งชั่วยามหากพวกเจ้ายังไม่สามารถนำตัวหมอบัดซบผู้นั้นมาที่นี่ได้ ก็จงสังหารชาวเมืองที่อยู่ในโรงหมอพวกนั้นซะ”

ทหารทั้งหมดต่างตื่นตกใจกับสิ่งที่เจ้าเมืองเอ่ยวาจาออกมา หลายคนต่างกำหมัดแน่นแต่ทว่าก็หาได้มีผู้ใดกล่าวปฏิเสธ ทั้งหมดรีบก้มคารวะเจ้าเมืองแล้วนำกำลังทั้งหมดกลับมาที่โรงหมออีกครั้ง ครั้งนี้ต่างออกไปพวกทหารถึงกับเอ่ยวาจาไล่พวกชาวเมืองให้กลับออกไปจากโรงหมอ เป็นกงซานที่รีบวิ่งเข้ามารายงานที่โรงหมอ

“ท่านหมอตอนนี้พวกทหารได้ทำการขับไล่พวกชาวเมืองที่รออยู่ด้านหน้าโรงหมอแล้วขอรับ เราจะทำอย่างไรดี”

เนี่ยฟงที่กำลังปรุงยาอยู่ถึงกับถอนหายใจส่ายศีรษะไปมา

“เจ้าเมืองบัดซบผู้นี้เป็นใคร ถึงกล้าใช้อำนาจส่งทหารออกมาขับไล่ชาวเมืองที่กำลังป่วยอยู่”

เนี่ยฟงหันไปมองชายชราผู้หนึ่งที่กำลังนอนรักษาตัวอยู่พร้อมกับหันไปมองชาวเมืองที่กำลังรับยาจากพี่น้องแซ่กง

“พวกท่านดูเถอะว่าตอนนี้เจ้าเมืองของพวกท่านทำอย่างไรกับพวกท่านบ้าง ปล่อยให้พวกท่านเผชิญกับโรคร้ายยังไม่พอ ยังคิดใช้อำนาจของตนสั่งทหารพวกนั้นขับไล่พวกท่านที่เป็นชาวเมืองเพื่อหวังให้ข้าไปรักษาคนของเขา”

ชาวเมืองที่อยู่ในโรงหมอที่ได้ยินสิ่งที่หมอชรากล่าวถึงกับก้มหน้านิ่ง บางคนถึงกับกำหมัดในมือแน่นด้วยความโกรธ

“แทนที่จะใช้อำนาจของตนคอยดูและพวกท่านที่กำลังป่วย แต่นี่กลับใช้อำนาจในทางที่ผิดเห็นพวกท่านเป็นสิ่งใดกัน ข้าไม่อยากกล่าวโทษพวกทหารมากนักเพราะคนพวกนั้นก็เพียงทำตามคำสั่งของเจ้าเมืองบัดซบนั้น”

สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงก็เปิดฝาหม้อปรุงยาพร้อมกับนำเป็นยาเทลงไปในถ้วยกระเบื้องเคลือบที่เตรียมเอาไว้ หลังจากนั้นเขาก็ยกถ้วยยาขึ้นมาเป็นซินหยางรีบเข้ามารับถ้วยยานำไปแจกจ่ายชาวเมืองที่นั่งรออยู่ ไม่นานเนี่ยฟงก็ลุกขึ้นออกไปที่ด้านหน้าโรงหมออีกครั้งพร้อมกับกลุ่มของเตียวมู่ถัง

“หยุดมือเดี๋ยวนี้ พวกท่านไม่ละอายใจบ้างรึที่กระทำสิ่งที่ต่ำช้าเช่นนี้”

ทหารคนเดิมเมื่อเห็นเนี่ยฟงก้าวเดินออกมาเขาก็รีบเอ่ยวาจาออกมาเสียงดังลั่น

“แน่นอนสิ่งที่พวกข้ากระทำย่อมรู้ดีว่าสิ่งใดผิดสิ่งใดถูก แล้วท่านหมอจะให้ข้าทำเช่นไรหากท่านยังยืนกรานว่าจะอยู่ที่นี่พวกข้าก็หาได้ทำสิ่งใดได้ พวกข้าเป็นเพียงทหารประจำเมืองค่อยทำตามคำสั่ง ได้โปรดเถอะท่านหมอ ติดตามพวกข้าไปที่จวนเจ้าเมืองเถอะ”

“เรื่องนั้นตัวข้าเข้าใจพวกท่านดี แต่ข้าเคยกล่าวต่อพวกท่านแล้วใช่หรือไม่ ผู้ใดอยากให้ข้ารักษาต้องมาที่นี่ หากข้าทิ้งชาวเมืองพวกนี้ไปแล้วผู้ใดจะรักษาพวกเขา พวกท่านมีความสามารถในการรักษารึ? แล้วใครจะรับผิดชอบชีวิตชาวเมืองพวกนี้กัน สิ่งที่เจ้าเมืองของพวกท่านทำมันเป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัวมากเกินไป”

“เห็นแก่ตัวหรือไม่ข้านั้นย่อมรู้ดี แต่หากท่านยังยืนกรานที่จะไม่ไปที่จวนเจ้าเมือง ข้าคงต้องลงมือกับชาวเมืองพวกนี้”

เนี่ยฟงก้มหน้าครุ่นคิดอยู่นานนับสิบลมหายใจ

“ได้ ในเมื่อพวกท่านกล่าวเช่นนั้น ข้าคงไม่ต้องกล่าวสิ่งใดอีกต่อไป”

เนี่ยฟงหันไปมองเตียวมู่ถังที่ยืนกำหมัดทั้งสองด้วยความโกรธในสิ่งที่พวกทหารกำลังกระทำ

“ข้าให้เวลาพวกท่านสิบลมหายใจหากยังคิดขับไล่พวกชาวเมือง ข้าจะให้คนพวกนี้จัดการพวกท่าน”

สิ้นเสียงกล่าวเหล่าทหารทั้งหมดต่างหยุดนิ่ง

“ในเมื่อท่านกล่าวเช่นนั้น ข้าคงต้องลงมือกับชาวเมืองเสียแล้ว”

เนี่ยฟงได้แต่ส่ายศีรษะไปมาพร้อมกับหันไปเอ่ยวาจากับเตียวมู่ถัง

“หากพวกทหารลงมือกับชาวเมืองจริงตามที่กล่าว ข้าคงไม่ต้องบอกกล่าวสิ่งใดแล้ว เชิญพวกท่านกระทำตามสมควรถึงแม้จะต้องสังหารเจ้าเมืองก็ตาม”

สิ้นเสียงกล่าวมีชาวเมืองผู้หนึ่งเป็นชายชราก้าวเดินออกมา

“ข้าขอกล่าวบางอย่างได้หรือไม่ขอรับท่านหมอ”

“เชิญท่านกล่าวมาเถอะ ข้ายินดีรับฟัง”

ชายชราหันไปมองกลุ่มทหารแล้วกลุ่มชาวเมืองที่เหลืออยู่ด้านหน้าโรงหมอ

“เชิญท่านหมอตามพวกทหารไปที่จวนเจ้าเมืองเถอะ ชีวิตของพวกข้าคงอยู่ได้อีกไม่นาน”

เนี่ยฟงหรี่ตามองไปที่ชายชราที่เอ่ยวาจาเขากำหมัดทั้งสองแน่นตัวสั่นสะท้าน

“แล้วใครจะเป็นผู้รักษาพวกท่านกันละ ยังมีชาวเมืองอีกมากที่ต้องการรักษา ข้าคงปล่อยให้พวกท่านตกตายแบบนี้ไม่ได้ ข้าคงไม่ทิ้งพวกท่านเพื่อไปพบกับคนเห็นแก่ตัวเช่นนั้นเป็นแน่ ถือดีอย่างไรคิดว่าตัวเองมีอำนาจแล้วจะใช้มันกดขี่ข่มเหงพวกท่านอย่างไรก็ได้อย่างนั้นรึ”

เนี่ยฟงหันไปมองเตียวมู่ถังอีกครั้ง

“จัดการกับพวกทหารทั้งหมดนั่นซะ ถึงแม้พวกเขาต่างทำตามคำสั่งก็ตาม แล้วไปนำตัวเจ้าเมืองบัดซบผู้นี้มาพบข้าที่นี่”

เตียวมู่ถังพยักหน้าตอบรับพุ่งทะยานเข้าหาทหารที่เอ่ยวาจากับเนี่ยฟงพร้อมกับต่อยหมัดขวาเข้าไปที่ใบหน้าอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง!