ตอนที่ 9 คุณจ่ายค่าห้องทุกอย่างก็เป็นเรื่องง่ายที่จะพูด

ทันทีที่หลิวมู่พูดสิ่งนี้ทุกคนยกเว้นหลิงเซียวดวงตาก็พลันเบิกกว้าง

หลังจากนั้นก็มีการพูดคุยกันมากมาย นักเรียนกลุ่มนี้ต่างก็ตกใจกับคำพูดของ หลิวมู่

"พระเจ้า! รุ่นพี่กำลังจะปลุกจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์แห่งกำเนิดของเธอตอนนี้?"

"ให้ตายเถอะ ถ้าเทียบกับเทพีสงครามแล้ว ฉันเป็นเพียงแค่ตัวโง่งมคนหนึ่ง!"

"ทำไมถึงมีสัตว์ประหลาดมากมายขนาดนี้ ตอนนี้มีหลิงเซียวที่มีคุณสมบัติคู่เกิน 100 ยืนอยู่ข้างหน้าฉัน ฉันไม่คิดเลยว่ารุ่นพี่จะน่ากลัวยิ่งกว่าเขาสะอีก!! "

" ... "

หลิงเซียวก็ประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน เมื่อได้ยินบทสนทนารอบตัว

นั่นคือทั้งหมดในสายตาของอัจฉริยะไม่ว่าสัตว์ประหลาดจะเป็นอย่างไร นั่นก็ไม่นับว่าเป็นอันใดในสายตาของหลิงเซียว

อย่างไรก็ตามเขาก็ได้จำชื่อของ จางรุ่ย เอาไว้แล้ว เพราะแม้แต่เขาก็ยังไม่สามารถปลุกจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์แห่งกำเนิดของตนเองได้เลย

และการต่อสู้กับนักรบจิตวิญญาณ ก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจมาก

"เนื่องจาก จางรุ่ย ไม่อยู่ที่นี่ ดังนั้นฉันจะจากไปก่อน ช่วยนำคำพูดของฉันไปบอกเธอด้วย ถ้าฉันได้เจอเธอในการแข่งขันแลกเปลี่ยน ฉันหลิงเซียวจะต้องระเบิดเธอจนเละเป็นจุลอย่างแน่นอน!" หลิงเซียวพูดเบาๆ

นักเรียนที่อยู่รอบตัวเขา ไม่เข้าใจว่าหลิงเซียว เอาความมั่นใจที่จะชนะเมื่อเผชิญหน้ากับนักรบจิตวิญญาณนี้มาจากไหน?

หลิวมู่ พยักหน้าและกล่าวว่า "ฉันจะนำคำพูดของคุณ ไปบอกกับเธออย่างแน่นอน"

หลิงเซียวพยักหน้า จากนั้นก็นำมือล้วงกระเป๋า และเดินไปที่ประตูทางออกของโรงเรียนอย่างหยิ่งผยอง

หลิงเซียวเดินไปได้สองสามก้าว หญิงสาวร่างสูงที่เคยพูดอย่างกล้าหาญก่อนหน้านี้ ก็เดินตามมา

"สวัสดีหลิงเซียว ฉันชื่อ ซูเหยา ยินดีที่ได้พบ" ซูเหยากล่าวอย่างเปิดเผย

หลิงเซียวชำเลืองมองไปที่เธอ และลอบให้คะแนน 98 คะแนน กับซูเหยาในใจอย่างเงียบๆ

ก่อนหน้านี้หลิงเซียวไม่ได้มองเธอโดยละเอียด แต่เมื่อเขาได้มองเธอใกล้ๆ ซูเหยาคนนี้ก็ไม่เลวเลย

ผิวขาวเนียนสวยขายาวเนียนละมุล

ดวงตากลมโตของ ซูเหยา ใสกระจ่างราวกับน้ำพุ เธอมองไปที่ หลิงเซียว ราวกับว่าเธอสามารถมองทะลุเขาได้

ในความคิดของเธอด้วยรูปลักษณ์ของเธอ การทำความรู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกหรือ?

คำถามคือ? หลิงเซียวจะเล่นไพ่ของเขาในลักษณะเดียวกันหรือไม่?

แน่นอนว่า ไม่! แน่นอนอยู่แล้ว!

"พี่สาว พี่สาวต้องการเดทกับผมงั้นหรือ? แต่พี่สาวต้องจ่ายค่าห้องน่ะ ผมจะไปทันทีโดยไม่พูดอะไรเลย ถ้าพี่สาวจ่ายค่าห้อง!" หลิงเซียวกล่าว

พระเจ้า จ่ายค่าห้องเนี้ยน่ะ! ผู้ชายคนนี้คิดว่าฉันกำลังจะนัดเขาไปทำ….หรือยังไง

ซูเหยา รู้สึกว่าวิสัยทัศน์ของเธอมืดลงไปชั่วขณะ ชายคนนี้คือสัตว์ประหลาดแบบไหนกัน!

ฉันแค่ต้องการแค่วิธีการติดต่อ!

"ติ้ง! โฮสต์แสดงสันดานสถุลออกมาสำเร็จ พลังชีวิต +0.8!"

"ติ้ง! โฮสต์แสดงสันดานสถุลออกมาสำเร็จ พลังวิญญาณ +0.7!"

นักเรียนคนอื่นๆ ก็พูดไม่ออกเช่นกันเมื่อได้ยินคำพูดของหลิงเซียว

สาวสวยแบบรุ่นพี่ซูเหยา ทำไมเธอถึงต้องมาเจอกับไอสถุลนี่ด้วย?

เมื่อเห็นว่าซูเหยาไม่ได้พูดอะไรอีก หลิงเซียวก็พูดเสริมว่า "ไม่มีเงิน งั้นไม่เป็นไร ผมมีให้พี่ยืมก่อน แต่พี่สาวต้องคืนให้ผมด้วยน่ะ!"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมาจากปากของหลิงเซียว นักเรียนทุกคนก็อยากจะเข้าไปรุมสกัมหลิงเซียว

พระเจ้า! โปรดส่งไอสถุลนี่กลับสวรรค์ด้วยเถิด!

เอี๊ยด!

ซูเหยาโกรธหลิงเซียวมาก เธอขบฟันแน่นจนแทบแตก

คิดว่าสาวสวยรวยเสน่ห์อย่างฉันขาดเงินงั้นหรือ? ฉันแค่ต้องทำความรู้จักกับคุณก็เท่านั้นแหละไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น!

ถึงคุณจะหล่อ แต่คุณก็ขี้เก๊กเกินไป ไม่กลัวว่าชาตินี้ทั้งชาติจะไม่ได้แต่งงานหรือไง?

"ไป! ออกไปให้พ้นหน้าฉันเลยน่ะ!" ซูเหยากัดฟัน

หลิงเซียวพยักหน้าและพึมพำ “โอ้นี่ล่ะหน้อ ผู้หญิง!”

ซูเหยา ที่ได้ยินคำพูดพึมพัมของหลิงเซียวถึงกับพูดไม่ออก

หลังจากนั้นหลิงเซียวก็พูดเสียงดัง “พี่สาวไม่อยากนอนท่ามกลางช่วงเวลากลางคืนที่ยาวนานเหรอ? ไม่ต้องห่วง ถ้าพี่สาวจ่ายค่าห้อง ทุกอย่างจะสบายเอง!”

หลังจากพูดจบหลิงเซียวก็โบกมือไปที่กลุ่มนักเรียนหญิงก่อนที่เขาจะเดินจากไป

"ติ้ง! โฮสต์แสดงสันดานสถุลออกมาสำเร็จ พลังชีวิต +0.3!"

"ติ้ง! โฮสต์แสดงสันดานสถุลออกมาสำเร็จ พลังวิญญาณ +0.2!"

"ติ้ง! โฮสต์แสดงสันดานสถุลออกมาสำเร็จ ทักษะการต่อสู้ +10! "

"ติ้ง! โฮสต์แสดงสันดานสถุลออกมาสำเร็จ เหรียญ ฮัวเซีย +20,000! "

"ติ้ง! โฮสต์แสดงสันดานสถุลออกมาสำเร็จ เสน่ห์ +1! "

"ติ้ง .. . "

นักเรียนทุกคนของโรงเรียนมัธยมหนานเฉิงที่หนึ่ง เงียบราวกับว่ามีพระเจ้ามาปิดปากของพวกเขาเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น!

ในขณะเดียวกันหลิงเซียวก็รู้สึกอิ่มเอมใจที่เขาได้รับรางวัลอีกระลอก

ในตอนนี้หลิงเซียวได้เสร็จสิ้นภารกิจทุกอย่างในวันนี้แล้ว

10 นาทีต่อมาหลิงเซียวก็มาปรากฏตัวในร้านอาหาร

ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของทุกคนหลิงเซียวก็เริ่มโซ้ยข้าวอย่างสำราญ

หลิงเซียวไม่แน่ใจว่า มันคือผลจากการที่พลังชีวิตของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วหรือเปล่า

ที่ทำให้เขากินข้าวอย่างเมามันราวกับว่าเขาไม่ได้กินมาสามวันอย่างนี้

ในตอนแรกสีหน้าของเจ้าของร้านอาหารยังคงนิ่งและสงบ

แต่หลังจากผ่านไป 5 นาทีเจ้าของร้านก็เริ่มมีเหงื่อออกที่หน้าผาก

เมื่อเห็นสิ่งนี้หลิงเซียวก็พูดว่า "คุณเจ้าของร้าน คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า อากาศตอนนี้ก็ไม่เห็นจะร้อนตรงไหน"

เจ้าของร้านเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาและพูดอย่างใจเย็นว่า "ไม่เป็นไรไม่เป็นไร ... "

หลังจากผ่านไป 10 นาที ใบหน้าของเจ้าของร้าน ก็เปลี่ยนเป็นสีดำเหมือนก้นหม้อ

หลิงเซียวเป็นราวกับพายุทอร์นาโดที่หอบพัดทุกอย่างให้หายไปราวกับหลุมดำ

ผ่านไป 20 นาทีเจ้าของร้านถึงกับหลั่งน้ำตา!

ความเร็วที่หลิงเซียวกินไม่ลดลงเลย

ในที่สุดหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงเจ้าของร้านก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

"นักเรียน! นี่เงิน 500 หยวน! รับไป!" เจ้าของร้าน ยัดเงินใส่มือของหลิงเซียว

หลิงเซียวกระพริบตา“นี่มันไม่ดีมั้ง”

ถึงหลิงเซียวจะพูดแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ชะลอการเก็บเงินเข้ากระเป๋า

"ดี เซี้ยไรล่ะ! อย่ามากินข้าวร้านของฉันอีกในอนาคต ถ้ายังกินแบบนี้ต่อไป ร้านของฉันจะต้องเจ้งแน่ๆ!” เจ้าของร้านร้องไห้

หลิงเซียวพยักหน้า

การเรียนการสอนจะจบลงในช่วงบ่ายหลิงเซียวก็มาถึงโรงเรียนมัธยมหนานเฉิงที่สามอย่างช้าๆ

แม้จะมองจากระยะไกล หลิงเซียว ก็สามารถมองเห็นนักเรียนมัธยมสองกลุ่มใหญ่ยืนขวางหน้าประตูทางเข้าโรงเรียนมัธยมหนานเฉิงที่สามอยู่!