ตอนที่ 6 ทางเลือก

ออร์กที่กำลังเอาชนะเดสมอนด์ชะงักไปชั่วครู่

เมื่อพวกมันเห็ก็อบลินถูกทริสตันจับเป็นตัวประกัน ทริสตันเห็นท่าทีของพวกมันที่กำลังจะพุ่งเข้าหาเขา เขาผลักดาบในมือเข้าไปใกล้คอของก็อบลินทันที

เมื่อรู้สึกถึงวัตถุมีคมตรงหน้า ก็อบลินผมขาวรีบตะโกนลั่นใส่พวกออร์กอย่างบ้าคลั่งมันใช้ภาษาแปลก ๆ ที่ทริสตันไม่เข้าใจ เมื่อได้ยินคำสั่งอันตื่นตระหนกของก็อบลิน พวกมันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหยุดการโจมตีในที่สุด

สถานการณ์ดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การควบคุมของทริสตัน เดสมอนด์ค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น

“ทำได้ดีมาก ทริสตัน” เดสมอนด์พูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดเล็กน้อย

เดสมอนด์เดินออกมาจากควันดำที่แทบจะมองไม่เห็นในขณะนั้น ทริสตันมองเห็นชายคนนั้นได้ชัดเจนอีกครั้ง เขาเห็นเลือดไหลออกจากไหล่เดสมอนด์

“คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย?” ทริสตันเอ่ยถามด้วยเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร” เดสมอนด์ตอบอย่างใจเย็น

ทริสตันอ่านการแสดงออกของชายผู้นี้ได้ ซึ่งมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาพูดอย่างสิ้นเชิง

เขาพยายามคิดหาวิธีบรรเทาความเจ็บปวดของเดสมอนด์ ทริสตันสัมผัสได้ว่าร่างกายของก็อบลินสั่นอย่างรุนแรง เขาได้ยินเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาจากปากของก็อบลินด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าพวกมนุษย์โง่เขลา” หัวหน้าก็อบลินพูดด้วยเสียงหัวเราะ

“เจ้าสองคนถูกจับ และถูกขังที่นี้ เจ้าคิดจะทำอะไรที่นี่?”

มันหันมองทริสตัวด้วยหางตา “ปล่อยข้าซะ แล้วข้าจะลืมว่านายทำอะไรลงไป”

เดสมอนด์เดินกะโผลกกะเผลกไปหาพวกเขา

“อย่าไปฟังเขา ทริสตัน นั่นเป็นดาบรวมตัวระดับสูง ฉันแน่ใจว่าก็อบลินรู้ว่ามันกำลังตกอยู่ในอันตราย มันแค่พยายามแสดงความแข็งแกร่งให้คุณเห็น” เดสมอนด์เย้ยหยัน

ก็อบลินตอบกลับด้วยความรังเกียจ “หึ! ต่อให้เจ้ากล้าฆ่าข้า เจ้าสองคนก็หนีออกจากที่นี่ไม่ได้”

เดสมอนด์เดินไปที่อุปกรณ์ภายในห้อง และจ้องมองไปรอบๆ “ไม่จริงเลย” เดสมอนด์พูดพลางชี้นิ้วไปที่อุปกรณ์ชิ้นหนึ่ง “ฉันขอเวลาในการหาทางออกก่อน”

“มันคือ  'เวลา' ก่อนหรือหลังที่เลือดออกจากบาดแผลของเจ้าจนถึงตาย” ก็อบลินพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

เดสมอนด์ไม่โต้ตอบคำพูดของมัน และยังคงตรวจสอบอุปกรณ์ต่อไป

“เลือดที่ไหลออกจากบาดแผลของเจ้าตอนนี้ ข้าพยากรณ์ได้เลยว่าเจ้ามีเวลามากสุดเพียงหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่เจ้าจะหมดสติไป” ก็อบลินพูดต่อ

เมื่อได้ยินเช่นนั้นทริสตัส ก็อดไม่ได้ที่จะมองเดสมอนด์อย่างกังวลใจ เดสมอนด์รู้สึกถึงการจ้องมองของทริสตันจากด้านหลัง เดสมอนด์หันร่างของเขาไปรอบๆ และสังเกตเห็นถึงการจ้องมองที่เป็นกังวลของทริสตัน

“ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ทริสตัน ฉันไม่เป็นไร” เขาพูดพลางยิ้มบางๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าทั้งสองไม่รู้ว่าพวกเจ้าทำพลาดอะไรไป”

ก็อบลินพูด และจ้องไปที่ท่อเลือดที่มีร่างกายลอยอยู่ภายใน

“น่าเสียดายจริงๆ” มันพูดต่อพลางสายหน้าเบาๆ

“หลังจากค้นคว้ามาหลายสิบปี ในที่สุดข้าก็พบร่างของบลัดเอลฟ์ที่สมบูรณ์แบบแล้ว ทำไมเจ้าสองคนถึงปฏิเสธสิ่งที่วิเศษแบบนั้นล่ะ?” ก็อบลินเอ่ยถามพวกเขา

มันหันหน้าไปทางทริสตัน ที่ยังคงจ่อดาบไว้ที่คอของมัน

“เฮ้! ฟังนะ เจ้าหนุ่ม เจ้าดูเหมือนคนฉลาด เจ้าไม่ควรเชื่อสิ่งที่เขาพูด” ก็อบลินพูด เกลี้ยกล่อมทริสตัน “เชื่อฟังข้าแล้วเจ้าจะไม่เสียใจ”

“หุบปากซะ!” เดสมอนด์พูดแทรกในขณะที่ทริสตันกำลังลงโทษมัน

เดสมอนด์หันกลับมา และจ้องไปที่ก็อบลินผมขาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“ไอ้สวะ! เจ้าพาพวกเราออกมาลึกขนาดนี้ได้อย่างไร?”

“หมายความว่าไง?” ทริสตันถามอย่างสับสน

“นั่นหมายความว่า … ไม่น่าจะมีใครมาพบเรา ดังนั้น เราจึงต้องหาวิธีออกจากโลกนี้ด้วยตัวเราเอง”

ก็อบลินหัวเราะในทันทีราวกับล้อเลียนความพยายามอันไร้ผลของมนุษย์สองคนที่จะหลบหนี “ฮ่าฮ่าฮ่า! อย่างที่ฉันบอกไป ไม่มีอะไรที่เจ้าทำได้ นอกจากจะยอมจำนนต่อฉัน” ก็อบลินพูดอย่างสนุกปาก

“เพียงแค่วางดาบของเจ้าลง! ข้าสัญญาว่าจะไม่ฆ่าเจ้าทั้งสอง ข้าต้องการเจ้าสำหรับการทดลองของข้าแค่เท่านั้น”

“อย่าไปฟังเขา ทริสตัน รั้งเขาไว้ แล้วออกจากหลุมนรกนี้ พวกเรามีโอกาสรอด!” เดสมอนด์กล่าว

ก็อบลินมองดูเดสมอนด์ครู่หนึ่งก่อนที่จะเริ่มหัวเราะอีกครั้ง

“ชายคนนั้นบาดเจ็บสาหัสมากจนไม่สามารถออกไปได้โดยปราศจากความช่วยเหลือจากเจ้า ดูเหมือนว่าการตัดสินใจจะอยู่ในมือของเจ้าแล้ว”

ขณะที่ดาบยังคงอยู่ที่คอของก็อบลิน ทริสตันนึกถึงวันที่เขาเข้าคุก เวลาแห่งการเลือกในเรือนจำกับนักโทษที่โหดเหี้ยมอาจนำไปสู่ความตายได้ง่าย เขาตัดสินใจเพื่อช่วยเดสมอนด์หลบหนี หรือเสี่ยงชีวิตสู้กับก็อบลิน ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ง่าย แต่ในตอนนี้ มันไม่ใช่ชีวิตของเขาที่เขากังวล

“ผมไม่สนหรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่น้องสาวของผมล่ะ” ทริสตันถาม

ทันใดนั้นเดสมอนด์หน้าซีดลง เมื่อได้ยินคำพูดของทริสตัน

“ฮ่าฮ่าฮ่า น้องสาวของเจ้าถูกจับเป็นเชลยเหรอ ข้าสามารถช่วยเจ้าได้ ข้าจะดูแลเธออย่างดี และส่งเธอกลับไปยังโลกของเจ้าได้ถ้าเจ้าต้องการ เพราะเจ้าเป็นคนเดียวที่ข้าต้องการ”

เดสมอนด์เริ่มกังวล เมื่อได้ยินคำพูดของก็อบลิน “อย่าฟังสัตว์ประหลาดนั้นทริสตัน! เจ้าสัตว์ประหลาดนั้นไว้ใจไม่ได้ มันพยามปั่นหัวนาย อย่าให้มันปั่นหัวนาย เชื่อใจฉันทริสตัน”

“ทำไม ผมต้องเชื่อคุณด้วย?”

“ทริสตัน! เพราะฉันเป็นมนุษย์เหมือนนาย!”