ตอนที่ 29 ต่อไป

คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามหลิงเซียวคือ ป่าน คันโถว ที่กระโดดแย้วๆก่อนหน้านี้

“เจ้าหนู อย่าหาว่าฉันดูถูกแก ฉันจะยอมให้เเกเป็นคนเริ่มโจมตีก่อน” ป่าน คันโถว กล่าวอย่างภาคภูมิใจ

หวังหนิงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น และกล่าวทันทีว่า “อย่าดูถูกเขา”

“ไม่เป็นไร พี่หวัง พี่ไม่ทราบระดับของฉันหรือ” ป่าน คันโถว กล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง

หวังหนิงลอบด่าไอ้งี่เง่าคนนี้อย่างลับๆ แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร เขาไม่อยากบอกคนอื่นเกี่ยวกับสถานการณ์ที่น่าอับอายที่เขาเผชิญเมื่อเช้า

หลิงเซียวเอียงศีรษะและถามว่า "แกแน่ใจหรือ"

"มาเถอะ ฉันแทบทนรอไม่ไหวแล้วที่จะสอนวิธีการเป็นลูกผู้ชายให้กับแก ฮ่าฮ่าฮ่า!" ป่าน คันโถว หัวเราะเสียงดัง

ผู้ที่เฝ้ามองก็หัวเราะออกมาด้วยเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขามั่นใจในฝีมือของ ป่าน คันโถว

ซูเหยา จางรุ่ย กำหมัดของพวกเธอแน่น พวกเธออยากจะพุ่งเข้าไปทุบตีไอ้หนุ่มปากเสียคนนี้จริงๆ

“ในเมื่อเเกพูดเเบบนั้น ฉันก็จะทำ” หลิงเซียว กล่าวอย่างเย็นชา

ดวงตาของหลิงเซียวพลันเฉียบคมขึ้น เขาทรมานมามากพอแล้วกับการพูดคุยกับไอ้ไก่อ่อนพวกนี้

ทันใดนั้นภาพเงาก็ปรากฏตัวขึ้นบนศีรษะของหลิงเซียวโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า หรือแม้แต่กระบวนการใดๆ

ขณะที่ภาพเงานี้ปรากฏขึ้น หลิงเซียวก็พุ่งตัวไปข้างหน้าราวกับภูติผี

บูม!

เสียงแหวกผ่านอากาศดังสนั่น หลิงเซียวกวาดไม้เท้าในมือของเขาฟาดลงไปที่หน้าอกของ ป่าน คันโถว

ดวงตาของ ป่าา คันโถว เบิกกว้างด้วยใบหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

ใบหน้านี้ราวกับจะพูดว่า เจ้าขยะจากเมืองเล็กๆระดับสาม มันเร็วขนาดนี้ได้ยังไง?

ปัง!

โดยไม่ให้เวลา ป่าน คันโถว ได้เตรียมใจแม้แต่น้อย ไม้เท้าก็ฟาดเข้าไปที่หน้าอกของมันแล้ว

แรงอันมหาศาลพลันแผ่ออกมาจากไม้เท้ายาว

ป่าน คันโถว รู้สึกราวกับอวัยวะภายในของมันพลิกกลับ

ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้มันอยากจะกรีดร้องออกมาเสียงดัง

ก่อนที่ ป่าน คันโถว จะทันได้กรีดร้อง ร่างของมันก็ถูกส่งกระเด็นออกไปก่อนแล้ว

มันถูกหลิงเซียวส่งบินขึ้นไปในอากาศสูงสิบเมตรก่อนจะตกลงมากระแทกกับพื้น

อัก!

เลือดสีแดงสดพ่นออกมาจากปากของมัน

จากนั้นเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดก็ดังก้องไปทั่วห้องโถงศิลปะการต่อสู้

หลิงเซียวยืนนิ่งบนเวทีประลองและพูดอย่างแผ่วเบาว่า "ต่อไป"

อึก!

เหล่าสมาชิกของโดโจพลันพากันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก พร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง

จากนั้นพวกมันก็ค่อยๆก้าวถอยหลังราวกับว่ากลัวหลิงเซียวจะกระโดดออกจากเวทีประลองและมาจัดการกับพวกมัน

“คิคิคิ…” ซูเหยาและจางรุ่ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเพื่อเห็นท่าทางของพวกนั้น

เสียงหัวเราะนี้ราวกับเป็นฝ่ามือที่ไร้รูปร่างตบเข้าไปที่ใบหน้าของหวังหนิงและคนอื่นๆ!

หวังหนิงโกรธจัด มันมอง ป่าน คันโถว ด้วยสายตาดุดันและพูดออกมาว่า "ไอขยะ! ช่างน่าขายหน้า! รีบพามันไปที่ห้องพยาบาลเร็ว!"

ด้วยคำสั่งของ หวังหนิง สมาชิกโดโจจึงออกมานำตัว ป่าน คันโถว ออกไป

"กลัวอะไร มันแค่คนเดียว! ยังมีเราอีกตั้ง 9 คน!

"ฉันบอกให้ ป่าน คันโถว ระวังแล้ว แต่มันไม่ฟัง ตราบใดที่เราระมัดระวังการจะทุบตีไอเวรนี่ก็เป็นเรื่องง่ายๆ แม้ว่าเราจะล้มมันไม่ได้ในรอบแรก แต่เราก็จะต้องล้มมันได้อย่างแน่นอน!” หวังหนิงกล่าวอย่างเฉียบขาด

เมื่อสมาชิกโดโจคิดตามคำพูดของหวังหนิง พวกมันก็กลับมารู้สึกตัว

เพื่อรักษาใบหน้าของพวกมัน พวกมันจึงเริ่มการต่อสู้อีกครั้ง ราวกับว่าพวกเขาไม่เคยกลัวพลังของหลิงเซียวมาก่อน

“หึ! ไร้ยางอาย!” ซูเหยา คิดในใจ

จากนั้นเธอก็มองไปที่หลิงเซียวด้วยสายตาที่อธิบายไม่ถูก ดวงตาคู่สวยของเธอเปร่งประกายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า