ตอนที่ 27 ฉันยอมรับเงื่อนไขของแก

"มันจบแล้วนี่มันแย่มาก!" ซูเหยาและจางรุ่ยต่างพากันคร่ำครวญในใจพร้อมกัน

พวกเธอลอบสาบานในใจว่าจะไม่เข้าใกล้หลิงเซียวอีกในอนาคต

ไม่ใช่เพราะอย่างอื่น แต่เป็นเพราะนิสัยของหลิงเซียว มันทำให้หัวใจดวงน้อยของพวกเธอทนไม่ได้!

วันนี้จำนวนครั้งที่หัวใจของพวกเธอเต้นผิดปกติ คาดว่าจะเกินกว่าจำนวนครั้งที่พวกเธอเคยประสบมานานกว่าทศวรรษ!

หลังจากนั้นสามวินาทีหวังหนิงก็กัดฟันและพูดว่า "ดี! หลิงเซียว คุณทำได้ดีมาก จนทำได้ฉันอยากจะเห็นว่าคุณมีความสามารถมากแค่ไหน!"

ในขณะที่เขากำลังจะก้าวขึ้นไปบนเวที หลิงเซียวก็โบกมือของเขาและพูดว่า "หยุด! ไม่ต้องขึ้นมา ฉันอยากจะต่อสู้กับคนอื่นมากกว่า คุณดูอ่อนแอเกินไป"

หวังหนิง ตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ และชี้นิ้วไปที่หลิงเซียวอย่างพูดอะไรไม่ออกไปสักพัก

“ความแข็งแกร่งของพี่หวังนั้นเหนือจินตนาการของแกมาก! เขาเป็นหนึ่งในห้าอันดับแรกของโดโจศิลปะการต่อสู้ของพวกเรา!” ป่าน คันโถว กล่าวอย่างรวดเร็ว

เมื่อหลิงเซียวได้ยินเช่นนั้น เขาก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เขามีความประทับใจเกี่ยวกับพลังการต่อสู้ของนักเรียนที่โดโจศิลปะการต่อสู้ในปัจจุบัน

อย่างไรก็ตาม นักรบจิตวิญญาณ ก็ไม่ใช่หัวผักกาด เมื่อเทียบกับ นักศิลปะการต่อสู้แล้ว นักรบจิตวิญญาณ จำนวนมากมักจะเข้าสู่มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ หรือเข้าร่วมหน่วยงานระดับชาติ

นักศิลปะการต่อสู้ส่วนใหญ่ที่เข้าร่วมโดโจกันมักจะเป็นนักเรียนมัธยมปลาย

หัวหน้าโค้ชของโดโจศิลปะการต่อสู้ชั้นนำส่วนใหญ่มักจะเป็นนักรบจิตวิญญาณ ซึ่งมีประสบการณ์การต่อสู้ที่ยาวนาน และไม่มีความหวังที่จะก้าวหน้า

หลิงเซียวกระพริบตาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ห้าอันดับแรกก็เพียงเท่านั้น ทำไมคุณไม่ขอให้โค้ชของคุณออกมาซ้อมมือกับฉันโดยตรง"

"แกคิดว่าตัวเองมีค่าพอที่จะต่อสู้กับโค้ชของเราหรือ? แกกำลังฝันกลางวันอะไร!” ป่าน คันโถว กล่าว

หลิงเซียวกล่าวอย่างผิดหวัง "ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ได้แต่ต้องต่อสู้กับฝูงไก่ที่อ่อนแอ มันช่างน่าเบื่อจริงๆ ลืมมันไปซะเถอะ!"

ในขณะที่หลิงเซียวพูดเขาก็หันหลังกลับและจากไป เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้วพวกเขาก็พากันโกรธทันที

"อยากจากไป? แกคิดว่าง่ายอย่างนั้นเลย?" ป่าน คันโถว กล่าวอย่างเย็นชา

เมื่อหลิงเซียวได้ยินเช่นนั้นเขาก็พูดว่า "โดโจศิลปะการต่อสู้แห่งนี้สามารถเข้าได้ แต่ไม่สามารถออกไปได้งั้นหรือ?"

"ไอเวร! หากแกไม่มีคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้กับเราในวันนี้ แกลืมที่จะเดินออกจากประตูนี้ไปได้เลย!” ป่าน คันโถว กล่าว

หลิงเซียวหัวเราะเยาะ“ฉันจะออกไปแล้วจะทำไม?”

ป่าน คันโถว อยากจะพูด แต่หวังหนิงก็หยุดเขาไว้ซะก่อน

"หลิงเซียวมาคุยกัน ว่าเราจะจัดการเรื่องนี้กันอย่างไร" หวังหนิง กล่าวอย่างเย็นชา

หลิงเซียวตอบทันที "มันง่ายมาก แกแค่ต้องให้ฉันต่อสู้กับแก แต่ระดับของแกมันทำให้ฉันไม่สามารถยกระดับพลังงานได้จริงๆ แล้วการเดิมพันล่ะเป็นไง?"

"แน่นอนว่าเราควรเดิมพันอะไรกันสักอย่าง มันจะได้ไม่น่าเบื่อเกินไป วันนี้ฉันเพิ่งได้หนังสือศิลปะการต่อสู้แบบตะบองมา ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ศิลปะการต่อสู้จิตวิญญาณ แต่มันก็ยังคงเป็นศิลปะการต่อสู้ที่ดีอยู่ แกต้องการมันหรือเปล่า? "หวังหนิง กล่าว

ดวงตาของหลิงเซียวสว่างขึ้น พูดตามตรงเขาไม่ได้ขาดแคลนเงิน

ด้วยผลตอบแทนจากระบบเพียงอย่างเดียว เขาก็มีเงินถึง 1 ล้านเหรียญหัวเซียะอยู่ในมือ

แต่ในแง่ของศิลปะการต่อสู้เขาขาดแคลนมันจริงๆ

เขาต่อสู้โดยอาศัยสัญชาตญาณมาโดยตลอด และสิ่งที่เขาใฝ่หาก็คือทักษะการต่อสู้ที่ดีเพื่อที่จะได้สังหารคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็ว

หลิงเซียวหรี่ตาและพูดว่า "ถ้างั้นฉันจะต่อสู้ แล้วเงื่อนไขของพวกแกเป็นยังไง?"

"เจ้าสารเลวนี่ดูเหมือนจะมีความรู้อยู่บ้าง ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ทำให้เรื่องมันยากเกินไปสำหรับแก ตราบใดที่แกสามารถเอาชนะทั้งสิบคนติดต่อกันได้ เราจะปล่อยแกไปทันที อย่ารอช้า! "หวังหนิง พูดอย่างเย็นชา

ก่อนที่หลิงเซียวจะทันได้พูดอะไร จางรุ่ยและซูเหยาก็ตะโกนขัดทันที "หลิงเซียวอย่าไปยอมรับเงื่อนไขของเขา!"

หวังหนิงจ้องมองไปที่หลิงเซียวด้วยสายตาที่เย็นชา

หลิงเซียวยิ้มอย่างเย็นชาและกล่าวว่า "ฉันยอมรับเงื่อนไขของแก!"