ตอนที่ 23พรสวรรค์!

หลังจากนั้นไม่มีใครในตู้โดยสารพูดอีกเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง

พื้นที่เงาในใจของพวกเขามาถึงระดับที่แม้แต่ไอน์สไตน์ก็ไม่สามารถคำนวณได้

เมื่อเวลาผ่านไปรถไฟความเร็วสูงก็มาถึงที่หมาย

เมืองหลวงของมณฑลเทียนฉวน

ประตูทางเข้าของตู้โดยสารเปิดออกและทุกคนก็เดินออกมา

ทันทีที่หลิงเซียวลงจากรถไฟ เขาก็เห็นหนุ่มหล่อคนหนึ่งถือป้ายขนาดใหญ่

มีคำใหญ่สองสามคำที่เขียนไว้บนป้ายว่า: ซูเหยาผมรักคุณ!

หลิงเซียวมองไปที่ซูเหยาโดยไม่รู้ตัวและเห็นว่าสีหน้าของซูเหยานั้นกลายเป็นน่าเกลียด

จางรุ่ยที่อยู่ข้างๆเธอรีบพูดว่า "เหยาเหยา ไม่ต้องกังวล ฉันจะจัดการกับเขาให้เอง" ซูเหยายิ้มอย่างไม่เต็มใจและพยักหน้า

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลิงเซียวก็มีสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย

ชายหนุ่มที่ถือป้าย เมื่อเห็นซูเหยาลงจากรถไฟ เขาที่ยืนอยู่ตรงทางออกก็โบกมือให้ทันที

เมื่อทุกคนจาก หนานเฉิง เห็นสิ่งนี้พวกเขาก็ไม่เข้าใจ

ซูเหยา และ จางรุ่ย รีบเดินไปอย่างรวดเร็ว

หลิงเซียวที่กำลังเดินไป ก็ได้ยินการสนทนาระหว่างทั้งสามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"หวังหนิง ฉันบอกคุณแล้วว่าเราไม่เหมาะสมกัน!" ซูเหยาขมวดคิ้วขณะที่เธอพูด

ชายหนุ่มที่ชื่อหวังหนิงกล่าวว่า "เหยาเหยา คุณคิดว่าฉันไม่ดีตรงไหน ฉันสามารถเปลี่ยนได้"

"อย่ามาเรียกฉันว่าเหยาเหยา! เราเป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆกันเท่านั้น " ซูเหยากล่าว

ใบหน้าของหวังหนิงก็ดูน่าเกลียดเช่นกันเขาพูดว่า "ซูเหยา ผมผิดตรงไหน ทำไมคุณถึงไม่ให้โอกาสผมเลย"

"ขอโทษนะ ฉันไม่อยากให้โอกาสกับผู้ชายที่มีแฟนพร้อมกันสามคน ในเวลาเดียวกัน" ซูเหยากล่าวอย่างเย็นชา

หวังหนิงถามกลับในทันที "ที่ผมมีเสน่ห์มาก นี่เป็นความผิดของผมด้วยหรือ?"

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ทุกคนจาก หนานเฉิง ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

หลิงเซียวรู้สึกขบขัน เพื่อนคนนี้มีพรสวรรค์จริงๆ!

หลิงเซียว ไม่ได้เกรงใจเลยแม้แต่น้อย เขาหัวเราะออกมาเสียงดัง

หวังหนิงหันหน้าไปมองหลิงเซียวและพูดอย่างเย็นชา "แกหัวเราะอะไร ถ้าแกหัวเราะต่อไป ฉันจะทำให้แกต้องหลั่งน้ำตา แกเชื่อไหม!"

หลิงเซียวตกตะลึงไปอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเสียงหัวเราะของเขาก็ยิ่งดังขึ้นไปอีก

"หัวเราะอะไรห่ะ! หมาอย่างแกรู้อะไรบ้าง! ถ้าแกยังหัวเราะอีกครั้งล่ะก็ แม้ว่าแกจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของซูเหยา ฉันก็ไม่เกรงใจแล้ว!" เสียงของหวังหนิงเย็นชายิ่งขึ้น

หลิงเซียวหยุดหัวเราะ เขาเดินไปด้านข้างของซูเหยาและโอบแขนของเขารอบเอวเรียวของเธอ

หลิงเซียวพูดอย่างใจเย็น "ฉันขอโทษที่ต้องบอกคุณว่า ฉันเป็นแฟนของซูเหยา เธอมีแฟนแล้ว"

หลังจากพูดจบหลิงเซียวก็จูบไปที่แก้มของซูเหยา

ม๊วฟ!

ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่จูบเธอเท่านั้น แต่เขายังจงใจทำเสียงดังอีกด้วย

เมื่อมองไปที่หวังหนิงอีกครั้ง ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นสีดำก้นหม้อ

ซูเหยาที่ถูกหลิงเซียวกอดไว้ในอ้อมแขนเธอตัวแข็งทื่อและเธอก็ไม่อยากจะเชื่อเลยหลิงเซียวจะจูบเธอจริงๆ

เมื่อเห็นเช่นนั้นหลิงเซียวก็กอดของซูเหยาแน่นขึ้นทันที

หน้าของซูเหยาขึ้นสี เธอพูดว่า "หวังหนิงฉันมีแฟนแล้ว ต่อไปนี้อย่ามารบกวนฉันอีก"

ดวงตาของหวังหนิงราวกับจะลุกเป็นไฟสายตาของเขาที่จ้องมองหลิงเซียวมันเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างมาก

"ไอเด็กน้อย ฉันขอแนะนำให้แกออกห่างจากซูเหยาทันที ไม่เช่นนั้น ... "

หลิงเซียวขัดจังหวะก่อนที่หวังหนิงจะพูดจบ

หลิงเซียวหัวเราะเบาๆ “แล้วไง”

หวังหนิงไม่พูด ลมหายใจที่ทรงพลังเริ่มปะทุออกมาจากร่างของเขา

เงามืดค่อยๆควบแน่นอยู่เหนือหัวของเขา

"ไม่งั้นฉันจะทำให้แกพิการ!" หวังหนิงแสยะยิ้ม

หลิงเซียวหรี่ตาลงเขาไม่คาดคิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นนักรบจิตวิญญาณจริงๆ

เมืองหลวงของมณฑลแตกต่างจากเมืองเล็กระดับสามเช่นหนานเฉิงจริงๆ