ตอนที่ 18 รูปแบบที่สอง!

เมื่อหลิงเซียวเซ็นชื่อให้กับทุกคนแล้วหัวหน้าทีมหลินก็เดินเข้ามาหาหลิงเซียว

หลิงเซียวเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า "มีอะไรหรือเปล่า"

"ฉันขอโทษสำหรับความหยาบคายของฉันก่อนหน้านี้" หัวหน้าทีมหลินพูด

หลิงเซียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าหัวหน้าทีมหลินที่ดื้อรั้นจะมาขอโทษตนเช่นนี้

หลิงเซียวโบกมือและพูดว่า"ลืมไปเถอะ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน" ทันทีที่หลิงเซียวพูดจบ เขาก็จับมือของ อี้อี้ และเดินจากไป

"เดี๋ยวก่อน!" หัวหน้าทีมหลิน พูดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าหลิงเซียวกำลังจะจากไป

หลิงเซียวหันกลับมาและพูดว่า "มีเรื่องอะไรอีก?"

"ฉันต้องการเชิญคุณเข้าสู่กองกำลังดาบที่แหลมคม!" หัวหน้าทีมหลินกล่าวขึ้นมาทันที

หลิงเซียวส่ายหัวทันทีโดยไม่ต้องหยุดคิดให้เสียเวลา “ผมอาจจะเข้าร่วมกองกำลังดาบที่แหลมคมในอนาคต แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ผมจะเข้าร่วมการแข่งขันแลกเปลี่ยนระดับมัธยมแห่งชาติ แล้วจากนั้นผมจะไปที่มหาวิทยาลัยหวู่ฮั่น”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิงเซียว หัวหน้าทีมหลิน ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาได้แต่พยักหน้า

หลิงเซียวหันหลังและเดินจากไปพร้มกับอี้อี้ แต่สมาชิกจากกองกำลังดาบที่แหลมคมยังคงเงียบ

ทุกคนต่างก็มีทางเลือกของตัวเอง และคนอื่นๆก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง

ผู้เฒ่าจู ไม่ได้ถามว่าจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์แห่งกำเนิดของหลิงเซียวคืออะไรและอยู่ในระดับใด

แต่ในใจของหลิงเซียวเขาก็พอจะเดาได้อยู่บ้าง

เขารู้สึกได้ถึงจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์แห่งกำเนิดของตัวเองที่มีรูปแบบที่สอง

เงามืดที่ปรากฏตัวก่อนหน้าคล้ายกับปลาวาฬสีน้ำเงินมันควรจะเป็นคุนในตำนาน!

รูปแบบที่สองควรเป็น ต้าเพิง และการรวมกันของทั้งสองก็คือ คุนเพิง!

ใช่แล้วปรมาจารย์ปีศาจคุนเผิงในตำนานโบราณ!

มันสำคัญด้วยหรือว่าระดับนั้นคืออะไร? มันไม่สำคัญอีกต่อไป

“ถ้าเป็นเช่นนั้นในอนาคตมันจะทรงพลังเพียงใดกัน” หลิงเซียวพึมพำ

สิบนาทีต่อมาหลิงเซียวก็ส่ง เฉิน อี้อี้ กลับบ้าน

สองชั่วโมงต่อมาเฉินลั่วก็กลับบ้านมาพร้อมกับอาหาร

ทั้งสามนั่งบนโต๊ะอย่างมีความสุขและรับประทานอาหารเย็นอย่างอบอุ่น

หลิงเซียวมองไปที่ฉากตรงหน้าเเละรู้สึกอบอุ่นในใจ

ในขณะเดียวกันหัวใจของเขาก็ต้องการให้ตนเองเเข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว

มีหลายสิ่งที่ไม่สามารถรักษาไว้ได้หากพวกเขาไม่เเข็งแกร่ง

หลิงเซียวสูญเสียพ่อแม่ไปเขาไม่ต้องการสูญเสียไปมากกว่านี้!

หลิงเซียวไม่ได้มีความเมตตาต่อสิ่งมีชีวิตต่างโลกเลยแม้แต่น้อย

นี่คือสงครามระหว่างอารยธรรมหนึ่งกับอีกอารยธรรมหนึ่ง!

หากไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่ล้มลง ... พวกเขาก็จะไม่หยุดจนกว่าพวกเขาตาย!

ไม่กี่วันต่อมาหลิงเซียวก็ขึ้นรถไฟความเร็วสูง ไปยังสถานที่สำหรับรอบคัดเลือกของการแข่งขันแลกเปลี่ยนระดับมัธยมแห่งชาติ

ตู้โดยสารนี้ประกอบไปด้วยนักเรียนและครูจากโรงเรียนมัธยมหนานเฉิงทั้งหมด

แต่ละโรงเรียนถูกนำมาโดยครูสองคนและมีสถานที่สำหรับการแข่งขัน 5 แห่ง

โรงเรียนมัธยมหนานเฉิงที่สามมี หลิงเซียว,เซี่ยหยู่ และนักเรียนมัธยมปีสามอีกสามคน

ที่โรงเรียนมัธยมหนานเฉิงที่สอง หลิงเซียว มองไปที่พวกเขาและไม่พบกับคนที่เขารู้จักอยู่เลย

สำหรับโรงเรียนมัธยมหนานเฉิงที่หนึ่ง มีคนอยู่สองคน ที่หลิงเซียวรู้จักนั่นก็คือซูเหยาและหลิวมู่

ไม่นานสายตาของหลิงเซียวก็มาหยุดอยู่ที่หญิงสาวผมหางม้า

"เธอคือจางรุ่ย อันดับหนึ่งของโรงเรียนใช่ไหม?" หลิงเซียวถามตัวเองอย่างลับๆในใจ

หญิงสาวดูเหมือนจะสังเกตเห็นการจ้องมองของหลิงเซียว เธอเห็นหลิงเซียวทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น

เธอสบตากับหลิงเซียวและขมวดคิ้วพร้อมกับมีร่องรอยของความไม่พอใจบนใบหน้าของเธอ

หลิงเซียวไม่อายเลย เขายิ้มให้เธอแทน

จากนั้นหลิงเซียวก็ยืนขึ้นและเดินไปยังทิศทางของหญิงสาว

"หลิงเซียวคุณกำลังจะไปไหน" เมื่อเห็นการกระทำของหลิงเซียว ครูที่นำมาของโรงเรียนมัธยมหนานเฉิงที่สาม ก็ถามเสียงดัง

หลิงเซียวได้ยินคำนั้นเขาก็กล่าวตอบในทันทีว่า "ผมจะไปทักทายคนรู้จัก"

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ครูก็พยักหน้าราวกับว่ากลัวว่าหลิงเซียวจะก่อปัญหา เขาจึงพูดเพิ่มอีกประโยคว่า

"อย่าทำอะไรแผลงๆล่ะ "

หลิงเซียวโบกมือและพูดว่า"ไม่ต้องกังวล"

เขาพูดเช่นนั้น แต่หลังจากไปถึงที่นั่นประโยคแรกก็ทำให้หนังศีรษะของครูถึงกับลุกซู่!