EP 508 การโยกย้ายตำแหน่ง!
EP 508 การโยกย้ายตำแหน่ง!
By loop
ผ่านไปหนึ่งวัน..."
ผ่านไปสองวัน... "
สามวัน..."
เช้านี้ อุณหภูมินั้นร้อนรนแผ่ซ่านไปทั่วบ้าน แม้จะมันยังจะเช้าอยู่ แม้ว่าจะไม่ใช่ช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดในฤดูร้อน แต่ก็เป็นช่วงที่ร้อนที่สุดช่วงเวลาหนึ่งเช่นกัน วันที่อยู่ในทะเลดงซูบิน แต่ฉันเบื่อกับความเจ็บปวดจากการถูกแสงแดดแผดเผาและตอนนี้ฉันกลัวความร้อนดงซูบินที่นอนอยู่บนเตียงมีเหงื่อออกเล็กน้อยหาวและลืมตา และเตะผ้าขนหนูบางๆ ในร่างกายของเขาทิ้งไปโดยจิตใต้สำนึก พลิกตัวกลับและนอน
ต่อ ประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียงแหลม
เสี่ยวหลานเดินเข้าไปในห้อง "ทำไมคุณไม่ปิดม่านล่ะ? "
ซูบินกล่าวด้วยท่าทางที่พึงตื่นนอน
"เหงื่อเหม็น เตะผ้าห่มไปทั่ว ลุกได้แล้ว แปดโมงแล้ว" "
ดงซูบินกล่าวว่า"ผมจะนอนอีกสักหน่อย วันนี้ผมเหนื่อยมาก" "
เบ็ดเตล็ดซูบินส่ายหัวอย่างไม่เต็มใจเดินไปนั่งบนเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวคลุมตัวไป" เสี่ยวหลานเองไม่ได้ไปกับลูกหรอ? “
“เมื่อวานพวกเขาน่าจะกลับก่อน” “
เมื่อวานตอนที่หนังรถกลับมา “เหมือนว่าคนในงานศพจะดูสบายใจขึ้น แต่เหมือนว่าลูกจะสัญญากับพวกเขาว่าจะพาพวกเขาไปเลี้ยงอาหาร?”
“แล้วมีปัญหาตรงไหนหรอครับ แม่” "
“... ลูกได้เชิญทุกคนไหมตอนนั้น”
เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น ดงซูบินยิ้มอย่างขมขื่น พลิกตัวและขยี้ต ขณะที่ง่วงนอนของ ลวนเสี่ยวปิงก็ถามมาว่า “ลูกไปทำอะไรมาบ้างล่ะช่วงสองสามวันนี้”
......
“ ที่จริงหลังจากไปทานอาหารกับญาติๆของเรา แล้วในช่วงตอนเย็น ผมก็ไปเยี่ยมฉูหยวน วันรุ่งขึ้น ผมก็เชิญนายกเทศมนตรีจ้าวและหัวหน้าคนอื่นๆ ของเทศมณฑล จากนั้นผมก็ไปกินข้าวกับเพื่อนร่วมงานสองสามคนแล้วไปที่ เมืองหุยเถียนในตอนเย็น ผมดื่มไวน์กับเพื่อน และทานอาหารกับเสี่ยวหยานในกรุงปักกิ่งและบ้านของเสี่ยวหลาน ในวันที่สาม ผมแทบทนไม่ไหวสำหรับอาหารสี่หรือห้ามื้อต่อวันเพื่อวิ่งเล่น กิน กิน ดื่ม หรือทำไมฉันถึงทำเช่นนี้ มันเหนื่อย?
“แล้ววันนี้สบายดีขึ้นไหม”
“ผมทำทุกอย่างแล้ว นอนต่ออีกหน่อยเถอะ” "
“งั้นก็นอนต่อเถอะแม่ไม่กวนแล้ว”
“ครับ”
ลวนเสี่ยวปิงผมเองก็เดินออกไปก่อนเดินออกไปก็บอกว่า“เดียวสักสิบโมงแม่มาปลุกใหม่” ดงซูบิยกลอกตา “เป็นเวลานานแล้วที่ผมไม่ได้นอนพักนานขนาดนี้ แต่ยังมีอีกหลายเรื่องให้ทำเลยครับสำหรับวันนี้”
ลวนเสี่ยวปิงงยิ้มและพูดว่า: "ถ้าอย่างนั้นก็ลุกขึ้นเร็วๆ แม่จะทำอาหารเช้าให้ทาน"
"แต่ผมลุกไม่ไหว" ดงซูบินหันหลังกลับและตบหลังมือของเขา "แม่ครับ ร่างกายของผมเมื้อยไปหมด ช่วยนวดให้ผมหน่อยสิ”
“เจ้าลูกคนนี้นิ” ลวนเสี่ยวปิงกล่าว
"ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้อยู่กับแม่ตั้งหลายปี เลยไม่มีใครนวดให้ผมเลย”
เมื่อเห็นลูกชายของเธอหยอกล้อกับเธอ ลวนเสี่ยวปิงต้องการบอกใบ้ถึงความอบอุ่น ยิ้ม ตีก้น และเอื้อมมือไปบีบหลัง “แต่มันก็ช่วยปลอบโยนคนในฐานะแม่ที่ได้รับบาดเจ็บในทุกวันนี้และหวาดกลัว แต่ดงซูบินยังไม่สะสร้างเรื่องของหยูเหมยเซียวเลยเขารู้ดีว่าหยูเหมยเซียวก็กังวลเช่นกัน
ดงซูบินถอนหายใจ" ดีจริงๆเลย แม่นี้ยอดฝีมือชัดๆ"
ลวนเสี่ยวปิงถามว่า: "ฉูหยวนกำลังจะแต่งงาน? ท้องเธอใหญ่มาก แม่ไม่ยักจะรู้ว่าเธอไปมีลูกตอนไหน แต่ลูกของฉูหยวนเองน่าจะเป็นคนโชคดีมากๆ "
" อะแฮ่มแม่คงเหนื่อยแล้ว พักก่อรเถอะ"
"แม่ไม่เหนื่อยเลย"
" ผมโอเคขึ้นมากแล้ว ขอบคุณครับแม่ พอก่อนเถอะ”
“เหอเหอ ไม่เป็นไร” ลวนเสี่ยวปิงเองพยายามจะเอาใจลูกชายจนลืมไปเลยว่าเพิ่งถามอะไรไป เธอยืนขึ้น แล้วพูดว่า "
ไปแต่งตัวเถอะ แม่ทำอาหารให้"
"วันนี้แม่ไม่มีสอนในเมืองเหรอ"
"นี่เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ไง"
ดงซูบินใช้เวลาครึ่งเดือนกับทะเล “อีกสักพักจะกลับเมืองแล้ว ลุงหยางเองเป็นไงบ้าง”
“เดียวสักบ่ายๆแม่ก็จะกลับไปแล้ว”
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาดงซูบินยุ่งอยู่กับการพบปะพูดคุย เขาไม่ได้กลับบ้านมาสองสามวัน ในเรื่องที่เขาฟื้นจากความตาย และคนที่มีความสุขที่สุดคือ ลวนเสี่ยวปิง เธออยู่กับลูกชายตลอดหลายวันมานี้ หลังจากเคลียร์ตารางงานอันแสนยุ่งของเธอแล้ว อันที่จริงแล้วลวนเสี่ยวปิงไม่ได้สนใจงานพวกนั้นมากนักในตอนนี้ เธอพอใจที่ได้เห็นลูกชายของเธอกลับมามีชีวิตอีกครั้งตั้งหาก
หลังอาหารเช้าดงซูบินบีบไหล่ให้แม่ของเขาในขณะที่ดูทีวีกับเธอ และหัวเราะ และพูดคุยมากมาย หลังจากประสบเฉียดตายต่างๆ ดงซูบินให้ความสำคัญกับความรักในครอบครัวมากยิ่งขึ้น กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ซา
ลวนเสี่ยวปิงหันศีรษะของเธอแล้วพูดว่า "อย่าบีบเลย ไปรับโทรศัพท์เถอะ" ดงซูบิน ปล่อยไหล่ของแม่และยิ้มอย่างขมขื่น" ขนาดโทรศัพท์ของผมพังไปเครื่องหนึ่งแล้วนะเนี่ย พวกเขาก็ยังหาเบอร์ใหม่ผมเจอ ?”
“พอได้แล้วลูก” ลวนเสี่ยวปิง กล่าวอย่างขบขัน
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาดงซูบินไม่เพียงแต่ยุ่งกับความบันเทิงเท่านั้นแต่ยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำ เช่น การขอบัตรประจำตัวประชาชนใหม่ การสมัครธนาคาร อีกครั้ง เป็นต้น แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ไม่จำเป็นอีกต่อไป เขาไปเองแล้วส่งสมุดบัญชี รูปถ่าย และหนังสือมอบอำนาจให้เกาแพนเหว่ยเขาน่าจะทำให้เสร็จภายในสัปดาห์หน้า โทรศัพท์มือถือที่เขาถืออยู่ก็เป็นไฟฉายซี่โครงโค้งที่เพิ่งซื้อมาใหม่ของ ดงซูบินและการ์ด GSM เป็นหมายเลขเดิมที่ดึงมาจากเบอร์มือถือเครื่องเดิม
ดงซูบิย รับสาย "สวัสดี สวัสดี"
"หัวหน้าซซูบิน ฉันซุนซูลี่"
"โอ้"
"ตอนนี้ฉันอยู่ข้างล่างแล้ว คิดถึงคุณมาก หลานอยู่บ้านไหม?" ดงซูบินอยู่
ดงซูบินเหลือบมองที่หน้าต่างอย่างสงสัย "มีอะไรหรือเปล่า" “ฮ่าๆ ฉันซื้อของมาให้”
“เดินขึ้นมาได้เลย”
วางสายซะ ลวนเสี่ยวปิงพูดอย่างแปลกๆ: “รองหัวหน้าซุนสำนักของเรา?” เรายังไม่ทานอาหารเลย? "
ดงซูบินออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า "ใช่ บางทีเขาอาจมีเรื่องบางอย่าง" อันที่จริง จากท่าทางและการแสดงออกทางสีหน้าของทุกคนในทุกวันนี้ ดงซูบินคาดเดาบางอย่างได้คร่าวๆ เพราะเขาเพิ่งเสียชีวิตและฟื้นคืนชีพขึ้นมา ทุกคนอาจคิดว่า ไม่เหมาะสมเล็กน้อยจึงยังไม่มีใครร่วมงานกับเขา ดงซูบินมีลางสังหรณ์และมีแผนของตัวเองดังนั้นคนอื่น ๆ จึงไม่พูดถึงเขาและไม่ถามแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้อะไรเลย หลายวันเขาไม่เคยโทรหาสำนักส่งเสริมการลงทุนเกี่ยวกับความคืบหน้าของงานเลย
ไม่นานเสียงฝีเท้าบนบันไดก็ค่อยๆ ดังขึ้น
แทนที่จะรอให้พวกเขากดกริ่งดงซูบินเปิดประตูอย่างกระตือรือร้นและรอให้พวกเขาขึ้นไปชั้นบนลวนเสี่ยวปิง ก็อยู่ใกล้ ๆ
ซุนชูลี่ก็เห็นดงซูบินซึ่งยืนอยู่ข้างนิตยสารและรีบเร่งฝีเท้าของเขาทันที
"โอ้สวัสดีครับ คุณนายลวนเสี่ยวปิง”
"สวัสดี ห้วหน้าซูบิน " ภรรยาของผู้กำกับซุนเป็นสาววัยกลางคนในวัยสี่สิบ เธอดูหน้าตาร้ายๆ . ตาสามเหลี่ยม แต่ยิ้มอย่างสุภาพ.
หลวนเสี่ยวปิงยิ้มและพูดว่า "เข้ามาก่อน ให้ฉันชงชาให้คุณ"
"อ่าขอบคุณครับ" ซุนชูลี่และคนรักของเธอพูด
"เพราะลูกชายของเธอ" เพื่อนร่วมงานวัย 40 ปีหลายคนทักเรียกลวนเสี่ยวปิงคุ้นเคยกับเรียกคำว่า "ป้า" แต่เธอก็ยังรู้สึกเขินอายทุกครั้งที่ได้ยิน คนรักของซุนซูลี่ อาจแก่กว่าฉันเสียอีก แต่เพื่อความสุภาพ
ลวนเสี่ยวปิงภูมิใจมาก หลังจากเข้าบ้าน ดงซูบินก็ภูมิใจมากทักทายพวกเขาอย่าง
อบอุ่นดื่มชา สูบบุหรี่ และกินผลไม้ซุน ชูลี่รู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที และใบหน้าของเขาก็เขินอายเล็กน้อย
"พี่ซุน เอาอาหารมามากมาย ขอบคุณมาก "ดงซูบิน หัวเราะและพูดว่า: "ฉันเอทานซาซิมิกับฮาริ มานานกว่าสิบวันแล้วที่เขาทานอาหารมากมาย เมื่อฉันมองย้อนกลับไปฉันจะชดเชยมัน ต่อสู้เพื่อกู้คืน ร่างกายและกลับไปทำงาน “
เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของซุนชูลี่ก็ยิ่งแคบลง
ภรรยาของรองผู้อำนวยการซุนก็ไออย่างรุนแรงเช่นกัน
ดงซูบินพูดแปลก ๆ : "เกิดอะไรขึ้น?ฉันไม่สบาย?"
ซันซูลี่ รู้ว่าดงซูบินอาจยังไม่ฟังดังนั้นตอนนี้เขาจึงต้องกัดกระสุนและยิ้มอย่างขมขื่น: "ผู้อำนวยการทุกคนคิด คุณแย่มาก สิบวันหลังจากเครื่องบินตก คณะกรรมการมณฑลหารือเกี่ยวกับการแต่งตั้งฉันเป็นผู้อำนวยการสำนักการ นี่คือจุดประสงค์ของการมาเยี่ยมของซันซูลี่ วันนี้ ถ้าดงซูบินป็นคนธรรมดา และไม่ไดเป็นเป็นคู่หมั้นของนายกเทศมนตรีเสี่ยว เมื่อเขากลับมาซุนซูลี่ก็เหมาะสมที่จะนั่งตำแหน่งนีเ แต่เขารับตำแหน่งดงซูบินเขาไม่รู้ว่าดงซูบินจะมี ความคิดยังไง.
"งั้น..." ตามที่คาดไว้ดงซูบินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก "นวด" และ "นวด" หน้าผากของเขา เขาเดาไว้นานแล้ว
ซุนชูลี่เป็นคนไม่ค่อยสำคัญในทุกวันนี้ ในอดีต เขากับดงซูบินพูดกันแบบสบายๆ ในหลายกรณี แม้แต่คุณก็ไม่หายเพราะระดับของทั้งสองไม่ต่างกันเกินไป อายุของซุนชูลี่ก็เช่นกัน แต่วันนี้อย่าตั้งไว้แต่เปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด เขาแสดงท่าทีและให้เกียรติ นี่ก็เป็นความฉลาดของเขาด้วย และเขาไม่รู้จริงๆ ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในเขตนั้น ไม่มีแบบอย่าง สำหรับสิ่งนี้
ซุนซูลี่กล่าวทันที: “ฉันไม่คิดว่าฉันเหมาะสมที่จะเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้อำนวยการสำนักการค้าจีน ฉันได้ถามนายกเทศมนตรีจ้าวแล้วในตอนเช้า ตอนนี้คุณกลับมาแล้ว ผู้อำนวยการคงจะต้องการอย่างแน่นอน คุณมา ฉัน...หก ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร นี่เป็นสิ่งจำเป็นอย่างแน่นอน
ดงซูบินโบกมือของเขาและยิ้ม: "องค์กรสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอด? มันไม่ซีเรียสไปหน่อยเหรอ? ฮ่าฮ่า อันที่จริง หลานชายสำนักงานการลงทุนทำให้ฉันสบายใจที่สุด “
แต่...”
“ทำไปเถอะ อย่ามัวแต่มองไปข้างหลัง ถ้าคิดว่าฉันน่าจะมีความคิด ไม่จำเป็น ฉันก็ยังไม่มีเรี่ยวแรงขนาดนั้น” “หลังจาก
ได้ยินสิ่งนี้ หินบนหน้าอกของซันซูลี่ ก็เหมือนถูกยกออกแล้ว ตอนนี้เขากลัวว่าดงซูบิน จะส่งเสียงดังในคณะกรรมการปาร์ตี้ของเทศมณฑลและ "รัฐบาล" ของมณฑลหลังจากรู้เรื่องนี้ อนาคตของการจัดตั้งผู้อำนวยการคนนี้ก็จะยิ่งใหญ่เช่นกัน เครื่องหมายคำถามเสี่ยวหลาน นายกเทศมนตรีมณฑลเสี่ยวหลาน และ ดงซูบินกำลังหนักขึ้นเรื่อย ๆ ในมณฑลหยานไท่ และเกือบจะล้นหลามเซียงดาว ซุนซูลี่ได้พิจารณาแล้ว ชัดเจนมาก เขาไม่อยากเป็นผู้อำนวยการมากกว่าที่จะตำหนิ ดงซูบิน และเสี่ยวหลานสิ่งนี้ไม่คุ้มกับกำไรที่จะได้
อย่างไรก็ตาม ซุนชูลี่เข้าใจด้วยว่าแม้ว่าเขาจะเสนอให้ส่งผู้อำนวยการไปยังดงซูบิน อีกครั้งและยังคงเป็นรองผู้อำนวยการด้วยตัวเอง เรื่องนี้ก็เป็นไปไม่ได้
การโยกย้ายในครั้งนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดไว้แล้ว!
อนิจจานี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ! .
