99

5/6

Ep.99

อันที่จริง คำเตือนของหวู่หยางค่อนข้างสมเหตุสมผล แต่สำหรับซูเฉิน เขาไม่จำเป็นต้องใช้ตัวประกันเลย

เพราะตลอดทางนับแต่เข้าเมืองจิงกังจนมาถึงที่นี่ ไม่ทราบว่ามีผู้แข็งแกร่งถูกเขาสังหารไปแล้วมากมายเท่าใด ผู้คนในเมืองจิงกังต่างพากันหวาดกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ ไม่กล้าเข้ามาหาเรื่องอีกแล้ว

ตราบใดที่ซูเฉินปรากฏกายขึ้นในเมือง ผู้อื่นย่อมเลือกที่จะหลีกเลี่ยงเขา

ก็คงไม่มีใครหรอกมั้งที่เบื่อชีวิต ออกมาแส่หาที่ตาย?

ต่อให้เป็นเจ้าเมืองหวงคัง จนถึงตอนนี้อีกฝ่ายยังไม่กล้าโผล่หน้ามาเลย ไม่รู้ว่าไปมุดหัวตัวสั่นงกๆอยู่ที่ไหน

“…” หวู่หยางตะลึงงัน

เขาไม่เข้าใจจริงๆ เมื่อครู่ก็อธิบายเหตุผลไปแล้ว เหตุใดซูเฉินจึงยังยืนกรานที่จะทำตามวิธีการของตัวเอง? นี่เขาไม่กลัวการแก้แค้นจากหวงคังจริงหรือ?

ซูเฉินรู้ว่าหวู่หยางคิดอะไรอยู่ แต่เขาไม่ได้อธิบาย เพียงฉีกยิ้มสร้างความมั่นใจให้อีกฝ่าย

จากนั้น เขาเดินไปหาตันหลิน เอ่ยถามด้วยความห่วงใยว่า “เธอไม่เป็นไรนะ”

ตันหลินโผกอดเข้าอ้อมอกของซูเฉินทันที สะอื้นไห้ “ซูเฉิน ต่อจากนี้ไปนายห้ามทิ้งฉันอีกนะ”

“วางใจได้เลย จากนี้ไปฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ” ซูเฉินให้คำมั่นสัญญา กล่าวปลอบโยนอีกสองสามประโยค แล้วค่อยจูงมือตันหลินเดินไปหาหวู่หยางกับเฉาหราน

หวู่หยางกับเฉาหรานได้รับบาดเจ็บสาหัส กระทั่งลุกยืนยังไม่สามารถทำได้

ซูเฉินหยิบ [โพชั่นรักษา] ออกมาสองขวด ยื่นให้พวกเขา “รีบดื่มเถอะ นี่จะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บได้”

เฉาหรานกลืนน้ำยาทั้งหมดลงไปในอึกเดียว ปลายจมูกเริ่มกระตุก เปล่งเสียงร้องทั้งน้ำตา “ซูเฉิน ไม่สิพี่เฉิน .. ในที่สุดคุณก็มาช่วยพวกเรา ถ้าช้าไปอีกก้าวเดียวฉันคงไปยมโลกแล้ว ฮือ ฮือ …”

เฉาหรานร้องไห้ออกมา เล่นเอาซูเฉินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ลอบอุทานในใจ ‘ทั้งๆที่ตันหลินเป็นเด็กผู้หญิง เธอยังร้องไห้แค่นิดเดียวเอง แต่ผู้ชายกำยำอย่างคุณกลับร้องไห้ฟูมฟาย แบบนี้มันเหมาะสมหรือ?’

อย่างไรก็ตาม ซูเฉินไม่ได้เอ่ยมันออกมา กล่าวปลอบประโลม “นับจากนี้ไป ถ้าคุณติดตามผม ผมจะไม่ยอมให้ใครกล้ามารังแกคุณอีก”

เฉาหรานหยุดร้องไห้ พยักหน้าซ้ำๆ

เขาได้เห็นถึงความแข็งแกร่งของซูเฉินด้วยตาตัวเองแล้ว บัดนี้ลอบสาบานกับตัวเอง ว่าต่อไปจะต้องติดตามซูเฉินอย่างใกล้ชิด จะกลายเป็นน้องเล็กที่มีคุณสมบัติเหมาะสมให้จงได้

เห็นสีหน้าของเฉาหราน ตันหลินแทบหลุดขำออกมา แต่เธอปิดปากไว้ พยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดชีวิต

หวู่หยางดื่ม [โพชั่นรักษา] ไม่นานก็ร่างกายก็ฟื้นฟูกลับมา สามารถลุกขึ้นยืนได้

“หัวหน้าหวู่ มาคุยกันหน่อย ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” ซูเฉินหันไปมองหวู่หยาง

“ก็เพราะไอ้เวรนั่นไง!” หวู่หยางชี้ไปทางหลี่เหลียง กัดฟันก่นด่า

จากนั้นก็เริ่มอธิบาย “เดิมทีพวกพักกันอยู่ในเมืองจิงกัง แต่หลี่เหลียง ไอ้สารเลวนี่ไม่รู้ไปเอาข่าวมาจากไหน มันรู้ว่าหวงจวินหลินชอบสาวงาม เลยคิดขายตันหลิน เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง สุดท้ายพวกเราเลยถูกจับมาอยู่ที่นี่”

ความงามของตันหลินไม่ด้อยไปกว่าหยางเฉียนเลย หากต้องเปรียบเทียบ หยางเฉียนเหมือนตี๋ลี่เร่อปา(迪丽热巴) ส่วนตันหลินเหมือนเธอมีความคล้ายนักแสดงสาวกู่ลี่นาจา(古力娜扎)

ทั้งสองคนเป็นสุดยอดสาวงาม ถูกหวงหลินจวินต้องตาพึงใจจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

หลังจากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ซูเฉินเหลือบมองไปทางหลี่เหลียง แววตาเขาสะท้อนประกายเย็นเยียบ

คุณสามารถจินตนาการได้เลย ว่าหากเขามาไม่ทันเวลา ตันหลินอาจถูกย่ำยีไปแล้ว

และต้นตอตัวก่อเหตุก็คือหลี่เหลียง

สิ่งที่น่ารังเกียจก็คือ พวกเขาล้วนมาจากสถานชุมชนเดียวกัน ซูเฉินถึงขั้นยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเหลือ เพื่อล่อคลื่นซอมบี้ออกไป

หลี่เหลียงไม่เพียงไม่รู้สึกสำนึกบุญคุณ แต่ยังคิดสร้างปัญหาขณะที่ซูเฉินไม่อยู่ เป็นอาชญากรชั่วร้ายอย่างแท้จริง

ต่อให้มันต้องตายเป็นหมื่นครั้ง ก็ยังไม่เพียงพอที่จะสยบความโกรธในใจซูเฉิน

“ไอ้ตัวบัดซบเอ๊ย!”

เฉาหรานลุกขึ้นยืนได้แล้วตอนนี้ หลังจากตวาดด่าหลี่เหลียง เขาก็ม้วนแขนเสื้อขึ้น หันมาพูดกับซูเฉินว่า “พี่เฉิน คุณจะจัดการกับเจ้าหมอนี่ยังไง? ถ้าคุณมอบหมายให้ฉัน ฉันจะจับมันแยกเป็นชิ้นๆให้เอง!”

หลังจากถูกจับมา เฉาหรานไม่เพียงถูกทุบตีอย่างรุนแรง แต่เกือบจะรักษาชีวิตน้อยๆเอาไว้ไม่ได้ เป็นธรรมดาที่จะเกลียดชังหลี่เหลียง