96

2/6

Ep.96

ท่ามกลางสายตาตื่นตระหนกของเหล่าทหารยาม ซูเฉินใช้มือข้างหนึ่งหิ้วชายไว้เครา ลากอีกฝ่ายตามไปยังสนามหลังบ้าน

ในห้องโถงใหญ่บริเวณสนามหลังบ้าน

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดจีนดูหรูหรากำลังฉีกยิ้มลากมก ค่อยๆก้าวเข้าหาตันหลิน สองมือยกไปข้างหน้า นิ้วขยุกขยิกไปมา “คนสวย ตราบใดที่เธอยอมตกลงติดตามฉัน ฉันจะไว้ชีวิตพวกเขา”

“แกฝันไปเถอะ!”

ตันหลินกัดริมฝีปาก เธออยู่ในสภาวะทั้งอับอายและโกรธแค้น ก้าวถอยหลังไม่หยุด พริบตาเดียวก็ถูกบีบไปอยู่ตรงมุมห้อง

“ไอ้เดรัจฉาน ปล่อยเธอไป!” หวู่หยางนอนหมอบกับพื้น ตามตัวเต็มไปด้วยเลือด ขบฟันแน่น ร้องตะโกนว่า “หวงจวินหลิน ทั้งๆที่เป็นถึงเจ้าเมืองหนุ่ม แต่กลับทำเรื่องน่ารังเกียจเช่นนี้ ไม่กลัวคนอื่นหัวเราะเยาะเอาหรือ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” หวงจวินหลินหัวเราะอย่างไม่สะทกสะท้าน กล่าวหยามเหยียดว่า “ในเมืองจิงกัง บิดาคือแผ่นฟ้า! จะมีใครกล้าหัวเราะเยาะฉัน?”

“ทำเป็นอวดดีไปเถอะ เชื่อไหมว่าซูเฉินจะไม่ยอมปล่อยแกไป!” เฉาหรานที่อยู่ข้างหวู่หยางเงยหน้าขึ้น ร้องคำราม

“เฉาหราน นี่แกโง่รึเปล่า?”

หลี่เหลียงก้าวไปข้างหน้า ยกเท้าข้างหนึ่งเหยียบอีกฝ่าย กล่าวประชดแดกดัน “ซูเฉินตกอยู่ในคลื่นซอมบี้ ไอ้หมอนั่นมันตายไปนานแล้ว แม้แต่กระดูกคงไม่มีเหลือ แกยังคาดหวังว่ามันจะมาช่วยอีกหรือ?”

ตั้งแต่ที่รู้ว่าซูเฉินยอมเสี่ยงชีวิตตัวเอง เสียสละออกไปล่อคลื่นซอมบี้โดยลำพัง หลี่เหลียงก็พิจารณาแล้วว่าใจว่าซูเฉินคงไม่มีโอกาสรอดชีวิต

เพราะอาศัยแค่กำลังของผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 ไม่มีทางที่จะต้านทานการไล่ล่าของซอมบี้นับหมื่นตัวได้

“พูดเหลวไหล! ซูเฉินต้องไม่ตาย!” ตันหลินถลึงมองหลี่เหลียงอย่างเอาเป็นเอาตาย

หลี่เหลียงหัวเรากั๊กๆ “ตันหลิน เธอต้องรู้จักยอมรับความเป็นจริงเสียบ้าง ซูเฉินน่ะตายแล้ว ตราบใดที่เธอยอมรับข้อเสนอของเจ้าเมืองหนุ่ม เธอจะได้เพลิดเพลินไปกับความรุ่งโรจน์ และทรัพย์สมบัติอันมั่งคั่ง ..”

“หุบปากซะ เจ้าคนต่ำช้า! ต่อให้ต้องตาย ฉันก็จะไม่ตอบตกลงอะไรทั้งนั้น!” ก่อนที่หลี่เหลี่ยงจะพูดจบ เขาก็ถูกตันหลินตวาดด่าทอ ขัดจังหวะด้วยความโกรธ

สีหน้าของหวงจวินหลินที่อยู่ด้านข้างหมองคล้ำ แค่นเสียงเบาๆ เอ่ยกับตันหลินว่า “คนสวย ความอดทนของฉันมีจำกีด ในเมื่อเธอไม่ตกลง งั้นก็อย่าหาว่าฉันใจร้าย!”

ว่าจบ ก็หันหน้าไปอีกทาง ขยิบตาให้ชายสองคนที่อยู่ข้างหลังเขา

ชายสองคนเข้าใจในทันที ตรงเข้าหาหวู่หยางกับเฉาหรานอย่างรวดเร็ว

“หวงจวินหลิน หลี่เหลียง ต่อให้กลายเป็นผี ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยพวกแกไป!”

หวู่หยางทราบว่าอีกฝ่ายกำลังจะฆ่าเขา ดังนั้นระบายความอัดอั้นในใจก่อนตายจากไป

“ไอ้แก่หนังเหนียว กล้าดียังไงมาขู่ฉัน?” หลี่เหลียงหน้าดำเป็นก้นหม้อ เตะหวู่หยางอย่างแรง

“หลี่เหลียง ไอ้สารเลว ฉันจะสู้กับแกเอง!” ดวงตาของเฉาหรานเบิกกว้างด้วยความโกรธ ดิ้นรนสุดชีวิต ทว่าเขาได้รับบาดเจ็บหนักเกินไป ไม่สามารถเคลื่อนไหว ได้แต่เฝ้ามองหลี่เหลียงดูแคลนและทารุณหวู่หยาง

“หลี่เหลียง นายถอยไปก่อน พวกเราจะจัดการเอง” ชายสองคนเดินใกล้เข้ามา โบกมือส่งสัญญาณให้หลี่เหลียงหลีกไป

หลี่เหลียงถ่มน้ำลายใส่หวู่หยาง แสยะยิ้มและเดินออกไปด้านข้าง

ชายสองคนมองหน้ากัน และกำลังจะเริ่มลงมือ

แต่ในขณะนั้นเอง จู่ๆก็มีร่างหนึ่งลอยเข้ามาในห้องโถง ร่วงกระแทกลงกับพื้นดังโครม!

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นศพ และเมื่อลองสังเกตดีๆ จะพบว่าอีกฝ่ายไว้เคราดกหนา หวงจวินหลินและคนอื่นๆหัวใจเต้นแรง

เพราะชายไว้เคราคือผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 การที่สามารถโยนผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 ราวกับเป็นขยะได้เช่นนี้ บุคคลคนนั้นจะต้องมีพละกำลังมหาศาล

เมื่อคิดได้ หวงจวินหลินและคนอื่นๆก็มองออกไปนอกห้องโถง

ในสายตาของทุกคน ปรากฏชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา

“ทำไมเขาถึงยังมีชีวิตอยู่?”

หลังจากเห็นผู้มาเยือนจนชัดถนัดตา หลี่เหลียงขบกรามแน่น เอ่ยงึมงำ หัวใจกระตุกไม่เป็นจังหวะ

“ซูเฉิน!”

ตันหลินตื่นเต้นมาก เธอร่ำไห้วิ่งไปหาซูเฉิน

แต่วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกหวงจวินหลินคว้าแขนไว้เสียก่อน

“ไอ้หนู แกคือซูเฉินงั้นหรอ บุกเข้ามาถึงในคฤหาสน์ของฉัน ช่างใจกล้านัก!” หวงจวินหลินเหลือบมองซูเฉิน สีหน้ากลายเป็นมืดมน

แม้เขาจะหวาดกลัวในความแข็งแกร่งของซูเฉิน แต่เมื่อฉุกคิดได้สถานที่แห่งนี้คืออาณาเขตของตัวเอง  นอกจากนี้ยังมีผู้วิวัฒนาการเลเวล 2 และปรมาจารย์มนตราเลเวล 2 คอยปกป้อง หวงจวินหลินก็สบายใจ

ซูเฉินกวาดตามองรอบๆ แม้ยังไม่ชัดเจนว่าสถานการณ์เป็นยังไง แต่เขาสามารถคาดเดาได้ ว่าหวู่หยางและคนอื่นๆคงต้องทุกข์ทรมานมาไม่น้อย

“ฉันมาที่นี่ … เพื่อเอาชีวิตสุนัขของแก!”

ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า กลิ่นอายสังหารรุนแรงถึงขีดสุด กดดันจนหวงจวินหลินและคนอื่นๆไม่สามารถหายใจได้