95

1/6

Ep.95

“อ๊าาาาา!”

เสียงกรีดร้องดังระงม หลายสิบคนถูกเผาทั้งเป็น ผิวหนังหลุดลอก เนื้อหนังฉีกขาด จบชีวิตลงทั้งๆอย่างนั้น

คนที่ไม่ใช่ผู้วิวัฒนาการ ถูกเผาไม่เหลือแม้แต่กระดูก ทิ้งไว้เพียงกองขี้เถ้า

“วิ่ง!”

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกน แต่ทหารรักษาการณ์ที่เหลือคล้ายได้รับคำอนุญาต หันหลังเตลิดหนีไปทันที

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตาย หน้าที่หรือความรับผิดชอบใดๆ ล้วนถูกลืมเลือนจนสิ้น

“ไอ้พวกขยะ!”

ซูเฉินกวาดมองด้วยสายตาเย็นชา แสยะยิ้มเยาะ หันหลังกลับขึ้น [รถศึกอัจฉริยะ]

“ลุกขึ้น แล้วนำทางต่อ”

เห็นทหารรักษาการณ์ที่นอนตัวสั่นอยู่บนพื้น ซูเฉินตวาดทันที

“ขะ .. ขอรับ!”

ทหารสั่นสะท้านไปทั้งตัว รีบลุกขึ้นไปแนะนำเส้นทาง

การเดินทางหลังจากนั้น ไม่มีสิ่งใดกีดขวางอีกเลย [รถศึกอัจฉริยะ] สามารถมาถึงคฤหาสน์ได้อย่างราบรื่น

“นายท่าน ที่นี่คือคฤหาสน์ของเจ้าเมืองหนุ่ม” ทหารรักษาการณ์กล่าวอย่างนอบน้อม

ซูเฉินพยักหน้า “เจ้าเมืองหนุ่มของพวกนายมีชื่อว่าอะไร”

การเรียกชื่อเจ้าเมืองหนุ่มตรงๆถือเป็นการดูหมิ่น แต่ภายใต้สายตาของซูเฉิน ทหารรักษาการณ์ตอบคำถามอย่างซื่อสัตย์เชื่อฟังว่า “หวงจวินหลิน”

“โอเค นายไปได้แล้ว” ซูเฉินทิ้งท้าย เดินลงจากรถ มุ่งหน้าเข้าไปยังประตูคฤหาสน์

ทหารรักษาการณ์คล้ายได้รับคำอภัยโทษ จิกแข้งขาให้หยุดสั่น วิ่งเตลิดหนีหายไป

“คุณเป็นใคร แล้วมาทำอะไรที่นี่?”

นอกประตูคฤหาสน์ ทหารยามทั้งสองเห็นชายแปลกหน้าเดินเข้ามา เอ่ยถามเสียงดัง

“ที่นี่คือบ้านของหวงจวินหลินใช่ไหม?” ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“บังอาจ! กล้าเรียกชื่อเจ้าเมืองหนุ่มห้วนๆ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ!” ทหารยามคนหนึ่งสบถด่า ปรี่เข้ามาคิดสั่งสอนซูเฉิน

“ดูเหมือนจะเป็นที่นี่ไม่ผิดแล้ว” ซูเฉินพึมพำ เหวี่ยงฝ่ามือ ระเบิดพละกำลังออกไป

ทหารยามสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลที่พุ่งเข้ามา จากนั้นดวงตาเขากลายเป็นพร่ามัว ปลิวกระแทกเข้ากับประตูอย่างจัง กระดูกทั่วร่างเขาแหลกเหลว เสียชีวิตทันที

ทหารยามอีกคนตะลึงงัน ยืนนิ่งไม่กล้าขยับ

ซูเฉินไม่สนใจเขา เดินไปยังประตูที่ปิดอยู่ เหวี่ยงเท้าเตะ บานประตูเหล็กพังครืนทันที

จากนั้น เขาก็ก้าวเข้าไปในลานหน้าบ้านอย่างสบายๆ ทว่าเสียงดังสนั่นนี้ได้ดึงดูดความสนใจของทหารยามคนอื่นๆ ทั้งหมดวิ่งมายังที่เกิดเหตุ รวมกลุ่มกันปิดล้อมซูเฉิน

“แกเป็นใคร? กล้าดียังไงถึงบุกเข้ามาในคฤหาสน์เจ้าเมืองหนุ่ม ไม่รักชีวิตแล้วหรือ?” ชายไว้หนวดไว้เคราคนหนึ่ง ชี้หน้าซูเฉินพลางเอ่ยถาม

“หวงจวินหลินอยู่ที่ไหน?” ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า ปลดปล่อยพลังจิต ควบคุมร่างชายไว้เคราทันที

“นี่แก ..” ดวงตาของชายไว้เคราเบิกกว้าง สีหน้าแสดงออกถึงความหวาดกลัว

เขามิอาจขยับเขยื้อน ถูกพันธนาการโดยไม่รู้ตัว ซึ่งมีเพียงปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 2 หรือสูงกว่าเท่านั้น ถึงจะทำแบบนี้ได้

เมื่อตระหนักถึงสถานการณ์ ความคิดในสมองชายไว้เคราก็ตีกันจนสับสนยุ่งเหยิง

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?

ทำไมจู่ๆปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 2 ถึงคิดจะฆ่าเขา?

แต่จะยังไงก็ช่าง ที่นี่คือคฤหาสน์ของเจ้าเมืองหนุ่ม! ต่อให้ผู้มาเยือนเป็นปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 2 ก็ไม่น่าจะกล้าทำอะไร

ชายหนุ่มผู้แข็งแกร่งคนนี้บ้าไปแล้วหรือไร?

เขาไม่กลัวว่าจะถูกแก้แค้นเลยหรือ?

ทำเช่นนี้มีแต่พาตัวเองล่มจม ไม่อาจกู้สถานการณ์ได้อีก

“สหาย ฉันขอเตือนคุณ ว่าที่นี่คือคฤหาสน์ของเจ้าเมืองหนุ่ม” ชายไว้เคราบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ลง เริ่มเจรจากับซูเฉิน

“เลือกเอา จะพาฉันไปหาหวงจวินหลิน หรือตาย!” ซูเฉินไม่พูดพล่ามไร้สาระ ระเบิดเจตนาฆ่ารุนแรงกระพือออกไป

ใบหน้าของชายไว้เครากลายเป็นซีดขาว ทหารยามคนอื่นๆไม่อาจต้านทาน ชักฝีเท้าถอยไปหลายก้าว

“ความอดทนของฉันมีจำกัด” ซูเฉินถลึงมองชายไว้เครา ประกายเย็นเยียบวูบวาบในดวงตาเขา

สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตายที่กำลังใกล้เข้ามา ชายไว้เครายอมจำนน “เขาอยู่ในสนามหลังบ้าน …”