100

6/6

Ep.100

“แกมีอะไรจะพูดไหม?” ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า จ้องมองหลี่เหลียงด้วยสายตาเย็นชา

“จะฆ่าก็ฆ่า อย่าเสียเวลาพล่ามไร้สาระ!”

หลี่เหลียงรู้ตัวดี ว่าวันนี้ชะตาขาดอย่างแน่นอน ดังนั้นแสดงท่าทีฮึดฮัดก้าวร้าวราวกับหมูตายที่ไม่กลัวน้ำร้อนลวก

“พี่เฉิน ให้ฉันฆ่าเขาเถอะ”

เฉาหรานหยิบมีดขึ้นมาจากพื้น ตรงเข้าไป

เมื่อเห็นว่าหลี่เหลียงกำลังจะตาย แต่กลับพูดจาเย่อหยิ่งน่าหมั่นไส้ ความโกรธในใจซูเฉินก็คล้ายถูกจุดติดขึ้นอีกครั้ง

“ไม่ต้องรีบร้อน” ซูเฉินหยุดเฉาหรานไว้

การสังหารหลี่เหลียงเป็นวิธีระบายความคับแค้นได้อย่างไม่ต้องสงสัย เพียงแต่แค่นั้นยังไม่พอที่จะระงับความโกรธภายในใจ

ซูเฉินยิ้มและกล่าว “ไม่ต้องกังวลหรอก ฉันจะไม่ฆ่าแก”

“แกจะไม่ฆ่าฉันงั้นหรอ?” หลี่เหลียงตะลึง

เขาไม่เข้าใจ บาปที่เขากระทำมันร้ายแรงมาก เหตุใดซูเฉินถึงยังไว้ชีวิตเขา?

เฉาหรานและคนอื่นๆตกใจเล็กน้อย ทุกคนหันมองซูเฉินด้วยสายตางงงวยสงสัย

มุมปากของซูเฉินโค้งมน เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มอันลึกล้ำ

เขายื่นเท้าไปเหยียบลงบนตัวหลี่เหลียง จากนั้นเอื้อมมือไปฉกแขนข้างหนึ่งของหลี่เหลียงแล้วกระชากอย่างแรง!

ได้ยินเพียงเสียง ‘คว๊ากกก!’ กระดูกทั้งท่อนของหลี่เหลียงหัก แขนถูกกระชากจากหัวไหล่

“ให้ตายเถอะ”

เห็นฉากนี้ เปลือกตาของหวู่หยางกระตุกไม่หยุด

ในที่สุดเขาก็เข้าใจ ว่าทำไมซูเฉินถึงไม่ฆ่าหลี่เหลียง ที่แท้ก็ต้องการทรมานอีกฝ่ายก่อนนี่เอง!

อย่างไรก็ตาม จากสิ่งที่หลี่เหลียงทำ มันสมควรแล้วที่จะถูกลงโทษ

แม้ตันหลินจะเกลียดชังหลี่เหลียง แต่เธอก็ไม่อาจทนดูภาพตรงหน้าได้ หันศีรษะหนีไปอีกทาง

ในทางกลับกัน เฉาหรานเสพติดความสนุกนี้ คิดจัดการกับคนร้ายอย่างหลี่เหลียง ก็สมควรใช้วิธีที่โหดร้ายทารุณที่สุด!

“อา อาาาา!”

หลี่เหลียงแขนแขนไปข้าง กรีดร้องเสียงหลง “ซูเฉิน! แกมันไม่ใช่มนุษย์! อยากฆ่าบิดา ก็รีบฆ่าซะ!”

ซูเฉินยิ้มจาง หัวเราะเบาๆ “เกมเพิ่งจะเริ่มต้น ทำไมฉันต้องรีบฆ่าแกด้วย?”

ได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของหลี่เหลียงแปรเปลี่ยนไปอย่างบ้าคลั่ง การกระชากแขนจนขาดเป็นแค่จุดเริ่มต้น เช่นนั้นจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป?

หลี่เหลียงไม่กล้าจินตนาการ คราวนี้เขากลัวแล้วจริงๆ ร้องอ้อนวอนขอความเมตตา “ซูเฉิน ได้โปรดฆ่าฉันเถอะ ฆ่าฉันที!”

ซูเฉินไม่หวั่นไหว ภายใต้สายตาที่หวาดหวั่นของหลี่เหลียง เขาลงมือกระชากอีกครั้ง หักแขนอีกข้างของอีกฝ่าย

“อ๊าาาาาาา!”

เสียงกรีดร้องเหมือนหมูถูกเชือดดังอีกคราว หลี่เหลียงคอพับ เป็นลมสลบเหมือดไป

“ไม่รู้จักอดทนเอาซะเลย” ซูเฉินเบ้ปาก หนึ่งนิ้วดีดดังเป๊าะ ปรากฏใบมีดสายลมสองสายผุดขึ้นบนนิ้วเขา ตัดต้นขาทั้งสองข้างของหลี่เหลียง

จากนั้น เขาหยิบ [โพชั่นรักษา] ออกมา ยัดลงปากหลี่เหลียง แต่ก่อนเทซูเฉินไม่ลืมตัดลิ้นอีกฝ่าย

สรรพคุณของ [โพชั่นรักษา] นั้นยอดเยี่ยมก็จริง แต่มันไม่สามารถสร้างแขนขาที่ถูกตัดให้งอกขึ้นใหม่ได้

บาดแผลตามแขนขาของหลี่เหลียงหายไปอย่างรวดเร็ว สามารถรักษาชีวิตน้อยๆเอาไว้ได้ แต่สุดท้ายก็ต้องการเป็นคนพิการอย่างสิ้นเชิง

และเนื่องจากลิ้นถูกตัดขาดแล้ว ฉะนั้นต่อให้คิดฆ่าตัวตายก็ทำไม่ได้

“เป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกหายโกรธลงบ้างไหม” ซูเฉินขยิบตาให้เฉาหราน

“พี่เฉิน พี่สุดยอดไปเลย!” เฉาหรานยกนิ้วโป้งให้

ซูเฉินไม่เพียงแข็งแกร่งเท่านั้น แต่วิธีการทรมานคนก็น่าชื่นชมไม่แพ้กัน

“พี่เฉิน ฉันคิดว่าเราน่าจะใช้วิธีนี้เพิ่มความทรมานได้อีกนิดหน่อย”

เฉาหรานไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง เลยรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง ดังนั้นเสนอมันแก่ซูเฉิน

“ลองบอกฉันมาสิ” ซูเฉินปาดจมูกของเขา

เฉาหรานกระแอม ยื่นหน้าไปกระซิบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

แต่หวู่หยางยังคงได้ยิน เขาขนลุกซู่ทันที

ก่อนหน้านี้ เขาเกลียดหลี่เหลียงเข้ากระดูกดำ แต่ตอนนี้กลับเริ่มรู้สึกเห็นใจอีกฝ่ายเล็กน้อย

ซูเฉินเผยสายตาชื่นชม พยักหน้าอนุญาตเฉาหราน “ตัดไปซักข้าง ปล่อยให้เหลือแค่ด้านเดียว ให้เขาได้ซาบซึ้งถึงความ ‘งดงาม’ ของโลกใบนี้”