EP 506 งานศพที่ไม่ใช่งานศพ!

EP 506  งานศพที่ไม่ใช่งานศพ!

By loop

ณ ทางทิศเหนือของลานพิธี.

　　แม้ว่าข่าวจะแพร่กระจายในไปอย่างช้า มีหลายคนยังไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น

　　บางคนมาดูดงซูบิน ออกไปด้วยใบหน้าที่โศกเศร้าถือพวงหรีด แต่เมื่อพวกเขาเห็นดงซูบินในห้องโถงรำลึกที่ถือภาพขาวดำของเขาเอง พวกเขาทั้งหมดตะลึงกับพวงหรีดในมือ เกือบตกลงบนพื้น แต่ละคนตกใจราวกับอะไรบางอย่างฉินหยง และ ซุนซูลี่เป็นสองคน พวกเขามาร่วมงานสายเพราะเกิดเรื่องฉุกเฉินเล็กน้อย และพวกเขามาสายนิดหน่อย ใครจะอยากเห็นฉากที่น่ากลัวเช่นนี้ทันทีที่พวกเขามาที่นี่ พวกเขาเกือบจะหัวใจวาย.

　　"สวัสดีพี่ชาย?"

　　"หัวหน้าซูบิน!?"

　　ฉินหยงและ ซุนซูลี่ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

　　ดงซูบินยิ้มและโบกมือให้พวกเขาอย่างขยันขันแข็ง "พี่ซุน ฉินหยง ทั้งสองคนมาถึงแล้วนะ ดีเลยเข้ามาข้างนอกก่อน และนั่งพักก่อน" ผู้คนเข้ามาตลอดทางและดงซูบินต้องช่วย ด้วยสวัสดี ฉันเองต้องอธิบายอีกครั้งกับคนที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

　　ในห้องโถงทั้งหมดฟังดงซูบินเพียงคนเดียว

　　“ตอนที่เครื่องบินตก ผมก็กระโดดลงจากเครื่องบินก่อนหน้าเครื่องบินจะโหม่งโลก”

　　“บังเอิญจัง ลุงกับป้า มาถ่ายรูปกัน แค่เอารูปถ่ายของผมออกมา”

　　“โอ้ แม่ครับผมไม่ต้องการ เครื่องมือในโลง”

“มันเป็นแค่ผ้าห่มกับหมอน ที่บ้านไม่มีอะไหล่ หงุดหงิดมากจนโยนมันทิ้งไป”

　　“พี่เฉินมาด้วยเหรอ ขอบคุณนะ”

　　“นี่ หัวหน้าหลิวก็มา เข้ามาก่อน”

　　งานศพเดิมเป็นเหตุการณ์ที่น่าสลดใจมาก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างงั้นอีกต่อไปแล้ว เมื่อเห็นหัวหน้าซูบินทักทายแขกที่มางานยุ่งในงานศพของเขา ทุกคนก็ดูไร้สาระนิดหน่อย จริงๆแล้วมันน่าแปลกใจมาก ผู้คนจากสถานีโทรทัศน์หลายแห่งก็บันทึกฉากนี้ด้วยกล้องอย่างรวดเร็ว เราว่าทุกคนในที่นี้เห็นลมแรง คลื่นแรง แต่ไม่เคยเห็นงานศพแบบนี้ นี่มันอะไรกัน! งานศพกลายเป็นงานเลี้ยงต้อนรับได้อย่างไร? หัวหน้าซูบินคือหัวหน้าซูบินจริงๆ และเขาสามารถทำสิ่งต่าง ๆ ที่คนอื่นไม่เคยคิดมาก่อนได้เสมอ

　　“ทันใดนั้น แม่ของผมดึงลูกชายของเธอด้วยโทรศัพท์มือถือของเธอ และกระซิบ”

　　ดงซูบิน ยิ้มอย่างขมขื่น: "อย่าทิ้งลุงหยาง"ซูบิน ซูบิน

　　อารมณ์ของเธอดีขึ้นกล่าวว่า"ลุงหยาง มาถึงหยานไท่แล้ว แต่ก็ไม่เป็นไร"

　　ดงซูบินพยักหน้า ทีละคน: “สวัสดีครับ”

　　“ก่อนอื่น…”หยางจ้าวเต๋อที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งไม่ส่งเสียงใด ๆ

“ลุงหยาง?”ดงซูบินคิดว่าเสียงของเขาไม่ดังพอ

“คุณได้ยินไหม” "

　　หยางจ้าวเต๋อถอนหายใจ" ฉันรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินคำว่า.ซูบินกลับมาแล้ว.

“ผมเองก็จะให้เกียรติแม่ของผมในอนาคต. ผมไม่ทราบว่ากี่ครั้ง วันนี้แม่ของผมร้องไห้และความดันโลหิตสูงก็มีความผิดด้วย ใช่เกือบแล้วแม่ของผมเกือบจะต้องเข้าโรงพยาบาลแล้ว”

“อืม ไม่จริงอยู่แล้ว” “

　　“ฮิฮิ ไปกันเถอะ ตอนนี้วุ่นวายไปหมด แต่ดีแล้วที่เราได้กลับมาพร้อมหน้ากัน”

　  “ครับ ขอบคุณลุงหยางที่เป็นห่วง แล้วผมจะเชิญคุณไปทานอาหารเย็นในครั้งหน้า”

　　เพียงแค่วางโทรศัพท์ไว้ด้านนี้เสี่ยวหลานก็เหล่ดูดงซูบินด้วยโทรศัพท์มือถือของเธอที่ปลายอีกด้านหนึ่งแล้วกระแทกโทรศัพท์ลงในมือของเขา "แม่ของฉันอยากคุยด้วย ฮ่าฮ่า" "

　ดงซูบินเตรียมคำพูดและหาที่เงียบก่อนจะรับมือถือจากเสี่ยวหลาน "สวัสดีครับ คุณป้า"

　　เขาใช้แค่เสียงกระซิบของหานจิง: "มันน่าประหลาดใจจริงๆ”

"เหมือนเราจะไปช้าเกินไป"

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

　　ดงซูบินพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ผมกำลังจะไปหาคุณป้าเลย"

“เอะ”

“มันเป็นเรื่องน่าอายนะครับ แต่ผมสบายดี สุขภาพแข็งแรง ฮ่า ฮ่า”

　　“อืม ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ดีมาก” หานจิงยิ้มและพูดว่า “คราวนี้ฉันเองก็หลับสบายได้แล้ว ฮิฮิ แปบนะ”

หานจิงพูดเสร็จครู่หนึ่งเสียงหายใจของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น.

　　ดงซูบินค่อนข้างกลัวมาก เขาคือเสี่ยวเกาปังเขาหน้ากลัวกว่าหานจิงด้วยซ้ำ. เขาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของพรรคคอมมิวนิสต์ปักกิ่ง "...คุณลุง."

　　เสี่ยวเกาปังกล่าวเล็กน้อย 'กลับมาแล้วหรอ?'

　　" ...ผม. กลับมาแล้ว! "  เสี่ยวเกาปังไม่ได้ติดขัดอะไร และพูดแบบนั้น เสี่ยวหลานเหมือนกันทุกประการโดยไม่มีความแตกต่างในคำพูด

　　หมายความว่ามีพ่อก็ต้องมีลูกสาวใช่ไหม?

　　ดงูบินฟังเฉพาะคำพูดของเสี่ยวหลานหลังจากวางสาย "พ่อแม่ของฉันและแม่ของเสี่ยวห่าว กำลังขับรถอยู่ ฮ่าฮ่า ตอนแรกคงใกล้ถึงแล้ว"

　　ดงซูบินกล่าวว่า "ทำไมเร็วจัง"

　　เสี่ยวหยานยิ้ม "จริงๆแล้วแม่ของฉันอยากให้เราไปคุยเรื่องสำคัญกันที่ปักกิ่ง .และคิดว่าจะตีรถกลับเลยมันน่าจะเร็วกว่า"

　　'โอเคให้มีอะไรจะต้องพูดคุยกันหรอ อย่างงั้นฉันจะไปพรุ่งนี้.' ดงซูบินคิดในใจ

　　กริ้ง, กริ้ง, โทรศัพท์มือถือของดงซูบินดังขึ้นอีกครั้ง และเมื่อเขาหยิบมันขึ้นมา แม่ของเขากำลังทำอาหาร และกระพริบตาในตอนท้าย และยื่นโทรศัพท์ให้ดงซูบิน "มันคือหัวหน้าเก่าของเขา"

　　พี่สาวเสี่ยวหยาง เสี่ยวหยาง?

　　"ครับ หัวหน้าเสี่ยว?"

　　"มันคงแย่มากสินะกับเรื่องที่นายต้องผ่านมา"

　　" คราวนี้เป็นเรื่องบังเอิญ ผมเองก็โชคดีด้วย หัวหน้าเสี่ยวโทรมามีอะไรรึเปล่าครับ?"

　　"ฉันเป็นหนี้นาย เลยขอเบอร์แม่นายมาจากคนรู้จัก “ในฐานะผู้อำนวยการสำนักงานความมั่นคงแห่งเมืองเฟินโจว พลังงานนี้ยังคงอยู่เสี่ยวหยางยิ้มและพูดว่า:”ฉันสงสัยตั้งแต่ได้ยินเรื่องการเสียชีวิต มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ผู้คน คนอื่นไม่รู้ ฉันยังไม่รู้ และฉันเองก็พึงมารู้ตอนนายกลับมาอีกครั้งแล้ว"

　　ดงซูบิน ฟังเสียงรถที่อยู่ตรงนั้น แล้วพูดว่า "คุณอยู่ที่ไหน "

　　ในเขตชานเมืองทางเหนือของเขตของเรา มีเมรุเผาศพอยู่ข้างหน้า"

　　"โอ้ พี่สาวเสี่ยวหยาง อย่าพึงกลับเลยตอนเที่ยง ผมจะเลี้ยงอาหารค่ำคุณเอง"

　　"เป็นว่ารอให้มีโอกาสเราค่อยไปทานอาหารกันจะดีกว่า และก็ไม่ต้องพูดกับฉันสุภาพขนาดนั้น "

　　"ขอบคุณหัวหน้าเสี่ยว" หลังจากวางสายดงซูบินมองไปทางซ้ายและ ถูกต้อง และทันใดนั้นก็ดึงแม่ของเขาออกไป

　　ลวนเสี่ยวปิงถามว่า: "ลูกกำลังทำอะไร”

"นี่..." ดงซูบินกระซิบ เขาหลบเสี่ยวหลานไปข้างหลังและถามแม่ของเขา: "แม่ครับ ฉูหยวนเธอมาที่นี่ด้วยหรือเปล่า? ทำไมผมไม่เห็นเธอเลย” ดงซูบินเงียบไป ‘ที่จริงฉันอยากจะถามตั้งนานแล้ว แต่เสี่ยวหลานอยู่ที่นี้ด้วย  แต่เขาหาโอกาสไม่ได้เลย

　　"ฉูหยวนเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเมื่อสองวันก่อน"

　　"แม่ครับ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?"

　　"มันน่าเป็นห่วงมาก และฉูหยวนไม่รู้ว่าเธอท้องลูกใคร เธอท้องได้ห้าหรือหกเดือนแล้ว ยังไม่รู้ใช่มั๊ย เธออาจจะไม่สบาย แม่ไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลมาสองวันที่แล้ว อ๋อ ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลในปักกิ่ง “ลวนเสี่ยวปิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในคิดว่าฉูหยวนเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเพราะสุขภาพไม่ดี

　　แต่ดงซูบินรู้ว่าฉูหยวนนั้นเป็นอะไร และลูกของเธอก็คือลูกของเขา

　　ไม่!

　　ดงซูบินไม่สามารถทนอยู่เฉยๆได้อีกต่อไป และหลังจากทักทายผู้คนได้สักพัก เขาก็รีบออกจากงานศพของตัวเองทันที